“တရား တဲ့ အားေတြ ထုတ္ၿပီး ေန နည္း”

“တရား တဲ့ အားေတြ ထုတ္ၿပီး ေန နည္း”

“တရားအားထုတ္တယ္”ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ “တရားတဲ့ အားေတြ ထုတ္တာပါ”ပဲ။ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ “မတရားတဲ့အားေတြ အျပင္မထြက္ေအာင္, မတရားတဲ့အားေတြ မေပၚေအာင္” တရားတဲ့အားေတြနဲ႔ အႏုိင္ယူတာကုိ “တရားအားထုတ္တယ္”လုိ႔ ဆုိတာပါ။ “မတရားတဲ့ အား”ဆုိတာ “ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန”စတဲ့ “ကိေလသာတရား”ေတြကုိ ေျပာတာပါ။
“ပုထုကိေလေသ ဇေနတီတိ ပုထုဇၨေနာ”- “ကိေလသာေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္”လုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း ပုထုဇဥ္မ်ားမွာ ကိေလသာတရားမ်ား အၿမဲမျပတ္ တုိးတက္ျဖစ္ပြား ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ျပန္ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ မတရားတဲ့ အားေတြျဖစ္တဲ့ ကိေလသာေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
အခ်ိန္မေရြး သူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး၊ သူမ်ားပုိင္ဆုိင္တာေတြၾကည့္ၿပီး ေလာဘျဖစ္လုိက္၊ အလုိမက်တာေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးေနတဲ့ မာနေတြျဖစ္လုိက္၊ အမွားကုိ အမွန္ထင္၊ အမွန္ကုိ အမွားထင္တဲ့ ေမာဟျဖစ္လုိက္ စသျဖင့္ ေန႔စဥ္မျပတ္ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး အကုသုိလ္ ကိေလသာေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တရားတာေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနၿပီး မတရားတာေတြပဲ ေရာက္ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ သဘာ၀ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမတရားတဲ့ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ မတရားတဲ့ အားေတြအျဖစ္နည္းေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိပဲ တရားအားထုတ္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကျခင္းပါ။
မွန္ပါတယ္။ ဒီလုိ မတရားတဲ့ အားေတြမျဖစ္ေအာင္ “တရားအားထုတ္တာ”ကုိပဲ “ဘာ၀နာ ပြားတယ္”လုိ႔ ဆုိ္ပါတယ္။ ေနာက္ပရိယာယ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ “ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္း”တယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘာ၀နာပြားတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ,ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိဆုိ၊ လုိရင္းကေတာ့ မတရားတဲ့အားေတြ မျဖစ္ေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ျခင္းပါပဲဲ။ တရားတဲ့အလုပ္နဲ႔ ေနျခင္းပါပဲ။
တရားအားထုတ္တဲ့ သူေတြဟာ မ်ားမ်ားအားထုတ္ေလ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းနည္းလာၿပီး တရားတဲ့အားေတြ တုိးေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ “တရားတဲ့ အား”ေတြတုိးေနတာဟာ “မတရားတဲ့ အားေတြနည္း”လာလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းၿပီး တရားတာေတြနဲ႔ ေနေနၾကတဲ့သူေတြဟာ ဒီဘ၀မွာလည္း ၿငိမ္းေနၿပီး ေနာင္ဘ၀ သံသရာအတြက္လည္း ၿငိမ္းေနပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ တရားအားထုတ္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မတရားတာေတြ မျဖစ္လုိတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ အားေတြ၊ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကပါတယ္။
ဒီလုိ မတရားတာေတြ မေပၚႏုိင္ေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္တဲ့အခါမွာ နည္း(၂)နည္း ရွိပါတယ္။ “အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ မတရားတာေတြကုိ ပယ္ခြာထားႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္တဲ့နည္း”နဲ႔ ဒီမတရားတဲ့ “ကိေလသာ တရားမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚမလာေအာင္ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္တဲ့ နည္း”ရယ္လုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးပါ။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ “သမထနည္း”နဲ႔ “၀ိပႆနာနည္း”ေပါ့။
“သမထနည္း”ကေတာ့ အားထုတ္ေနဆဲ အခုိက္အတန္႔မွာ ကိေလသာမ်ား မေပၚေပါက္ေစဘဲ စိတ္အစဥ္ တည္ၾကည္ၿငိမ္းေအးေစႏုိင္ၿပီး အားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သမာဓိအားအစြမ္းအေပၚ လုိက္ကာ မတရားတဲ့အားေတြကုိ ၾကာၾကာခြာထားႏုိင္ပါတယ္။
