“စိတ္ပါ ရင္ အိပ္ယာ က ရိပ္သာ ျဖစ္တယ္”

“စိတ္ပါ ရင္ အိပ္ယာ က ရိပ္သာ ျဖစ္တယ္”


(ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း) ၏တရားေတာ္တစ္ပုဒ္ကိုျပန္လည္မွ်ေ၀ဓမၼဒါနျပဳပါသည္)
အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္မွာ ထက္ေခါင္ရဲ့ “ရိပ္သာ” ေခါင္းႀကီးပုိင္းကုိဖတ္ျပီး တရားဓမၼနဲ႔ပတ္သက္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားေရာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားပါ အေတာ္ေလး စိတ္၀င္တစား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အစဥ္အလာမွာ ေရစုန္ေမ်ာရင္း အမွတ္တမဲ့ ေနၾကသူေတြကုိ လႈပ္ႏုိးလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားလုိ႔ ဒီေခါင္းႀကီးပုိင္းကုိ ဖတ္ျပီး ေက်းဇူးတင္ၾကသလုိ ဆင့္ပြားအေနနဲ႔ ေျပာဆုိေဆြးေနြး ျဖည့္စြက္ၾကတဲ့ စကား၀ုိင္း ကေလးလည္း ႀကုံေတြ႔ရပါတယ္။ ေခါင္းႀကီးပုိင္းကုိေရးတဲ့ ထက္ေခါင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေလးထိေရာက္တဲ့ နိဗၺာန္ေဆာ္အလုပ္ကုိ လုပ္လုိက္မိသြားတယ္လုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။
ရန္ကုန္ေရာက္တုိင္း မိမိအျမဲတည္းခုိတဲ့ ပုဇြန္ေတာင္ မဟာေညာင္တုန္းတုိက္ ထဲက ကန္ဦးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ရယ္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါးရယ္။ ကမၼဌန္းဆရာေတာ္တစ္ပါးရယ္ “ရိပ္သာ”နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စကား၀ုိင္းေလးတစ္ခု က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးမိၾကပါတယ္။
“ဆရာေတာ္တစ္ပါးက..”
“သူ႔စာထဲမွာ ရိပ္သာကုိ သြားတယ္ဆုိတာ “ကုိယ့္ကုိယ္ကုိရွာေဖြဖုိ႔”ဆုိတာေလးပါတယ္။
ဒီစကားက “ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္သုံးက်ိပ္”တုိ႔ မင္းသားဘ၀နဲ႔ စည္းစိမ္ေတြစြန္႔လႊတ္ျပီး သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ေရာက္သြားၾကတာ၊ အရဟတၱဖုိလ္ေပါက္ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳႏုိင္တဲ့အထိ အက်ိဳးမ်ားသြားၾကတာေပါ့။
