ျမင္ရုံခဏ-ဤကာမ

ကာမဂုဏ္ဟူသည္ “အပၸႆာဒါကာမာ”ဟု ေဟာေတာ္မူေသာအတုိင္း သာယာဖြယ္ကား အလြန္နည္း၏။ တစ္နည္း အာရုံေတြ႕ခိုက္ စိတၱကၡဏတစ္ခ်က္သာ ရွိ၏။ တစ္နည္း အာရုံေတြ႕ခိုက္ စိတၱကၡတစ္ခ်က္သာ ရွိ၏။ ထုိတစ္ခ်က္ေသာ စိတၳကၡဏတြင္ ႏွလံုးသြင္းမွား၍ တပ္မက္ဖြယ္ဟု စြဲယူလုိက္က ကိေလသာကာမျဖစ္၍ ကာမဂုဏ္နယ္အတြင္းသို႔ စာရင္း၀င္ သြားေလသည္။ ထုိစိတၱကၡဏေပါင္းမ်ားစြာျဖစ္ေအာင္ ထပ္ကာထပ္ကာ စြဲယူမိက ဥပါဒါန္ဟူေသာ မျဖစ္မေန-မရမေန စြဲလမ္းခ်က္ၾကီးစြာႏွင့္ အေကာင္အထည္ေပၚေတာ့သည္။ ၎ကိုမွ ေလာကလူ အမ်ားက “ကာမဂုဏ္”ဟု အမည္တပ္ၾကေတာ့သည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ကာမဂုဏ္အစစ္မွာ ကိေသာကာမ ျဖစ္ခုိက္ကို ဆုိသည္။

ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ရဟန္းငယ္တစ္ပါးသည္ ယာဂုစာေရးတံ လွဴရာ၌ ယာဂုကိုရ၍ ဇရပ္တစ္ခုအတြင္း၀င္ျပီးလွ်င္ ယာဂုကို ေသာက္၍ ျပီးေသာအခါတြင္ ေရမရွိေသာေၾကာင့္ အနီးအနားရွိ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ သြား၍ ေရအလွဴခံေလသည္။ ထုိအိမ္မွ အမ်ိဳးသမီးပ်ိဳတစ္ေယာက္က္ ေရယူလာ၍ကပ္ရင္း ကိေလသာ ကာမစိတ္ျဖစ္၍ ခ်စ္ခင္ေသာ အျခင္းအရာ ျပေလ သည္။ ေရကပ္ျပီးေသာအခါ “အရွင္ဘုရား-ေနာက္ကိုလည္း ဘယ္အခါမဆို ေရလိုပါကၾကြပါဘုရား”ဟု ပင့္ေလွ်ာက္ေလသည္။

ကိုယ္ေတာ္ကေလးသည္ ထုိေန႔မွစ၍ ၎အိမ္သို႔ ရင္းႏွီးစြာ ၀င္ထြက္သြားလာေလသည္။ ေနာက္တြင္ ယာဂုကပ္သည္။ ေနာက္ဆြမ္းကိစၥပါ စီမံေပးသည္။ ေနာင္တြင္ တျဖည္းျဖည္းနွင့္ အလြန္ရင္းႏွီး အကြ်မ္း၀င္လာေသာအခါ အနီး၌ ကပ္၍...

“အရွင္ဘုရား-ဤအိမ္တြင္ မရွိေသာပစၥည္းဆုိ၍ ဘာမွမရွိပါ၊ အားလံုးျပည့္စံုပါသည္၊ မရွိတာကေတာ့ စီမံခန္႔ခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္မည့္ ေယာက္်ားသား လုိပါသည္”

ဟု စကားေခၚေလသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလးလည္း အမွတ္မဲ့ပင္ ေနလုိက္သည္။ ေနာက္ ၂-ရက္တစ္ခါ၊ ၃-ရက္တစ္ခါ ေျပာေလေသာ္ စိတ္၀င္စားလာသည္ႏွင့္ ပူပန္လာေတာ့သည္။ ကိေလသာ ဟူသည္ ႏွလံုးသြင္းမွား၍ ထုိစကားကို လက္ခံစဥ္းစားသည္ကစ၍ ဒုကၡေပးရန္ ကိေလသာ၏ အပူသတၱိ ျပလာသျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္မွာ မအိပ္ႏိုင္-မစားနုိင္ေအာင္ “တဏွာရင့္သန္- ဥပါဒါန္ေၾကာင့္- ေဖာက္ျပန္ယြင္းကြက္ - စားအိပ္ပ်က္၏”ဟူေသာအတုိင္း ဒုကၡျဖစ္လာေလသည္။

