ခ်စ္သူထက္ပို၍ျမတ္နိုးမိေသာ (ဝတၳဳတို)

နက္ျဖန္ညေနဆိုအမိျမန္မာျပည္ကိုျပန္ရေတာ့မွာမို့ ေႏြ
၂ႏွစ္သာမွ်ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့အခန္းေလးကိုသန့္ရွင္းေရးလုပ္ေနရင္း အိမ္

အျပန္သယ္ေဆာင္သြားရမဲ့ပစၥည္းေတြစာအုပ္ေတြကို ကတ္ထူပံုးထဲ ထည့္သိမ္းေနရင္း သားေရအညိဳရင့္ေရာင္
ေလးဖံုးထားတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ေတြ႔လိုက္

ရတယ္.....ဒီစာအုပ္ေလးကိုမကိုင္မိေအာင္ၾကိဳးစားရင္း စာအုပ္ပံုေတြရဲ့ေအာက္ဆံုးမွာထိုးထားခဲ့တာ ခုဆိုရင္
၂ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာေပါ့.....စင္ကပူမွာ

ပညာေတာ္သင္ဆိုျပီးေရာက္လာကတည္းက စာေတြကိုပဲ ၾကိဳးစားျပီးသင္ယူခဲ့တာ
အရာအားလံုးကိုေမ့ေပ်ာက္နိဳင္ေလာက္တဲ့အထိေပါ့......

ေမ့ေပ်ာက္နိဳင္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...ေမ့ေပ်ာက္ထားခဲ့တာပါေလ...........စာအုပ္ရဲ့ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာ
ကိုလွန္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့


                                                " အၾကည့္ခ်င္းဆံု
                                                  ေရႊရင္ခုန္သည္
                                                  မလံုသူက
                                                 ျပံဳးစတမ္း "...............။

                          စာမ်ားတဲ့ေဆးေက်ာင္းသူေတြရဲ့ထံုးစံအရေပါ့ စာေမးပြဲ တခုျပီးရင္ စိတ္ေအးလက္ေအး
မုန့္ဆိုင္ထိုင္တက္ၾကတာ....စကားေတြကို

ဟိုးေရွ့ႏွစ္ကတည္းကမေျပာခဲ့ရတဲ့အတိုင္းဆူညံေနေအာင္အလုအယက္ေျပာေနၾကတာ
ေဘးပတ္ပတ္လည္ကိုေမ့လို့ေပါ့.....ေႏြ တို့အုပ္စုဆူညံေနတဲ့

အသံေတြကို ေဘးနားကစားပြဲဝိုင္းက လူေတြေတာင္လွည့္ၾကည့္ေနၾကျပီ...အဲ့အခ်ိန္မွာ ေႏြ တခုသတိထားမိတာက ေႏြ
တို့ စားပြဲေရွ့ဝိုင္းမွာထိုင္ေနတဲ့

သူတစ္ေယာက္....စာရြက္ ျဖဴၾကီးတခုေပၚမွာ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းနဲ့ တစံုတခုကို
သည္းသည္းမည္းမည္းေရးျခစ္ေနတယ္ဆိုတာကိုပဲ....ျပီးေတာ့ တခ်က္တခ်က္

ေႏြ ကိုလွမ္းလွမ္းျပီးေသေသခ်ာခ်ာစူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနေသးတယ္...ေႏြ လည္းေဘးကသူငယ္ခ်င္းေတြကို
လက္တို့ျပီးအခ်က္ျပလိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း

ေတြအကုန္လံုးက အဲ့ဒီလူကိုဝိုင္းၾကည့္ၾကတယ္...ျပီးေတာ့

 " ေႏြေရအဲ့တာမင္းကိုၾကည့္ျပီးပံုဆြဲေနတာျဖစ္မယ္ "....သူငယ္ခ်င္းသီသီကေျပာတယ္

က်န္တဲ့သူေတြကလည္းအကုန္လံုးေထာက္ခံၾကတယ္.....

