လူျဖစ္ က်ဳိးနပ္ဖို႔ေသာတာပန္...ပန္းတုိင္း....သို႔

အလွဴတကာ့ အလွဴ မွာ
ဓမၼေစတီ (တရားဓမၼပညာ) အလွဴသည္ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္သည္ဟု
(၁၅)၀ါေျမာက္ ၀ါဆိုအၿပီး သာ၀တိၳျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတိုက္၌
သိၾကားမင္း၏   ျပႆနာ(၄)ရပ္ကို   ေျဖၾကားေတာ္မူစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ ေလသည္။
( မဟာဗုဒၶ၀င္-စ-တြဲ-၂၅၃) (ဓမၼပဒ-ဌ၊ ၂၊ စာ-၃၅၀ )

" လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ဖို႔ " အမွွာစာ

ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေရး၊ အိမ္ေထာင္ခ်မ္းေျမ့ သာယာေရး . . . စသည့္ သုခ၊ ဒုကၡ မ်ိဳးစံုတို႔ႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ေနသူမ်ား လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ဖို႔ မိမိႏွင့္သင့္ေလ်ာ္ေသာ တရားစခန္းမွာ တစ္ပတ္( ၇ )ရက္၊ (၉) ရက္၊ (၁၀)ရက္၊ (၁)လစသည္ျဖင့္ ၀င္ျဖစ္ေအာင္ ၀င္ၾကည့္ရပါမည္။

ပုထုဇဥ္တိုင္း ေလာဘ႐ူး၊ ေဒါသ႐ူး၊ ေမာဟ႐ူး၊ မာန႐ူးေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၏။ မ်ားမ်ား႐ူးႏွင့္ နည္းနည္း႐ူးသာ ကြာျခားၾက၏။ ထုိအ႐ူး
ေရာဂါေတြကို တရားစခန္းေဆး႐ံုမွာ သမထ ၀ိပႆနာေဆးျဖင့္ ကုသမွ သာလွ်င္ သက္သာေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေပမည္။

ထို႔ေၾကာင့္ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ဖို႔ အရိယာစာေမးပြဲကို ၀င္ေရာက္ ေျဖဆိုၾကည့္ရပါမည္။ လူျဖစ္လာပါလ်က္ တရားစခန္း မ၀င္ျဖစ္ဘူးဆုိလွ်င္ (ေသာတာပန္ႏွင့္ မနီးစပ္ပါလွ်င္) လူျဖစ္႐ံႈးရပါေတာ့မည္။ တရားစခန္းမ်ားကို ၀င္မည့္သူမ်ား သိသင့္သိထိုက္သည့္ အေျခခံ ပရိယတၱိလုိအပ္ပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ား မျဖစ္မေန က်င့္ရမည့္ က်င့္စဥ္အေျခခံ ပဋိပတိၱ ကိုလည္း သိထားရပါမည္။

ျမန္မာသကၠရာဇ္ ( ၁၃၇၃ )ခု၊ ကဆုန္လျပည့္။ ခရစ္ႏွစ္ ( ၂၀၁၁ )ခု၊ ေမလမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူခ်ိန္ ဗုဒၶႏွစ္ ၂၆၀၀ ျပည့္ႏွစ္ (ဗုဒၶတရားေဟာခ်ိန္ ၄၅ ၀ါ + ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၅ ခု) ေရာက္ေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိကဲ့သို႔ေသာ ေထာင္စု၊ ရာစုႏွစ္တို႔သို႔ ေရာက္တိုင္းေရာက္တိုင္း ကြၽတ္တမ္း၀င္-၀င္သြားၾကသည့္ ေခတ္ေတြသည္ ျဖတ္သန္းသြားၾကစၿမဲပါ။ ထုိသို႔ ကြၽတ္တမ္း၀င္သြာ း ၾကသည္ ့ (လူျဖစ္က်ိဳးနပ္သြားၾကသည့္ သုဂတိဘံုသို႔ ေရာက္ရက်ိဳးနပ္ၾကသည့္) လူတန္းစားထဲမွာ မိမိပါ၀င္ဖို႔ အထူးလိုအပ္ေနပါၿပီ။ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသူတိုိ႔၏ ႏိုင္ငံ၊ ေနရာ နယ္ပယ္ တို႔သည္ အၿငိမ္းခ်မ္းႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေပေတာ့မည္။

