ေမာင္ဝါဝါႏွင့္ အစစ္အမွန္ တန္ဖိုးနည္းဖုန္း

ေနရာတကာ ဟိုစပ္ဒီစပ္ ဟိုေယာင္ ဒီေယာင္ျဖင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေလ့ ရွိတဲ့ ေမာင္ဝါဝါ တစ္ေယာက္ အခု တေလာ သိပ္ၿပီး အခက္ေတြ႕ ေနတာပဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဂ်ာနယ္ေလး တစ္ေစာင္ ႏွစ္ေစာင္မွာ စာမူေလးေတြ ပံုမွန္ ေရးေန ရတာကို မေက်နပ္ ႏုိင္ပဲနဲ႔ အေပ်ာ္တမ္း ဗီဒီယို ႐ိုက္ကူးေရး အဖြဲ႕ ေထာင္ၿပီးေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာပဲ လုပ္သလိုလို၊ ဇာတ္ၫႊန္းပဲ ေရးသလိုလို၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ပဲ လုပ္သလိုလို၊ ႐ိုက္ကူးေရးပဲ ေန႔တိုင္း သြားေနရ သလိုလို လုပ္လိုက္တာ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ အလုပ္ေတြက မ်ားလာ ပါေလေရာ။ စာမူကိစၥ အယ္ဒီတာ ေတြဆီ ဖုန္းဆက္ရ တာက တစ္မ်ိဳး၊ ႐ိုက္ကြင္း အတြက္ ဆိုၿပီး ဟိုလူ႔ကို ဖုန္းဆက္၊ ဒီလူ႔ကို ဖုန္းဆက္နဲ႔ ခ်ိန္းရတာက တစ္မ်ိဳး၊ ႏွစ္မ်ိဳး သံုးမ်ိဳးလည္း ေပါင္းလိုက္ေရာ ေမာင္ဝါဝါ တစ္ေယာက္ ဖုန္းခေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ထိေတာ့ တာပဲ။

သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ေမာင္ဝါဝါကို အႀကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္း ေပးၾက ရွာပါတယ္။ အခုလို အမ်ားသံုး ဖုန္းမွာ တစ္မိနစ္ တစ္ရာ ေပးၿပီး ဆက္ေနမယ့္ အစားကို ဖုန္းတစ္လံုး ေလာက္ ဝယ္ကိုင္ လိုက္ပါ ေတာ့လားလို႔။ ဖုန္းကလည္း သိတဲ့ အတုိင္းပဲ။ အရင္ကဆို ဆယ့္ငါးသိန္း၊ သိန္းႏွစ္ဆယ္ ေပးဝယ္ ရတာ။ ဝယ္ရတယ္ လို႔သာ ေျပာတာပါ။ တကယ္ ကေတာ့ ငွားရတာတဲ့။ အဲဒါႀကီး ဆယ့္ေလး ငါးသိန္းေလာက္ ေပးၿပီးေတာ့ ငွားရတာတဲ့။ ကိုယ္ အပိုင္ရတာ မဟုတ္ေၾကာင္း စာခ်ဳပ္ထဲ ပါတယ္ ဆိုလားပဲ။ ထားပါေလ … အဲဒါေတြ ေမာင္ဝါဝါက စိတ္မဝင္စား ပါဘူး။ ဘယ္ စိတ္ဝင္စားမလဲ။ အဲဒီ ပိုက္ဆံ ပမာဏကို ကိုယ္မွ မတတ္ႏုိင္တာ။ သိပ္မၾကာ ပါဘူး။ ဆယ့္ေလး ငါးသိန္း မေပးရ ေတာ့တဲ့ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းေတြ ထြက္မယ္ ဆိုလို႔ ေမာင္ဝါဝါ ဝမ္းသာ အားရ ေစာင့္ပါ ေသးတယ္။ ေမာင္ဝါဝါ ေစာင့္ေနရင္းပဲ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းဆိုတဲ့ ငါးသိန္းတန္ ဖုန္းေတြ ခ်ေပး ေတာ့တာပဲ။ ေမာင္ဝါဝါ စဥ္းစားရ ခက္လိုက္တာ။ သူ႔ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းဆိုတာ ေမာင္ဝါဝါ့ လစာ ေလး ငါး ေျခာက္လစာ ေလာက္ကို ရွိတာပဲ။ ဘယ္သူေတြ အတြက္ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းလဲ မသိဘူး လို႔ေတာင္ ေလွ်ာက္ စဥ္းစား ေနမိ ေသးတယ္။ ခဏပါပဲ .. ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ျဖစ္ဆို ကိုယ္မွ မတတ္ႏုိင္တာ ခ်ည္းကိုးဗ်။