ေႏြ တို့အုပ္စုလည္းသြားခ်ဲမယ္ဆိုျပီး သူနားေရာက္ေတာ့ သူဆြဲေနတာ ေႏြပံုမဟုတ္ပဲ
ေႏြတို့အေနာက္ဘက္နားမက်တက်မွာ ကေလးတစ္အုပ္ကိုနို့တိုက္

ေနတဲ့ ေခြးမိသားစုတစုပံုျဖစ္ေနတယ္....ေႏြတို့တေတြ ေၾကာင္အျပီးဆက္ရပ္ေနေတာ့ သူကေမာ့ၾကည့္တယ္...ျပီးေတာ့ ထိုင္ေလတဲ့

ကဲ...ငိုရမွာလားရီရမွာလားေနာ္......

ေႏြတို့လည္း ကိုယ့္စားပြဲဝိုင္းကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခဏကလိုဆူညံမေနေတာ့ေပမဲ့
ေႏြရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့က်ိတ္ျပီးေႏြ ကိုရီေနၾကတယ္....

ေႏြကေတာ့သူ့ကိုမၾကာခဏလွမ္းၾကည့္မိတယ္....တခ်က္တခ်က္ သူနဲ့ အၾကည့္ခ်င္းစံုမိတဲ့အခိုက္အတန့္ေလးမွာေတာ့
ေႏြအဲ့စကၠန္ပိုင္းေလးေတြကို

အပိုင္ရလိုက္သလိုပါပဲ..........အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးအသစ္တစ္အုပ္ထုပ္ျပီး ခ်က္ခ်င္းခ်ေရးျဖစ္တဲ့
ကဗ်ာမမွီ စာမပီ ေလးကေတာ့

                                         " အၾကည့္ခ်င္းဆံု
                                           ေရႊရင္ခုန္သည္
                                           မလံုသူက
                                           ျပံဳးစတမ္း "...............

တဲ့...ေဆးထိုးအပ္ကိုင္မဲ့ ဆရာဝန္မပဲေနာ္..ကဗ်ာေလးဆင္လံုးမေခ်ာေပမဲ့
သူဟာနဲ့သူေတာ့လွေနတယ္လို့ေႏြထင္တာပဲ..........။


                 အဲ့ေနာက္ပိုင္းသူနဲ့မေတြ႔ျဖစ္ၾကေပမဲ့ ေႏြသူ့ကိုမၾကာခဏသတိရေနမိတယ္...သူ့ကိုသတိရတိုင္း
ကန္ေဘာင္ေပၚက ေခြးမိသားစုကို မုန့္ေတြ

ဝယ္ျပီးသြားသြားေကၽြးေနလို့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့အဟားကိုခံရတာလည္းခဏခဏပါပဲ....ဒါေပမဲ့ ေႏြမရွက္နိဳင္ပါဘူး
ေႏြကသတိရေနမိတာကိုး....တေနေန့

မွာေတာ့ ေႏြသူနဲ့ျပန္ကိုဆံုလိမ္မယ္လို့ယံုၾကည္ေနမိတယ္...သူနဲ့ေႏြက ကံကိုစပ္ရမယ္လို့ကိုယ့္ပါတာအတင္းကို
ယံုၾကည္လက္ခံထားလိုက္တယ္

ေကာင္းဘူးလား.........အဲ့တာ ေႏြစိတ္ခ်မ္းသာမူ႔ကို ကိုယ့္ပါတာရွာေဖြထားတာေလ.............။


                        ေႏြအထင္ေတြမွန္ကန္တယ္လို့ပဲေျပာရမလား
...ကံဇတ္ဆရာကမ်က္ႏွာသာေပးလိုက္တယ္လို့ပဲေျပာရမလား......ဒါမွမဟုတ္ တရုတ္သိုင္း

ကားေတြထဲကလိုပဲ....မိုးနတ္မင္းကယ္တယ္
လို့ပဲေျပာရမလား........အဲ့ဒီေန့ကရန္ကုန္ျမိဳ႔ရဲ့ထံုးစံအတိုင္းမိုးကမေျပာမဆိုရြာခ်လိုက္ေတာ့ ေႏြတို့အုပ္စု