ပုထုဇဥ္တို႔၏ သြားရာလမ္း

လူပုဂိၢဳလ္တို႔၏ ေငြေၾကး ဓန ၊အာဏာ ------ခ်မ္းသာမႈ တို႔သည္ တရားက်စရာေကာင္းလွ၏။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဆင္းရဲနိမ့္ေလွ်ာ က်သြားပါေစ၊ "ေသာတာပန္" တို႔မည္သည္ စိတ္မဆင္းရဲ၊ စိတ္ဓာတ္မက်ေပ။ ဘ၀အလွည့္ အေျပာင္းဒဏ္ကို ခံႏိုင္၏။ "ေလာကဓံရွစ္ပါး" ဒဏ္ကို မေၾကာက္မရြံ႕ေပ။ "ေသာတာပန္" မျဖစ္ေသးသူသည္ "ေလာကဓံတရား" ၏ အလွည့္အေျပာင္းဒဏ္ ကို မခံႏိုင္ေပ။ လက္ေျမႇာက္အ႐ံႈးေပးကာ ေလာဘျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ေဒါသျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ေမာဟျဖင့္ျဖစ္ေစ ေသသြားၾကရ၏။ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ (ေလာဘ) ျဖင့္ ေသသြားလွ်င္ ၿပိတၱာျဖစ္ရရွာ၏။ မေက်နပ္မူမ်ားစြာ (ေဒါသ) ျဖင့္ ေသသြားပါက ငရဲက်ရရွာ၏။ မသိနားမလည္မႈ ၊ ေတြေ၀မႈ၊ ကမာၻေလာကတစ္ခုလံုးရွိ သက္ရွိသက္မဲ့အားလံုးကို ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ႐ုပ္ နာမ္ တို႔ကို ခြဲျခားမသိဘဲ "ပညတ္ ပရမတ္" တို႔ကို ခြဲျခားမသိဘဲ (ေမာဟ)ျဖင့္ ေသသြားပါက တိရစာၦန္ ျဖစ္သြားရရွာဦးမည္။ အယူ လြဲမွားေသာ ေထာင္လႊားေမာက္မာျခင္း (တလြဲမာန) ေၾကာင့္ အသူရကာယ္ ျဖစ္ၾကရ၏။

လိပ္ကန္းဥပမာ

ထို႔ကဲ့သို႔ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ ၊ အသူရကာယ္ က်သြားၿပီဆိုလွ်င္ သုဂတိဘံုကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ ခဲယဥ္းေတာ့၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူ ေသာ "ကာဏကစၧေပါပမသုတ္" (လိပ္ကန္းဥပမာ)အရ ငရဲက်ၿပီးလွ်င္ သုဂတိဘံု ျပန္ေရာက္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္စြမ္း အလြန္႔အလြန္ ခဲယဥ္းလွ၏။ ပင္လယ္သမုဒၵရာႀကီးထဲမွာ သြားခ်င္ရာသြားေနေသာ လိပ္ကန္းႀကီးတစ္ေကာင္သည္ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာ ျပင္ေပၚသို႔ ႏွစ္တစ္ရာၾကာမွသာ တစ္ႀကိမ္ေပၚ၏။ ထိုလိပ္ကန္းႀကီး စြပ္ႏိုင္႐ံု ေလာက္သာ က်ဲလြန္းသည့္ လွည္းထမ္းပိုးတစ္ခုကလည္း ပင္လယ္သမုဒၵရာႀကီးမွာ ေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာေန၏။ ေပ (၁၀၀) ပတ္လည္မွာ စြပ္မိဖို႔ပင္ အလြန္ခဲယဥ္းဦးမည္။ သမုဒၵရာေရမ်က္ႏွာျပင္ ဧရိယာစတုရန္းကီလိုမီတာ (အနီးဆံုး) ဘီလီယံေပါင္း (၃)သိန္းေက်ာ္ (357,712,790,162,121sq-km) စတုရန္းမိုင္ေပါင္း 138,119,516,355,419 ( စတုရန္းမိုင္ေပါင္း ဘီလီယံေပါင္း တစ္သိန္းေက်ာ္) _ (၅၂၈၀ x ၅၂၈၀စတုရန္းေပ) အက်ယ္မွာ လိပ္ကန္းႀကီး၏ ဦးေခါင္းႏွင့္ ထမ္းပိုးအေပါက္ စြပ္မိဖို႔ အဘယ္မွ်အထိ ခက္ခဲမည္နည္း။ ျဖစ္ႏိုင္စြမ္း (possible) အလြန္နည္း၏။ သုဂတိဘံုသို႔ ေရာက္ႏိုင္သူႏွင့္ အပါယ္(၄)ဘံု ျပန္က် ႏိုင္သူအခ်ိဳး (အနီးဆံုး) = ၁ း ဘီလီယံေပါင္း ေလးကုေဋနီးပါး ရွိ၏။ (1:40,000,000,000,000,000) ဆိုလိုသည္မွာ အပါယ္ငရဲက်ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ သုဂတိဘံုသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္းေၾကာင္း သခၤ်ာကိန္းဂဏန္းျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္ေသးေသာ (လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ေက်ာ္က) ပရိသတ္အား ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ျမင္သာေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။