“၀ိပႆနာနည္း”ကေတာ့ အားထုတ္ရင္းအားထုတ္ရင္းနဲ႔ပဲ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ ဉာဏ္အဆင့္အတန္းကုိ လုိက္ကာ ကိေလသာမ်ား ေနာက္ထပ္မေပၚႏုိင္ေအာင္ အၿပီးပယ္သတ္ေစႏုိင္ၿပီး မတရားတဲ့အားေတြကင္းရာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေစႏုိင္ပါတယ္။
တစ္နည္းေျပာရရင္ “သမထနည္း”သည္ “သမာဓိ”ကုိ လက္ကုိင္ထားတဲ့ နည္းျဖစ္ၿပီး,”၀ိပႆနာနည္း”ကေတာ့ “ဉာဏ္”ကုိစဲြကုိင္ထားတဲ့ နည္းျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္နည္းဆုိေသာ္ “သမထနည္း”သည္ “ဧကဂၢတစိတၱ”လုိ႔ဆုိတဲ့ “တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ုံအေပၚမွာသာ စူးစုိက္ၿပီး ပြားမ်ားအားထုတ္တဲ့ နည္း”ျဖစ္ၿပီး, “၀ိပႆနာ နည္း”ကေတာ့ “အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေပၚလာသမွ် အာ႐ုံေတြအေပၚမွာ သတိကပ္ၿပီး မလြတ္တမ္း အားထုတ္တဲ့ နည္း”ပဲျဖစ္ပါတယ္။
“သမထနည္း”ပဲ ျဖစ္ျဖစ္, “၀ိပႆနာနည္း”ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္တဲ့နည္းကုိ အားထုတ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ အားထုတ္ျဖစ္ဖုိ႔ပါပဲ။ “ပရိတ္ပ႒ာန္းရြတ္တာ၊” “ေမတၱာပုိ႔တာ၊” “ဘုရားဂုဏ္၊” “တရားဂုဏ္၊” “သံဃာဂုဏ္၊” “သီလဂုဏ္”စတဲ့ ဂုဏ္တစ္ခုခုကုိ ပြားမ်ားတာ စသည္စသည္ျဖင့္ ကုိယ္အားသန္ရာ တစ္ခုခုကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ ေနျဖစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိနည္းအတုိင္း ေနျခင္းကုိ “သမထနည္းနဲ႔ ေနျခင္း”လုိ႔ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ဒါမွမဟုတ္ “သတိ”ကုိ အထူးျပဳၿပီး “ဉာဏ္”နဲ႔ယွဥ္ကာ မွတ္႐ႈပြားမ်ားရတဲ့ “သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာနည္း” တစ္ခုခုကုိလည္း အားထုတ္ေနႏုိင္ပါတယ္။
“၀ိပႆနာနည္း”ကေတာ့ ေပၚရာ,ေပၚရာ ႐ႈမွတ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္မွာပဲေပၚေပၚ,႐ုပ္မွာပဲ ေပၚေပၚ ေပၚလာသမွ် အာ႐ုံေတြကုိ မလြတ္တမ္း လုိက္ၿပီးသိေန၊ မွတ္ေနေပးရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ “ကာယာႏုပႆနာ”လုိ႔ေခၚတဲ့ “႐ုပ္တရားအေပါင္းမွာ ဆင္ျခင္ၿပီး မွတ္ေနတာ”ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ “ေ၀ဒနာႏုပႆနာ”ေခၚတဲ့ “ခံစားမႈ ေ၀ဒနာအေပါင္းမွာ ဆင္ျခင္ၿပီး မွတ္ေနတာ”ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
“စိတၱာႏုပႆနာ”ေခၚ “ျဖစ္ေပၚသမွ် စိတ္မွာဆင္ျခင္ၿပီး မွတ္ေနတာ”ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
“ဓမၼာႏုပႆနာ”လုိ႔ေခၚတဲ့ “သေဘာတရားမွာ ဆင္ျခင္ၿပီး မွတ္ေနတာ”ပဲျဖစ္ျဖစ္
ဒီ“သတိပ႒ာန္ ေလးမ်ိဳး”ထဲက ကုိယ္အားသန္ရာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ ေနျဖစ္ဖုိ႔ပဲလုိပါတယ္။ ဒီနည္းကုိေတာ့ “၀ိပႆနာနည္းနဲ႔ ေနျခင္း”လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိေနနည္းကုိပဲ သမထနည္းနဲ႔ ၀ိပႆနာနည္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ကမၼ႒ာန္း တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားရင္း ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မတရားတဲ့ အားေတြ မျဖစ္ေအာင္ေနတဲ့ “တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ၿပီးေနနည္း” လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီ“သမထ ,၀ိပႆနာ နည္း”တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ အားထုတ္ၿပီး ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အားထုတ္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာ “ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မတရားတဲ့ ကိေလသာအားေတြ မျဖစ္ဘဲ တရားတဲ့အားေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္”ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
ပုိၿပီး ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတာက
တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အားထုတ္ရင္း အမွတ္တစ္မွတ္၊ (ဆုိၾကပါစုိ႔)
“၀င္ေလထြက္ေလ တစ္မွတ္မွတ္ကုိ မလြတ္တမ္း သတိနဲ႔ အစအဆုံး မွတ္လိုက္မိတဲ့ အခုိက္ဟာ သူ႔အတြက္ မဂၢင္ရွစ္ပါးအကုန္ဆုိက္ၿပီး မစၨ်ိမပဋိပဒါလုိ႔ေခၚတဲ့ အလယ္အလတ္လမ္း (တစ္နည္းအားျဖင္)့ မဂၢသစၥာလမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္”ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
“ပုထုဇဥ္”ေတြအတြက္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ “အျမင္မွန္ဖုိ႔၊ အေတြးမွန္ဖုိ႔၊ အလုပ္မွန္ဖုိ႔၊ အသက္ေမြးမႈ မွန္ဖုိ႔၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မွန္ဖုိ႔၊ ေအာက္ေမ့မႈသတိမွန္ဖုိ႔၊ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိမွန္”ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွပါဘူး။ တစ္ျခားအာ႐ုံေတြက မျပတ္ေႏွာက္ယွက္ေနတဲ့အတြက္ “မဂၢင္ရွစ္ပါးလုံး” ညီညြတ္ေနဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ တရားအားထုတ္တဲ့အခုိက္မွာ ဒီမဂၢင္ရွစ္ပါး အကုန္ညီညြတ္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ “တရားအားထုတ္သူ အေပါင္း”ကုိ “မဂၢင္ရွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စုံၿပီး မွန္ကန္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ သူေတြ၊ (တစ္နည္းအားျဖင့္) တရားတဲ့သူေတြ”လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ တရားအားထုတ္တဲ့သူမ်ား “သတိျပဳရမယ့္အခ်က္”က သမထနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ိပႆနာနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္နည္းနည္းကုိ အားထုတ္ေနရင္ “တရားတဲ့အားေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းေနတယ္”ဆုိေပမယ့္
“သမထနည္း”က ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားႏုိင္တဲ့အေလွ်ာက္ “ကိေလသာတရားမ်ားကုိ အေတာ္ၾကာၾကာ ခြာထားႏုိင္႐ုံေလာက္ပဲျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပၚလာတတ္တယ္”ဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔..
“၀ိပႆနာနည္း”ကေတာ့ “ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ ျမင့္သထက္ျမင့္လာတာနဲ႔အမွ် ကိေလသာတရားမ်ားကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေပၚလာခြင့္မရေအာင္ အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္ပယ္သတ္လုိက္တယ္”ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ “ဒီဘ၀အခုိက္အတန္႔ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္တယ္”ဆုိရင္ေတာ့ “သမထနည္း”ကုိ အားထုတ္ႏုိင္ၿပီး
“ဘ၀သံသရာ နိဗၺာန္အထိ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ရင္”ေတာ့ “၀ိပႆနာနည္း”ကုိ အားထုတ္ႏုိင္ပါတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားထုတ္ျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အားေတြရွိမွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အျပင္အားေကာင္းရင္ အျပင္ရန္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ၿပီး အတြင္းအားေကာင္းရင္ေတာ့ အတြင္းရန္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတြင္းအျပင္ ရန္ေတြျဖစ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့အားေတြ မက်ေရာက္ရေအာင္ တရားတဲ့ အားေတြထုတ္ရင္း ကာကြယ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အစအဆုံး ျပန္ၿပီးအႏွစ္ခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ တရားအားထုတ္ေစခ်င္တာပါပဲ။
“တရားအားထုတ္”မွသာ “အၿမဲမျပတ္ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အား”လုိ႔ေခၚတဲ့ “သတၱ၀ါေတြကုိ အၿမဲပူေလာင္ေစတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ား” မေပၚႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ မ်ားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္ေလ, အားေတြမ်ားမ်ား ပြားေလ, အားေတြမ်ားလာေလေလ, အတြင္းအျပင္ရန္ေတြကုိ ကာကြယ္တုိက္ထုတ္ႏုိင္ေလေလ, ျဖစ္ပါတယ္။ “အတြင္းအျပင္ ရန္”ေတြမရွိဘဲ ေနတဲ့သူေတြအတြက္ ေနရတဲ့အခုိက္ဟာ “စုိးရိမ္မႈ၊ ပူေဆြးမႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈ” မရွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘ၀အခုိက္အတန္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ,သံသရာမွသည္ နိဗၺာန္အထိ ၿငိမ္းခ်မ္းလုိသူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိပဲ လုိခ်င္လုိခ်င္ ,လုိခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရေအာင္ အခ်ိန္ရွိတုန္း၊ အခြင့္သာတုန္းမွာ တရားကုိသာ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္လုိက္ၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းစကားေျပာၾကားလုိက္ပါတယ္…။
ခ်မ္းသာပါေစ၊ေအးၿငိမ္းပါေစ၊
သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ..လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ။
ဘ၀တုသဗၺမဂၤလာ