ဘယ္ဆီေျပးရမွန္းမသိပဲ ေျခဦးတည့္ရာလူဝင္လူထြက္အနည္းငယ္ရွိေနတဲ့
အေဆာက္အအံုတခုထဲကိုအေျပးအလြားေျပးဝင္မိုးခိုလိုက္တယ္....အထဲေရာက္

မွသတိထားလိုက္မိတာက ပန္းခ်ီျပခန္းတခုဆိုတာကိုပဲ...ပန္းခ်ီေတြနဲ့အတူ
ပန္းပုေတြကိုပါျပသထားတာကိုေတြ႔ရတယ္...ေႏြတို့အုပ္စုလည္းလွ်ာကလည္း

ရွည္တက္တဲ့အုပ္စုဆိုေတာ့ ပန္းခ်ီေတြပန္းပုေတြကိုမတက္သေခါက္လိုက္ၾကည့္ရင္း
ကိုယ့္ရဲ့ထင္ရာျမင္ရာေတြဇြတ္ေျပာျငင္းခုန္ေနၾကတာ တိတ္ဆိပ္ျငိမ္

သက္ေနတဲ့ပန္းခ်ီျပခန္းေလးထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ဆူညံလာတာေပါ့.... " ပန္းခ်ီျပပြဲက
ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္တည္းရဲ့လက္ရာကိုျပတာျဖစ္မယ္...

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ one man show ျဖစ္လိမ့္မယ္ "......သီသီရဲ့စကားဆံုးေတာ့အကုန္လံုးမ်က္ေစာင္းဝိုင္းထိုးၾကတယ္

" ေတာ္လိုက္တဲ့ဆရာမၾကီး ပန္းခ်ီအားလံုးရဲ့ေအာက္မွာ ထိုးထားတဲ့လက္မွတ္ေတြကအကုန္တူတူပဲကိုး
နင္ေျပာမွငါတို့သိရရွာတယ္ မိသီရယ္ ".....

" ေႏြ....ေႏြ ဒီမွာၾကည့္ နင့္ပံု "....

" ဟင္ ".....

" ဟို ဟုတ္ဘူးေလ...ဒီပံု ကန္ေဘာင္ေပၚမွာနင့္နဲ့မွားဆြဲထားတဲ့ပံု.....အဲ့ ဟုတ္ဘူး"

ေႏြ  ....နႏၵကိုမ်က္ေစာင္းတခ်က္လွမ္းထိုးျပီးပံုကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေႏြကိုယ္တိုင္
ဘာမွမေျပာနိဳင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္အံၾသသြားမိတယ္...

ရင္ေတြလည္းတဒိတ္ဒိတ္ခုန္လို့ေပါ့.........လက္မွတ္ေနရာေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပခန္းတခုလံုးမွာရွိတဲ့
လက္မွတ္နဲ့တူတူပဲေလ...ဒါဆို သူကပန္းခ်ီ

ဆရာေပါ့.....ေႏြတို့အုပ္စု ျပခန္းတာဝန္ခံဆီမွာသြားစံုစမ္းေတာ့........

ဆရာခဏေနျပန္လာမွာ ေတြ႔ခ်င္ရင္ ခဏထိုင္ေစာင့္ပါ ဆိုေတာ့ ေႏြတို့အုပ္စုထိုင္ေစာင့္ခဲ့ၾကတယ္........

အဲ့ကစျပီးသူနဲ့ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတယ္....သူနာမည္က မိုးယံ တဲ့ ပန္းခ်ီေလာကမွာဆရာတစ္ဆူတဲ့
ခုပန္းပုေတြပါထုဆစ္ေနသူလို့လည္းသိရတယ္......

သူနဲ့ရင္းႏွီးျပီးေတာ့ သူအိမ္ကို
ေႏြတို့အုပ္စုသြားလယ္ၾကရင္းေနာက္ပိုင္းေတာ့သူအိမ္ကေႏြတို့အုပ္စုရဲ့စာက်က္စရာေနရာေလးျဖစ္ခဲ့တယ္....