ဒီလို ေနရင္းနဲ႔ တစ္ခါ .. ေနာက္ထပ္ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းေတြ ထပ္ခ် ေပးဦးမယ္ အသံၾကားရ ျပန္ေရာ။ ေမာင္ဝါဝါ လည္း ေန႔စဥ္ ဖုန္းဖိုးေငြ အေတာ္ထြက္ ေနတဲ့ အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းဆိုတာကို ဆက္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္မိ ျပန္ေရာေပါ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မဆိုးဘူးရယ္။ ႏွစ္သိန္း .. တဲ့။ မဆိုးဘူးသာ ေျပာတာပါ။ ႏွစ္သိန္းလည္း တကယ္ကေတာ့ ေမာင္ဝါဝါ့ လစာနဲ႔ တစ္ခါတည္း အျပတ္ မဝယ္ႏုိင္ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္ဝါဝါ ႏွစ္သိန္းတန္ ဖုန္းကို ရေအာင္ ဝယ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ ထားလိုက္တယ္။ ကိုယ္က အလုပ္ေတြ သိပ္မ်ားတယ္ ဆိုေတာ့ ဒီဖုန္းေလး ရွိထားမွကို အဆင္ေျပ ေတာ့မွာေလ။ ေမာင္ဝါဝါ ကံေကာင္း ပါတယ္။ ကယ္တင္ရွင္ ေပၚလာတယ္။ ေမာင္ဝါဝါ့ အစ္ကိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္က ေမာင္ဝါဝါ လိုခ်င္မွန္း သိေတာ့ အဲဒီ ဖုန္းကို သူ ပိုက္ဆံ စိုက္ၿပီး ဝယ္ေပးမယ္၊ ေမာင္ဝါဝါက သူ႔ကို တစ္လ ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးေသာင္းပဲ တတ္ႏုိင္ သေလာက္ အရစ္က် ျပန္ေပးလို႔ ဆိုလာ တာကိုး။ ေမာင္ဝါဝါ သိပ္ဝမ္းသာ တာပဲ။ သူမ်ားေတြ အတြက္ေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒီဖုန္းက တကယ့္ကို တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းတစ္လံုး ျဖစ္သြားၿပီ မဟုတ္လား။ ဟုတ္တယ္ေလ .. တစ္လမွ ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးေသာင္း ေလာက္ပဲ ျပန္သြင္းၿပီး ေပးရမယ္ ဆိုေတာ့ တန္ဖိုး နည္းနည္း ေလးနဲ႔ ရသလို ျဖစ္တာကိုး။

