ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဘက္မလုိက္ေသာ ၀ါဒ

*****************************************
ေက်ာက္ေခတ္မွ ယေန႔ အာကာသေခတ္တုိင္ေအာင္ ကမာၻေပၚရွိ လူသားအားလုံး၏ ေမြးရာပါ ဘ၀ဆႏၵ ငါးမ်ဳိးကုိ ၿဖည့္ဆည္းေပးရန္အတြက္ ၿဒပ္ရွိ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ား၊ ၿဒပ္မဲ့ အသိပညာနွင့္ အတတ္ပညာမ်ားကုိ လူတုိ႔သည္ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ က႑အလုိက္ တီထြင္ၾကံဆ၍ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၾက၏ ။ ထုိပစၥည္း၀တၳဳမ်ားသည္ တစ္ေခတ္ထက္တစ္ေခတ္ ပုိ၍ပုိ၍ ၿပည့္စုံလာၾက၏ ။ သုိ႔ၿဖစ္ေလရာ ထုိပစၥည္း၀တၳဳမ်ားကုိ လူတုိ႔အား ရသင့္ရထုိက္သလုိ မွန္ကန္စြာ ခြဲေ၀ေပးနုိင္ရန္ ေဒသအသီးသီး၌ ေခါင္းေဆာင္အသီးသီးတုိ႔ ေပၚေပါက္ခဲ့ၾက၏ ။ ထုိေခါင္းေဆာင္ အသီးသီးတုိ႔ကလည္း မိမိတုိ႔၏ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ေဒသရွိ လူသားတုိ႔အား ေခတ္အလုိက္ ထြက္ေပၚလာေသာ ၿဒပ္ရွိ၊ ၿဒပ္မဲ့ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ားကုိ ခြဲေ၀ေပးၾကပါ၏ ။
သုိ႔ရာတြင္ ေဒသတစ္ခုနွင့္တစ္ခု ခြဲေ၀ေပးပုံစနစ္ခ်င္း မတူ။ အခ်ဳိ႕ေဒသတြင္ ၿပည့္စုံသူမ်ားက ရသင့္သည္ထက္ ပုိ၍ရေသာ စနစ္ကုိ က်င့္သုံး၏ ။ ယင္းစနစ္ကုိ အရင္းရွင္စနစ္ဟု ဆုိ၏ ။ အခ်ဳိ႕ေဒသတြင္ မၿပည့္စုံသူမ်ားကုိ ဦးစားေပး၏ ။ ယင္းစနစ္ကုိ ကြန္ၿမဴနစ္ သုိ႔မဟုတ္ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ဟု ဆုိ၏ ။ အခ်ဳိ႕ေဒသတြင္မူ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက သူထင္သလုိ စီမံခန္႔ခြဲ၏ ။ ယင္းစနစ္ကုိ သက္ဦးဆံပိုင္၊ ပေဒသရာဇ္၊ အာဏာရွင္စနစ္ ဟူ၍ သင့္သလုိ ဆုိၾက၏ ။
ကမာၻေပၚရွိ လူမ်ဳိးတုိင္း၊ တုိင္းၿပည္တုိင္းတြင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ရွိၾကပါ၏ ။ ထုိေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မိမိတုိ႔ တုိင္းၿပည္ရွိ နုိင္ငံသူ၊ နုိင္ငံသားမ်ား၏ ေမြးရာပါ ဘ၀ဆႏၵငါးမ်ဳိးကုိ ၿပည့္၀ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ အားထုတ္ၾက၏ ။ ထုိသုိ႔ အားထုတ္ရာတြင္ အရမ္းကာေရာ လမ္းညႊန္မဲ့အေနၿဖင့္ အားထုတ္ၾကရသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ေမြးရာပါ ဘ၀ဆႏၵငါးမ်ဳိးကုိ ၿပည့္၀ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးနုိင္ေရးအတြက္ လမ္းညႊန္ခ်က္ အေနၿဖင့္ ထုိထုိပညာရွင္မ်ားက ၿပဳစုခဲ့ေသာ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ က်မ္းဂန္မ်ား ရွိၾက၏ ။
ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ထုိက်မ္းဂန္မ်ား၏ လမ္းညႊန္ခ်က္ကုိ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀အေတြ႕အၾကဳံမ်ားနွင့္ နွီးေနွာကာ မိမိတုိ႔နုိင္ငံသားမ်ား၏ ေမြးရာပါ ဘ၀ဆႏၵမ်ား သုိ႔မဟုတ္ ဘ၀၏လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ၿဖည့္ဆည္းရန္ ေဆာင္ရြက္ၾက၏ ။ သုိ႔ေဆာင္ရြက္ၾကေသာ္လည္း နုိင္ငံတုိင္းရွိ လူတုိင္းသည္ စိတ္၏ခ်မ္းသာၿခင္း၊ ကုိယ္၏ခ်မ္းသာၿခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္းတုိ႔ၿဖင့္ ၿဒပ္ရွိ ၿဒပ္မဲ့ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ားကုိ မိမိတုိ႔၏ ဆႏၵအေလ်ာက္ ေက်နပ္စြာ ခံစားခြင့္ မရခဲ့ၾကေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏ ။
သုိ႔ၿဖစ္လ်ွင္ “မည္သုိ႔ေသာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ ၿဖစ္ေလသနည္း” ဟု စူးစမ္းသင့္ပါ၏ ။ ထုိသုိ႔ စူးစမ္းေသာအခါ ၀ိဇၨာ= ‘အသိ’ နွင့္ စရဏ= ‘အက်င့္’ တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္မႈ မရွိၿခင္း၊ ကာယကံရွင္ၿဖစ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းနွင့္ လက္ေအာက္ခံပုိင္း ပုဂၢဳိလ္တုိ႔၏ သႏာၱန္၌ ၀ိဇၨာနွင့္စရဏတုိ႔ အၿပည့္အ၀ ၿဖစ္ေပၚမႈ မရွိၿခင္းတုိ႔သည္ ၾကီးစြာေသာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ၿဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါ၏ ။
ကုိယ္က်င့္သိကၡာ ေကာင္းမြန္ေရးနွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေသာကေက်ာက္စာ၌ ေဖာ္ၿပထားသည့္အတုိင္း ကုိးကြယ္ယုံၾကည္မႈဆုိင္ရာ ဘာသာတရားမ်ားသည္ လူတုိ႔၏သႏာၱန္၌ ခုိင္မာေသာ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ားကုိ တည္ေဆာက္ေပးသည့္အၿပင္၊ မွန္ကန္ေသာ အသိအၿမင္ကုိလည္း ရရွိေစရန္ သင္ၾကားေပးၾကေပသည္။ ဒႆနစာေပမ်ားသည္လည္း ထုိနည္းအတူ ကုိယ္က်င့္တရားနွင့္ အသိပညာကုိ ရရွိေစပါ၏ ။ အိႏၵိယ သူေတာ္စင္ ‘ရွရီေအာ္ရုိဗင္ဒုိ’ က ဒႆနသေဘာမပါေသာ ဘာသာတရားသည္ ဥပါဒါန္သေဘာရွိ၍ လူ႕ဘ၀တုိးတက္မႈႏွင့္ ေဗာဓိဉာဏ္၏အႏ ၱရာယ္ကုိ ၿဖစ္ေစၿပီး၊ ဘာသာတရားသေဘာမပါေသာ ဒႆနသည္လည္း ဘ၀အတြက္ အက်ဳိးထူး တစ္စုံတစ္ရာကုိ ၿဖစ္ေပၚေစနုိင္ၿခင္း မရွိဟုဆုိေၾကာင္း The Study of Religions အမည္ရွိ စာအုပ္၌ ေဖာ္ၿပထား၏ ။ ဘာသာတရားဆုိင္ရာ စာေပမ်ားနွင့္ ဒႆနစာေပမ်ားသည္ ၀ိဇၨာနွင့္စရဏကုိ လူတုိ႔၏ သႏာၱန္၌ ၿဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ေစေၾကာင္း ဆုိၿခင္း ၿဖစ္၏ ။