သူဆြဲသမွ်ပန္းခ်ီေတြကိုအရင္ဆံုးၾကည့္ခြင့္ရတဲ့သူကေႏြပဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္....သူကမိဘေတြမရွိေတာ့ပဲ
ဦးေလးလင္မယားနဲ့အတူေနတယ္...

ဦးေလးလင္မယားကလည္းသူ့ကိုေစာင့္ေရွာက္ရင္းေနၾကေပမဲ့ အရာရာသူ့သေဘာအတိုင္းေနထိုင္ၾကတယ္.....ဒီလိုနဲ့
ေဆးေက်ာင္းသူေလးေႏြနဲ့

ပန္းခ်ီဆရာ မိုးယံ တို့ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္..........

ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေတာ့လည္း ေႏြကို သူကအရမ္းကိုခ်စ္တယ္...ေႏြလည္းခ်စ္တာပဲေလ....

ေႏြတို့အတြဲကို သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္အားက်ရတဲ့အတြဲျဖစ္ခဲ့တယ္......

သူကေႏြရဲ့ပံုတူ ပန္းခ်ီကားေလးဆြဲေပးတယ္....ျပီးေတာ့ေႏြ႔ကို ေက်ာင္းျပီးရင္ဆံပင္အရွည္ၾကီးထားရမယ္တဲ့
ေႏြးရဲ့ဂုတ္ဝဲဆံပင္ေတြကိုကိုင္ၾကည့္ရင္းေျပာ

ေတာ့ေႏြ ကတေလးတစားေခါင္းျငိမ့္ခဲ့တယ္......ေႏြတို့ႏွစ္ေယာက္ရဲ့
ခ်စ္သူဘဝကအရမ္းကိုသာယာပါတယ္...ေႏြမိဘေတြကလည္းသေဘာတူတယ္

သူဘက္ကလည္းေျပာစရာမရွိဘူးေလ....ေႏြ
ေက်ာင္းျပီးရင္လက္ထပ္ဖို့ဆံုးျဖတ္ထားၾကတယ္....ဒါေပမဲ့...ေႏြေက်ာင္းမျပီးေသးခ်င္ ...တစ္ႏွစ္အလိုမွာ

ေတာ့.......

                " ေႏြရယ္ အဲ့ေလာက္ထိမငိုပါနဲ့...သူေတာင္အရွက္မရွိသစၥာေဖာက္ျပီးလက္ထပ္သြားေသးတာပဲ "....
" နင္ဘာမွဂရုစိုက္ေနစရာမလိုဘူး ".....

" ခုသူယူသြားတဲ့ေကာင္မေလးကနင္ေလာက္လည္းလွမွာမဟုတ္ပါဘူး ပညာလည္းနင္ေလာက္တက္ဖို့မရွိပါဘူး ".....
" နင္နဲ့သူမတန္လို့ တန္ရာတန္ရာရသြားတာ ထားလိုက္စမ္းပါဟာ ".........

" ေအးေလ ဟုတ္တယ္ "... " ဟိုပညာရွိမေဟာသဓလက္ထပ္တုန္းကေတာင္
ဟိုေဒဝီေလ...မိဖုရားျဖစ္သြားတဲ့မင္းသမီးေလ...

သူေတာင္ သူ့အေဖေပးစားတဲ့သူနဲ့မတန္လို့ သူ့ကိုပစ္ထားခဲ့တာ
ဘုရင္ကေတြျပီးမိဖုရားေျမာက္လိုက္တာေလ....ဘယ္သူလည္း....ငါေမ့ေနတာ "....

" နင္ကလည္းေတာ္ပါေတာ့မိသီရယ္...ဒီမွာ ေႏြ ငိုေနတာ ကိုမေခ်ာ့ဘူး
မသိတာေတြပဲေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္....တိတ္တိတ္ေန ".........

 " ငါလည္းတက္သေလာက္ေျပာတာပဲ....နင္ကလည္း".....အဲ့လိုခ်စ္ဖို့ေကာင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အားေပးမူေတြနဲ့
ေႏြေက်ာင္းျပီးေအာင္တက္ခဲ့တယ္...

