တစ္ခ်ိန္ေသာအခါမွာ ျမတ္ဗုဒၶက သာ၀တၳိျမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့အခါမွာ ကေလးမ်ားက ထန္းေျမြၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ေျမြတစ္ေကာင္ကို တုတ္နဲ႔႐ုိက္ေနၾကပါတယ္။
ဒါကို ျမတ္ဗုဒၶကေတြ႕ေတာ္
မူေတာ့ ကေလးေတြကို ေမးေတာ္မူပါတယ္။
"အို ကေလးတို႔၊ ဘာမ်ားလုပ္ေနၾကတာတုန္းကြဲ႕"
" ေျမြပါဘုရား၊ တုတ္နဲ႔ ရိုက္ေနၾကတာဘုရား"
" ဘာေၾကာင့္ ႐ိုက္ၾကရတာလဲ ကေလးတို႔ရဲ့"
" ကိုက္မွာ ေၾကာက္လို႔ ဘုရား.."
"ကေလးတို႔ မင္းတို႔က ကိုယ္ခ်မ္းသာဖို႔ဆိုတဲ့
ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီေျမြ ႐ိုက္ႏွက္ၾကရင္
ေရာက္ရာဘ၀မွာ ခ်မ္းသာမႈရၾကမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ခ်မ္းသာမႈအတြက္နဲ႔ သူတစ္ပါးကို ႐ိုက္ႏွက္ပုတ္ခတ္ဘို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူးကြယ္" လို႔ ျမတ္ဗုဒၶက ကေလးေတြကို ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာ..
သတၱ၀ါဆိုတာ-ခ်မ္းသာျခင္းကို၊ အလြန္အမင္း-လိုရွိတာ၊
ကိုယ္ခ်မ္းသာရန္-ေမွ်ာ္မွန္းထားလို႔၊ ခ်မ္းသာလိုလား-သူ႔ကိုသာ၊
ညွဥ္းဆဲသူမ်ား-ေနာင္အခါ၊ ကိုယ့္မွာခ်မ္းသာ-မျဖစ္ပြား၊
ညွဥ္းဆဲကင္းကြာ--သူကသယာ၊ ေနာင္ခါႀကီးပြား-ခ်မ္းသာမ်ား။
"သတၱ၀ါေတြဆိုတာဟာ ခ်မ္းသာကို အလိုရွိၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ကိုယ့္ခ်မ္းသာကို အလိုရွိတာနဲ႔ ကိုယ့္လို ခ်မ္းသာလိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြကို ညွဥ္းဆဲတဲ့သူဟာ ေနာင္ျဖစ္ရာဘ၀မွာ ခ်မ္းသာသုခကို မရႏိုင္ဘူး။
သတၱ၀ါေတြဆိုတာ ကိုယ့္ေရာသူပါ ခ်မ္းသာလိုၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ့္လိုခ်မ္းသာခ်င္ၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြကို မညွဥ္းဆဲ မႏွိပ္စက္တဲ့သူကသာ ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ ခ်မ္းသာသုခကို ရႏုိင္ၾကတယ္။" အဲသလို ဆံုးမေဟာေျပာေတာ္မူလိုက္ေတာ့
ကေလးေတြရဲ့ ပါရမီအဟုန္ေၾကာင့္ ကေလးငါးရာ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဓမၼပဒအ႒ကထာ(၂၊ ၃၃) မွာ သမၺဟုလကုမာရ၀တၳဳ ဆိုၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။
ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ လက္ရွိ လူ႔ဘ၀မွာေကာ.. ကိုယ္ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္
သူတစ္ပါးကို မညွာတာႏိုင္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိသလို၊ ညွာတာ စာနာသူေတြကလည္း နည္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ္ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ဆို အသက္တစ္ေခ်ာင္းသတ္ဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ပါဘူး၊ ရိုက္ပုတ္ညွဥ္းဆဲဖို႔ကေတာ့ အသာေလးေပါ့၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာဘို႔ဆို အေလးခိုးဖို႔ အတုကို အစစ္လုပ္ဖို႔ အတုနဲ႔အစစ္ေရာေႏွာေရာင္းဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ၾကဘူး၊ ခိုးနည္းမ်ိဳးစံု ၀ွက္နည္းမ်ိဳးစံု အတုမ်ိဳးစံုလုပ္ၾကတယ္ေလ။
လိမ္မႈ ညာမႈမွာလည္း ဘုရင္တစ္ဆူလုပ္ခ်င္ၾကတယ္၊ လိမ္နည္းညာနည္း မ်ိဳးစံုနဲ႔ေပါ့။ အဲသလိုပါပဲ..