ကုိးကြယ္ယုံၾကည္မႈဆုိင္ရာ ဘာသာတရားမ်ားနွင့္ ဒႆနစာေပမ်ား၏ လမ္းညႊန္မႈကုိ ခံယူၿပီး နုိင္ငံေတာ္ရွိ လူသားတုိ႔၏ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ေဆာင္ရြက္ၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္ဟု အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဆုိၾက၏ ။ သုိ႔ေသာ္ တကယ့္လက္ေတြ႕တြင္မူ ထုိပုဂၢဳိလ္တုိ႔၏ အသိနွင့္အက်င့္သည္ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္မႈ မရွိၾကပါ။ “ရန္သူအေပၚမွာ ေမတၱာထားပါ၊ သင္၏ ဘယ္ဘက္ပါးကုိရုိက္လ်ွင္ သင္၏ ညာဘက္ပါးကုိ ထုိးေပးပါ” ဟု ခရစ္ေတာ္က သင္ၾကားေပးေသာ္လည္း မိစာၦဒိ႒ိ စြဲခ်က္ၿဖင့္ ေရွးဦး သိပၸံပညာရွင္မ်ားသည္ အသတ္ခံရေၾကာင္းကုိ လည္းေကာင္း၊ ဘာသာေရးကုိ အေၾကာင္းၿပဳ၍ ရက္စက္စြာ သတ္ၿဖတ္ၾကေသာ ‘ကရူးဆိဒ္’လုိ ဘာသာေရးစစ္ပြဲမ်ဳိး ၿဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္းကုိ လည္းေကာင္း ကမာၻ႔သမုိင္းစာအုပ္မ်ား၌ ဖတ္႐ႈရ၏ ။
ဗုဒၶဘာသာစာေပမ်ား၌လည္း တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတုိ႔ၿဖင့္ စြဲလမ္းတတ္ေသာ ယုတ္မာမႈ အားလုံးတုိ႔၏ တရားကုိယ္ ‘အတၱ’ ကုိ ပယ္သတ္ရန္ သင္ၾကားၾကပါ၏ ။ သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္မူ အတၱကုိ မသတ္သည့္အၿပင္ အတၱကုိ ပြားစီးသည္ထက္ ပြားစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏ ။ တဏွာၿဖင့္ အတၱကုိ စြဲလမ္းမိေသာအခါ မည္သူမဆုိ ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္ၿဖစ္၊ ငယ္သားၿဖစ္ၿဖစ္ မိမိကုိယ္ကုိသာ ဤေလာက၌ ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆုံးဟု သတ္မွတ္၏ ။ ထုိအခါ မိမိ၏ ခႏၶာကုိယ္ကုိ သက္သာေအာင္ထား၏ ။ အေခ်ာင္ခုိ၏ ။ အခြင့္အေရးဟူသမ်ွကုိ မိမိအတြက္ မရမေန ယူ၏ ။ အနည္းငယ္မ်ွ အနစ္နာမခံ။ ဤသည္မွာ တဏွာၿဖင့္ စြဲလမ္းေသာ အတၱ၏သေဘာ ၿဖစ္၏ ။
မာနၿဖင့္ အတၱကုိ စြဲလမ္းေသာအခါ ဘ၀င္ၿမင့္၏ ။ မိမိသည္သာလ်ွင္ အေတာ္ဆုံး၊ အတတ္ဆုံးဟု ထင္၏ ။ အရာရာတုိင္း၌ မိမိကုိယ္ကုိ “စံ” အၿဖစ္ ထား၏ ။ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာကုိ ခ်စ္ရာ၌လည္း မိမိေလာက္ အၿခား ဘယ္သူမ်ွ မခ်စ္ဟု ယူ၏ ။ ထုိအခါ ဣႆာ မစ ၦရိယ သေဘာသည္ အလုိအေလ်ာက္ ၀င္လာ၏ ။ လူတန္းစားခြဲ၍ ၿမင္၏ ။ နိမ့္က်သူမ်ားနွင့္ ဆက္ဆံရန္ ၀န္ေလး၏ ။ ဤသည္မွာ မစ ၦရိယ သေဘာၿဖစ္၏ ။ မိမိထက္ ေတာ္သည္ဟု ၾကားရလ်ွင္ နားၾကားၿပင္းကတ္၏ ။ မခံမရပ္နုိင္ ၿဖစ္၏ ။ ဤသည္မွာ ဣႆာ၏ သေဘာၿဖစ္၏ ။