ေက်ာင္းေတြျပီးေတာ့ စာေမးပြဲေတြအဆင့္ဆင့္ေျဖရင္း ပညာေတာ္သင္ႏွစ္ႏွစ္ကိုေႏြရရွိခဲ့တယ္.....ေႏြ ခုပညာေတြစံုလို့
အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္.......သူကေကာ

သားသမီးေတြနဲ့ေပ်ာ္ေနျပီလား........တခါတေလ
ေႏြကိုမ်ားျပန္သတိရေနအုန္းမလား...အေတြးေလးကိုေခါင္းေျဖးေျဖးခါရင္း မျဖစ္နိဳင္ပါဘူးေနာ္....

တကယ္ဆိုေႏြကပဲ အသည္းနင့္ေအာင္ခ်စ္ခဲ့ရတာ....သူ့ကိုဘယ္တုန္းကမွမမုန္းခဲ့ဘူး....ျပီးေတာ့
ေႏြသူကိုခြင့္လႊတ္နိဳင္တုန္းပဲ......ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့

ဖူးစာမပါလို့ လက္မထပ္နိဳင္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးလမ္းခြဲတာ အမုန္းေတြမပါသင့္ဘူးလို့ပဲ
ေႏြထင္တယ္ေလ...ျပီးေတာ့ေႏြသူ့ကိုတကယ္ခ်စ္ခဲ့တာကိုး....

ခုခ်ိန္ထိေနာက္ထပ္ဘယ္သူ့ကိုမွရင္မခုန္ခဲ့ေတာ့တာအမွန္တရားပါပဲ............။


                         ေႏြျမန္မာျပည္ကိုျပန္ေရာက္တာ ခုဆိုတလရွိျပီ....ေႏြလည္းမအားတာနဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾကတဲ့
သီသီနဲ့ နႏၵ တို့ရဲ့အားလပ္ရက္ကိုေစာင့္ရင္း

 ဒီေန့မွ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ဆံုျဖစ္ၾကတယ္.......ကန္ေဘာင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း တခ်ိန္က
ပံုရိပ္ေလးေတြကိုျပန္ျမင္ေရာင္လာမိေတာ့လည္း ေႏြ မ်က္ရည္ဝဲ

ရပါတယ္ခ်စ္သူရယ္........သီသီကေတာ့ ေႏြကိုလွမ္းလွမ္းၾကည့္ျပီး နႏၵ နဲ့တံေတာင္ခ်င္းတြတ္
ေနတယ္..သူတို့ႏွစ္ေယာက္ကေက်ာင္းကတည္းအတိုင္းပဲ

..." ဘာေျပာမလို့လည္း သီသီရဲ့ေျပာေလ "...

" ဟိုေလ...ငါတို့ေျပာရင္ နင္ဝမ္းတအားမနည္းရဘူးေနာ္.....ျပီးေတာ့မငိုရဘူးေနာ္ "........

" မငိုပါဘူး....ေႏြကဘာလို့ငိုရမွာလည္း...ေျပာ "....

ေနာက္မွေႏြသတိရျပီ...." ကိုမိုးယံ ေသသြားလို့လား........ဟုတ္လား "

" သီသီကေခါင္းကိုခါျပီ....မဟုတ္ပါဘူး....နင္ကလည္း "

နႏၵာက စိတ္မရွည္သံနဲ့... " နင္ကလည္းငါေျပာလိုက္မယ္ ".......

" ဒီလိုေႏြေရ...တကယ္ေတာ့ ကိုမိုးယံ ကဘယ္သူနဲ့မွလက္မထပ္ဘူးဟ"...
" သူလက္ထပ္သြားျပီလို့နင့္ကိုတမင္ေျပာလိုက္တာ" ....

" ဟင္ ".......

" ဟုတ္တယ္.....သူတကယ္လက္မထပ္ဘူး......ခု ကိုမိုးယံ
မ်က္လံုးေတြလံုးဝမျမင္ရေတာ့ဘူး...သူမ်က္လံုးေတြကြယ္ေတာ့မယ္ဆိုတာသိလို့ သူနင့္ကို

ထားခဲ့တာတဲ့....ျပီးေတာ့...သူခုထိနင့္ကိုခ်စ္ေနတုန္းပဲ "....

" ဟင္..သူမ်က္လံုးေတြက ဘာျဖစ္လို့လည္း ".....
" ငယ္ငယ္ကတည္းကပန္းခ်ီဆြဲခဲ့တဲ့ဒဏ္ေတြနဲ့...ေနာက္ျပီးသူပန္းပုထုတဲ့သစ္မူန္႔ေတြမ်က္လံုးထဲေရာက္တာမ်ားတာရယ္ေၾကာင့္တဲ့ ".......
 " ျပီးေတာ့သူအေမကအဲ့လိုပဲငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ့မ်က္လံုးတိမ္ဖံုးျပီးလံုးဝကြယ္သြာတာတဲ့
မ်ိဳးရိုးလိုက္တယ္လို့ေျပာရမွာေပါ့ "........

" နင္တို့ဘယ္ကသိတာလည္း ".......

" နင္ နိဳင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ထြက္သြားျပီးေတာ့ ကိုမိုးယံရဲ့ဦးေလးနင့္ကိုလာရွာေတာ့
ငါတို့နဲ့ေတြ႔ျပီးအေၾကာင္းစံုေျပာျပသြားတာ

သူ့တူကိုသနားလို့တဲ့....ခုလည္းမျမင္ရတဲ့အထဲ...နင့္ပံုကိုမွန္းဆျပီးပန္းပုထုေနတယ္တဲ့ ".......

ခ်စ္သူ ရင္ထဲမွာကမာၻျပိဳေနျပီ...အသံမျမည္ပါဘူး...တေျဖးေျဖးပဲကြဲအပ္ျပီးက်သြားတာပါ...........။


             ေလနဲ့ေဝွ႔ျပီးပါလာတဲ့ဆံပင္ရွည္ေတြကိုသိမ္းယူလိုက္ရင္း....ေႏြအသာေလးျပံဳးလိုက္မိတယ္...ရင္ထဲမွာ
ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ကာလဆီတုန္း

ကလိုပဲ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္နဲ့ခုန္ေနတယ္......ျပီးေတာ့ သူလာမဲ့လမ္းေလးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ကဗ်ာေလးကို
တိုးတိုးေလးရြတ္လိုက္မိတယ္......

                                   " အၾကည့္ခ်င္းဆံု
                                     ေရႊရင္ခုန္သည္
                                     မလံုသူက
                                     ျပံဳးစတမ္း "
..................ေႏြပါတာတစ္ေယာက္တည္းျပံဳးေနမိတယ္.........။

" ေဟာ........လာပါျပီ ေႏြရဲ့အသက္တမွ်ခ်စ္သူေလး ".........

သူ့ကိုစိတ္မဆိုးေပမဲ့ စိတ္ေတာ့ဆိုးခ်င္သားေနာ္.......ေႏြအခ်စ္ကိုအထင္ေသးသြားတဲ့သူ႔ကိုမုန္းခ်င္ရက္နဲ့
စကၠန္႔ပိုင္းေလးေတာင္မမုန္းရက္နိဳင္ပါ......

အရင္လိုပါပဲ ရွပ္အက်ီကိုၾကယ္သီးအစံုတပ္ထားျပီး
စတိုင္ပန္အနက္ေရာင္နဲ့...မ်က္မွန္အညိဳေဖ်ာ့ခပ္ပါးပါးရွည္ရွည္ေလးကိုတပ္ထားတဲ့ခ်စ္သူက

အရင္လိုပဲအလွၾကိဳက္တုန္းပဲေပါ့....ဒါေပမဲ့ ေရွ့ကအရင္ၾကိဳေရာက္ေနတဲ့စတီး
တုတ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ၾကည့္ရတာမလွပလိုက္တာကြယ္.....

အဲ့ဒီတုတ္အစားေႏြ ကတသက္လံုးေဖးမတြဲကူသြားပါ့မယ္...........။