အဲ- ဒီေနရာမွာ “ရွာေဖြ”ဆုိတဲ့ စကားကုိ လူေတြသေဘာေပါက္ၾကဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ “ရွာတယ္”-ဆုိတာ “တစ္ခုခု- ဖုံးကြယ္ေနတာကုိ ေတြ႔ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတဲ့ သေဘာ”ပဲ။ “အဖုံးအကြယ္ကုိ ဖယ္ရွားဖြင့္လွစ္ရတဲ့ သေဘာမ်ိဳး”လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ ဟုိး- “ဓမၼစၾကာ”မွာပါတဲ့ “နိေရာဓသစၥာ”ထဲက “စေဂါ- ပဋိနိႆေဂၢါ-မုတၱိ၊အနာလေယာ” ဆုိတဲ့ စကားေလးပုိဒ္ကုိ သတိထား ၾကည့္သင့္တယ္။
“စာေဂါ”-စြန္႔တယ္၊ “ပဋိနႆေဂၢါ”-ခြာတယ္၊ ဒီႏွစ္ပုိဒ္က အဓိပၸါယ္တူေနသလုိလုိထင္ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတူဘူး။ ထူးျခားပုံကုိ ဥပမာနဲ႔ေျပာရရင္- “စာဂ-စြန္႔တယ္”ဆုိတာက “၀ါးမွ်စ္တစ္ခုကုိ အသားေပၚလာေအာင္ အခြံေတြတစ္ခုခ်င္းဖယ္ရွားသလုိ တျဖည္းျဖည္း စြန္႔စြန္႔လာတဲ့သေဘာ”၊ “အေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား ပါရမီျဖည့္ရာကာလေတြကေန ရင့္က်က္ခ်ိ္န္ေရာက္သည္အထိ စြန္႔လႊတ္မႈေတြ ေလ့က်င့္ျပီး ေနာက္ဆုံး အျပီးအျပတ္ စြန္႔ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ယူတဲ့သေဘာ”မ်ိဳးေပါ့။ ညင္သာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖည္းတယ္၊ ေနွးတယ္။
“ပဋိနိႆေဂၢါ-ခြာတယ္”ဆုိတာေတာ့ “မွ်စ္စိမ္းခ်ိဳးခ်ိဳးဖယ္ပစ္လုိက္သလုိ ဇြတ္အတင္း စြန္႔ပစ္တာ”၊ “သိဒၶတ”ၳတုိ႔၊ “ယသသူေဌးသား”တုိ႔လုိ တစ္ခါတည္းစြန္႔ျပီး အလြတ္ရုန္းထြက္ တာမ်ိဳးေပါ့။ သိပ္ေတာ့ မသက္သာလွဘူး။ ျမန္တယ္။ ျပတ္တယ္။
“မုတၱိ”- ဆုိတာကေတာ့ “ရုန္းထြက္လုိ႔ လြတ္ေျမာက္လာတယ္”။
“အနာလေယာ”=ဆုိတာ “ေနာက္ျပန္မၾကည့္ေတာ့တာ”၊ ေနာက္ဆံမတင္းေတာ့တာ။ ျမန္မာေတြေျပာေနၾကတဲ့ အာလယ ျပတ္တယ္ဆုိတာ ဒီစကားလုံးကုိယူသုံးတာပဲ။ “အနာလယ”= “န အာလယ”=”တြယ္တာမႈကင္းျပီး”လုိ႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။
သူ့စာထဲက ႀကီးေမဆုိတာ အဲဒီလုိ အာလယ မျပတ္ႏုိင္ဘဲ ေနာက္ဆံတင္းေနတဲ့ ေယာဂီႀကီးမုိ႔လား။ ဒီလုိေယာဂီမ်ိဳး ေတြလည္း ေပါမွေပါပါ့ကြာ။ တုိ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္းရွိပါ့။ အဲ--အဲဒီေလးမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေလ့က်င့္ျပီး အဖုံးအကြယ္ကုိ ဖယ္ရွား ႏုိင္မွ ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိယ္ ရွာေတြ႔ႏိုင္မွာ။ ဒါကုိသေဘာေပါက္ၾကဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္..”
