ၾကယ္ေၾကႊခ်စ္သူ

အိပ္လို႕ မေပ်ာ္တဲ့
ဒီညနက္ထဲ
အေတြးမ်ား
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မိတယ္ ။
မဟူရာအနက္
ေကာင္းကင္ယံထက္မွာ
ၾကယ္ကေလး တစ္စင္း
ထြန္းလင္းေနတယ္ ။
ထိုၾကယ္ကေလးကို
တမ္းတမ္းတတ
ေငးေမာေနခဲ့တဲ့
လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္
ရွိခဲ့တယ္ ။
ၾကယ္ကေလးအနား
ေရာက္ခ်င္ရဲ႕
ဘယ္လိုနည္းနဲ႕
သူခရီးဆက္မလဲ။
သက္တန္႕မထြက္
ဒီညနက္မွာ
ဘာကိုနင္းရဲ႕
သူကူးျဖတ္မွာတုန္း ။
ၾကယ္စင္တံတား
ခင္းကာနင္းရေအာင္
မစြမ္းသာတဲ့
သာမန္လူငယ္ ။
၀ီရိယစိုက္ထုတ္
လက္ပစ္ကူးရေအာင္
သမုဒၵရာမွ
မဟုတ္တာေလ ။
အေ၀းကပဲ
လြမ္းလို႕ေငးေမာလွ်က္
ညေပါင္းေထာင္ခ်ီ
သူေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္ ။
ညေပါင္းေထာင္ခ်ီ
မအိပ္စက္ပဲ
ုဆုေတာင္းရင္းနဲ႕
အာရံုတက္ရတယ္ ။
ေအာ္ အေတာင္ပံတစ္စံုေလာက္
ရခ်င္ပါရဲ႕ ......... တဲ့ ။
မထင္မွတ္ထားတဲ့
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
နတ္သမီးတစ္ပါး
ေရာက္ကာလာတယ္ ။
ေပ်ာ္ရႊင္သြားတဲ့
ဒီလူငယ္
အေတာင္ပံတစ္စံု
ရလိုက္တယ္ေလ ။
အတိုင္းအဆမသိ ေ၀းတဲ့
ၾကယ္ကေလးဆီကို
၀မ္းသာအားရ
သူခရီးစလိုက္တယ္ ။
ဘယ္က ခရီးစလဲ ဟုတ္လား
ကမၻာေျမၾကီးကေပါ့ ။
တစ္ေန႕မွာ
ေရာက္ေစဦးေတာ့
မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ခရီးမဆံုးလဲ
သူအားမေလွ်ာ့ဘူးကြယ္ ။
ခရီးဆက္မယ္
ေရွ႕ကၾကယ္ေလး
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕
နီးလာတယ္ ။
အရင္လိုပဲ
မဟူရာနက္တဲ့ ညမွာ
ၾကယ္စင္ကေလးအနားကို
သူေရာက္ခဲ့တယ္ ။
ဒါေပမယ့္လည္း
အခ်စ္ဇာတ္လမ္း
မဟုတ္တဲ့
အလြမ္းဇာတ္သိမ္း
အနမ္းဒိုင္ယာရီ
မဟုတ္တဲ့
အသည္းကြဲ မွတ္တမ္းပါ ။
ၾကယ္ကေလးကေတာ့
သူရဲ႕အေ၀း
ကမၻာေျမၾကီးရဲ႕အေ၀း
ေကာင္းကင္ၾကီးရဲ႕ အေ၀း
ဟိုး အေ၀း အေ၀းကို
လြင့္စင္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျပီေလ ။
လူငယ္ကေလးမွာေတာ့
ၾကယ္ကေလးရဲ႕ ေနရာမွာ
ၾကယ္ကေလး ျပန္လာမလားလို႕
ၾကယ္ကေလးကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႕
ယခုထက္တိုင္ ေစာင့္ဆဲပါေလ ။
(ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တာ
ၾကယ္ကေလး
မသိခဲ့ ဦးေတာ့
ဒီကဗ်ာေလး ဖတ္မိရင္ျဖင့္
အေ၀းက ၾကယ္ကေလး
ေပ်ာ္ပါေစ .......။)