ေနာင္တ
ဘ၀မွာ ေခတ္ပညာေတြဘယ္ေလာက္တက္တက္ပါ။ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ ခ်မ္းသာပါေစ။တစ္ခါတစ္ရံမွာကိုယ္လိုက္မမွီတဲ့ အရာမ်ဳိးေတြရွိတယ္ဆိုတာ လက္ခံမွ လူပီသမယ္လို ့ထင္ပါတယ္။
အစ္ကိုၾကီးက ပညာတတ္ အရာရွိျဖစ္တယ္။ ၾသဇာၾကီးမားျပီးၾကြယ္၀တဲ့ မိသားစုရဲ့ သားၾကီးၾသရသလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္က တည္းက ေအးေဆးျငိမ္သက္တဲ့သူ သေဘာမေနာေကာင္းတဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔စာအုပ္ေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ သူစာအုပ္ေတြကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ဖတ္ခြင့္ရလို႔ စာအုပ္မ်ိဳးစံု ဖတ္ႏုိင္ခဲ့ျပီ။ တကၠသိုလ္ကို ေရာက္ေတာ့လည္း မအားတဲ့ၾကားထဲက ထီးတစ္ေခ်ာင္းကို လက္မွာခ်ိတ္ျပီး တကၠသိုလ္ထဲမွာ သြားစရာရွိတဲ့ မဟာဌာန ေတြကိုလိုက္ပို႔ သူပိုင္စာအုပ္ေတြေပးနဲ႔ အေတာ္ကို ကူညီခဲ့ပါတယ္။
အစ္ကိုၾကီး အိမ္ေထာက္မ်ေတာ့လည္း အစ္ကိုၾကီးရဲ့ဇနီးက အေစာၾကီးကတည္းက သိကၽြန္းခင္မင္ခဲ့သူ သေဘာမေနာေကာင္းတဲ့သူ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ အားလံုးေျပျပစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အေဆာင္ကေန ၾကိဳ႔ကုန္းရိပ္သာ ကိုစေနေန႔တိုင္း ျပန္သြား တနဂၤေႏြေန႔က်မွ အေဆာင္ကိုျပန္လာနဲ႔ ေနခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ကိုသတိရေနပါေသးတယ္။ မမက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားၾကီေက်ာ္ေက်ာ္ကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရတဲ့အခ်ိန္ အကိုၾကီးက မမကို သိပ္ျပီးဂရုစိုက္ကာ သတိေေတြးေပးေနတတ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ လဖက္ရည္ၾကမ္း ခါးခါးေတြ မေသာက္ဖုိ႔လည္း တားပါတယ္။ အစပ္မစားဖို႔ စသည္စသည္ျဖင့္ အစ္ကိုၾကီးက အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္လို အားလံုးတတ္သိျပီး သတိၾကီးေပးေနေတာ့တာပါပဲ။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္မွာလာျပီးစုတတ္ၾကတဲ့့ အစ္ကိုေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ကလည္း အစ္ကိုၾကီးကိုခပ္ရိရိစတတ္ပါတယ္။ ဒို႔ေကာင္ၾကီးက ခ်က္ျခင္းအဘိုးၾကီး ျဖစ္သြားတာပါလားတဲ့။ အကိုၾကီးကေတာ့ ၾကားပါလွ်က္နဲ႔ မၾကားသလို လုပ္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ညေန မိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွာ အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ မမတို႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ ျပင္ၾကပါတယ္။ အစ္ကိုၾကီးက ေလွကားက ဆင္းခါနီးမွာ ဆံထံုးထဲကို အပ္ကေလးစိုက္ျပီးပလားလို႔ ေမးပါတယ္။ မမကေမ့သြားတယ္ဆိုေတာ့ ျပန္ျပီးစိုက္လိုက္ဦး ဒီကေစာင့္ေနမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ႏွစ္ေယာက္သား ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြား ၾကပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့သိပ္ျပီး ဘ၀မက်ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ဆံထံုးထဲကို အပ္စိုက္ရတာလဲ၊ ျပန္လာရင္ ေမးမယ္လို႔ဆိုျပီး ေစာင့္ေနဲဲပါတယ္။ ျပန္လာေတာ့ခ်က္ခ်င္းကိုေမးတာပါပဲ။ ညေန ေန၀င္ ရီတာေရာမွာ လမ္းထြက္ရင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးလို႔ေခၚတဲ့ ေျမဘုတ္ဘီလူး ျပိတၱာမ်ား ျမဴးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားက သံနဲ႔လုပ္တဲ့ အပ္ကေလးကို ေခါင္းေပၚမွာ စိုက္သြားရင္ ကေလးကိုရန္ရွာခ်င္ ရင္ေတာင္မွ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားက ရန္မရွာ၀ံပါဘူးတဲ့။ အစ္ကိုၾကီးက ေျဖတာ။
