ကၽြန္ေတာ္နာမည္ရုပ္ဆုိးလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေခၚပါသည္၊ ကယ္ေတာ့ ေျပာေလာက္ေအာင္ဆုိးသည္ေတာ့မဟုတ္လွပါ။ ေကာင္မေလး ကုိရည္စားစကားလုိက္ေျပာတုိင္း နင့္ရုပ္နင္ျပန္ၾကည့္ဟု အေျပာခံရျခင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ရုပ္ဆုိးဟု အမည္တြင္ရျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ဟုတ္တယ္ဗ် ... သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ရွိတာ သူတုိ႔ကရည္စားေလးေတြနဲ႔ ကုိယ္စီေလဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က်ေတာ့ အထီးက်န္ မ်က္ႏွာမြဲေလး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲေပါ့။ အႀကိမ္ႀကိမ္လုိက္ေျပာ အခါခါၿငင္းပါယ္ျခင္းကုိခံရတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႔ကုိမွမလုိက္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဘာသာပဲေအးေအးေဆးေဆးေနလုိက္ပါေတာ့တယ္။ လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္ခ်င္လဲျဖစ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာဆုံးျဖတ္ေနမိပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တေန႔သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက သားေခ်ာကကၽြန္ေတာ္ကုိေျပာတယ္ ။ '' ေဟ့ ေကာင္ ရုပ္ဆိုး၊ မနက္ျဖန္ခ်စ္သူမ်ားေန႔ကြ၊ မနက္ဖန္မနက္ ငါတုိ႔လက္ဖက္ရည္ေသာက္မသြားေတာ့ဘူး၊ မင္းဘာသာမင္းသြား ငါတုိ႔ကုိေစာင့္မေနနဲ႔'' သားေခ်ာေျပာေသာစကားကုိ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေထာက္ခံၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ၿပီ ဒီေကာင္သုံးေကာင္ ေပါင္းၿပီးေကာင္မေလးေတြနဲ႔ခ်ိန္းရာကို သြားၾကမွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာေတာ့ တေကာင္ထဲ ဘယ္ကုိဦးတည္ရမည္မသိ ... လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာပဲ အခ်ိ္န္ကုန္္ရန္ရွိသည္။
ဒီေကာင္ေတြေျပာတဲ့စကားကုိ ေကာင္းေကာင္းနားထဲဝင္သြားခဲ့သည္၊ အထီးက်န္လွပါတယ္ဆုိ သူတုိ႔ကခ်စ္သူမ်ားေနမွဳိ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မရွိၾကဘူးဆုိလွ်င္ ပုိၿပီးအထီးက်န္ရမည္ေန႔ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ႔သာရွိေနခဲ့ရသည္။ တစ္ေယာက္ထဲလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဘက္ကုိ ဦးတည္တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား စတင္ခဲ့သည္။ လမ္းခ်ဳိးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္သြားေနက် ေရႊစြန္မင္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိေရာက္ဖုိ႔ ညာဘက္ကုိ ခ်ဳိးရတဲ့လမ္းခ်ဳိးမ်ားရွိခဲ့သည္ ပမထလမ္းခ်ဳိးကုိခ်ဳိးၿပီး မၾကာခင္ဒုတိယလမ္းခ်ဳိးကုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်ဳိးခဲ့သည္။ ဒုတိယလမ္းအခ်ဳိးမွာ ဆုိင္ကယ္တစ္ စီးက အရွိန္ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ ဘယ္ေကြ႕ေကြ႕လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိတုိက္မိမလုိျဖစ္သြားသည့္အထိေပါ့၊ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းသူမွားသည္ကုိ မည္သူ မွ်မေျပာေသာ္လဲ သိႏွင့္ၾကျဖစ္သည္။ မ်က္မွန္အနက္နဲ႔ နံက္ေနေရာင္ခ်ည္ကုိကာကြယ္ေနသည့္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးခပ္လန္းလန္းေလး ျဖစ္ေနသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္မဝင္စားပါ။ ေကာင္မေလးက ေနကာမ်က္မွန္ေလးခၽြတ္ၿပီး '' ေဆာရီး...