ဒိ႒ိၿဖင့္ အတၱကုိ စြဲလမ္းေသာအခါ မိမိကုိယ္ကို အခုိင္အမာဟု သတ္မွတ္၏ ။ ပတ္၀န္းက်င္က မိမိကုိသာ အားကုိးေစလုိ၏ ။ မိမိကုိ ဦးေဆာင္သူအၿဖစ္ မွတ္ယူေစလုိ၏ ။ မိမိ မရွိလ်ွင္ မၿဖစ္ဟု သေဘာထားေစလုိ၏ ။ မိမိသည္သာ အရာရာတုိင္း၏ဗဟုိ၊ မိမိသည္သာ အရာရာတုိင္း၏ အခ်က္အခ်ာ ၿဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္၏ ။ ယုံၾကည္သည့္အတုိင္းလည္း စြဲလမ္း၏ ။ ဤသည္မွာ ဒိ႒ိၿဖင့္ စြဲလမ္းေသာ အတၱ၏သေဘာ ၿဖစ္၏ ။
ဤခၽြတ္ယြင္းခ်က္မွာ ၀ိဇၨာနွင့္စရဏတုိ႔၏ အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္မႈေၾကာင့္ ၿဖစ္ေပၚလာရေသာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ၿဖစ္၏ ။ ဤခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမ်ားကလည္း မိမိနုိင္ငံအတြင္းရွိ နုိင္ငံသားတုိ႔၏ ေမြးရာပါ ဘ၀ဆႏၵမ်ားကုိ ၿဖည့္ဆည္းရာ၌ ေက်နပ္မႈ ရရွိေအာင္ မေဆာင္ရြက္နုိင္ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ၏ ။ အမွန္အားၿဖင့္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူသည္ ငယ္သားမ်ားထက္ အသိ(၀ိဇၨာ) ေရးရာ၌လည္း ပုိသင့္၏ ။ အက်င့္(စရဏ) ေရးရာ၌လည္း ပုိသင့္၏ ။ အသိနွင့္အက်င့္သည္ ေငြစကၠဴတစ္ရြက္၏ ေခါင္းနွင့္ပန္းလုိ တစ္ခုမရွိလ်ွင္ အသုံးၿပဳ၍ မရသည့္ သေဘာၿဖင့္ အခ်င္းခ်င္း လုိက္ေလ်ာညီေထြ ရွိသင့္ပါ၏ ။ သုိ႔မဟုတ္ဘဲ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ လမ္းညႊန္က်မ္းမ်ားက ညႊန္ၾကားထားသည့္အတုိင္း အသိပုိင္းကုိသာ ယူၿပီး အက်င့္ပုိင္းကုိ မယူဘဲ မိမိတုိ႔ ထင္သလုိ မိမိနွင့္ မိမိ၏ အသုိက္အ၀န္းအတြက္သာ ရနုိင္သမ်ွ အခြင့္အေရး အားလုံးကုိ ခံစားနုိင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးၿပီး အၿခားနုိင္ငံသားမ်ားအတြက္မူ ၀တ္ေက်တန္းေက် သေဘာမ်ဳိးထားကာ မညီမမ်ွ အဂတိဓမၼၿဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ဆုိပါလ်ွင္ ထုိေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးသည္ အဓမၼေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးသာ ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိနုိင္ငံသည္လည္း စိတ္၏ဆင္းရဲၿခင္း၊ ကုိယ္၏ဆင္းရဲၿခင္းကုိ ၾကိတ္မွိတ္ခံစားေနရရွာေသာ နုိင္ငံသူ၊ နုိင္ငံသားတုိ႔ မွီတင္းေနထုိင္ရာ ဤကမာၻေၿမၿပင္ေပၚက ငရဲၿပည္တစ္မ်ဳိးသာ ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။
အေသာကမင္းၾကီး ေက်ာက္စာေရးထုိးခဲ့သည့္အတုိင္း အားလုံးေသာ အယူ၀ါဒရွင္မ်ားသည္ ေလာက၏ အစီးအပြားအတြက္ မိမိတုိ႔မွာ ေဒသနာမ်ား၊ က်မ္းဂန္မ်ားၿဖင့္ ၀ိဇၨာကုိလည္း ေပးပါ၏ ။ စရဏကုိလည္း ေပးပါ၏ ။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိထုိ၀ါဒရွင္မ်ားကုိယ္တုိင္ မည္မ်ွေလာက္ေသာ အတုိင္းအတာအထိ ၀ိဇၨာကုိ သိပါသနည္း။ မည္မ်ွေလာက္ေသာ အတုိင္းအတာအထိ စရဏကုိ က်င့္ပါသနည္း။ ထုိထုိ၀ါဒရွင္မ်ား သင္ၾကားၿပသေပးခဲ့ေသာ ၀ိဇၨာနွင့္စရဏသည္ ေလာက၏အစီးအပြားအတြက္ မည္မ်ွေလာက္ေသာ အတုိင္းအတာအထိ အသုံးက်ပါသနည္း။ ဤေမးခြန္းမ်ားသည္လည္း ေမးထုိက္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားပင္ ၿဖစ္၏ ။