အျခားေသာ ကိုယ္ေတာ္မ်ားက “ငါ့ရွင္၏ အသားအေရတုိ႔သည္ အလြန္ပိန္ၾကံဳေနသည္၊ ဖက္ရြက္ေရာ္ကဲ့သို႔ ေသြးအားနည္းေသာ လကၡဏာမ်ား ျဖစ္ေနသည္၊ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သနည္း”ဟု ေမးျမန္းၾကေလေသာ္ “တပည္ေတာ္သည္ သာသနာေတာ္မွာ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ၊ လူထြက္ခ်င္ပါသည္”ဟု ေျပာေသာအခါ ထိုရဟန္းတုိ႔က ဥပဇၥ်ာယ္မွတစ္ဆင့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အထံေတာ္သို႔ ေခၚေဆာင္၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ျပၾကေလရာ ျမတ္စြာဘုရားက ထုိကိုယ္ေတာ္အား...

(သစၥံ ကိရ တြံ ဘိကၡဴဥကၠဏိၭေတာသိ)

“ခ်စ္သား ရဟန္း-သင္သည္ သာသနာမွာ မေပ်ာ္ဆိုသည္ မွန္သလား”

(သစၥံ တေႏၱ)

“မွန္ပါသည္ ဘုရား”

“ဘိကၡဳ၊ ခ်စ္သား ရဟန္း။ တြံ၊ သင္သည္။ ကသၼာ၊ အဘယ္ေၾကာင့္။ မာဒိသႆ၊ ငါကဲ့သို႔ေသာ။ အာရဒၶ၀ီရိယႆ၊ အားထုတ္လံု႔လရွိေသာ၊ ဗုဒၶႆ၊ ျမတ္စြာဘုရား၏။ သာသေန၊ အဆံုးအမ၌။ ပဗၺဇိတြာ၊ လုိက္နာလိုေၾကာင္း ရဟန္းေကာင္းျပဳ၍။ ေသာတာပေႏၷာတိ၀ါ၊ ေသာတာပန္ဟူ၍ လည္းေကာင္း။ သကဒါဂါမီတိ၀ါ၊ သကဒါဂါမ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း။ အတၱာနံ၊ မိမိကိုယ္ကို။ အ၀ဒါေပတြာ၊ မေျပာမဆုိႏုိင္မူ၍။ ဥကၠဏိၭေဘာတိ၊ သာသနာ၌ မေပ်ာ္ဟူ၍။ ၀ဒါေပသိ၊ ေျပာဆုိ၏။ ေတ၊ သင္၏။ ကတံ၊ ျပဳအပ္ေသာ။ ကမၼံ၊ အမူသည္။ ဘာရိယံ၊ ၀န္ေလးလွစြာ၏”

ဟုေမးေတာ္မူျပီးေသာ္ “အဘယ္ေၾကာင့္ လူထြက္ခ်င္ရသနည္း”ဟု ေမးေတာ္မူျပန္ေသာ္ “အမ်ိဳးသမီး ဒကာမတစ္ေယာက္၏ ေျပာၾကားေသာ စကားေၾကာင့္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း” ေလွ်ာက္ထားေလေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားက...

“ခ်စ္သား ရဟန္း-ထိုအမ်ိဳးသမီး ဒကာမ၏ အျပဳအမူသည္ ယခုအခါတြင္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ မဟုတ္စြေသး၊ ထုိအမ်ိဳးသမီးသည္ပင္လွ်င္ ေရွးအခါက ဇမၺဴဒီပကြ်န္းတြင္ ေလးအတတ္၌ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေအာင္ တတ္ေျမာက္ေသာ စုဠဓႏုဂၢဟပ႑ိတကို ပယ္၍ ထုိခဏ၌ ျမင္ေတြ႕ခါစျဖစ္ေသာ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္၌ ခ်စ္ခင္တပ္မက္ေသာေၾကာင့္ အဖိုးတန္ေသာ ပညာရွိ လင္ေယာက္်ားကို အသက္ေသအာင္ သတ္ဖူးျပီ”

ဟု ေဟာေတာ္မူေလရာ ထုိရဟန္းမ်ားစြာတုိ႔၏ ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ေၾကာင့္ အတိတ္ဇာတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။