ဆဲဆိုၿပီး အမနာပစကားေျပာရမယ့္ေနရာေတြမွာ ေျပာဆိုဖို႔ဆို နည္းပညာတကၠသိုလ္မတက္ရပဲ အလိုလို တတ္ၾကျပန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ခ်မ္းသာခ်င္သလို သူလဲခ်မ္းသာခ်င္မွာပဲ၊ ကိုယ့္အသတ္မခံခ်င္သလို သူလဲအသတ္ခံခ်င္ပါမလား၊ ကိုယ့္အေပၚ အတုကို အစစ္ပါလို႔ ညာေရာင္းရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ၊
ကိုယ့္ပစၥည္း ခိုးခံရရင္ မခံခ်င္သလို သူေကာ ခံခ်င္ပါ့မလား။
ကိုယ့္အလိမ္အညာမခံခ်င္သလို သူမ်ားလဲ လိမ္ညာမႈ မခံခ်င္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ကို ႐ိုင္းစိုင္းဆဲဆိုၿပီး ဆက္ဆံတာ မႀကိဳက္သလို သူမ်ားလဲ မႀကိဳက္ပါဘူး။
သတၱ၀ါေတြရဲ့ တူညီတဲ့ ဆႏၵဟာ မေကာင္းတာဆို မလိုခ်င္ပဲ ေကာင္းတာမွန္သမွ် လိုခ်င္ၾကတာပဲမဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္ အရာရာတိုင္းမွာ ကုိယ္ခ်င္းစာနာ သနားညာတာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကလိုအပ္ပါတယ္၊ အဲဒါကို လူသားခ်င္းစာနာတယ္လို႔ လူ႔ေလာကမွာ သံုးႏႈန္းေနၾကတာပါပဲ။ ျမတ္ဗုဒၶကေတာ့ လူသားခ်င္းသာမက သတၱ၀ါခ်င္းပါ စာနာတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားရွိဖို႔ ဒီ၀တၳဳေလးမွာ မိန္႔ေတာ္မူတယ္လို႔ အႏွစ္သာရေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။
အားလံုး စာနာတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ ႏွစ္သစ္ကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ၾကပါေစ....
အကိုး၊ ဓမၼပဒ႒ကထာ (ဒု-၂၊ ၃၃) ဗုဒၶအလိုေတာ္က်က်င့္သံုးေနထိုင္နည္း (အရွင္ကုမာရ)
ေတြးမိသလို ေရးမိတာမို႔ အမွားပါရင္ ခြင့္လြတ္ပါ။
ျမတ္ဗုဒၶဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့အခါမွာ ကေလးမ်ားက ထန္းေျမြၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ေျမြတစ္ေကာင္ကို တုတ္နဲ႔႐ုိက္ေနၾကပါတယ္။
ဒါကို ျမတ္ဗုဒၶကေတြ႕ေတာ္
မူေတာ့ ကေလးေတြကို ေမးေတာ္မူပါတယ္။
"အို ကေလးတို႔၊ ဘာမ်ားလုပ္ေနၾကတာတုန္းကြဲ႕"
" ေျမြပါဘုရား၊ တုတ္နဲ႔ ရိုက္ေနၾကတာဘုရား"
" ဘာေၾကာင့္ ႐ိုက္ၾကရတာလဲ ကေလးတို႔ရဲ့"
" ကိုက္မွာ ေၾကာက္လို႔ ဘုရား.."
"ကေလးတို႔ မင္းတို႔က ကိုယ္ခ်မ္းသာဖို႔ဆိုတဲ့
ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီေျမြ ႐ိုက္ႏွက္ၾကရင္
ေရာက္ရာဘ၀မွာ ခ်မ္းသာမႈရၾကမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ခ်မ္းသာမႈအတြက္နဲ႔ သူတစ္ပါးကို ႐ိုက္ႏွက္ပုတ္ခတ္ဘို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူးကြယ္" လို႔ ျမတ္ဗုဒၶက ကေလးေတြကို ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာ..