ေနာ္'' တဲ့ ေၾကနပ္စရာပဲ ဒီမွာျဖင့္ေရွာင္လုိက္ရတာ၊ မေထေသာအၾကည့္ျဖင့္သာ ၾကည့္ခဲ့သည္၊ ဘာတစ္ခြန္းမွျပန္မေျပာခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနက်ခုံကေလးမွာ ထုိင္လုိက္သည္။ ဖန္ခ်ဳိတခြက္ လိပ္ခုတ္တပြဲကုိမွာေနက်အတုိင္း မွာလုိက္သည္။ ခဏအၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ကုိအရွင္လက္လက္ လွတပတ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လာထုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိမသိ သူလဲကၽြန္ေတာ္ကုိသိမည္မထင္။
" ေဟ့ .. ဒုိ႔ကုိ မွတ္မိလား၊ ေစာေစာက တစ္ေယာက္ေလ ... ဆုိင္ကယ္ ဆုိင္ကယ္'' တဲ့ အဆန္းသားလား ၿပီးသြားၿပီေလ၊ ဘာကိစၥနဲ႔ ဒီမွာလာၿပီး ဇာခ်ဲ႕ေနရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္အေတြးသက္သက္ႏွင့္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ သူက စကားေတြေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ဗ် '' ယူက အရမ္းေရာက်္ားပီသတာပဲေနာ္... ယူနာမည္ဘယ္လုိေခၚလဲ.. ဟင္၊ ယူအသက္ကေရာ၊ ယူက အရမ္းေအးတာပဲ။ ယူဘာေသာက္ မွာလဲ မွာေလ၊ ဒုိ႔တုိက္မယ္ေနာ္၊ ယူကုိဒုိ႔ခင္ခ်င္တယ္ အရမ္းပဲ သိလား'' ေပၚတင္ႀကီးပဲဗ်၊ စမ္းထၿပီလားမေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ်မေျဖရေသးပါ။ သူျပာခ်င္္ရာေတြကုိသာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနသည္။
''ယူ ကုိဒုိ႔ဆက္သြယ္မယ္ေနာ္၊ ေရာ့ - ဒီဖုန္းကုိယူကုိင္လုိက္၊ အခု ဒုိ႔အလုပ္ရွိေသးလုိ႔ သြားလုိက္ဦးမယ္ေနာ္ ဘုိင္..'' တဲ့ ရက္ေရာလုိက္တာဗ်ာ ျမန္မာျပည္မွာ ဖုန္းတလုံးလုံးကုိ ဆက္သြယ္ဖုိ႔သက္ သက္နဲ႔အေပးခံရတာဆုိလုိိ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲရွိမွာေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္မေလးနာမည္လဲမေမးလိုက္မိဘူး။ ဘယ္ကလဲ လုိ႔လဲ မစုံစမ္းမိသလို ဘာဆုိဘာမွခြန္းတုန္႔မျပန္ႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူျပန္သြားတဲ့ခဏမွာ မွာထားတဲ့ ဖန္ခ်ဳိကုိ တငုံေမာ့ေသာက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရသာက ကင္းေနတယ္၊ သိပ္မၾကာခင္ပါဘူး သူခ်န္ထားခဲ့တဲ့ေထာင္တန္ေလးနဲ႔ ရွင္းၿပီး ထျပန္လာခဲ့တယ္။ အခန္းဆီကုိအေရာက္ျပန္လာ မိသလုိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္လဲ အားရပါးရႀကြားမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကဦးစီးေနျပန္ခဲ့တယ္။
'' ဟာ အရမ္းဆုိးတာပဲ။ သြား- လူဆုိး'' တြန္းထုတ္လုိက္သည္၊ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားသည္။ အၿမဲတမ္း သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း စတတ္ေနာက္တတ္သည့္အတုိင္း၊ အေပ်ာ္ေတြလြန္ၿပီး ဖုန္းကုိ တအားဆုပ္ကုိင္ထားသည္လက္ကဖုန္း မဟုတ္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ပခုံးျဖစ္ ေနသည္ကုိသိလုိက္သည္။ ေအာ္ ငါ အိမ္မက္မက္ေနပါလား။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ '' သြား - လူဆုိး '' ဆုိတဲ့စကားနဲ႔တင္ ဒီေကာင္ ၿပီးသြားလုိ႔ေပါ့။ အိမ္မက္ထဲက ခ်စ္စရာေတြေတာင္ေမ့သြားတယ္။ သြား-လူဆုိး ဆုိတဲ့စကား အစားျဖစ္ရပ္မွန္္ဆုိရင္ ................။
ႀကဳိးစားဦးမည္။
No comments:
Post a Comment