ေက်နပ္မႈ မေက်နပ္မႈစည္းျခားေနလို႔

(ကိုယ့္ဘဝကို ေက်နပ္ျပီး) မာန္တက္ခ်င္လာရင္ အထက္ေမာ့ၾကည့္။ မေက်နပ္ဘဲ စိတ္ပ်က္အားငယ္စိတ္ ဝင္လာရင္ ေအာက္ငံု႔ၾကည့္...တဲ့။

ဒီဆံုးမစာေလးဟာ ေက်နပ္မႈနဲ႔ မေက်နပ္မႈၾကား စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာ ဘဝကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ ထိမိလွတဲ့ အဆိုအမိန္႔ လမ္းညႊန္ခ်က္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။

ဒီအဆိုအမိန္႔ေလးကို ဖတ္မိေတာ့ ေက်နပ္မႈနဲ႔ မေက်နပ္မႈေတြ မရွိရင္...ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔အတူ မေထရ္မတစ္ပါးရဲ့ ျဖစ္စဥ္ေလးက ရင္ထဲကိန္းဝပ္လာပါတယ္။

ဘြဲ႕ေတာ္ကေတာ့ သုမဂၤလမာတာေထရီတဲ့။

ဘိကၡဳမဟုတ္ပါဘူး၊ ဘိကၡဳနီမပါ။ နာမည္ႀကီး သာ၀တၳိၿမိဳ႕သူေပါ့။ လူ႔ဘ၀က အင္မတန္ဆင္းရဲပါတယ္။ သူအရြယ္ေရာက္လို႔ မိဘမ်ားက ၀ါးထီးလုပ္ကိုင္ၿပီး အသက္ေမြးသူအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသားနဲ႔ သားတစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့တယ္။ နာမည္က သုမဂၤလ…တဲ့။

အဲ..သားကေလးရဲ့ သုမဂၤလဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္လို႔ သူ႔အေမကိုလည္း သုမဂၤလမာတာ လို႔ အမ်ားတကာက ေခၚေ၀ၚၾကေလသတဲ့။

သားကေလး သုမဂၤလ ကေတာ့ အရြယ္ေရာက္လို႔ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ရဟန္းျပဳၿပီး ပဋိသမၻိဒါပတၱရဟႏၲာျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ မိခင္ျဖစ္တဲ့ သုမဂၤလမာတာကလည္း သားကလည္းသာသနာ့ေဘာင္မွာ အိမ္ကလင္ကလည္း အသံုးမက် ဆင္းရဲ့သားဘ၀နဲ႔ သူခမ်ာ ကိုယ့္၀မ္းစာကိုယ္ လက္ေထာင္းဆံုးကေလးနဲ႔ ေထာင္းဖြပ္ၿပီး စားရရွာသတဲ့။

သူ႔လင္ကေတာ့ ဆင္းရဲတာကို မရွက္တတ္ဘူး။ ၀ါးေတြကိုရွာေဖြစုေဆာင္းၿပီး ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ၀ါးထီးလုပ္ၿပီး အသက္ေမြးရတာကလည္း ပင္ပန္းလွေပါ့။ လင္ေတာ္ေမာင္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ခြဲစိတ္ေနတဲ့ ၀ါးလံုးခြဲသံေတြကလည္း စိုးစိုးစိစိနဲ႔ ၿငိးေငြ႕စရာ။ ေန႔စဥ္ခ်က္ေနက် ထမင္းအိုးေလးကိုလည္း အသစ္မလဲႏိုင္လို႔ ေရေျမြေစာ္ေတာင္နံေနသတဲ့။

ဒီလိုဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ေန႔စဥ္ခံစားရတဲ့ သုမဂၤလမာတာဟာ ေရွ႕ဆက္သည္းခံႏိုင္ဖို႔ အင္အားေတြေလ်ာ့နည္းလာတယ္။ ပါရမီကႏိုးေဆာ္လို႔ ထင္ပါရဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လင္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး သားရဟန္းရွိတဲ့ သာသနာ့ေဘာင္ကို ၀င္ေရာက္ခိုလံႈလိုက္ပါေတာ့တယ္။