သတၱ၀ါဆိုတာ-ခ်မ္းသာျခင္းကို၊ အလြန္အမင္း-လိုရွိတာ၊
ကိုယ္ခ်မ္းသာရန္-ေမွ်ာ္မွန္းထားလို႔၊ ခ်မ္းသာလိုလား-သူ႔ကိုသာ၊
ညွဥ္းဆဲသူမ်ား-ေနာင္အခါ၊ ကိုယ့္မွာခ်မ္းသာ-မျဖစ္ပြား၊
ညွဥ္းဆဲကင္းကြာ--သူကသယာ၊ ေနာင္ခါႀကီးပြား-ခ်မ္းသာမ်ား။
"သတၱ၀ါေတြဆိုတာဟာ ခ်မ္းသာကို အလိုရွိၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ကိုယ့္ခ်မ္းသာကို အလိုရွိတာနဲ႔ ကိုယ့္လို ခ်မ္းသာလိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြကို ညွဥ္းဆဲတဲ့သူဟာ ေနာင္ျဖစ္ရာဘ၀မွာ ခ်မ္းသာသုခကို မရႏိုင္ဘူး။
သတၱ၀ါေတြဆိုတာ ကိုယ့္ေရာသူပါ ခ်မ္းသာလိုၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ့္လိုခ်မ္းသာခ်င္ၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြကို မညွဥ္းဆဲ မႏွိပ္စက္တဲ့သူကသာ ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ ခ်မ္းသာသုခကို ရႏုိင္ၾကတယ္။" အဲသလို ဆံုးမေဟာေျပာေတာ္မူလိုက္ေတာ့
ကေလးေတြရဲ့ ပါရမီအဟုန္ေၾကာင့္ ကေလးငါးရာ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဓမၼပဒအ႒ကထာ(၂၊ ၃၃) မွာ သမၺဟုလကုမာရ၀တၳဳ ဆိုၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။
ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ လက္ရွိ လူ႔ဘ၀မွာေကာ.. ကိုယ္ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္
သူတစ္ပါးကို မညွာတာႏိုင္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိသလို၊ ညွာတာ စာနာသူေတြကလည္း နည္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ္ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ဆို အသက္တစ္ေခ်ာင္းသတ္ဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ပါဘူး၊ ရိုက္ပုတ္ညွဥ္းဆဲဖို႔ကေတာ့ အသာေလးေပါ့၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာဘို႔ဆို အေလးခိုးဖို႔ အတုကို အစစ္လုပ္ဖို႔ အတုနဲ႔အစစ္ေရာေႏွာေရာင္းဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ၾကဘူး၊ ခိုးနည္းမ်ိဳးစံု ၀ွက္နည္းမ်ိဳးစံု အတုမ်ိဳးစံုလုပ္ၾကတယ္ေလ။
လိမ္မႈ ညာမႈမွာလည္း ဘုရင္တစ္ဆူလုပ္ခ်င္ၾကတယ္၊ လိမ္နည္းညာနည္း မ်ိဳးစံုနဲ႔ေပါ့။ အဲသလိုပါပဲ..
ဆဲဆိုၿပီး အမနာပစကားေျပာရမယ့္ေနရာေတြမွာ ေျပာဆိုဖို႔ဆို နည္းပညာတကၠသိုလ္မတက္ရပဲ အလိုလို တတ္ၾကျပန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ခ်မ္းသာခ်င္သလို သူလဲခ်မ္းသာခ်င္မွာပဲ၊ ကိုယ့္အသတ္မခံခ်င္သလို သူလဲအသတ္ခံခ်င္ပါမလား၊ ကိုယ့္အေပၚ အတုကို အစစ္ပါလို႔ ညာေရာင္းရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ၊
ကိုယ့္ပစၥည္း ခိုးခံရရင္ မခံခ်င္သလို သူေကာ ခံခ်င္ပါ့မလား။
ကိုယ့္အလိမ္အညာမခံခ်င္သလို သူမ်ားလဲ လိမ္ညာမႈ မခံခ်င္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ကို ႐ိုင္းစိုင္းဆဲဆိုၿပီး ဆက္ဆံတာ မႀကိဳက္သလို သူမ်ားလဲ မႀကိဳက္ပါဘူး။
သတၱ၀ါေတြရဲ့ တူညီတဲ့ ဆႏၵဟာ မေကာင္းတာဆို မလိုခ်င္ပဲ ေကာင္းတာမွန္သမွ် လိုခ်င္ၾကတာပဲမဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္ အရာရာတိုင္းမွာ ကုိယ္ခ်င္းစာနာ သနားညာတာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကလိုအပ္ပါတယ္၊ အဲဒါကို လူသားခ်င္းစာနာတယ္လို႔ လူ႔ေလာကမွာ သံုးႏႈန္းေနၾကတာပါပဲ။ ျမတ္ဗုဒၶကေတာ့ လူသားခ်င္းသာမက သတၱ၀ါခ်င္းပါ စာနာတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားရွိဖို႔ ဒီ၀တၳဳေလးမွာ မိန္႔ေတာ္မူတယ္လို႔ အႏွစ္သာရေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။
အားလံုး စာနာတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ ႏွစ္သစ္ကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ၾကပါေစ....
အကိုး၊ ဓမၼပဒ႒ကထာ (ဒု-၂၊ ၃၃) ဗုဒၶအလိုေတာ္က်က်င့္သံုးေနထိုင္နည္း (အရွင္ကုမာရ)
ေတြးမိသလို ေရးမိတာမို႔ အမွားပါရင္ ခြင့္လြတ္ပါ။
No comments:
Post a Comment