ကဗ်ာ (၉) ပုဒ္ (စဆံုး)

၁။ စမ္းေရေပၚတင္ျပီး စကၠဴေလွတို႔ကို
    ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ က်ေနာ္ ေမွ်ာခဲ့သည္။
    က်ေနာ့္အမည္ႏွင့္ က်ေနာ့္ေက်းရြာကိုလည္း
    စကၠဴေလွေပၚမွာ စာလံုးနက္နက္ျဖင့္ က်ေနာ္ေရးခဲ့သည္။
    တစ္ကၽြန္းသား တစ္ျပည္သားတို႔သည္
    ထိုသို႔ျဖင့္
    က်ေနာ့္ကို သိလာၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္၏။
    ျခံမွာပြင့္သည့္ ဆိတ္ဖလူးပန္းတို႔ကိုလည္း
    ေလွငယ္ေပၚမွာ ဆင့္တင္ေမွ်ာလႊတ္ခဲ့၏။
    အရုဏ္ဦးမွာပြင့္ေသာ ထိုပန္းတို႔သည္
    ညဥ့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကမ္းကိုဆိုက္ေရာက္လိမ့္မည္ဟု
    က်ေနာ္ ထင္သည္။
    ေကာင္းကင္ကို ဦးေမာ့ၾကည့္ေသာအခါ
    ျဖဴဆြတ္ေရြ႕ေမ်ာေနေသာတိမ္ရြက္မ်ားကို
    က်ေနာ္ျမင္၏။
    က်ေနာ္ႏွင့္ျပဳိင္ရန္ က်ေနာ့္ေလွမ်ားႏွင့္ျပိဳင္ရန္
    ကစားေဖာ္တစ္ဦးဦးက
    သူတို႔ကို လႊတ္တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။
    မည္သူမွန္းေတာ့ က်ေနာ္မသိေခ်။
    သန္းေခါင္ယံ၏ ၾကယ္ေရာင္ပ်ပ်ေအာက္မွာ
    က်ေနာ့္္ေလွတို႔သည္ လြင့္ေမ်ာလွပေနလိမ့္မည္။
    ထိုသို႔ပင္ အေတြးႏွင့္ အိပ္ရာဝင္ျဖစ္သည္။
    အိပ္ေမြ႔ခ်တတ္ေသာနတ္သမီးကလည္း
    အိမ္မက္ျခင္းေတာင္းၾကီးမ်ားကို ပိုးကာ
    က်ေနာ့္ေလွမ်ားႏွင့္အတူ
    ရြက္လႊင့္ေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။

၂။ က်ေနာ္ႏွင့္တေရြ႕ေရြ႕နီးကပ္ရာသို႔
    မည္သည့္အခ်ိန္မွ စတင္ျပီး သူလာခဲ့ပါသနည္း။
    က်ေနာ္ မသိခဲ့ေခ်။
    ေနဝန္းႏွင့္ ၾကယ္ရွဴး ၾကယ္ေပ်ာက္မ်ားကလည္း
    သူ႔ကို က်ေနာ္မျမင္ေအာင္သိုဝွက္ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့။
    နံနက္ဦးေပါင္းမ်ားစြာ ညေနရီေပါင္းမ်ားစြာ
    သူ႔ေျခသံကို က်ေနာ္ၾကားေနရသည္။
    က်ေနာ့္ႏွလံုးအိမ္ထဲသို႔
    သူ႔ေစတမန္ဝင္ေရာက္လာ၏။
    ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္ကို
    တိတ္တိတ္ကေလးေခၚေလသည္။
    ထိုေသာေန႔မွာမွ အဘယ့္ေၾကာင့္
    က်ေနာ့္ဘဝသည္
    လႈပ္လႈပ္ယိမ္းယိမ္းျဖစ္ရပါသနည္း။
    ေပ်ာ္ေပ်ာ္လြင့္လြင့္ တုန္ရီခံစားမႈတို႔ကလည္း
    အဘယ့္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ႏွလံုးအိမ္ကို
    ျဖတ္ေဖာက္စီးဆင္းသြားပါသနည္း။
    က်ေနာ္မသိေခ်။
    အိမ္ျပန္ရမည့္အခ်ိန္မွာပင္လွ်င္
    ေလမွာစီးပ်ံ႕ေသာခ်စ္သူရနံ႔ကို
    သန္႔သန္႔ကေလး ရေနေလေတာ့၏…။