ေရွးအခါက တကၠသိုလ္ျပည္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးထံတြင္ ပညာသင္ၾကားၾကေသာ တပည့္တုိ႔တြင္ ေလးအတတ္၌ အလြန္ ကြ်မ္းက်င္စြာ ပစ္ႏုိင္သျဖင့္ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေအာင္ တတ္ေျမာက္ေသာ စူဠဓႏုဂၢဟပ႑ိတေခၚေသာ လုလင္အား ဆရာၾကီးသည္ ပညာဂုဏ္ကို အားရႏွစ္သက္လွသျဖင့္ မိမိ၏ သမီးႏွင့္ ထိမ္းျမွားလက္ထပ္၍ ေပးအပ္ေလသည္။

၎တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း ေတာလမ္းခရီးျဖင့္ မိမိေနရာ တုိင္းျပည္သို႔ ျပန္အလာတြင္ ေတာထဲ၌ ရန္မူေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္အား ျမွားတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္ႏွင္းခဲ့ျပီး ခရီးဆက္၍ ထြက္ခဲ့ေသာအခါ ေတာအုပ္တစ္ခုတြင္ ပုန္းေအာင္းေနေသာ ခိုးသားငါးရာႏွင့္ ေတြ႕၍ တစ္ေယာက္လွ်င္ ျမွားတစ္စင္းစီျဖင့္ ၄၉၉-ေယာက္ ေသဆံုးျပီးေနာက္ ျမားကုန္ေလေသာအခါ သူခိုး ဗုိလ္ၾကီး တစ္ေယာက္က်န္ေနေသးသည္ႏွင့္ ျမားမက်န္ေတာ့ေသာ စူဠဓႏုဂၢဟပ႑ိတမွာ နပန္းလံုး သတ္ပုတ္ျခင္းျဖင့္ ခိုးသူၾကီးအား ေျမေပၚသို႔ လဲက်ေစျပီးလွ်င္ ၎၏ ဇနီးအား “သန္လ်က္(ဓား)ကို ယူခဲ့ပါ”ဟု ဆုိေသာအခါ ထုိဇနီးသည္ ယခုခဏျမင္ရေသာ သူခိုးၾကီး အေပၚ၌ ကာမကိေလသာစိတ္ျဖင့္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေလေသာေၾကာင့္ ခိုသူ၏ လက္၌ သန္လ်က္အရုိးကိုထား၍ ေပးလုိက္ရာ ခိုးသူက သန္လ်က္ျဖင့္ ခုတ္သတ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ မိဘက ေပးစားထိမ္းျမားလုိက္ေသာ လင္ျဖစ္သူ စူဠဒႏုဂၢဟပ႑ိတ ေသေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ခိုးသူၾကီးလည္း ထုိမိန္းမကို ေခၚ၍ သြားေလရာ ခိုးသူၾကီးသည္ “ဤမိန္းမသည္ အျခားေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို တပ္မက္က ငါ့ကိုလည္းလင္ရင္ကို သတ္သကဲ့သို႔ သတ္လတၱံ႔”ဟု ဆင္ျခင္မိသျဖင့္ ျမစ္တစ္ခုကို ကူးရန္ အေရာက္တြင္ “ရွင္မ၊ ျမစ္ကိုကူးရမည္ျဖစ္၍ ေရွးဦးစြာ ပစၥည္းဘ႑ာ အထုပ္ကို ယူ၍ တစ္ဖက္ကမ္းမွာ သြားထားျပီးမွ သင့္ကို တစ္ဖန္ လာျပန္ေခၚအ့ံ”ဟု ေျပာဆုိထားျပီးလွ်င္ ပစၥည္းဥစၥာထုပ္ႏွင့္ ျမစ္ကို ကူးလ်က္ သြားေလျပီးလွ်င္ ဟိုဘက္ကမ္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေနာက္သို႔ပင္ ျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ထြက္ခြာသြားေလေတာ့သည္။