ဗုဒၶ၀ါဒ႐ႈေထာင့္မွ ၾကည့္၍ ယင္းေမးခြန္းမ်ားကုိ ေၿဖရလ်ွင္ ထုိထုိ၀ါဒရွင္မ်ားသည္ ကိေလသာတန္းလန္းနွင့္ မိမိၿမင္ေသာ ၀ိဇၨာ၊ မိမိက်င့္ေသာ စရဏတုိ႔ကုိသာ ေဟာေၿပာသြန္သင္နုိင္ၾကသူမ်ားၿဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါ၏ ။ ထုိအခါ ထုိထုိ၀ါဒရွင္မ်ား၏ ၀ါဒမ်ားသည္ ဘက္လုိက္ေသာ ၀ါဒမ်ားသာ ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အမွန္အားၿဖင့္ ကိေလသာတန္းလန္းရွိေနေသာ မည္သည့္၀ါဒရွင္မ်ွ တကယ္တမ္းမွန္ကန္ေသာ ၀ိဇၨာနွင့္စရဏကုိ ေဖာ္ထုတ္သြန္သင္နုိင္စြမ္း ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္။ ထုိထုိ၀ါဒရွင္မ်ားအနက္ အခ်ဳိ႕သည္ ေလာကတစ္ခုလုံးအတြက္ ၿခဳံ၍ ၀ိဇၨာနွင့္စရဏကုိ သြန္သင္ေပးၾကၿခင္း ၿဖစ္နုိင္ပါ၏ ။ သုိ႔ရာတြင္ မ်ားေသာအားၿဖင့္ အခ်ဳိ႕က ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ အကာအကြယ္ ေပးေသာအားၿဖင့္လည္းေကာင္း၊ အခ်ဳိ႕က မင္းစုိးရာဇာမ်ားကုိ အကာအကြယ္ ေပးေသာအားၿဖင့္လည္းေကာင္း၊ အခ်ဳိ႕က ေၿမရွင္ပေဒသရာဇ္မ်ားကုိ အကာအကြယ္ ေပးေသာအားၿဖင့္လည္းေကာင္း၊ အခ်ဳိ႕က အရင္းရွင္မ်ားကုိ အကာအကြယ္ ေပးေသာအားၿဖင့္လည္းေကာင္း၊ အခ်ဳိ႕က စက္ရုံ၊ အလုပ္ရုံ လုပ္သားမ်ားကုိ အကာအကြယ္ ေပးေသာအားၿဖင့္လည္းေကာင္း စသည္ စသည္အားၿဖင့္ ၀ိဇၨာနွင့္စရဏကုိ သြန္သင္ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါ၏ ။ ထုိထုိ ၀ါဒမ်ားနွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေလ့လာသူမ်ားကုိ ၾကည့္လ်ွင္လည္း ေလ့လာသူမ်ားသည္ ကိေလသာတန္းလန္းနွင့္ ေလ့လာသူမ်ားသာ ၿဖစ္ၾက၏ ။ ကိေလသာတန္းလန္းနွင့္ ေလ့လာေနသမ်ွ ကာလပတ္လုံး အမွတ္မွားမႈ၊ အသိမွားမႈ၊ အယူမွားမႈ တုိ႔ၿဖင့္သာ ေလ့လာၾကရမည္ ၿဖစ္ရာ၊ ထုိထုိ၀ါဒမ်ားကုိ သိရာ၌ ထုိပုဂၢဳိလ္မ်ား၏ အသိမ်ားသည္လည္း မွားယြင္းေသာ အသိမ်ားသာ ၿဖစ္ဖုိ႔မ်ားေလ၏ ။ ထုိအသိအတုိင္း က်င့္ရာ၌လည္း မွားယြင္းေသာအက်င့္မ်ားသာ ၿဖစ္ဖုိ႔မ်ားေလ၏ ။ သုိ႔ၿဖစ္လ်ွင္ ထုိအသိ၊ ထုိအက်င့္ၿဖင့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မိမိတုိ႔နုိင္ငံရွိ နုိင္ငံသားမ်ား၏ ေမြးရာပါဘ၀ဆႏၵမ်ားကုိ မွန္ကန္စြာၿဖည့္ဆည္းရန္ မည္သုိ႔လ်ွင္ ေဆာင္ရြက္နုိင္စြမ္း