လုိ႔ မိန္႔ၾကားပါ တယ္။
“မဟာစည္နယ္လွည့္ ဓမၼကထိက ျမ၀တီျမိဳ့ ေဇာတိရတနာေက်ာင္း ကမၼဌာနာ စရိယ”ျဖစ္တဲ့ “အရွင္ဇာဂရ”ကေတာ့--
“ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးေတြ မိန္႔ၾကားထားတဲ့ စကားရွိတယ္။ စိတ္ပါရင္ အိပ္ယာက ရိပ္သာျဖစ္တယ္။ စိတ္မပါရင္ ရိပ္သာက အိပ္ယာျဖစ္တယ္တဲ့။
ခုလည္းသူ႔စာထဲမွာပါတဲ့ ' ဘႀကီးျဖိဳး" က အိပ္ယာမွာေနျပီး ရိပ္သာျဖစ္ေနျပီး "ႀကီးေမ"ကေတာ့ ရိပ္သာမွာ အိပ္ရာတင္မကဘူး၊ အိပ္ရာပါျဖစ္တာတာေပါ့ေလ။ ဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကပါ ဒီလုိဆုိေတာ့……
`စိတ္ပါရင္အိပ္ရာကရိပ္သာျဖစ္တယ္။ စိတ္မပါရင္ ရိပ္သာက အိပ္ရာျဖစ္တယ္´လုိ႔ေတာ့ ဆုိရလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တရားေတြ႔ဖုိ႔အတြက္ သီးျခားအခ်ိန္၊ သီးျခားေနရာ လုိအပ္တယ္လုိ႔ ေဟာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။
အခ်ိန္တုိင္း အလုပ္တုိင္းမွာ သတိရွိရမယ္လုိ႔ ေဟာခဲ့တာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႔က `မအားဘူး´လုိ႔ ဆင္ေျခေပးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒိ `မအားဘူး´ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ေတြက အိပ္ေနခ်ိန္ေတြမဟုတ္ဘူး။ နုိးၾကားေန၊ လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြပဲ။ ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ သတိထားတတ္ရင္ သိစရာေတြခ်ည္းပဲ။ သတိပဌာန္အလုပ္ဆုိတာ အဲဒီသိစရာေတြကုိ သိေနေအာင္ သတိထားရတာပဲမုိ႔လား။
လူဆုိတာ နတ္မ်ားလုိ ကမၼ႒န ဇီ၀ိတ=ကံရဲ့ အက်ိဳး ကုိမွီျပီး ထုိင္စားေနတဲ့အမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဥ႒ာနဇီ၀ိတ=ထၾကြလုံ႔လ လုပ္ကုိင္ စားရတဲ့ အမ်ိဳးဆုိေတာ့ သီးသန္႔အားလပ္ခ်ိန္ရယ္လုိ႔ ဘယ္ရွိမလဲ။ ပင္ပန္းလုိ႔ အိပ္ရာ၀င္ ၾကတာေတာင္ စိတ္က အားေနရတာမဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ဆုံး မေနႏုိင္လုိ႔သာ အိပ္ေပ်ာ္ ၾကရတာ။ ႀကံတုန္းစည္တုံးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ရတာခ်ည္းပါပဲ။ တရားအသိရဖုိ့ တရားအားထုတ္ ရမည့္လမ္းစဥ္(မဂၢင္)ထဲမွာ သမၼာအာဇီ၀ဆုိတာ ပါေနတာကုိက အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္း လုပ္ကုိင္ရင္း တရား အသိရေအာင္ ရွာႏုိင္ရမယ္လုိ႔ ရည္ညြန္းေနတာ။ ဒါကုိ သေဘာေပါက္ၾကရင္ တရားအတြက္ အားခ်ိန္သီးသန္႔မလုိဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္ ၾကမွာပါ ….”
လုိ႔ ေဆြးေႏြးပါတယ္။
“အမရပူရ တူးေမာင္းတုိက္ စာခ်ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱ ေဃာသိတ”ကေတာ့….
“ေအးကြ… တစ္ခ်ိဳ့ဆုေပးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက “စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္ပါျပီး လုိရာေရာက္ ႏုိင္ၾကပါေစ”ဆုိတာ ၾကားရတုိင္း စဥ္းစားၾကည့္ မိတယ္။
စိတ္ဆုိတာ အျငိမ္လည္း မေန တတ္ဘူး။ သြားျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္းတဲ့ေနရာက နည္းနည္း ဒီလူေတြ စိတ္သြား တုိင္းသာ ကုိယ္က ပါပါသြားမယ္ဆုိရင္ လူၾကားထဲ ျပန္၀င္ရဲပါ့မလား၊
မစင္ေတြ၊ ဗြက္ ေတာထဲလူျပီး လူၾကားထဲ၀င္လာတဲ့ ၀က္တစ္ေကာင္လုိ ျဖစ္မလာေလာက္ေပဘူးလား လုိ႔ ေအာက့္ေမ့မိတယ္။ အမွန္ကကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာ စိတ္ပါလာဖုိ႔ အေရးႀကီးတာ။
တုိ႔ စာအံ စာဖတ္လုပ္ၾကတဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ေလစာထဲမွာ စိတ္ကမရွိၾကလုိ႔ ဆရာသမား ဘာေတြ ေျပာသြားတယ္ ဆုိတာ မသိလုိက္တဲ့ အႀကိမ္ေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ….” တဲ့။
“တစ္ျခားဆရာေတာ္တစ္ပါး”ကလည္း..