အစ္ကိုၾကီးကလည္း စာေတြအမ်ားၾကီးဖတ္ျပီး အဲသည္လို သိပၸံနည္းက်မဟုတ္တဲ့ အယူအဆေတြကို လက္ခံရသလားလို႔ ေမးေတာ့ အစ္ကိုၾကီးျပန္ေျဖတာသိပ္ေကာင္းတာပဲ။ သိပၸံနည္းက် ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိႏုိင္မွ ျဖစ္တာ။ ကိုယ္သား ကိုယ္သမီးကို မေမြးခင္ ကတည္းက ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ ကိုယ္သားကုိယ္သမီးကို ထိခိုက္မွာစိုးရိမ္တဲ့ေသာက ေတြဟာ ဆင္ျခင္တံုတစ္ရားကို ဖံုးလႊမ္းလိုက္ႏုိင္တယ္။ သားသမီးကို ထိခိုက္မွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ေၾကာင္တာက လြန္လြန္းေတာ့ မဆငိျခင္နုိင္ဘူး။ ကာကြယ္နုိင္တယ္ ေဘးကင္းနုိင္တယ္ဆိုတဲ့ နည္းဟူသမွ်ကို သံုးမွာပဲ။
တကယ္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ အပ္မစိုက္မိတာက လႊဲလို႔ ဘာတစ္ခုမွ ထိခိုက္စရာအေၾကာင္းမရွိပဲနဲ႔ ကေလးမွာတစ္ခုခုျဖစ္ျပီဆုိပါေတာ့။ ငါတို႔အပ္တစ္ေခ်ာင္းကို ေဆာင္ရမွာ မေဆာင္ဘဲ ေပါ့ဆမိလို႔ ငါတို႔သားေလးထိခိုက္ သြားရတယ္၊ သမီးေလးထိခိုက္သြားရတယ္ဆိုတဲ့ ေနာင္တၾကီးကို ရင္၀ယ္ပိုက္မသြားခ်င္ဘူး။
အဲဒီေတာ့ ေခတ္ပညာတတ္ေပမယ့္ အေဆာင္ဟူသမွ်ကို ေဆာင္မိတာပဲ။ အဲဒါ မိဘေမတၱာရဲ ျပယုဂ္ျဖစ္တယ္တဲ့။ အစ္ကိုၾကီး ေျပာတာဟာ နားေထာင္လို႔အေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုၾကီး ကိုယ္တိုင္စာေရးရင္ေကာင္းမွာ။
အစ္ကိုၾကီရာ အခုေတာ့ အစ္ကိုၾကီးလည္းဆံုးျပီ။ ဒါေပမဲ့ သားသမီးဆိုရင္ သေႏၶသား ဘ၀ကတည္းက အထိအခိုက္ အနာအဆာ မရွိေအာင္ အကာအကြယ္ ေပးခ်င္တယ္။ အကာအကြယ္ေပးႏုိင္တဲ့ နည္းကို သဘာ၀ က်တာ မက်တာကို ေနာက္ထားျပီး လိုေလးေသးမရွိေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ သားသမီးေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ မိဘတို႔ရဲ့ တိုင္းတာတြက္ဆလို႔ မရတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ဘယ္သူေျပာျပမလဲ။
အစ္ကိုၾကီး အိမ္ေထာက္မ်ေတာ့လည္း အစ္ကိုၾကီးရဲ့ဇနီးက အေစာၾကီးကတည္းက သိကၽြန္းခင္မင္ခဲ့သူ သေဘာမေနာေကာင္းတဲ့သူ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ အားလံုးေျပျပစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အေဆာင္ကေန ၾကိဳ႔ကုန္းရိပ္သာ ကိုစေနေန႔တိုင္း ျပန္သြား တနဂၤေႏြေန႔က်မွ အေဆာင္ကိုျပန္လာနဲ႔ ေနခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ကိုသတိရေနပါေသးတယ္။ မမက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားၾကီေက်ာ္ေက်ာ္ကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရတဲ့အခ်ိန္ အကိုၾကီးက မမကို သိပ္ျပီးဂရုစိုက္ကာ သတိေေတြးေပးေနတတ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ လဖက္ရည္ၾကမ္း ခါးခါးေတြ မေသာက္ဖုိ႔လည္း တားပါတယ္။ အစပ္မစားဖို႔ စသည္စသည္ျဖင့္ အစ္ကိုၾကီးက အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္လို အားလံုးတတ္သိျပီး သတိၾကီးေပးေနေတာ့တာပါပဲ။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္မွာလာျပီးစုတတ္ၾကတဲ့့ အစ္ကိုေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ကလည္း အစ္ကိုၾကီးကိုခပ္ရိရိစတတ္ပါတယ္။ ဒို႔ေကာင္ၾကီးက ခ်က္ျခင္းအဘိုးၾကီး ျဖစ္သြားတာပါလားတဲ့။ အကိုၾကီးကေတာ့ ၾကားပါလွ်က္နဲ႔ မၾကားသလို လုပ္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ညေန မိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွာ အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ မမတို႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ ျပင္ၾကပါတယ္။ အစ္ကိုၾကီးက ေလွကားက ဆင္းခါနီးမွာ ဆံထံုးထဲကို အပ္ကေလးစိုက္ျပီးပလားလို႔ ေမးပါတယ္။ မမကေမ့သြားတယ္ဆိုေတာ့ ျပန္ျပီးစိုက္လိုက္ဦး ဒီကေစာင့္ေနမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ႏွစ္ေယာက္သား ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြား ၾကပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့သိပ္ျပီး ဘ၀မက်ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ဆံထံုးထဲကို အပ္စိုက္ရတာလဲ၊ ျပန္လာရင္ ေမးမယ္လို႔ဆိုျပီး ေစာင့္ေနဲဲပါတယ္။ ျပန္လာေတာ့ခ်က္ခ်င္းကိုေမးတာပါပဲ။ ညေန ေန၀င္ ရီတာေရာမွာ လမ္းထြက္ရင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးလို႔ေခၚတဲ့ ေျမဘုတ္ဘီလူး ျပိတၱာမ်ား ျမဴးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားက သံနဲ႔လုပ္တဲ့ အပ္ကေလးကို ေခါင္းေပၚမွာ စိုက္သြားရင္ ကေလးကိုရန္ရွာခ်င္ ရင္ေတာင္မွ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားက ရန္မရွာ၀ံပါဘူးတဲ့။ အစ္ကိုၾကီးက ေျဖတာ။
အစ္ကိုၾကီးကလည္း စာေတြအမ်ားၾကီးဖတ္ျပီး အဲသည္လို သိပၸံနည္းက်မဟုတ္တဲ့ အယူအဆေတြကို လက္ခံရသလားလို႔ ေမးေတာ့ အစ္ကိုၾကီးျပန္ေျဖတာသိပ္ေကာင္းတာပဲ။ သိပၸံနည္းက် ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိႏုိင္မွ ျဖစ္တာ။ ကိုယ္သား ကိုယ္သမီးကို မေမြးခင္ ကတည္းက ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ ကိုယ္သားကုိယ္သမီးကို ထိခိုက္မွာစိုးရိမ္တဲ့ေသာက ေတြဟာ ဆင္ျခင္တံုတစ္ရားကို ဖံုးလႊမ္းလိုက္ႏုိင္တယ္။ သားသမီးကို ထိခိုက္မွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ေၾကာင္တာက လြန္လြန္းေတာ့ မဆငိျခင္နုိင္ဘူး။ ကာကြယ္နုိင္တယ္ ေဘးကင္းနုိင္တယ္ဆိုတဲ့ နည္းဟူသမွ်ကို သံုးမွာပဲ။
တကယ္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ အပ္မစိုက္မိတာက လႊဲလို႔ ဘာတစ္ခုမွ ထိခိုက္စရာအေၾကာင္းမရွိပဲနဲ႔ ကေလးမွာတစ္ခုခုျဖစ္ျပီဆုိပါေတာ့။ ငါတို႔အပ္တစ္ေခ်ာင္းကို ေဆာင္ရမွာ မေဆာင္ဘဲ ေပါ့ဆမိလို႔ ငါတို႔သားေလးထိခိုက္ သြားရတယ္၊ သမီးေလးထိခိုက္သြားရတယ္ဆိုတဲ့ ေနာင္တၾကီးကို ရင္၀ယ္ပိုက္မသြားခ်င္ဘူး။
အဲဒီေတာ့ ေခတ္ပညာတတ္ေပမယ့္ အေဆာင္ဟူသမွ်ကို ေဆာင္မိတာပဲ။ အဲဒါ မိဘေမတၱာရဲ ျပယုဂ္ျဖစ္တယ္တဲ့။ အစ္ကိုၾကီး ေျပာတာဟာ နားေထာင္လို႔အေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုၾကီး ကိုယ္တိုင္စာေရးရင္ေကာင္းမွာ။
အစ္ကိုၾကီရာ အခုေတာ့ အစ္ကိုၾကီးလည္းဆံုးျပီ။ ဒါေပမဲ့ သားသမီးဆိုရင္ သေႏၶသား ဘ၀ကတည္းက အထိအခိုက္ အနာအဆာ မရွိေအာင္ အကာအကြယ္ ေပးခ်င္တယ္။ အကာအကြယ္ေပးႏုိင္တဲ့ နည္းကို သဘာ၀ က်တာ မက်တာကို ေနာက္ထားျပီး လိုေလးေသးမရွိေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ သားသမီးေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ မိဘတို႔ရဲ့ တိုင္းတာတြက္ဆလို႔ မရတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ဘယ္သူေျပာျပမလဲ။
No comments:
Post a Comment