ရွိပါမည္နည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိေလသာတန္းလန္းနွင့္ ၿပဳစုထားေသာ ၀ါဒရွင္မ်ား၏ ဘက္လုိက္ေသာ လမ္းညႊန္မႈမ်ားကုိ ခံယူၿပီး ေဆာင္ရြက္ၾကေသာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားသည္ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ နုိင္ငံသားတုိ႔အတြက္ ကုိယ္၏ခ်မ္းသာၿခင္း၊ စိတ္၏ခ်မ္းသာၿခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္းတုိ႔ကုိ ၿဖစ္ေပၚေစရန္ မ်ားစြာပင္ ခဲယဥ္းေပလိမ့္မည္။
ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အရ ခႏၶာသိဟူသည္ ပြားၿခင္း၊ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၿပဳၿခင္း၊ ကုိယ္တုိင္အားထုတ္ၿခင္းၿဖင့္သာ ရနုိင္ေသာ အသိမ်ဳိးၿဖစ္၏ ။ စာေပေလ့လာရုံမ်ွနွင့္ ရနုိင္ေသာ အသိမ်ဳိးမဟုတ္။ စာေပကုိ ေလ့လာဖတ္႐ႈလ်ွင္ စာေပကုိ သိရ၏ ။ ခႏၶာကုိ ေလ့လာၿပီး ႐ႈမွသာလ်ွင္ ခႏၶာကုိ သိရ၏ ။ ခႏၶာသိကုိ ရပါမွ မွားယြင္းေသာ အမွတ္၊ မွားယြင္းေသာ အသိ၊ မွားယြင္းေသာ အယူတုိ႔ကို တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ပယ္နုိင္၏ ။ မွားယြင္းေသာ အမွတ္၊ အသိ၊ အယူတုိ႔ကုိ ပယ္နုိင္သည္နွင့္အမ်ွ တဏွာၿဖင့္စြဲေသာ အတၱ၊ မာနၿဖင့္စြဲေသာ အတၱ၊ ဒိဌိၿဖင့္စြဲေသာ အတၱတုိ႔ကုိလည္း ပယ္ၿပီးၿဖစ္၏ ။ ယုတ္မာမႈ အားလုံးတုိ႔၏ တရားကုိယ္ အတၱ ပါးသည္နွင့္အမ်ွ ကိေလသာမ်ားလည္း ပါးၾကေလ၏ ။ ထုိအခါမွသာ ၀ိဇၨာနွင့္ စရဏတုိ႔သည္ အခ်င္းခ်င္း လုိက္ေလ်ာညီေထြ ရွိနုိင္ၾက၏ ။ အခ်င္းခ်င္း လုိက္ေလ်ာညီေထြရွိေသာ ၀ိဇၨာနွင့္စရဏတုိ႔ၿဖင့္သာ လူတုိ႔၏ ေမြးရာပါ ဘ၀ဆႏၵမ်ားကုိ မွန္ကန္စြာ ၿဖည့္ဆည္းေပးနုိင္မည္ ၿဖစ္ေပ၏ ။
ၿမန္မာနုိင္ငံ၌ ေရခံေၿမခံ ဗုဒၶ၏ေထရ၀ါဒ ရွိ၏ ။ ယင္း၀ါဒကား ကိေလသာတန္းလန္းနွင့္ ဘက္လုိက္၍ ၿပဳစုထားေသာ ပုထုဇဥ္တုိ႔၏ ၀ါဒမဟုတ္၊ ကိေလသာ ဟူသေရြ႕ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္ေတာ္မူၿပီးၿဖစ္ေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္ရွင္ ဘုရားသခင္၏ ဘက္မလုိက္ေသာ၀ါဒ ၿဖစ္၏ ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘက္လုိက္ေသာ နုိင္ငံၿခားၿဖစ္၀ါဒမ်ားမွ ရရွိေသာ ၀ိဇၨာနွင့္စရဏတုိ႔ၿဖင့္ ၿမန္မာနုိင္ငံသားတုိ႔၏ ေမြးရာပါ ဘ၀ဆႏၵမ်ားကုိ ၿဖည့္ဆည္းရန္ အားထုတ္မည့္အစား၊ မိမိတုိ႔၏ ေရခံေၿမခံၿဖစ္ေသာ ေထရ၀ါဒမွ ရရွိသည့္ ၀ိဇၨာနွင့္စရဏတုိ႔ၿဖင့္သာ ၿမန္မာနုိင္ငံသားတုိ႔၏ ေမြးရာပါ ဘ၀ဆႏၵမ်ားကုိ ၿဖည့္ဆည္းရန္ အားထုတ္သင့္၏ ။ ယင္းသုိ႔ အားထုတ္မည္ဆုိလ်ွင္ ကုိယ္၏ခ်မ္းသာၿခင္း၊ စိတ္၏ခ်မ္းသာၿခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္းတုိ႔ကုိ အၿခားနုိင္ငံသားမ်ားထက္ ပုိ၍ၿပည့္၀စြာ ခံစားရရွိနုိင္ေပလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ား အၿဖစ္ၿဖင့္ မိမိတုိ႔ခံယူက်င့္သုံးေသာ ၀ါဒခ်င္းမတူေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္၏ ။