“ဟုတ္တယ္ေဟ့၊ တုိ႔ေက်ာင္းနားက ဒါယိကာမႀကီးတစ္ေယာက္ဆုိရင္ အိမ္မွာစီစဥ္ ညြန္ၾကားစရာေတြရွိသမွ် ဘုရား၀တ္ တက္တုန္းမွာ အကုန္ျပီးတာပဲ။
ပါးစပ္က အစိေႏၱယ်- ႏွစ္ခြန္းေလာက္စလုိက္ျပီဆုိ ကတည္းက ` ဟဲ့ အငယ္မ ဟုိစာပြဲေပၚက နင့္အေဖအတြက္ ခ်ိန္ထားတဲ့ ဟင္းပန္းကန္ အုပ္ထားရဲ့လား၊ အပၸေမယ်- အပၸေမယ်- ဟုိေကာင္ မနက္ေစ်းလုိက္မယ့္ ပုိက္ဆံေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ေနာ္။ စာရင္းစာရြက္လည္း ေမ့ေနဦးမယ္။ ၾသကာသ- ၾသကာသ-နဲ႔ ဒါနဲ႔ပဲ ဘုရား၀တ္တက္လဲဆုံးေရာ စီစဥ္ညြန္ၾကားစရာေတြလဲ ဆုံးေတာ့ တာပဲတဲ့။ ဒါဟာ ကုိယ္တစ္ျခား စိတ္တစ္ျခားျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာေပါ့”….
လုိ႔ ျဖည့္စြက္ေျပာ ပါတယ္။
ဒီစကား၀ုိင္းမွာေျပာသမွ်ေတြက ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ျဖည့္စြက္ေဆြးေႏြး တဲ့ စကားေတြျဖစ္လုိ႔ မွတ္ေလာက္သား ေလာက္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အခ်ိန္လည္း အေတာ္ ၾကာပါတယ္။ အျပည့္အစုံသာ ေရးျပမယ္ဆုိရင္ ' ရိပ္သာဋီကာက်မ္း"တစ္ေဆာင္ျဖစ္ သြားမလားပဲ။
“မိမိ” ကေတာ့ ဘႀကီးျဖိဳးလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကုိ ပါ၀င္ ေဆြးေႏြးမိပါတယ္။
“ေလာ ကနယ္- ဓမၼနယ္”-ဆုိတာ “အတၱနယ္နဲ႔ အနတၱနယ္”ပါပဲ။
အတၱဆုိတာ ကုိယ့္အတြက္သာ သိတတ္ၾကည့္တတ္တဲ့သေဘာ။
အနတၱဆုိတာက ကုိယ္လုိ႔ေတာင္ မသတ္မွတ္ေတာ့တဲ့ သေဘာဆုိေတာ့ လြတ္ကနဲကူးေျပာင္းဖုိ႔ ခဲယဥ္းလွပါတယ္။ အဘိဓမၼာတရားေတာ္မ်ား မွာ ေသာမနႆ ေဒါမနႆဆုိတာမ်ိဳးလုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္တဲ့တရားႏွစ္ခု တစ္ ဆက္တည္း မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အခါမွာ ဥေပကၡာဆုိတဲ့ ၾကားခံတစ္ခု ျဖစ္ေပးရပါတယ္။ အာဂႏၱဳကဘ၀င္လုိ႔ ေခၚတယ္။
