ကံေကာင္းျခင္း.....စားပြဲ

Dannyရဲ႕စားေသာက္ဆိုင္ေလး ေရာင္းမေကာင္းခဲ့တာ (၃)လဆက္တိုက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အရင္က စားသံုးသူေတြ တန္းစီေစာင့္
ရတဲ့အထိ ေရာင္းေကာင္းခဲ့တဲ့ သူ႔ဆိုင္ေလးလည္း စီးပြါးေရးကပ္ဆိုက္တဲ့အထဲ ပါခဲ့ရတယ္။



ဒီညမွာ စာရင္းေတြကို တြက္ခ်က္ၾကည့္ရင္း အ႐ႈံးေတြကို သူစိုက္မထုတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ မနက္ျဖန္မွာ ဆိုင္ကိုပိတ္လိုက္ဖို႔
Dannyဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။



ထမင္းစားခ်ိန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဆိုင္ထဲမွာ သားအဖဧည့္သည္ႏွစ္ဦးပဲရွိၿပီး ထမင္းတစ္ပဲြနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စားေနခဲ့တယ္။ ဂ်ီက်
ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကို အစပထမမွာ ဖခင္ျဖစ္သူက ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကေလးငယ္ကို တိတ္တိတ္ေနဖို႔
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာေနခဲ့တယ္။



အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာတည္နဲ႔လူတစ္ဦး စားေသာက္ဆိုင္ထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။ Dannyက ေရွ႕
တက္ႀကိဳဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာလည္း "ဒီဧည့္သည္က ဒီညရဲ႕ေနာက္ဆံုးဧည့္သည္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာမို႔ သူ႔ကိုေကာင္း
ေကာင္းဧည့္ခံလိုက္မယ္။ ကိုယ္လုပ္ေပးႏိုင္တာ မမ်ားေပမယ့္ သူအံၾသဝမ္းသာေအာင္ေတာ့ လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္
ထင္တယ္"လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။



စားစရာေတြကို ဧည့္သည္မွာၿပီးေနာက္ Dannyက "ဝမ္းသာပါတယ္။ ခင္ဗ်ာအခုထိုင္တဲ့ စားပဲြက ဒီေန႔ရဲ႕
"ကံေကာင္းျခင္းစားပဲြ"ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ခင္ဗ်ားမွာတဲ့ အစားအစာေတြကို ခင္ဗ်ားအခမဲ့ စားရမယ့္အျပင္
တစ္ျခားစားစရာေတြကိုလည္း သံုးေဆာင္ရမွာျဖစ္တယ္"



Dannyရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ ဧည့္သည္အံၾသဝမ္းသာသြားတယ္။ ဒီလိုကံေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ သူေတြးထင္မထားခဲ့လို႔
ျဖစ္တယ္။ ဧည့္သည္အတြက္အခ်ဳိပဲြကို Dannyယူေတာ့ ဧည့္သည္မ်က္ႏွာက ၿပံဳးရႊင္လို႔ေနတယ္။ ဒါကိုေဘးခံုက
ကေလးငယ္ေတြ႔ေတာ့ သူလည္းအခ်ဳိပဲြစားမယ္ဆိုၿပီး သူ႔ဖခင္ကို ဂ်ီက်ျပန္တယ္။ ဖခင္ရဲ႕ "ပိုက္ဆံကုန္ၿပီ...
သိပ္မဆူနဲ႔"ဆိုတဲ့ေျပာသံကို Dannyေရာ ဧည့္သည္ေယာက္်ားပါ ၾကားသြားခဲ့တယ္။



ဧည့္သည္က Dannyကို " ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီကံေကာင္းျခင္းကို တစ္ျခားလူေတြနဲ႔ မွ်ေဝမယ္" ဆိုၿပီး အခ်ဳိပဲြကို ကေလး
ငယ္အတြက္ေပးလိုက္တယ္။ ကေလးက အခ်ဳိပဲြျမင္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီးထခုန္တယ္။ ဖခင္က ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဧည့္သည္
ေယာက္်ားစားပဲြနား သြားၿပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာတယ္။



ဧည့္သည္က ကေလးငယ္ရဲ႕ဖခင္ကို သူ႔စားပဲြဝိုင္းမွာထိုင္ေစၿပီး သူ႔နာမည္ကKuerျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ တစ္ဦး
ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္တယ္။ ကေလးဖခင္ရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ကိုေမးေတာ့ သူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ "ကြၽန္ေတာ္က
မာကက္တင္းမန္ေနဂ်ာတစ္ဦးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုမၸဏီအေရာင္းအဝယ္ မေကာင္းလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီလကုန္အလုပ္ထြက္ဖို႔
အေၾကာင္းၾကားထားပါတယ္" လို႔ေျပာတယ္။



ဒီလိုစကားကိုၾကားေတာ့ ဧည့္သည္က "အင္း.... ေလာေလာဆယ္ ကြၽန္ေတာ္ကုမၸဏီမွာ ဒီလိုလူမ်ဳိး လိုအပ္ေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကုမၸဏီမွာ ခင္ဗ်ား အင္တာဗ်ဴးဝင္ၾကည့္ပါလား" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။


ကေလးငယ္ဖခင္က ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးရက္ခ်ိန္းယူလိုက္တယ္။


တစ္ရက္လြန္ၿပီးေနာက္ Dannyက စားေသာက္ဆိုင္ကိုလည္း မပိတ္ရက္တာေၾကာင့္ တေအာင့္ေလာက္ေတာ့ ႀကံ့ႀကံ့ခံ
ၾကည့္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ေန႔တိုင္း "ကံေကာင္းျခင္းစားပဲြ" တစ္လံုး ေရြးထုတ္ၿပီး အဲဒီစားပဲြမွာထိုင္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို
အခမဲ့ဧည့္ခံခဲ့တယ္။ ဒီလိုသတင္းက တစ္ေယာက္ကေန ေနာက္တစ္ေယာက္ အဆင့္ဆင့္ျပန္႔ခ့ဲၿပီး ကံေကာင္းျခင္းကို
စမ္းသပ္ခ်င္ၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ တဖဲြဖဲြေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ Danny ရဲ႕စားေသာက္ဆိုင္ေလး
လူျပန္စည္လာခဲ့တယ္။



ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ Kuerက Dannyရဲ႕ အၿမဲတမ္းဧည့္သည္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အျပင္ အေကာင္းဆံုး
သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။



တစ္ရက္မွာ Kuerက Dannyကို "ခင္ဗ်ားသိလား! ခင္ဗ်ားစားေသာက္ဆိုင္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကြၽန္ေတာ္စေရာက္တဲ့
ေန႔က ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘာေတြးေနသလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိလား!" လို႔ ရုတ္တရက္ထေမးတယ္။



Danny က ေခါင္းခါျပေတာ့ Kuerက "တကယ္ေတာ့ အဲဒီညက ခင္ဗ်ားဆိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းတစ္နပ္အဝစားၿပီး
ကိုယ့္ကိုယ္အဆံုးစီရင္ဖို႔ စဥ္းစားထားၿပီးသားပါ။ အဲဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုစာတစ္ေစာင္ ေပးတယ္။ စာထဲ
မွာ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး သူ႔အတြက္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘဲ လ်စ္လ်ဴရွဴထားတာကို သူမခံႏိုင္ေတာ့လို႔ တျခား
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ သူလိုက္သြားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတယ္။ စာဖတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္
အသံုးမက်တဲ့လူ၊ သူ႔ကိုဒီေလာက္ခ်စ္တာေတာင္ သူ႔မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ညံ့ဖ်င္းခဲ့တယ္၊ ဒီေလာကႀကီး
မွာ ကြၽန္ေတာ္အသက္ရွင္ေနတာ ဘာထူးလဲဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္အဆံုးစီရင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္"



kuerကေျပာေျပာဆိုဆို ေခါင္းေထာင္ၿပီး Dannyကို တစ္ခ်က္ရယ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားဆက္တယ္။



"ဒါေပမယ့္ အဲဒီညမွာ ခင္ဗ်ားစားေသာက္ဆိုင္က "ကံေကာင္းျခင္းစားပဲြ"မွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ခဲ့မိတယ္။ စစျခင္းမွာ
အဲဒီကံေကာင္းျခင္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္ေလွာင္ေျပာင္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္
မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ အဲဒီကံေကာင္းျခင္းေတြကို တစ္ျခားလူေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္မွ်ေဝေပးတယ္။ တစ္ျခားလူ
ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ ငါဟာ အသံုးဝင္ေသးတဲ့လူပါလားလို႔ ခံစားမိတယ္။


ဒီလိုနဲ႔ ဘဝကို အသစ္တစ္ဖန္ျပန္တည္ေဆာက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္"



Kuer ကိုၾကည့္ၿပီး Danny မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္။ တကယ့္ကံေကာင္းျခင္းဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္မငဲ့ညႇာ၊ မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ
သူတစ္ပါးအတြက္ သက္သက္ေပးဆပ္လိုက္တာျဖစ္ေၾကာင္း သူနားလည္လိုက္တယ္။ အဲဒီလိုေပးဆပ္၊ မွ်ေဝလိုက္
တဲ့အတြက္ သူဟာလည္း အဲဒီကံေကာင္းသူေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။