ထုိမိန္းမမွာ ကာမအာရုံ ကာမဂုဏ္ကို လုိက္စား မွိက္မွားသျဖင့္ မိဘေပးစားေသာ ပညာရွိလင္ေယာက္်ား ဆံုးသည့္အျပင္ ေခတၱခဏျမင္ရုံႏွင့္ ကာမဂုဏ္အာရုံအျဖစ္ သိမ္းပိုက္မွားျပန္ရကား ပစၥည္းဥစၥာႏွင့္တကြ လင္ပါဆံုးရူံးသျဖင့္ မူိင္ေတြခ်ကာ ေနဆဲတြင္ ျမစ္ကမ္းနား၌ သိၾကားမင္းက ေခြးအေယာင္ေဆာင္၍ သားတစ္ တစ္ခုကို ကိုက္ခ်ီလာျပီး စားမည္ဟုျပင္ေနဆဲ မာတလိက ငါးအေယာင္ေဆာင္၍ ေရစပ္မွေပၚျပရာ ေခြးက ငါးကိုကိုက္လုိက္ေသာအခါ ၀ိသၾကံဳငွက္က သားတစ္ကို ခ်ီယူသြားသျဖင့္ ေျမေခြးမွာ ႏွစ္ဖက္ဆံုးရူံးရသည္ကို ထိုမိန္းမအား သံေ၀ဂ ရေစေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဇာတ္ပါဠိေတာ္ ပဥၥကနိပါတ္ စူဠဓႏုဂၢဟဇာတ္ကို အက်ယ္အားျဖင့္ ေဟာေတာ္မူျပီးလွ်င္ ထုိအခါ၌ စူဠဓႏုဂၢဟပ႑ိတသည္ ယခုအခါ ဤရဟန္းငယ္ျဖစ္လာသည္။ လင္သတ္ေသာ မိန္းမသည္ ယခုအခါ ဤအမ်ိဳးသမီး ျဖစ္လာသည္။ ေခြးအသြင္ျဖင့္ ထုိမိန္းမကို သတိသံေ၀ဂရေစေသာ သိၾကားမင္းသည္ ယခုအခါ ငါဘုရားျဖစ္လာသည္ဟု ဇာတ္ကို ေပါင္းေတာ္မူသည္။

“ခ်စ္သားရဟန္း၊ ေခတၱခဏ ေတြ႕ကာမွ်ႏွင့္ ႏွလံုးသြင္းမွားေသာေၾကာင့္ လင္ရင္းကို သတ္ေလာက္ေသာ ႏွလံုးသြင္း မွားခ်က္သည္ မည္မွ်ဆုိး၀ါးသနည္း၊ ထုိမိန္းမသည္ပင္ ယခုလဲ သင့္အား ျဖားေယာင္းေလျပီ၊ သင္သည္ သတိလြတ္ကင္း၍ အမွတ္မဲ့ေနျခင္ငွာ မထုိက္ေတာ့ေပ၊ ထုိမိန္းမ၏ ရူပါရုံ ကာမဂုဏ္ကို ျဖတ္ေတာက္၍ ထုိကာမဂုဏ္တို႔ မကပ္ရာ ပရမတ္ အာရုံကိုသာ ယထာဘူတာက်ေအာင္ ဂရုစိုက္ အးထုတ္ေလ”ဟု ေဟာေတာ္မူေသာ အဆံုး၌ ထုိရဟန္းသည္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ေလသည္။ အျခားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ေသာတာပန္စသည္ ျဖစ္ၾကေလသည္။

မန္လည္ဆရာေတာ္၏ မဃေဒ၀လကၤာသစ္၌လည္း...

“ထင္ရွားေရးဟို၊ တကၠသိုလ္က၊ ဆရာ့သမီး၊ ခိုးသူၾကီးကို၊ အနီးခဏ၊ ျမင္ကာမွ်ျဖင့္၊ ေလာဘတပ္လ်က္၊ ခိုးမူလက္၌၊ သန္လ်က္ရုိးထား၊ ကမ္းလုိက္ျငား၍၊ ေယာက္်ားဇာနည္၊ လက္ရုံးရည္ႏွင့္၊ ေဆြသည္သက္စု၊ စံမတုေအာင္၊ ဓႏုသိပၸ၊ တတ္ေခါင္လွသား၊ ေမြးဖေဆာင္ႏွင္း၊ လင္ရင္းကိုသတ္၊ မျမတ္အလုိ၊ အျမင္တုိခဲ့”... စပ္ဆုိေတာ္မူသည္။

ယင္းသည္ ကာမဂုဏ္သည္“၀တၳဳကာမ”အားျဖင့္ ငါးပါးျပားေသာ္လည္း ၎အာရုံတုိ႔အေပၚ၌ စြဲျငိ တပ္မက္ေသာ ဆႏၵရာဂ၊ ေလာဘတဏွာတုိ႔ ေနရာဌာနအားေလ်ာ္စြာ “ကိေလသာ ကာမ” အားျဖင့္ကား စြဲယူမူဆႏၵရာဂ တစ္ခုသာျဖစ္၏။ ထုိ၀တၳဳ ကာမဟု ဆိုအပ္ေသာ အာရုံငါးပါးသည္ ကိေလသာမျဖစ္ေသးေသာေၾကာင့္ ...