“ငါ .. တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းကို ဝယ္ကိုင္ ေတာ့မယ္ကြ” လို႔ ေမာင္ဝါဝါက သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြကို အဲဒီရက္ပိုင္း ေလွ်ာက္ၾကြား ထားလိုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြကလည္း ေမာင္ဝါဝါ့ အတြက္ ဝမ္းသာ ေပးၾက တာေပါ့။ ဖုန္းဝယ္တဲ့ ေန႔ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ဝါဝါ့ သူငယ္ခ်င္း အစ္ကိုႀကီးက ေမာင္ဝါဝါ့ကို ဖုန္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ေခၚသြားတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးမွာ သြားဝယ္ရင္ လူတိုးရ ဘာရနဲ႔ ပင္ပန္းတယ္၊ ဖုန္းဆုိင္မွာ ပိုက္ဆံ ငါးေထာင္၊ တစ္ေသာင္း ပိုေပးၿပီး ဝယ္လိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းကို ရတယ္တဲ့။ လူမတိုးဘဲ ဝယ္လို႔ ရတယ္ ဆိုတဲ့ ဖုန္းဆုိင္ မွာေတာင္ လူေတြ ျပည့္က်ပ္ ေနလိုက္တာ။ မသိရင္ ရပ္ကြက္ထဲ သီတင္းကၽြတ္ စတုဒီသာ ေကၽြးလို႔ အတင္း တိုးေဝွ႔ ေနၾကတဲ့ အတုိင္းပဲ။ ဆက္သြယ္ေရးသာ သြားဝယ္ရင္ ဒီထက္ ပိုဆိုးမွာပဲလို႔ ေမာင္ဝါဝါ ေတြးေန မိတယ္။ သူ႔ အစ္ကိုႀကီး ေျပာသလို ပါပဲ။ သိပ္ မၾကာခင္ ေမာင္ဝါဝါ ႏွစ္သိန္းတန္ ဖုန္းလိုင္းကဒ္ ရလာတယ္။ ကဒ္ ရၿပီ ဆိုေပမယ့္ မၿပီးေသးဘူး။ ဒီဖုန္းကို ေျပာလို႔ ရမယ့္ အခြံ တစ္ခုခု ဝယ္ရ ဦးမယ္။ ဟမ္းဆက္ ေပါ့ေလ။ ဟမ္းဆက္ဖိုး ကိုလည္း အစ္ကိုႀကီး ကပဲ စိုက္ၿပီး ဝယ္ေပး ပါတယ္။ အစ္ကိုႀကီးက ေမာင္ဝါဝါ့ကို ေမးရွာ ပါတယ္။ တစ္သိန္း ေက်ာ္ေလာက္ တန္တဲ့ ဟမ္းဆက္မ်ိဳးေလး ကိုင္မလားေပါ့။ သိပ္လည္း ေဈ းမႀကီး၊ သိပ္လည္း ေဈ းမနည္း ေပါ့ေလ။ လူျမင္ သူျမင္လည္း ေကာင္းတာ ေပါ့တဲ့။ ေမာင္ဝါဝါ စဥ္းစား လိုက္တယ္။ ဖုန္းလုိင္းက ႏွစ္သိန္း၊ ဟမ္းဆက္ကို တစ္သိန္း တန္ေလာက္ ကိုင္ဦးမယ္ ဆိုရင္ သံုးသိန္းေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ေမာင္ဝါဝါ့ အတြက္ နည္းနည္း ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္ဝါဝါ ေလး ငါးေသာင္းတန္ ဟမ္းဆက္ ေလာက္ပဲ ကိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။

“ငါ့ဖုန္းက တကယ့္ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္း အစစ္ကြ၊ ဟမ္းဆက္ ကလည္း တန္ဖိုး နည္းတယ္ေလ၊ ေလးငါးေသာင္းပဲ ေပးရတာ” လို႔ ေမာင္ဝါဝါက သူငယ္ခ်င္း ေတြကို ေျပာျပတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြကလည္း ေမာင္ဝါဝါ့ အဆိုကို ေထာက္ခံ ပါတယ္။ ဘာ ဟန္းဆက္ ျဖစ္ျဖစ္ ပါကြာ၊ ဖုန္းေျပာလို႔ ရဖို႔က အဓိကပဲ မဟုတ္လား ဘာညာ နဲ႔ေပါ့။ ေမာင္ဝါဝါ လည္း ဖုန္းကိုင္ ခါစ ရက္ေလး ဆိုေတာ့ ဒီဖုန္းကိုပဲ လက္ထဲကကို မခ် ႏုိင္ဘူး။ ဟိုလူ႔ကို ဖုန္းေခၚလိုက္၊ ဖုန္းနံပါတ္ လွမ္းေပးလိုက္ လုပ္ေန တာေပါ့။ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္း ကလည္း မ်ားေတာ့ ေမာင္ဝါဝါက ဆက္ရတဲ့ ဖုန္းေရာ၊ ေမာင္ဝါဝါ့ဆီ လာတဲ့ ဖုန္းေရာက တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မနည္းဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ သိပ္မၾကာဘူး .. ေမာင္ဝါဝါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမာင္ဝါဝါနဲ႔ အဆက္အသြယ္ တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ျပတ္သြားတယ္။ သူတို႔ဆီ ကိုလည္း ေမာင္ဝါဝါက ဖုန္း မဆက္ ေတာ့ျပန္ဘူး။ တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာမွ ေမာင္ဝါဝါ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆီ ျပန္ေပၚ လာတယ္။ ေမာင္ဝါဝါ့ လက္ထဲမွာ တယ္လီဖုန္း ကိုင္ထားတာ မေတြ႕ရ ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ဝိုင္းစ ၾကတယ္။