၃။ သူ႔ေမႊးရနံ႔ႏွင့္သူ ရူးသြပ္ျပီး
    ေတာၾကီးမ်က္မည္းမွာ ေျပးလႊားေနရသည့္
    ကတိုးေကာင္လို
    က်ေနာ္သည္ ေျပးလႊားေနမိ၏။
    ေျပညင္းေသာ ေလကလည္း
    ေတာင္အရပ္မွ စီးဝင္တိုက္ခတ္လာ၏။
    ေဝ့လည္ဝဲခ်ာျပီး
    က်ေနာ္ လမ္းေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။
    မရွာေဖြတာကို ရရွိခဲ့သည္။
    က်ေနာ္၏တစ္ကိုယ္ေရႏွလံုးသားရုပ္ပံုမ်ားသည္
    ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနၾက၏။
    စူးလက္ျပိဳးဝင္းေနခဲ့၏။
    ဖမ္းဆုပ္ကိုင္တြယ္ဖို႔ က်ေနာ္ၾကိဳးစားေသာ္လည္း
    လြတ္ေခ်ာ္ထြက္ေျမာက္သြားခဲ့၏။
    မွားေသာလမ္းသို႔ ေခၚပို႔သည္။
    က်ေနာ္သည္
    မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြျပီးသည့္ေနာက္
    မရွာေဖြတာကို ရရွိခဲ့သည္…။


၄။ ခ်စ္သူကသာ ခြင့္ျပဳမည္ဆိုလွ်င္
    က်ေနာ္၏ ေတးသြားကို
    ရပ္ထားလိုက္ပါမည္။
    ခ်စ္သူ၏ ႏွလံုးအိမ္ကို
    ရုန္းၾကြေစမည္ဆိုလွ်င္
    က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားကို
    သူ႕မ်က္ႏွာမွ အေဝးသို႔ဖယ္ခြာေပးပါမည္။
    က်ေနာ္ရွိေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္
    ခ်စ္သူသည္ သြားလမ္းမွာပင္ပန္းရသည္ဆိုလွ်င္
    ေဘးဘီကိုေရာက္သည္အထိ
    အျခားလမ္းမွ က်ေနာ္ေလွ်ာက္ပါမည္။
    ခ်စ္သူပန္းကံုးသီရန္
    အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရသည္ဆိုလွ်င္
    သူ၏ပန္းေတာမွ ေဝးရာသို႔
    က်ေနာ္ ယို႔ယိမ္းထြက္ခြာေပးပါမည္။
    ခ်စ္သူ၏ ေရျပင္အလ်ဥ္ကို
    လႈိုင္းတို႔ျဖင့္ တိမ္းေမွာက္ပ်ိဳ႕အန္ေစသည္ဆိုလွ်င္
    သူ၏ကမ္းေျခမွ
    က်ေနာ္ ေလွာ္တက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ပါမည္…။

၅။ မီးအိမ္ကား ျငိမ္းခဲ့ျပီ။
    အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။
    ျပင္းရွစြာ တိုက္ခတ္ေနေသာေလမွ
    လူးလြန္႔ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္အတြက္
    ဝတ္ရံုကိုျဖန္းျပီး
    သူ႔အတြက္ က်ေနာ္ ကြယ္ကာေပးခဲ့သည္။
    ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္
    မီးအိမ္ကား ျငိမ္းခဲ့ရ၏။
    မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ့ျပီ။
    အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။
    က်ေနာ့္ႏွလံုးအိမ္အတြင္းမွာ
    ခ်စ္ျမတ္စြာ သူ႔ကို
    ဖိကပ္သိမ္းဆည္းထားခဲ့၏။
    ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္
    မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ့သည္။
    စမ္းေရကား ခန္းခဲ့ျပီ။
    အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။
    သူ႔ေရစီးေၾကာင္းကို ျဖတ္ေတာက္ကာ
    က်ေနာ့္အတြက္ ေရကာတာတစ္ခုတည္ေဆာက္ခဲ့၏။
    ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္
    စမ္းေရကား ခန္းခဲ့သည္။
    ေစာင္းၾကိဳးကား ျပတ္ခဲ့ျပီ။
    အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။
    ဤေစာင္းကား မတတ္ေျမာက္ေသာဂီတကို
    က်ေနာ့္အတြက္ ဆြတ္ယူေျခြခ်ခဲ့ပါ၏။
    ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္
    ေစာင္းၾကိဳးကား ျပတ္ခဲ့သည္…။

၆။ က်ေနာ္ ထြက္ခြာရေတာ့မည္။
    ေၾကကြဲလႈိက္ေမာဖြယ္ရာ ကာလမ်ားသည္
    ကုန္းေျမေပၚမွာ ပဲ့ေၾကြက်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။
    ေႏြဦးရာသီသည္ ပန္းတို႔ကိုပြင့္ေအာင္
    ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။
    ယခုကား အနားယူေလျပီ။
    က်ေနာ့္မွာသာ ရင့္ေရာ္ေသာပန္းတစ္ဆုပ္ႏွင့္
    အိမ္မျပန္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။
    လႈိုင္းေတြက ညိဳးညံရိုက္ဟည္းေလျပီ။
    ကမ္းပါးကိုသြယ္ပတ္ထားသည့္
    သစ္ရိပ္ေဝေဝလမ္းကေလးတြင္လည္း
    ေရာ္ရြက္တို႔ ျပဳတ္က်လာျပီ။
    မိတ္ေဆြ..ဘာ့ေၾကာင့္ေငးငိုင္ေနပါသနည္း။
    သင့္အၾကည့္တို႔က ဘယ္ဆီမွာ စိုက္ဝင္ေနသနည္း။
    ကမ္းတစ္ဖက္စီမွ ေမ်ာလာေသာအေဝးေတးသံႏွင့္
    ေလထုမွာ စိုစြတ္ပါဝင္လာသည့္ ရင္ခုန္သံကို
    သင္… မခံစားရေလသေလာ….။