လက္သည္းခံံြြသုုတၱန္

သုဂတိဘံု (လူ႔ဘံု၊ နတ္ဘံု၊ ျဗဟၼာဘံု) ေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္လည္း ငရဲျပည္မက်ဖို႕ အလြန္႔အလြန္ ခဲယဥ္းျပန္၏။ လူ႔ဘံုေရာက္လာျပန္၍ စား၀တ္ ေနေရး၊ ခ်စ္ေရးအတြက္သာ လံုးပမ္းေနရင္း ေသသြားလွ်င္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနမကင္းၾကဘဲ အပါယ္ငရဲ က်သြားသူေတြကသာ မ်ားလွ၏။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနေတြကုိ ေလ်ာ့ပါးေအာင္ "၀ိပႆနာ" တရားက်င့္ၾကံႏိုင္ သူမ်ားသာ သုဂတိဘံုသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိၾကရ၏။ ဘယ္ေလာက္ထိ မ်ားသလဲ ဆုိလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က "နခသိခ" (လက္သည္းခြံ) သုတၱန္မွာ ယခုလို ေဟာေျပာခဲ့၏။ လူ႔ဘံု (သုဂတိဘံု) ေရာက္လာသူထဲမွ လက္သည္းခြံေပၚမွာ တင္က်န္ရစ္သည့္ ေျမမႈန္႔ပမာဏသာ သုဂတိဘံုသို႔ ျပန္ေရာက္ၾကရ၏။ ကမာၻေျမႀကီးေပၚရွိ ေျမမႈန္႔ပမာဏ အားလံုးကေတာ့ အပါယ္ငရဲသို႔သာ က်ၾကရသည္ဟု ဗုဒၶက ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

လက္သည္းခြံေပၚမွာ တင္က်န္ႏုိင္သည့္ ေျမမႈန္႔ပမာဏႏွင့္ ကမာၻ ေျမထုႀကီး၌ ေျမမႈန္႔ပမာဏကို တြက္ခ်က္ၾကည့္ရာ 2.6 x 10 ²⁹ ( ၂၆ေနာက္မွာ သုည ၂၈-လံုး ) ထိ အခ်ိဳးကြာျခားလွ၏။ သုဂတိဘံုသို႔ ေရာက္ရွိလာေသာ လူနတ္ ျဗဟၼာမ်ားႏွင့္ အပါယ္(၄)ဘံုက်ေရာက္ရေသာ အပါယ္ဘံုသားမ်ား အခ်ိဳးသည္ ၁ း ၂၆0,000,000,000,000,000,000,000,000,000  အထိရွိ၏။ အပါယ္ဘံုသားမ်ား ဘယ္ေလာက္မ်ားေၾကာင္း ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။

တရားအားထုတ္သူအတြက္ အဂၤါ ၅-ပါး

၁။ ယံုၾကည္မႈ (သဒၶါ ) တရားႏွင့္ ျပည့္စံုရပါမည္။
၂။ တရားအားထုတ္ႏိုင္စြမ္းသည္ က်န္းမာေရးႏွင့္လည္း ျပည့္စံုရပါမည္။
၃။ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ေသာ စိတ္ထားရွိရမည္။
၄။ အားထုတ္ႏိုင္သည့္ ၀ီရိယတရား ရွိရမည္။
၅။ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးကို ပိုင္းျခားသိျမင္ႏိုင္စြမ္းေသာ ပညာႏွင့္လည္း ျပည့္စံုရပါမည္။ (႐ူးေနသူ၊ ဥာဏ္ရည္အလြန္နိမ့္သူမ်ား မျဖစ္ႏိုင္။)

မဂ္တားဖိုလ္တား ကံႀကီး(၅) ပါး

၁ ။ကမၼႏၲရာယ္ ။-------။ အမိသတ္သူ ၊အဘသတ္သူ၊ ရဟႏၲာသတ္သူ၊ ဘုရားရွင္အားေသြးစိမ္းတည္ေစသူ၊ သံဃာကိုသင္းခြဲသူစသည့္ ပဥၡာနႏၲရိယ ကံငါးပါး၊ ၂။ကိေလသႏၲရာယ္ ။------။ "ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈဟူသည္မရွိ၊ ထိုေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ေသာ္လည္း အလကားပဲ "ဟု ၿမဲျမံစြာ ယူဆေသာ (၁) အကရိ ယိ ဒိ႒ိ ။ "ေကာင္းမႈ မေကာင္း မတႈ၏ ေကာင္းက်ဳိး၊ ဆုိးက်ဳိး မေပၚႏုိင္" ဟု ၿမဲျမံစြာ ယူဆေသာ (၂) နတိၳကဒိ႒ိ ။ "ေကာင္းက်ိဳး၊ဆိုးက်ိဳးျဖစ္ရန္ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈဟူေသာ ကံအေၾကာင္းမရွိ၊ အေၾကာင္းမရွိဘဲ အလိုလိုပင္ ခ်မ္းသာၾက၊ ဆင္းရဲၾကသည္" ဟု ၿမဲျမံစြာယူဆေသာ (၃) အေဟတုကဒိ႒ိ ။ "ဤဒိ႒ိႀကီး(၃)မ်ိဳး" သည္ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ၿမဲျမံစြာျဖစ္လွ်င္ ေသသည္ႏွင့္ အပါယ္ငရဲသို႔ ဧကန္ ေရာက္ ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ "နိယတမိစာၦဒိ႒ိ "မည္၏။ ဤဒိ႒ိ (၃)မ်ိဳးတြင္ ပထမဒိ႒ိျဖင့္ အေၾကာင္းကိုပယ္၏။ (အေၾကာင္းကိုပယ္လွ်င္ အက်ိဳးကိုလည္း ပယ္ရာေရာက္၏။) ဒုတိယဒိ႒ိျဖင့္ အက်ိဳးကိုပယ္၏ (အက်ိဳးပယ္ျခင္းသည္လည္း အေၾကာင္းကို ပယ္ရာေရာက္၏။ ) တတိယဒိ႒ိျဖင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳး (၂)ပါးလံုးကို ပယ္၏။ ခႏၶာငါးပါးကို ပုဂိၢဳလ္၊ သတၱ၀ါ၊ ငါ၊ သူတစ္ပါး၊ ေယာက္်ား၊ မိန္းမဟု အယူစြဲသည့္ သကၠာယဒိ႒ိ ။ ဒီဘ၀႐ုပ္၊နာမ္တို႔သည္ ေနာင္ဘ၀ကို ေျပာင္းသြားသည္ဟု အယူမွားေသာ သႆတဒိ႒ိ ။ သတၱ၀ါတို႔သည္ ဒီဘ၀မွာပင္ေသလွ်င္ ျပတ္သည္၊ ေနာက္ဘ၀မရွိဟု ယူေသာ ဥေစၦဒဒိ႒ိ ။ ၃။ ၀ိပိပိပါကႏၲၲရာယ္ ။-------။ နပံုး၊ ပ႑ဳက္ ဥဘေတာဗ်ဥ္းႏွင့္ဒြိဟိတ္ ပုဂိၢဳလ္မ်ား။ ၄ ။အရိယူပ၀ါဒႏၲၲရာယ္ ။-------။ အရိယာအားသိလ်က္ သို႔မဟုတ္ မသိဘဲ စြပ္စြဲ ဆဲေရးကဲ့ရဲ႕ျပစ္မွားသူ (ေတာင္းပန္က ေက်ႏိုင္ပါသည္။) ၅ ။အာဏာ၀ီီတိကိကိကၠမႏၲၲရာယ္ ။-------။ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ကို က်ဴးလြန္ေသာ ရဟန္း၊ ပါရာဇိက ၊၊ သဃံာဒသိသ၊္ ထုလႅစၥဥ္း ၊ ပါစိတ္ ၊ ပါဋိေဒသနီ ၊ ဒကၠဋ ၊ ဒု ဗၻာသီဟူေသာ အာပတ္ (၇)ပံု အနက္ အေသးဆံုး ဒုဗာၻသီအာပတ္ရွိလွ်င္ပင္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ကို မရႏိုင္ပါ။ ပါရာဇိကိကအာပတ္သည္ ကုစား၍မရႏုိင္၊ က်န္အာပတ္မ်ားသည္ ကုစား၍ရပါသည္။ ၎တို႔သည္ တရားအားထုတ္မည့္သူ သိရွိထားရမည့္ အဂၤါေတြႏွင့္ မဂ္ဖိုလ္ အႏၲရာယ္ေတြ ျဖစ္ပါသည္။