လူမႈဘ၀ကုိ တည္ေဆာက္ရာ၌ ေထရ၀ါဒနွင့္ အၿခား၀ါဒမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း လမ္းညႊန္ပုံခ်င္း မတူၾက။ ေထရ၀ါဒက ဤသုိ႔ ညႊန္၏ ။
ရတနသုတ္ ပရိတ္ေတာ္၌ “ေရာဂမနုႆ ဒုဗိၻကၡ သမၻဴတံ တိ၀ိဓံ ဘယံ” ဟူ၍ ဤေလာက၌ (၁)အနာေရာဂါေဘး၊ (၂)လူမဆန္ေသာ ပုဂၢဳိလ္တုိ႔၏ အမနုႆေဘး၊ (၃)ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးၿခင္းေဘး အားၿဖင့္ ေဘးသုံးမ်ဳိးရွိရာတြင္ ယင္းေဘးမ်ားမွ လူအေပါင္းတုိ႔ကုိ ကယ္တင္ရာ၌လည္းေကာင္း၊ အမနုႆေဘးမွ ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ေသာက ပရိေဒ၀ စေသာ ဆင္းရဲဒုကၡ အေပါင္းမွ ကယ္တင္ရာ၌လည္းေကာင္း အစဥ္အတုိင္း ဦးစားေပး၍ က်င့္ရန္ သတ္မွတ္ထားေသာ နည္းသုံးနည္းရွိ၏ ။ ယင္းတုိ႔မွာ -
(၁) မိမိနုိင္ငံ၏ အက်ဳိးကုိ ပထမ ဦးစားေပး၍ က်င့္ရမည္ ။
(၂) မိမိအသင္းအဖြဲ႕(၀ါ) အသုိက္အ၀န္း၏ အက်ဳိးကုိ ဒုတိယ ဦးစားေပး၍ က်င့္ရမည္ ။
(၃) မိမိ၏အက်ဳိးကုိ ေနာက္ဆုံးထား၍ က်င့္ရမည္ ။
ဟူ၍ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ေယာက္အေနၿဖင့္ မိမိ ပါရမီၿဖည့္စဥ္က မိမိကုိယ္တုိင္ က်င့္ခဲ့သည့္ နည္းမ်ားကုိ ၿမတ္စြာဘုရား ေဖာ္ၿပထားေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏ ။ ဤက်င့္စဥ္အရဆုိလ်ွင္ မိမိနုိင္ငံအတြက္ မိမိအဖြဲ႕အစည္းကုိ စေတးရမည္။ မိမိအဖြဲ႕အစည္းအတြက္ မိမိကုိယ္ကုိ စေတးရမည္။
အမွန္အားၿဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ကုိင္လုိသူ မည္သူမဆုိ မိမိ၏အက်ဳိးကုိ အမ်ားအတြက္ စေတးနုိင္ပါမွ အမ်ား၏ အေလးအၿမတ္ၿပဳၿခင္း၊ ၾကည္ညဳိၿခင္း၊ ပူေဇာ္ၿခင္း၊ ၿမတ္နုိးၿခင္း တုိ႔ကုိ ခံယူရရွိေပလိမ့္မည္။
လူတုိ႔၏ ေမြးရာပါ ဘ၀ဆႏၵငါးမ်ဳိးကုိ ၿဖည့္ဆည္းရန္ အားထုတ္ရာ၌ အေသာကမင္းၾကီးသည္ ေထရ၀ါဒ၏ လမ္းညႊန္ခ်က္ကုိ ခံယူ၍ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေၾကာင္း အရွင္အာဒိစၥ၀ံသာ၏ အေသာကေက်ာက္စာေတာ္ ၿမန္မာၿပန္စာအုပ္၌ ဖတ္႐ႈရ၏ ။ ေယာမင္းၾကီးဦးဖုိးလႈိင္နွင့္ ကေနာင္မင္းသားၾကီးတုိ႔သည္လည္း မင္းတုန္းမင္းၾကီး၏ အားေပးခြင့္ၿပဳခ်က္အရ ၿမန္မာနုိင္ငံကုိ ေခတ္မီတုိးတက္ေသာ နုိင္ငံတစ္နုိင္ငံ ၿဖစ္ေစေရးအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ကုန္သြယ္ေရး၊ ကာကြယ္ေရး၊ နုိင္ငံၿခားဆက္ဆံေရး၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး စေသာ ေရးရာအၿဖာၿဖာတုိ႔၌ မ်က္ေမွာက္ေခတ္နွင့္အညီ ၿပန္လည္ၿပင္ဆင္ အားထုတ္ရာတြင္ ေထရ၀ါဒ၏ လမ္းညႊန္ခ်က္ကုိ ယူ၍ အားထုတ္ၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္း၌ ဖတ္႐ႈရ၏ ။ လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္မႈနွင့္ ပတ္သက္၍ ဘဒၵႏ ၱေသ႒ိလာဘိ၀ံသ၏ လက္ေတြ႕အသုံးခ် အဘိဓမၼာတရားေတာ္ စာအုပ္၌ “လူတစ္ေယာက္ဟာ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားလည္း ရွိမယ္၊ စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္တတ္မယ္၊ လုပ္ပုံကုိင္ပုံလည္း မွန္မယ္ဆုိရင္ နွစ္သက္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္” ဟူ၍ ေဖာ္ၿပထားသည္ကုိ ဖတ္႐ႈရ၏ ။
ဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္၍ ဆုိခ်င္ပါ၏ ။ ၿမန္မာနုိင္ငံသားတုိ႔၏ ေမြးရာပါ ဘ၀ဆႏၵငါးမ်ဳိးကုိ ၿဖည့္ဆည္းရန္ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ေရခံေၿမခံၿဖစ္ေသာ ေထရ၀ါဒအုတ္ၿမစ္ကုိ ခ်၍ ေထရ၀ါဒ၏ လမ္းညႊန္မႈကုိ ခံယူၿပီး ေဆာင္ရြက္ပါက အၿခားနုိင္ငံသားတုိ႔ထက္ ပုိ၍ ကုိယ္၏ခ်မ္းသာၿခင္း၊ စိတ္၏ခ်မ္းသာၿခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္းတုိ႔ကုိ ခံစားနုိင္ေပလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ခ်မ္းသာၿခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္း ဟူသည္မွာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈမ်ား၌ မတည္ဘဲ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈမ်ား၌သာ တည္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါ၏ ။
ထုိ႔အၿပင္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈမ်ားနွင့္ ပတ္သက္၍ ဒုစရုိက္အားလုံးမွ အၿပီးအပိုင္ ေရွာင္ၾကဥ္နုိင္ေသာ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ ပညာနွင့္သမာဓိတုိ႔က မိမိတုိ႔နွင့္ တစ္ၿပဳိင္တည္း၊ တစ္ခဏတည္း ယွဥ္ဖက္အၿဖစ္ ထုတ္ေဖာ္နုိင္ေသာ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ အက်င့္ၿမတ္သည္ ေထရ၀ါဒ၌သာ ရွိပါ၏ ။ အၿခားမည္သည့္၀ါဒ၌မ်ွ မရွိပါေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ ေထရ၀ါဒကုိ ေလာကီေရးရာ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈမ်ား၌ သုံး၍မရဟု ဆင္ေၿခေပးလုိပါက နိရုတၱက်မ္းဆရာ ‘ယာသ’၏ “ဤသုိ႔ အသုံးမက်မႈသည္ အသုံးမခ်တတ္သူ၏ အၿပစ္တည္း။ က်မ္းစာ သုိ႔မဟုတ္ ၀ါဒ၏ အၿပစ္မဟုတ္” ဟူေသာ အဆုိအမိန္႔ကုိ နာၾကားေစလုိပါေၾကာင္း ေဖာ္ၿပအပ္ပါ၏။
#ဦးေရႊေအာင္(ေထရ၀ါဒအုတ္ၿမစ္….မွ)