၇။ ေနဝင္ေတာ့မည္။
    အရိပ္တို႔လည္း ေျမဆီမွာ ညြတ္တြားၾကျပီ။
    ေခ်ာင္းသို႔သြား၍ ခရားတြင္ ေရျဖည့္ရန္
    က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ျပီ။
    ညေနခင္း၏ေလသည္
    ေခ်ာင္းေရ၏ ဂီတမႈန္ရီကို ခံမင္ေန၏။
    တိတ္ဆိတ္ေသာလမ္းမွာ
    လာသူ သြားသူတို႔ မရွိၾကေခ်။
    ေလထန္၏။
    ျမစ္ထဲမွာ လႈိင္းေတြ ေဝ့လိမ့္ခ်ီၾကြေန၏။
    အိမ္သို႔ ျပန္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။
    မည္သူႏွင့္ဆံုေတြ႕ခြင့္ရႏိုင္မည္ကိုလည္း
    က်ေနာ္မသိ။
    ေရတိမ္ဆိပ္မွ ေလွငယ္တစ္စင္းေပၚမွာ
    အမည္မသိလူတစ္ေယာက္က
    ပုေလြသံကို ေပးေနေလသည္။

၈။ ဦးညြတ္ကာ
    အားလံုးကို က်ေနာ္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။
    ညီအစ္ကိုတို႔…
    က်ေနာ့္အားလည္း ေမတၱာပို႔ၾကပါေလ…
    ေဟာဒီမွာ…
    က်ေနာ့္ရဲ႕ အိမ္ေသာ့ကို ျပန္ေပးခဲ့ပါျပီ။
    ၾကင္နာျခင္းႏွင့္ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကိုသာ
    သင္တို႔ထံမွ ေတာင္းဆိုလိုပါသည္။
    က်ေနာ္တို႔သည္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအျဖစ္
    ႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့၏။
    က်ေနာ္ကား အေပးထက္ အယူမ်ားခဲ့သည္။
    နံနက္ခင္း၏ အလင္းသည္
    က်ေနာ္ထြန္းေသာ အေမွာင္ေထာင့္ခ်ိဳးမွ
    မီးအိမ္ကို ျငိမ္းေစ၏။
    ေခၚသံကို ၾကားရေလျပီ။
    က်ေနာ္သည္လည္း…
    သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ေခ်ျပီ။

၉။ အို…ဘုရားသခင္
    စီးသြယ္ျခင္းမရွိေသာ မိုးရိပ္မ်ားျဖင့္
    နိမ့္ဝပ္တြဲခိုေသာ ဂ်ဴလိုင္တိမ္တစ္ဆုပ္လို
    က်ေနာ့္စိတ္ႏွလံုးသည္ သင့္တံခါးဝတြင္
    တြဲခိုရပါလို၏။
    က်ေနာ္…ဦးႏိွမ္ခ်ပါ၏။
    အို…ဘုရားသခင္
    က်ေနာ္၏
    ဂီတရစ္သမ္ အထပ္ထပ္ကို
    တစ္ခုတည္းအျဖစ္
    ရုန္းစုသြယ္ဆက္ကာ တစ္ခုေသာပင္လယ္မွာ
    စီးေပ်ာ္ဝင္ေရာက္ရပါလို၏။
    က်ေနာ္…ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
    အို…ဘုရားသခင္
    ေတာင္ေပၚမွ
    မိမိ၏ အသိုက္ရွိရာသို႔
    ေန႔ေရာ ညပါ
    ပ်ံသန္းလိုက္ပါလာသည့္ ၾကိဳးၾကာအုပ္ႏွယ္
    က်ေနာ့္ဘဝသည္လည္း
    နားခိုရာဆီ ခရီးဆက္ႏိုင္ရပါလို၏။
    က်ေနာ္ ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
    က်ေနာ္…ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။ ။

တဂိုး ကဗ်ာ (၉)
အႏွစ္သာရျပည့္ဝစြာ ဘာသာျပန္ေပးသူအား မသိပါ။
ဖတ္ခြင့္ရသည့္အတြက္ အလြန္ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။

ေလးစားလွ်က္