ေသာတာပန္ခ်မ္းသာ

( ေသာတပတၱိမဂ္ဆိုက္ၿပီးေသာ ပုဂိၢဳလ္အေၾကာင္းကို လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ ကမၼ႒ာန္းက်မ္းႀကီးမွ ေကာက္ႏုတ္တင္ျပပါမည္။ )

ေသာတာပန္ဆုပန္ ပုဂိၢဳလ္သည္ ေသာတာပတၱိမဂ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ ေသာအခါ အတိတ္ကံဆိုးကံညံ့ အနႏၲတို႔သည္ အကုန္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေလေတာ့သည္။ သံသရာအဆက္ဆက္မွ ပါလာခဲ့သည့္ အသေခၤ်ယ်အနႏၲ ကံဆိုး၊ ကံညံ့၊ အကုသိုလ္ကံေဟာင္းတို႔သည္ အကုန္ ဇာတ္သိမ္းေလေတာ့သည္။ အပါယ္ သံသရာႀကီးသည္လည္း ထုိပုဂိၢဳလ္၏ သႏၲာန္မွာ အားလံုး အကုန္အစင္ ဇာတ္သိမ္းေလကုန္၏။ ပုထုဇဥ္ လူမင္း၊ နတ္မင္း၊ ျဗဟၼာမင္းေတြပင္ ျဖစ္ေနလင့္ ကစား အပူေကာင္သက္သက္သာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္ကဲ့သို႔ မၿငိမ္းခ်မ္း၊ မေအးခ်မ္းႏိုင္ေသးေပ။ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေသာ လူမင္း၊ နတ္မင္း၊ ျဗဟၼာမင္းတုိ႔၏ ခ်မ္းသာသည္ အတက္အက်ရွိ၏။ အတက္ၿပီးလွ်င္ အက်ဘက္သို႔ ေရာက္ရ၏။ က်ၿပီးလွ်င္ (လိပ္ကန္းဥပမာအရ) ျပန္တက္ဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္းလွ၏။ ေသာတာပန္ခ်မ္းသာသည္ အတက္သာရွိ၏။ အက်လံုး၀မရွိေပ။ တက္ၿပီးရင္းတက္ ခ်မ္းသာၿပီးရင္း ခ်မ္းသာရ၏။ ဆင္းရဲဒုကၡတို႔သည္ ေ၀းသထက္ ေ၀းသြားရ၏။ ခ်မ္းသာမႈ အေသးမွ အလတ္၊ အႀကီးတို႔ကိုသာ ေက်ာ္ျဖတ္ရ၏၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆင္းရဲတ႔ုိ ခ်ဳပၿ္ငိမ္းရာ သႏၲိသုခ နိဗၺာန္ခ်မ္း သာသ႔ုိသာ ဆိုက္ေရာက္ရ ေလေတာ့၏။

ဗုဒၶသာသနာႏွစ္ ( ၅၀၀၀) ေက်ာ္လြန္သြားလွ်င္

လူျ့ပည္၊ နတ္ျပည္ ------ တို႔မွာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားႏိုင္သည္။ သို႔လင့္ကစား ေသာတာပန္ ျဖစ္ၿပီးသူ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာတို႔မွာက ဘ၀အဆက္ဆက္ ကမာၻအဆက္ဆက္ ( ၇ )ဘ၀အထိ က်င္လည္ေနသမွ် အနမတဂၢ ႀကီးက်ယ္လွေသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာႀကီးကို အစဥ္ စံစားေနၾကရ၏။ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ရာ ဘ၀တိုင္ေအာင္ သာသနာပ ဘ၀၊သာသနာပ ကမၻာ ဟူ၍ ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္မွာ မရွိၾကကုန္ေတာ့ေပ။ မိမိတို႔ရၿပီး ေရာက္ၿပီး နိဗၺာန္ႀကီး၏အတြင္းမွာ ဘ၀မ်ားစြာ ကမၻာအဆက္ဆက္ မထြက္ၾကရေတာ့ေပ။ ထနိဗၺာန္ႀကီး၏ အတြင္း၌တည္၍ အလုိရွိရာ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ ျဗဟၼာ ခ်မ္းသာတို႔ကို ခံစား၊ စံစားၾကကုန္ၿပီးမွ အားရၾကေသာအခါမွ ခႏၶာကို စြန္႔ပစ္ၾကကုန္ေလ၏။ ( "အဘိသမယ သံယုတ္ပါဠိေတာ္ႀကီး" အရျဖစ္ပါသည္။)

ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္တို႔သည္ ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိကိစၦာတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ဒုစ႐ိုက္ကံ တို႔လည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေလေသာေၾကာင့္ အပါယ္သံသရာႀကီးလည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းကာ "သဥပါဒိေသသနိဗာၺန္"သို႔ တည္ေနၾကေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အပါယ္(၄)ပါး ဟူေသာ ဒုဂၢတိသံသရာ မရွိၾကေလသည့္အတြက္ ဘုန္းတန္ခိုး က်က္သေရႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ လူ႔ဘ၀၊ နတ္ဘ၀၊ ျဗဟၼာဘ၀ဟူေသာ ဥပါဒိတရားရွိေနသည့္ "သဥပါဒိေသသ" ဟူေသာ ဘ၀ခႏၶာသံသရာ အၾကြင္းအက်န္ျဖင့္ စံစားေနၾကေလ ၏။ ထုိ "သဥပါဒိေသသ" နိဗၺာန္မွသည္ "အႏုပါဒိေသသ" နိဗၺာန္သို႔ စံျမန္းၾကရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ "သခတၤ မဟာနိဗၺာန္ႀကးီ "ႏွင့္ အတူပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သတည္း ။

လူသားအားလံုး မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိတရားျဖင့္ ကိစၥခပ္သိမ္း ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ တရားအားထုတ္ႏိုင္ၾကကာ ဒီဘ၀မွာပင္ စူဠေသာတာပန္မွသည္ မဟာေသာတာပန္အထိ ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ႀကံႏုိင္ၾကပါေစသတည္း။ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၃ ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ။ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၁၁ ခု ၊ ေမလ ။ ဗုဒၶႏွစ္ ၂၆၀၀ ျပည့္ႏွစ္ (၄၅ ၀ါ + သာသနာႏွစ္ ၂၅၅၅)မွာ လူျဖစ္က်ိဳး နပ္လိုသူတိုင္း ကြၽတ္တမ္း၀င္မည့္ ေခတ္တစ္ခုအျဖစ္ အေျပာင္းအလဲႀကီး ေျပာင္းလဲမည္ဟု ယံုၾကည္လ်က္