အတၱနဲ႔ အနတၱကလည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၾကားခံ တစ္ခုမရွိဘဲ ကူးႏုိင္ဖုိ႔ခဲယဥ္းတယ္။ ဒီအတြက္ ၾကားခံတစ္ခုလုိအပ္ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ `ပရ´ဆုိတာပါပဲ။ အေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား ပါရမီျဖည့္ၾကရတယ္ဆုိ တာဟာ `ပရ´နယ္ပယ္မွာ က်င့္သားရေအာင္ ေလ့က်င့္ေနရတဲ့သေဘာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ပါရမီျဖည့္ရာကာလအေၾကာင္း ဇာတ္၀တၳဳမ်ားကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ ပရဟိတ ေတြ ေဆာင္ရြက္ေနတာကုိ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။
''ဘႀကီးျဖိဳး"ရဲ့ လုပ္ရပ္ ေတြကုိၾကည့္ရင္ အနတၱလက္ကုိင္ထားျပီး က်င့္သားရေအာင္လုပ္ေနတဲ့ သေဘာျဖစ္လုိ႔ အနတၱကုိ ဦးတည္ေနပါတယ္။
`ပရ´တုိ႔ `ပရဟိတ´တုိ႔ဆုိတာ မာခဲေနသလုိျဖစ္ေနတဲ့ အတၱစြဲအတုံးအခဲကုိ ပါးက်ဲသြားေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာလုိ႔ သေဘာရေၾကာင္း ေျပာဆုိမိပါတယ္”။
စကား၀ုိင္းမွာပါ၀င္ေနတဲ့ အရွင္ျမတ္မ်ားကလည္း သေဘာညီမွ်ၾက ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ “စိတ္ပါရင္”ဆုိတဲ့ စကားကုိလည္း ဆန္႔ထုတ္ၾကည့္မိပါတယ္။ “စိတ္- ဘယ္ကုိပါရမလဲ”။ “မိမိဦးတည္ရည္ရြယ္တဲ့ အာရုံဆီပါရမယ္”။ ဦးတည္ထားတဲ့ အာရုံေပၚ မွာသာ က်ေရာက္ျပီး တျခားအာရုံဆီလြင့္မသြားေအာင္ ပါေနရမွာပါ။ ဒီလုိပါဖုိ႔အတြက္ “သဒၶါတရားနဲ႔ စည္းရုံး”၊ “၀ီရိယတရားနဲ႔ ဆုတ္နစ္မသြားေအာင္ခုခံ”၊ “ပညာတရားနဲ႔ အေၾကာင္းအက်ိဳးကုိ ေမွ်ာ္ျမင္ၾကည့္ျပီး ဆြဲေခၚရမယ္”လုိ႔ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။
ဒီလုိ စိတ္ကုိ လုိရာပါေအာင္ ဆြဲေခၚတဲ့အခါမွာ အေရးအႀကီးဆုံးက “သတိ” တရားျဖစ္ပါတယ္။
“သတိ”နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ “ေယာဆရာေတာ္” မိန္႔ၾကားတာကေတာ့
“သတိ”ဆုိတာ…..