ဘိကၡဳနီအျဖစ္ကို ရရွိၿပီးတဲ့ သုမဂၤလမာတာဟာ ဘ၀မေမ့ပါဘူး။ သူလူ႔ဘ၀တုန္းက ဆင္းရဲပင္ပန္းခဲ့တာေတြကို သံေ၀ဂအျဖစ္ခုတံုးလုပ္္ၿပီး ၀ိပႆနာလက္နက္ေတြနဲ႔ သူ႔ဘ၀ကို ထုဆစ္ၿပီး အလွအပဆံုးဘ၀ အခ်မ္းသာဆံုးဘ၀ျဖစ္အာင္ ပံုေဖာ္ႀကိဳးစားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရွိပါေတာ့တယ္။ သံေ၀ဂကိုအရင္းခံၿပီး ၀ိပႆနာတရား ပြားမ်ားအားထုတ္လိုက္တာ မၾကာခင္ ပဋိသမၻိဒါပတၱရဟႏၲာမ ျဖစ္ေတာ္မူသြားပါတယ္။

ရဟႏၲာျဖစ္ေပမယ့္ ဘ၀ကို ေမ့မသြား။ ဟိုယခင္က မိမိပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ့ရပံုႏွင့္ အခုလက္ရွိခ်မ္းသာေနပံုတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ၀မ္းပမ္းတသာနဲ႔ ဥဒါန္းမ်ားေတာင္က်ဴးရင့္ခဲ့ပါတယ္။

(၁) ငါသည္ က်ည္ေပြ႕ျဖင့္ ဆန္ဖြပ္ရေသာ ဘ၀မွ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လြတ္ခဲ့ေပၿပီ၊ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လြတ္ခဲ့ေပၿပီ၊ ငါ၏ လင္သည္ အရွက္တရားနည္းပါးသျဖင့္ ငါ့ မႏွစ္သက္ေပ၊ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ထီးလုပ္ေနရျခင္းကိုလည္း ငါ မႏွစ္သက္ေပ။ ငါ၏ ထမင္းအိုးသည္လည္း ေရေျမြေစာ္ နံလွ၏။

(၂) ငါသည္ ရာဂႏွင့္ ေဒါသတို႔ကိုလည္း နားၿငီးစရာ စိုးစိုးစိစိ ၀ါးခြဲသံကဲ့သို႔ ပယ္ေဖ်ာက္လိုက္၏။ ထိုသို႔ ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ငါသည္ ယခုအခါ သစ္ပင္ရင္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ခ်မ္းသာေလစြဟု ဆင္ျခင္ကာ ဖလသမာပတ္၀င္စားေနေပ၏..။ တဲ့

အရွင္မရဲ့ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္သံကို နားထဲမွာ ခံစားၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ နက္နဲ႔တဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ပါ၀င္ေနသလို မိမိတို႔အတြက္ တစ္စံုတစ္ခုကို ညႊန္ျပေနသလို ခံစားမိပါတယ္။
မိမိတို႔ ဆန္ဖြပ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေပါင္း ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ၿပီလဲ။ ေနာက္ေကာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းရဦးမွာလဲ။ အရွင္မလို ဆင္းရဲတဲ့ ဘ၀အေမာေတြ ၿငိမ္းေငြ႕စိတ္ပ်က္စရာ ဘ၀ေတြ၊ စိတ္ပ်က္စရာ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ႀကံဳခဲ့ရၿပီလဲ။ ဘယ္ေလာက္ႀကံဳရဦးမွာလဲ။ ခုေကာ…..

အရွင္မရဲ့ ဥဒါန္းေနာက္တစ္ပုဒ္ဟာ အေျဖလို႔ထင္ပါတယ္။ ရာဂႏွင့္ ေဒါသဆိုတဲ့ ေက်နပ္မႈႏွင့္ မေက်နပ္မႈေတြကိုသာ ပယ္ေဖ်ာက္လိုက္ပါ။ ခ်မ္းသာအစစ္ေတြ႕မယ္လို႔ ညႊန္ျပေနသလို ခံစားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္..ဘ၀မွာ ေက်နပ္မႈႏွင့္ မေက်နပ္မႈဟာ လူေတြကို ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတယ္။

တဏွာမူလက သုတ္မွာ ေက်နပ္တတ္တဲ့တဏွာကိုအရင္းခံ

ၿပီး ေနာက္ဆံုး ဒုတ္ဆြဲ ဓားဆြဲ ကိုယ္နဲ႔ေရာ ႏႈတ္နဲ႔ပါ သူတစ္ပါးကို ေျပာဆိုထိပါးပုတ္ခတ္မိတတ္တယ္ မင္း နင္စသျဖင့္ ရိုင္းစိုင္းတဲ့စကားေတြ ကုန္းစကားေတြ မဟုတ္မတရားစကားေတြ ေျပာဆိုရင္း အကုသိုလ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳမိရက္သားျဖစ္သြားပါတယ္။-လို႔ ေဟာေတာ္မူထားတာေလးသတိရမိေလရဲ့။

ဒါေၾကာင့္ ေက်နပ္တတ္တဲ့ ေလာဘကေလးကို ေဖ်ာက္ျပစ္ပါ။ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ရွင္သန္ခြင့္မရေအာင္ သတ္ပစ္လိုက္ပါ…ဒါမွမဟုတ္ ေက်နပ္မႈစည္းအျပင္ဘက္ကို ထြက္လိုက္ၾကပါ....လို႔ ေျပာေနသေယာင္ေယာင္ပါပဲ။

မေက်နပ္တတ္တဲ့ ေဒါသကိုလည္း သတ္ပစ္လိုက္ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ မေက်နပ္တတ္တဲ့ဒီေဒါသတရားေၾကာင့္ ေက်နပ္စရာေတြဟာလဲ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္သြားတတ္တယ္ေလ။

တကယ့္ အျမင့္ျမတ္ဆံုးအာရံုျဖစ္တဲ့ ဘုရားစတဲ့အာရံုကို ဖူးျမင္ခြင့္ရေပမယ့္ မေက်နပ္မႈေဒါသက မနာလိုစရာ၊ မခံခ်င္စရာ မေက်မခ်မ္းနဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာေတြအျဖစ္ေျပာင္းေပးတတ္တယ္။ အာရံုဆိုးတာေတြနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳရရင္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့၊ ရမ္းပံုေပၚမီးက်သလို ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေတာ့မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မေက်နပ္မႈေဒါသတရားကို အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ရွင္းျပစ္ဖို႔ မေက်နပ္တဲ့စည္းဝိုင္းအျပင္ကိုရုန္းထြက္ပါ လို႔ ေျပာေနသေယာင္ေယာင္….

ၾကည့္စမ္းပါဦး…မေထရ္မဟာ လူဘ၀ဆင္းရဲတုန္းက မေက်နပ္လိုက္တာ။ ခုေတာ့ သစ္ပင္ရင္းမွာ ေနရတာေတာင္ ခ်မ္းသာသတဲ့။

ေက်နပ္မႈ မေက်နပ္မႈစည္းကေလးအတြင္းမွာေနလို႔ ဆင္းရဲေနၾကရတာပါ။ ေက်နပ္မႈမေက်နပ္မႈစည္းအျပင္ဘက္ေရာက္သြားလိုက္တာနဲ႔ အေျခအေနေတြ မိုးနဲ႔ေျမလို႔ ကြားျခားသြားလိုက္တာလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။

ဒါကေတာ့ မိမိရဲ့ အယူအဆပါေနာ္..။ သတၱ၀ါ ႏွစ္ဦးဟာ အယူအဆ တူမွ်ဘို႔ ခဲယဥ္းတယ္လို႔ အ႒ကထာမွာ ဖြင့္ဆိုေတာ္မူခဲ့တယ္ေလ… စာရွဳသူေတြေကာ သုမဂၤလမာတာရဲ့ အေၾကာင္း ဖတ္ရွဳရေတာ့ ဘာမ်ားေတြးေတာခံစားမိၾကသလဲ…..