“ေဟ့ .. ေမာင္ဝါဝါ၊ မင့္ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းႀကီး ဘာလို႔ ထားခဲ့ တာလဲကြ”
“တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းအစစ္ ျဖစ္ေနလို႔ ထားခဲ့တာ လကြာ”
“ေဟ .. ဘယ္လို .. ဘယ္လို”
“ေအး .. ငါ့ဖုန္းက အခုမွ တကယ့္ကို တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းအစစ္ ျဖစ္သြား တာကြ၊ အလုပ္က မ်ားေတာ့ ဟိုကို ဆက္လိုက္၊ ဒီကို ဆက္လိုက္၊ ဟိုေခၚလိုက္၊ ဒီေခၚလိုက္၊ ဟိုမက္ေဆ့ခ်္ ပို႔လိုက္၊ ဒီမက္ေဆ့ခ်္ ပို႔လိုက္နဲ႔ တစ္ေသာင္းတန္ ဖုန္းကဒ္ တစ္ကဒ္ ဆိုတာ ပါးစပ္ထဲတင္ ေခ်ာကလက္ လိုပဲ အရည္ေပ်ာ္ သြားပံု ရတယ္ .. တစ္ကဒ္ တစ္ကဒ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္မွ ခံတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဖုန္းဝယ္တဲ့ ပိုက္ဆံက အစ္ကိုႀကီးကို တစ္လမွ ႏွစ္ေသာင္း ေလာက္ပဲ ေပးရတာ၊ ဖုန္းကဒ္ ဖိုးက တစ္လ သံုးေသာင္း ဆိုတာ အနည္းေလးပဲ၊ ပိုက္ဆံ ကုန္တာခ်င္း အတူတူ မွန္ေပမယ့္ ပီစီအိုမွာ ေခၚတာက တစ္ခါ တစ္ခါမွ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ ဆိုေတာ့ မသိသာဘူးကြ၊ ဒီဟာက လက္ထဲရွိေလ ေျပာေလ၊ ေျပာေလ ကုန္ေလ ျဖစ္ေနေတာ့ ရွလြတ္ ရွလြတ္ ျမည္ၿပီးကို ကုန္သြားတာပဲ၊ သိသာတယ္”

“ေအးေလ .. အဲဒါနဲ႔ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းအစစ္ ဆိုတာနဲ႔ ဘာဆိုင္ …”
“ဆိုင္ပါၿပီေကာ ေမာင္ရာ … ဖုန္းလိုင္းဖိုး တစ္လ ႏွစ္ေသာင္းေတာင္ ျဖစ္ျဖစ္ျမည္ ေပးေနရတာ၊ ဖုန္းေငြျဖည့္ကဒ္ တစ္ခါထည့္ တစ္ေသာင္းနဲ႔ တစ္လကို သံုးေသာင္းေလာက္ ကုန္တယ္ ဆိုေတာ့ .. ၾကာေတာ့ ဘယ္ထည့္ႏုိင္ ေတာ့မတုန္း၊ အခုလည္း လကုန္ ခါနီး ပိုက္ဆံ လည္းျပတ္၊ ေငြျဖည့္ ကဒ္လည္း ျပတ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ဖုန္းထဲ ပိုက္ဆံ မရွိေတာ့ ဘူးေလ၊ အိမ္မွာ ထားခဲ့ ရတယ္၊ ဖုန္းထဲ ပိုက္ဆံ မရွိလို႔ ဆက္မရ မွေတာ့ ဒီဖုန္းက ဘာတန္ဖိုး ရွိမတုန္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းအစစ္ ခုမွ တကယ္ ျဖစ္သြားတာလို႔ ေျပာတာ ေဟ့ေကာင္ေရ ..”

ေမာင္ဝါဝါ ရွင္းျပ ေတာ့မွပဲ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းအစစ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ေသခ်ာ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္နဖူး ကိုယ္႐ိုက္ က်န္ခဲ့ ၾကတယ္။ ေမာင္ဝါဝါ ကေတာ့ သူတို႔ကို ဂ႐ုစိုက္ မေနေတာ့ ပါဘူး။ အလုပ္ကိစၥ ဖုန္းဆက္ဖို႔ ဆိုၿပီး လမ္းေဘးက ပီစီအို ေခၚတဲ့ အမ်ားသံုး တယ္လီဖုန္း ႐ံုရွိရာကို ခါးကေလး ကိုင္းကိုင္းနဲ႔ ထြက္သြား ေတာ့တာပါပဲ။