၁။ ဘာလုပ္မယ္၊ ဘာကုိအာရုံျပဳမယ္ဆုိတဲ့ အာရုံကုိ ပုံေဖာ္ေပးတယ္။
၂။ ဒီအာရုံနဲ႔ စိတ္ကုိ တြဲကပ္ေပးတယ္။
၃။ ရည္ရြယ္ခ်က္မျပီးေျမာက္သမွ် အာရုံမေပ်ာက္ေအာင္ အသိနဲ႔ အာရုံကုိလည္း
တြဲစပ္ေပးထားတယ္။
၄။ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္မ်ာ တစ္ျခားအာရုံေတြ လက္မခံမိေအာင္လည္း ကာကြယ္
ေပးထားတယ္။
၅။ သိစရာကုိ သိေနတဲ့ အသိဉာဏ္ေလး အဆက္မျပတ္မသြားေအာင္လည္း `
`သတိ´က ဆက္စပ္ေပးထားတယ္။
၆။ အလုပ္တုိင္း အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ သေဘာထားတယ္။
အတုိခ်ဳပ္ကေတာ့ အာရုံကုိပုံေဖာ္၊ အသိစိတ္ ေပၚေအာင္လုပ္ေပးျပီး တျခားမလုိအပ္တဲ့ အာရုံဆီ ပ်ံလြင့္ မေျပးေအာင္ ၊ မလုိအပ္တဲ့ အေတြးေတြ၀င္မလာေအာင္ အေစာင့္ အေရွာက္ေပးေနတာဟာ `သတိ´ရဲ့ အလုပ္ပါပဲ။
ဒီလုိ စိတ္ကုိသတိနဲ႔ကပ္ထိန္းေပးထား ရင္ စိတ္က တျခားအာရုံေတြဆီ ပ်ံ့လြင့္မသြားေတာ့ဘဲ ကုိယ္စူးစုိက္ လုပ္ကုိင္ရမယ့္ အာရုံဆီကုိသာ ကုိယ့္ဆႏၵနဲ႔အညီ ပါလာတာကုိ စိတ္ပါတယ္လုိ႔ ေခၚရပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလုိမိမိစိတ္က မိမိေစရာ အာရုံဆီပါလာျပီဆုိရင္ သိစရာ အာရုံတုိင္းရဲ့ သေဘာမွန္ကုိ သိေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ အာရုံရဲ့သေဘာအမွန္ကုိ သိေနတာကုိလည္း ၀ိပႆနာလုိ႔ ေခၚတာျဖစ္လုိ႔ စိတ္ပါရင္ အိပ္ရာကလည္း ရိပ္သာျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိတာျဖစ္မွာပါ။
အမွန္ကေတာ့ အိပ္ရာက သာမကပါဘူး။ ေနရာတုိင္း အလုပ္တုိင္း ဣရိယာပုတ္တုိင္းမွာ ရိပ္သာျဖစ္ေနမွာပါ။
အာရုံရဲ့ပင္ကုိယ္သေဘာအမွန္မွာ ခ်စ္စရာ၊ မုန္းစရာရယ္လုိ႔ သီးျခားမရွိဘဲ။ ခဏျဖစ္၊ ခဏပ်က္တဲ့ သေဘာမွ်သာရွိလုိ႔ ဒါကုိ အမွန္ အတုိင္းသေနသူမွာလည္း အခ်စ္၊ အမုန္းဆုိတဲ့ ေလာဘ-ေဒါသက စျပီး မနာလုိ၀န္တုိမႈ၊ကုိယ့္အတြက္သာ သိမ္းထားလုိ မႈစတဲ့ ကိေလသာအပူေတြေ၀းေနမွာျဖစ္လုိ႔ ေအးျမတဲ့ အရိပ္မွာ ေနရသလုိ ျဖစ္ေနမွာေသခ်ာပါတယ္။
ဒီလုိေနႏုိင္သူဟာဘ၀မနာ ဘဲ ဘာ၀နာသာျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္သလုိ တရားနဲ႔ယွဥ္တြဲေနတဲ့ ေယာဂီ၊ တရား အသိကုိ ရေနတဲ့ ရတနာအစစ္ရသူ ဧကန္ျဖစ္ေနမယ္ လုိ႔ သေဘာပုိက္မိပါတယ္။
ဘ၀မနာဘဲ ဘာ၀နာျဖစ္ေနေစဖုိ႔ေနရာတုိင္း အခ်ိန္တုိင္း အလုပ္တုိင္းမွာ သတိ ထားျပီး တရားရွိေအာင္ ေနတတ္ၾကပါေစ။
ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)
(“ဆရာေတာ္ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)”၏သီလဂုဏ္,သမာဓိဂုဏ္,ပညာဂုဏ္,တို႔ကို
ပူေဇာ္ၾကည္ညိဳေသာအားျဖင့္ဆရာေတာ္ေရးသားသည့္တရားေတာ္တစ္ပုဒ္ကိို,ျပန္လည္,မွ်ေ၀,ဓမၼဒါန
ျပဳျခင္းျဖစ္ပါသည္)

ခ်မ္းသာပါေစ၊ေအးၿငိမ္းပါေစ၊
သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ..လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ။