အခ်စ္ဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ အခ်စ္ဟာ ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာရွိသလို ေျမျပင္
ေပၚမွာလဲရွိႏုိင္ပါတယ္။ လယ္ကြင္းေတြထဲမွာရွိသလို စက္ရံုေတြမွာလဲရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဘံုနန္းျပာသာဒ္ေတြမွာလဲ အခ်စ္ရွိ
သလိုတဲငယ္ေတြမွာလဲအခ်စ္ရွိပါတယ္။ ပင္လယ္ျပာထဲမွာ အခ်စ္ရွိသလို သဲကႏၱာထဲမွာလဲ အခ်စ္ဆိုတာရွိပါတယ္။
လူသားတိုင္းရဲ့ ႏွလံုးသားထဲမွာအခ်စ္ဆိုတာရွိသလို အကယ္၍္မ်ားလယ္သမားေတြရဲ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတာမရွိ
ခဲ့ရင္စပါးႏွံေတြဟာ ဖြဲျပာျဖစ္သြားႏိုင္သလို စက္ရံုအလုပ္သမားေတြရဲ့ ႏွလံုးသားထဲမွာလည္း အခ်စ္မရွိခဲ့ရင္ စက္ရံုဟာ
မီးခိုးတိတ္လို႔သြားမွာပါ။ အခ်စ္ဆိုတဲ့စကားကုိ အရမ္းသံုးမႈေၾကာင့္ အခ်စ္လည္းနာမည္ပ်က္ရတာပါ။ သိပၸံပညာဟာ
လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ သိပၸံပညာရွင္ရဲ့ ႏွလံုးသားအတိမ္အနက္အေလ်ာက္ လူ႔ေဘာင္ကုိအက်ိဳးေပးတဲ့ေနရာမွာကြာျခားသြား
သလို အခ်စ္ဆိုတာလဲ လက္ခံႏုိင္တဲ့ ႏွလံုးသားေပၚမွာမူတည္ေနတာပါ။ သိပၸံပညာရွင္ဟာ ယုတ္မာရက္စက္တဲ့လူဆိုရင္
သိပၸံပညာကုိလူသားေတြ အသက္ရွည္ဖို႔၊ သစ္ပင္ပန္းမန္ ေတြရွင္သန္ေစဖို႔ အသံုးခ်ဖို႔အစား လက္နက္ေတြနဲ႔ ေရာဂါပုိး
ေတြကိုသာထုတ္လုပ္ ဖန္တီးေပးမွာပါ။
ဒီလိုပါဘဲ အခ်စ္ကုိရာဂ ဆိုတဲ့ တပ္မက္ျခင္းတဏွာနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ အခ်စ္ရဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာ ယုတ္မာ
ညစ္ညမ္းတဲ့တဏွာရာဂ အေနနဲဲ႔ မိမိတို႔ လိုခ်င္ျခင္းတစ္ခုတည္းကုိသာ ၾကည့္တတ္တဲ့ အာသာဆႏၵဘက္ကုိုပံုစံ
ကူးေျပာင္းျပီးလူ႔ေဘာင္ကုိပ်က္စီးသြားေစမွာပါ။ ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ သိပၸံပညာရွင္ရဲ့ ႏွလံုးသားဟာ သိမ္ေမြ႔ႏူူူူးညံတဲ့ ကရုဏာ
ရွင္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ သိပၸံပညာနဲ႔အနာဂတ္လူ႔ေဘာင္ကုိ သာယာလွပေအာင္ ဖန္တီးသြားႏိုင္ မွာပါ။ ဒီလိုပါဘဲ အခ်စ္ကုိ
ဂရုဏာနဲ႔ေပါင္းစပ္လုိက္ရင္ေတာ့ သာယာစုိျပည္တဲ့ လူေဘာင္အလွကုိဖန္တီးယူႏုိင္မွာပါ။
ႏွလံုးသားကေပးအပ္တဲ႔ ကရုဏာအက်ယ္အေျပာ၊ အခ်ိုဳးအစားအလိုက္၊ အနစ္နာခံျခင္း၊ စြန္႔လႊတ္ျခင္းဆိုတဲ့ ပါရမီ
အလုပ္ဟာလည္း အခ်ိဳးအစားအလိုက္ကြာျခားသြားမွာပါ။ မျမင္ႏိုင္တဲ့အခ်စ္ဆိုတာ ႏွလံုးသားထဲကိုဝင္လာေတာ့မွ
သတၱဝါတို႔ဟာ ေဇာစိတ္မ်ိဳးစံုနဲ႔ လႈပ္ရွားလာျကာတာပါ။ ႏွလံုးသားအတုကုိဖန္ဆင္းျပီး စက္ကိရိယာ အမ်ိုဳးမ်ိဳးတပ္ျပီး
ႏွလံုးခုန္လာေအာင္ စမ္းသပ္ၾကည့္ပါ။ လူရုပ္ေတာ့ေပၚလာမွာပါ။ အဲဒီလူရဲ့လႈပ္ရွားမႈဟာ ဘက္ထရီအားနဲ႔လႈပ္ရွားတဲ့
ဂ်စ္ကားတစ္စီးေမာင္းလို႔ရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ဘာမွ မျခားေတာ့ပါဖူး။
ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္ဆိုတာ ကုိလြယ္လြယ္ မေျပာၾကဘဲ လြယ္လြယ္ မခံစားၾကပါနဲ႔။ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္မင္းဟာ
ေခ်ာက္ထဲၾကေနတဲ့ ပုဏၰား ကုိကယ္တင္္ရာမွာ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ့၊ သနားလွခ်ည္ရဲ့ ဆိုျပီး အရမ္းမကယ္ခဲ့ပါဘူး။ ကယ္တင္
ရွင္ျဖစ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ မ်က္ကန္းလိုမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ပုဏၰားကုိ ပခံုးေပၚတင္ တြင္းထဲကေနေခ်ာက္ကမ္းပါးအျမင့္ကုိ ခုန္တက္
ရာမွာမေတာ္တဆ ဝန္ကေလးျပီး ကမ္းပါးလမ္းခုလတ္မွာေသမွာစိုးလို႔ု ပုဏၰား နဲ႔အေလးခ်ိန္ညီတဲ့ ေက်ာက္တံုးကုိရွာ၊
သူ႔ပခံုးေပၚေက်ာက္တံုးတင္ျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္အစမ္းခုန္ၾကည့္ ျပီးေသခ်ာမွ စိတ္ခ်ရမွ ပုဏၰားကုိ ပခံုးေပၚတင္ျပီး
ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိေရာက္ေအာင္ပုိ႔ေပးခဲ့ပါတယ္။
မိမိထားတဲ့ေမတၲာအေလးခ်ိန္ပမာဏ အတိုင္းအရွည္အေလ်ာက္ေမ်ာက္မင္းရဲ့ပခံုးေပၚကေက်ာက္တံုးဟာလဲျကီးမားရ
ပါတယ္။ ထမ္းရတဲ့ဝန္ကလည္းေလးမွာပါဘဲ။ ပုဏၰားကုိကယ္တင္ခ်င္လြန္းလို႔ုပါဗ်ာဆိုျပီး မဟာကယ္တင္ရွင္နာမည္ခံရံု
နဲ႔ေေတာ့မရပါဘူး။ ကယ္တင္ခ်င္တဲ့ ေစတနာအေလ်ာက္ ထမ္းရမဲ့ ဝန္အေလးဒဏ္ကုိခံရမယ္ဆိုတာ မကယ္ခင္ကတည္း
က ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္မင္းက ျကုိေတြးထားျပီးသားပါ။ ပုဏၰားကုိကယ္ျပီး ဝန္ ကေလးလြန္းေတာ့မွ မင္းဟာမင္း
ေသခ်င္ေသ လို႔ေမ်ာက္မင္းဟာ ကုိယ္လြတ္ရုန္း မေျပးခဲ့ပါဘူုး။ ပုဏၰားကုိရေအာင္ကယ္တင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီအေျကာင္း
အရာေလးကုိ ဖတ္မိျပီး တစ္ခုခု ခံစားသိျမင္ လာမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ လူတိုင္းအခ်စ္နဲ႔မကင္းႏုိင္ျကပါဖူး။ မခ်စ္ခင္
စဥ္းစားပါ။ တကယ္အခ်စ္စစ္လား။ တသက္လံုးခ်စ္ႏုိင္ရဲ့လား။ ခ်စ္ျပီးရင္လဲစဥ္းစားပါ။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ဘယ္ေလာက္
ဘဲ အခက္အခဲေတြ႔ေတြ႔ ႏွစ္ဦး သေဘာတူခ်စ္မိျပီဆိုရင္ေတာ့ တသက္တာ လက္တဲြသြားႏုိင္ဖို႔ပါဘဲ။ ႔
အခ်စ္ဆိုတာကုိလူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဓိပၸါယ္ဖြင့္ခဲ့ျကပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ကုိယ္ခ်စ္မိတဲ့ အခ်စ္ရဲ့တန္ဖိုးပမာဏ
အေလ်ာက္ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္မႈ၊ သည္းခံႏုိင္မႈ၊အနစ္နာခံႏုိင္မႈနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ရမဲ႔၊ သည္းခံရမဲ့၊ အနစ္နာခံရမဲ့ အတိုင္းအရွည္ကုိ
လညး္ ျကုိတင္မွန္းဆထားရမယ္ဆိုတာကုိပါ အခ်စ္ရဲ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ ေတြထဲမွာတစ္ခ်က္အေနနဲ႔
ထပ္ထည့္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment