ျပစ္မႈျပစ္ဒဏ္ မွ်တပါ၏ေလာ

ယခုရက္ပိုင္းအတြင္းပညာေရး ဌာနႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေသာ ျပည္သူမ်ား အဖို႔ စိတ္ဝင္စားမႈ အရွိဆံုး သတင္းမွာ ေနျပည္ေတာ္၊ဇမၺဴသီရိၿမိဳ႕နယ္ရွိ အမွတ္ ၅ အေျခခံပညာအထက္တန္း ေက်ာင္းမွ အလယ္တန္းျပ ဆရာမေဒၚစိုးစိုးခိုင္ အလုပ္ထုတ္ပယ္ခံရမႈသတင္းပင္ ျဖစ္ပါ သည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း သမီး ႏွစ္ ဦးမွာ ပညာေရးဌာနမွ ဆရာမမ်ားျဖစ္ သျဖင့္ ယင္းသတင္းကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဂ်ာနယ္၊ ပုဂၢလိက၊ သတင္းစာမ်ားတြင္ အၿမဲဖတ္႐ႈမိပါသည္။ ပထမၾကားသိစ ကပင္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္မိပါသည္။ ထိုစဥ္ က မယူမေနရ ပင္စင္ေပးလိုက္သည့္ သတင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ရက္မ်ား မၾကာမီ ပင္စင္ေပးသည့္အမိန္႔ပယ္ဖ်က္ ၿပီး အလုပ္မွထုတ္ပယ္ျခင္းသတင္း သိရ ေတာ့ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ခံ ျပင္းျခင္း ျဖစ္မိပါေတာ့သည္။ တစ္ဆက္ တည္းပင္ ပညာေရးဌာနတြင္ လုပ္ေန ေသာ သမီးႏွစ္ဦးအတြက္ မိဘတစ္ဦး အေနျဖင့္ စိုးရိမ္စိတ္ ျဖစ္မိပါေတာ့ သည္။

ယေန႔ျပည္ေထာင္စု အစိုးရအဖြဲ႕ တြင္ တပ္မွပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ အရပ္သား ဝန္ႀကီးမ်ားဟူ၍ ႏွစ္ပိုင္းရွိပါသည္။ တပ္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ တပ္၏ အက်င့္ မေပ်ာက္သျဖင့္ တစ္ေသြးတစ္သံ၊ တစ္ မိန္႔အုပ္ခ်ဳပ္သည္ကို ယခုျပဳျပင္ေျပာင္း လဲဖုိ႔ႀကိဳးစားေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပညာ ေရးဌာနလို၊ က်န္းမာေရးဌာနလို အရပ္ သားဝန္ႀကီးမ်ား၊ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ ပါေမာကၡခ်ဳပ္မ်ား၊ ပါေမာကၡမ်ား စသည္ ျဖင့္ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ မ်ားျဖင့္ျပဳျပင္ဖြဲ႕စည္းေနခ်ိန္တြင္ ပညာ ေရးဌာနလို ဝန္ႀကီး၊ ဒုဝန္ႀကီးမ်ားသည္ အရပ္သား ပညာရွင္မ်ား ျဖစ္ပါလ်က္ တစ္ေသြး၊ တစ္သံ၊ တစ္မိန္႔ျဖင့္ ဗ်ဴ႐ိုက ရက္ပံုသဏၭာန္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနျခင္းမွာ ယေန႔လို အခ်ိန္အခါမ်ိဳးတြင္ လက္ခံႏိုင္ စရာမရွိေတာ့ပါ။တစ္ခုရွိသည္က အရပ္ သားဝန္ႀကီးျဖစ္၍ ျပဳတ္မွာေၾကာက္ၿပီး ေအာက္ေျခသို႔ ဖိျခင္းမ်ိဳးကိုေတာ့ လံုးဝ ခြင့္လႊတ္စရာ မရွိပါ။

ပညာေရးဌာန၏ ဖြဲ႕စည္းပံုအရ အေျခခံပညာဦးစီးဌာန သံုးခုတြင္ ၫႊန္ ၾကားေရးမွဴဳးခ်ဳပ္မ်ားသည္ တပ္ကပုဂၢိဳလ္ မ်ားအစဥ္အဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ယခင္ ပညာေရးဝန္ႀကီး ဒုဝန္ႀကီးမ်ားမွာလည္း တပ္က ျဖစ္ခဲ့၍ တပ္ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့ ပါသည္။ တစ္ေသြး၊ တစ္သံ၊ တစ္မိန္႔ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း၊ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိ ျခင္း၊ အေၾကာက္တရားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ ျခင္း၊ အထက္ဖားေအာက္ဖိ ျပဳျခင္း၊ အၿငိဳးအေတးထားျခင္းတို႔သည္ အစဥ္ အဆက္က ရွိလာခဲ့ပါသည္။ ပညာေရး ဌာနၫႊန္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ ယခင္ စစ္အစိုးရ တက္လာစအခ်ိန္ထိ ပညာေရးဌာနမွ ပညာရွင္ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ားသာျဖစ္ ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း တပ္ကလူမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္၍စတင္ပ်က္စီးခဲ့ပါသည္။

ယခု အခါၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးကအစ ၫႊန္ မွဴးအထိ ပင္စင္သြားခါနီး ဆရာဆရာမ ႀကီးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ ပင္စင္ ထိမွာစိုး၍လုပ္မွားကိုင္မွားျဖစ္မွာ ေၾကာက္ ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ အထက္ကခိုင္းလွ်င္ ခိုင္းသည့္အတိုင္းသာ လုပ္ပါသည္။ ျပန္ မေျပာရဲပါ။ ႐ိုးသားသည္။ သူတို႔ေၾကာက္ ၍ေအာက္ေျခဆရာ၊ ဆရာမမ်ားလည္း အမွားမခံႏိုင္ဘဲ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ သ ေဘာမ်ိဳးျဖစ္၍ ခိုင္းတာလုပ္ၿပီး ''မလုပ္ မ႐ႈပ္မျပဳတ္''မူႏွင့္ လုပ္ကိုင္ေနသည္မွာ ယေန႔ ပညာေရးဌာန၏ ပကတိအေျခ အေနျဖစ္ပါသည္။

ပညာေရးဌာန၏ ရွင္းလင္းထုတ္ ျပန္ခ်က္အရ ေဒၚစိုးစိုးခိုင္ က်ဴးလြန္ ေသာ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မႈမ်ားမွာ (၁) ေက်ာင္းခ်ိန္ေနာက္က်ျခင္း၊ (၂) ခြင့္ မဲ့ပ်က္ကြက္ျခင္း၊ (၃) တာဝန္ရွိသူထံ မတင္ျပဘဲ ခရီးသြားလာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ကနဦး သတင္းမ်ားအရ ရွစ္ေလးလံုး သတင္း စာရွင္းလင္းပြဲ တက္ေရာက္ျခင္း ကိစၥကို ေဖ်ာက္ထားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

သတင္းမ်ား ဖတ္႐ႈရသမွ်တြင္ ေဒၚစိုးစိုးခိုင္သည္ ယင္းပ်က္ကြက္မႈမ်ား ကို ပညာေရးဌာန၏ စြပ္စြဲထားသလို မဟုတ္ဘဲ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္ ေဝးကြာ၍ ေနာက္က်ျခင္း၊ သူ႔အား ယခင္က စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး ေကာ္မတီက တစ္စံုတစ္ရာ အေရးယူ ျခင္း၊ သတိေပးျခင္းမရွိခဲ့ျခင္း၊ သူ၏ ပ်က္ကြက္မႈအတြက္ က်န္းမာေရး မ ေကာင္း၍ ဆရာဝန္ေထာက္ခံခ်က္ႏွင့္ တကြ တာဝန္သိ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးအေန ျဖင့္တာဝန္ေက်စြာတင္ျပၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ကိုလည္း သိရွိရပါသည္။ (ဆရာဝန္ ေထာက္ခံခ်က္ကိုပင္ လိမ္လည္သည္ဟူ ၍ စြပ္စြဲထားျပန္ပါသည္။)

ထို႔ေၾကာင့္ျဖစ္စဥ္ကို ၿခံဳငံုၾကည့္ပါ က ဆရာမ ေဒၚစိုးစိုးခိုင္အေနျဖင့္ ဝန္ ထမ္းစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္မႈ ေတာ့ရွိမည္။ သို႔ေသာ္ ယခုလို အလုပ္ ထုတ္ပယ္သည့္ ျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္ျခင္းက ေတာ့ ျပစ္မႈႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္မွ်တမႈေတာ့ မရွိေၾကာင္း သံုးသပ္မိပါသည္။ ဝန္ထမ္း တစ္ဦးအဖို႔ အလုပ္မွ ထုတ္ပယ္ခံရျခင္း သည္ အႀကီးမားဆံုး ျပစ္ဒဏ္ျဖစ္ပါ သည္။ ယင္းထက္ပိုလွ်င္ တရားဥပေဒ အရအေရးယူေပးရန္သာရွိပါေတာ့သည္။

ဘဝတစ္ခုလံုး ဖ်က္ဆီးရာေရာက္ေနပါ သည္။ ယင္းျပစ္ဒဏ္မခ်မွတ္မီ ယခင္က သတိေပးျခင္းျပဳခဲ့ပါသလား၊ ဝန္ထမ္း တစ္ဦးအဖို႔ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္က အဆင့္ဆင့္ အေရးယူမႈ သတိေပးျခင္း၊ ျပင္းထန္စြာ သတိေပးျခင္း၊ ႏွစ္တိုးရပ္ ဆိုင္းျခင္း၊ ရာထူးတိုးကန္႔သတ္ျခင္း၊ အ ေျပာင္းအေရႊ႕ ျပဳလုပ္ျခင္း စသည့္အေရး ယူမႈမ်ား ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါသည္။ ဝန္ထမ္း အလုပ္ျဖဳတ္သည္က ျပစ္မႈျပစ္ဒဏ္မွ်တ မႈ မရွိပါ။

ယခုအခါ ေဒၚစိုးစိုးခိုင္အတြက္ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား သမဂၢမ်ား က ဝင္ေရာက္ေဆာင္ရြက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈ မ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ အထူးသ ျဖင့္ အေျခခံ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား သမဂၢ မဖြဲ႕စည္းႏိုင္ျခင္းက ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အတြက္ အားကိုးရာမဲ့ေနပါသည္။ အေျခခံဆရာ၊ ဆရာမမ်ား သမဂၢမ်ား လည္း အျမန္ဆံုးဖြဲ႕စည္းရန္ လိုအပ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မွသာ ပညာေရးဌာနရွိ အေျခခံဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအတြက္ ဘဝ အာမခံခ်က္ရွိႏိုင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ မဟုတ္က မည္သူ႔ကို အားကိုးရမွန္းမသိ ဘဲ ပညာေရးဌာန၏ တာဝန္ရွိ အထက္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ လက္ခုပ္ထဲကေရ ျဖစ္ေန မည္ျဖစ္ပါသည္။ ဒါက စနစ္ေဟာင္း အေမြမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။

ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၂၉ဝ တြင္ ''ႏိုင္ငံဝန္ထမ္းမ်ား ခန္႔ထားျခင္း၊ ရာထူးတိုးျမႇင့္ျခင္း၊ အၿငိမ္းစားယူျခင္း၊ စည္းကမ္း ထိန္းသိမ္းျခင္း၊ အမႈထမ္း စည္းကမ္းသတ္မွတ္ျခင္းႏွင့္ အေရးယူ ျခင္းမ်ားကို ဥပေဒႏွင့္အညီေဆာင္ရြက္ ရမည္''ဟု ျပ႒ာန္းထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုဆရာမ၏ အမႈကိစၥသည္ ဥပေဒႏွင့္အညီ ေဆာင္ရြက္မႈဟုတ္ မ ဟုတ္ကို ျပန္လည္စိစစ္ရန္ လိုအပ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ယခုအခါ ပညာေရးေလာကႀကီး အဆင့္ျမႇင့္တင္ႏိုင္ေရးအတြက္ အဘက္ ဘက္က ဝိုင္းဝန္းေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္တြင္ ယခုကဲ့သို႔ တစ္ေသြး၊ တစ္သံ၊ တစ္မိန္႔ ျဖင့္ အေၾကာက္တရားကိုင္စြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ ပါက ပညာေရးေလာကမျမႇင့္တင္ႏိုင္ဘဲ ပိုမိုနိမ့္က်ဖို႔သာရွိၿပီး ပညာေရးဌာန ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စိတ္ဓာတ္က်ဖို႔ပင္ ရွိပါသည္။ ပညာေရးေလာကႀကီး ျမႇင့္ တင္ႏိုင္ဖို႔မွာ အစိုးရက ရန္ပံုေငြေတြ တိုးျမႇင့္ခ်ေပး႐ံု၊ အေဆာက္အအံုမ်ား တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္႐ံုျဖင့္ မလံုေလာက္ပါ။ ဒါက ႐ုပ္ဝတၴဳပိုင္းသာျဖစ္ပါမည္။

အဓိကမွာ ပညာေရးဌာနတြင္ လုပ္ကိုင္ ေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ စားဝတ္ ေနမႈ ဖူလံုေရး၊ စိတ္ဓာတ္မ်ားျမႇင့္တင္ေပး ေရး၊ ေအာက္ေျခမ်ား၏ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈမ်ားကို သိရွိၿပီး ပြင့္လင္း ျမင္သာစြာ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈရွိ ေရး၊ အထက္ကခ်မွတ္တာပဲ လုပ္ရမည္၊ နာခံရမည္မဟုတ္ဘဲ ေအာက္ေျခက တင္ျပမႈကိုလည္း ဂ႐ုျပဳနားေထာင္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ေပးေရးတို႔သည္ ပညာေရး ေလာကတြင္ အမွန္လိုအပ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္ေနပါသည္။

ယခုအခါ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ကလည္း ဝန္ထမ္းဟူသည္ အာဏာပိုင္ မဟုတ္၊ ျပည္သူကို အလုပ္အေကြၽးျပဳရ မည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အာဏာ ျပရန္မလို၊ ျပည္သူ၏ အက်ိဳးဦးထိပ္ ထား ေဆာင္ရြက္ရမည္ဟု တဖြဖြမွာ ၾကားေျပာဆိုေနပါလ်က္ ဝန္ႀကီးမွ အစ ေအာက္ေျခသန္႔ရွင္းေရး ဝန္ထမ္းအထိ ဝန္ထမ္းမ်ားျဖစ္ပါလ်က္ ျပည္သူကိုပင္ မဟုတ္ဘဲ အထက္ဝန္ထမ္းက ေအာက္ဝန္ထမ္းကို အာဏာျပအေၾကာက္တရား၊ အမုန္းတရားျဖင့္အုပ္ခ်ဳပ္သည္မွာ မျဖစ္ သင့္ေတာ့ပါ။ သားသမီးလို ဆိုးသူကို ျပစ္ဒဏ္အေလ်ာက္အေရးယူ၊ ေကာင္း သူကိုလည္းခ်ီးေျမႇာက္ေပးျခင္းျဖင့္ မိဘ ေကာင္းသဖြယ္ျပဳမူဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းျပည္အတြက္ အလြန္ အေရးႀကီးေသာ ပညာေရးဌာနလို ဌာန မ်ိဳးက ပိုမိုလိုအပ္ပါသည္။

ထိုုုုုု႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေဆာင္းပါး ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရလွ်င္ ယခုအမႈကိစၥတြင္ ဆရာမေလးအေပၚ အလုပ္ထုတ္ျပစ္ ဒဏ္ခ်မွတ္မႈကေတာ့ ျပစ္မႈျပစ္ဒဏ္ မွ် တမႈမရွိဘဲ မလုပ္သင့္ပါ။ ျပန္လည္စိစစ္ ၿပီးျပစ္မႈႏွင့္ျပစ္ဒဏ္မွ် တမႈရွိေစဖို႔ ေဆာင္ရြက္မႈ ျပဳမျပဳကေတာ့ ယခုကိစၥတြင္ တာဝန္အရွိဆံုးျဖစ္သည့္ သက္ဆိုင္ရာ ဝန္ႀကီး၏ သေဘာထားကိုသာေစာင့္ ၾကည့္ရမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသားရ ပါသည္။