“၀တၳဳကာေမာ ပရိေညေယ်ာ ကိေလသာကာေမာ ပဟာတေဗၺာ”

ဟု မဟာနိေေဒၵသဌကထာ ၁၀တြင္ ဆုိထားရကား အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕ဆုိတုိင္း ကာမဂုဏ္ မျဖစ္ေသး သျဖင့္ ၎တုိ႔ပင္ရင္း သေဘာပရမတ္ကို ဉာဏ္ျဖင့္ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္လွ်င္ ၎ကို ပုိင္ႏုိင္သည္၊ အမွန္ကိုသိသည္ ဆုိရ၏။ ကိေလသာ ကာမကိုကား ပိုင္ႏုိင္စြြာသိရမည့္ တရားမဟုတ္၊ ပယ္ရမည့္ တရားဟူ၍ အ႒ကထာဆုိသည္။

ထုိစကား မွန္ေပသည္။ ထိုအဆင္းစေသာ အာရုံ၌ အဆင္း၏ မူလပရမတ္ သေဘာကို မျမင္မသိဘဲ အဆင္းကိုပင္ ေယာက္်ား, မိန္းမ၊ အဆင္းကိုပင္ ေခါင္း, ကိုယ္, ေျခ, လက္၊ အဆင္းကိုပင္ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါဟု ပညတ္အာရုံအားျဖင့္ သတိလြတ္ကာ ႏွလံုးသြင္း မွားေသာေၾကာင့္ ထုိပညတ္အာရုံႏွင့္ ဆႏၵ၊ ရာဂ၊ ေလာဘ စေသာ ကိေလသာသည္ အခုိင္အမာ စြဲယူျပီးျဖစ္သျဖင့္ မ်က္စိအာရုံ ကာမဂုဏ္ျဖစ္ေလသည္။ စင္စစ္မွာ ၀တၳဳကာမဟူေသာ အဆင္း၊ အသံစသည္၌ ပရမတ္သေဘာကို ပရမတ္ အမွန္အတိုင္း ဉာဏ္ျဖင့္ သိျမင္က ၀တၳဳကာမသည္ ကိေလသာ မဟုတ္ေသာ ပရမတ္အာရုံ ျဖစ္သြားေလသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သဠာယတနသံယုတ္ တစ္က်မ္းလံုးတြင္ ထုိ အဆင္း၊ အသံ စေသာ အာရုံတုိ႔အေပၚ ပင္ရင္းသေဘာ ပရမတ္ကိုသာ ရူရပံုကို ေဟာေတာ္မူထားေသာေၾကာင့္ အဆင္း၊ အသံ ဟူေသာ ၀တၳဳသည္ “ကိေလသာ မဟုတ္ဘဲ ပိုင္ပိုင္သိရမည့္ ပရိေညယ်” တရားသာျဖစ္၏။ ထုိအာရုံတုိ႔ အေပၚတြင္ မိမိ၏ ႏွလံုးသြင္း မမွန္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္ေသာ ဆႏၵရာဂ ေလာဘ ကိေလသာကိုသာ ပယ္ရမည့္ “မဟာတဗၺ”တရားဟူ၍ ျပေတာ္မူသည္။

ထုိကိေလသာ ကာမကိုသာ ၎ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သတၱ၀ါတုိ႔ ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႕ၾကံဳရပံုကို ညႊန္ျပ၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤကာမတုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ရေသာ ဒိ႒ဓမၼ လက္ငင္းဆင္းရဲကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေဟာေတာ္မူသည္။ စင္စစ္မွာ ပရမတ္ အမွန္သေဘာသို႔ မသက္၀င္ေသာ ပညတ္နယ္ကို မလြန္ႏုိင္ေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ အျပစ္ျမင္ေအာင္ ျပထားသည္။

ဆရာၾကီး ဦးၾကည္ (သစၥာဒီပက - မူလဓမၼာစရိယ) မဟာဒုကၡကၡႏၶသုတ္ အဖြင့္စာအုပ္မွ ျပန္လည္ ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။