ၾကည္လင္တဲ႕ ေကာင္းကင္ရုတ္တရက္ ညို႕မွိဳင္း အုပ္ဆိုင္းလာသလို
ၿမင္ေနက် အၿပံဳးေတြ မခ်ိဳၿမေတာ့တဲ႕ေနာက္
နင့္ရဲ႕ ဥေပကၡာေတြ ခါးမွန္း ငါနားလည္လာခဲ႕ရတယ္....
အနားမွာေနၿပိး
အေဝးေရာက္ခဲ႕ရတဲ႕
ငါ့အၿဖစ္ကို သိရက္နဲ႕ ရုန္းထြက္ဖို႕
ငါ့အတၱေတြထက္ ပိုအေရးပါတဲ႕ နင့္အၿပံဳးက
ရွားပါးသယံဇာတ အၿဖစ္နဲ႕ေပါ့ေလ...
ဒဏ္ရာက်န္ မက်န္ မေသခ်ာေပမယ့္
စူးစူးနင့္နင့္ ၿဖစ္ရတဲ႕ အတိမ္အနက္ နင္မွန္းဆဖို႕ လြယ္မယ္ထင္လို႕လား
ေရးေရးေလး ဆိုေပမယ့္ ဘဝစာမ်က္နွာ ေပၚမွာ ေရးခဲ႕တဲ႕ စြဲခ်က္
မွင္သားမဟုတ္တဲ႕အတြက္ ေသရာေတာ့ ပါတယ္ေလ...
ငါ့အတၱေတြခင္း
နင္ၿဖတ္နင္းဖို႕ လမ္းခင္းေပးခဲ႕တာ
အနိဳင္ယူၿခင္း ကင္းတယ္ဆိုတာေလာက္ေတာ့
နင္နားလည္သင့္ပါတယ္..
ပဋာစာရီလို ငါမရူးေပမယ့္
စိတၱဇညေတြနဲ႕ေတာ့ ရင္းနွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ႕ရတယ္
အိမ္မက္ဆိုးေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး ထိတ္လန္႕မွဳေတြနဲ႕ အေပါင္းသင္းၿဖစ္လို႕
ၿငိမ္သက္ၿခင္း ကင္းတဲ႕ ညဥ့္ငွက္ေတြလို ငါဟာ တေစၦၿဖစ္မွန္း မသိ ၿဖစ္ခဲ႕ရတယ္..
ေစတနာေတြ
အေရာင္တင္ခံရေတာ့
သံသယက ေနရာယူၿပိး စြဲခ်က္ေတြနဲ႕
ငါ့ရင္ကို ေမႊဖို႕ အားယူၿပန္တယ္...
အမုန္းမရွိတဲ႕
အၿပံဳးတုေတြနဲ႕ ၿပံဳးၿပိး
ေခၚေၿပာေနၾကမွာထက္စာရင္
မၿပံဳးပဲ ေက်ာခိုင္းေနရင္ နင္မ်ား
သက္သာမလားလို႕ ငါေတြးလို႕ ေက်ာခိုင္းရင္း
က်သြားတဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြအတြက္ နင္ဘယ္ေတာ့မွ မသိေစရဘူး..
ဆံုေတြမွဳ အတြက္
ေနာင္တဆိုတာ မရွိခဲ႕သလို
ေတြ႕ဆံုခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးထားခဲ႕တာလည္း နင္အသိ
ထြက္သြားမယ္ဆိုလည္း ေပ်ာ္ရြင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးဖို႕ ငါ အသင့္ရွိေနတယ္။
No comments:
Post a Comment