စြန္႕ျခင္းၾကီး ငါးပါး

ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဒါနစေသာ ပါရမီတရားမ်ားကို ေလးအသေခၤ်ႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းပတ္လံုး ဘ၀ဆက္တုိင္း ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူရာ၌ အျခားတပါးသူတို႔ ၾကံေတြးရုံမွ် ၾကက္သီးထေလာက္ေအာင္ လြန္စြာခက္ခဲေသာ စြန္႕လႊတ္မူ အနစ္နာခံမူတို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရသည္။ ထုိသို႔ စြန္႕လႊတ္မူ အနစ္နာခံမူမ်ားကို ျမင့္ျမတ္ေသာစိတ္ထားျဖင့္ စြန္႕လႊတ္ ျဖည့္က်င့္ခဲ့သျဖင့္ ပဥၥမဟာပရိစၥာဂ = စြန္႕ျခင္းၾကီး (၅)ပါး ဟူ၍ ဂုဏ္ျပဳ ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကသည္။ စြန္႕ျခင္းၾကီးငါးပါးကို စြန္႕လႊတ္ကာ သူမတူေအာင္ ျဖည့္က်င့္ၾကိဳးပမ္းခဲ့သည္မွာ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရရွိေရးအတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ထုိဉာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရယူလုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာလည္း သတၱ၀ါအမ်ားကို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲအေပါင္းမွ ကယ္တင္ေတာ္မူလုိေသာ အာသီသဆႏၵေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစြန္႕လႊတ္ အနစ္နာခံမူမ်ာကို မဟာပရိစၥာဂ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာသူတို႔သာ ျပဳလုပ္ႏုိင္စြမ္းေသာ ျမင့္မားခက္ခဲ့သည့္ စြန္႕လႊတ္ျခင္းၾကီးမ်ားဟု အမည္သမုတ္ခဲ့ၾကေပသည္။

ထုိစြန္႕ျခင္းၾကီး ငါးပါးတုိ႔မွာ -

(၁) ဓနပရိစၥာဂ - ေရႊ ေငြ ဘ႑ာ ရတနာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ တုိင္းျပည္ ႏုိင္ငံ ထီးနန္း စည္းစိမ္ကို စြန္႕လွဴ၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း။

(၂) ပုတၱပရိစၥာဂ - သားသမီး ရတနာမ်ားကို စြန္႕လွဴ၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း။

(၃) ဘရိယပရိစၥာဂ - ဇနီးမယားကို စြန္႕လွဴ၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း။

(၄) အဂၤပရိစၥာဂ - မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းတို႔ကို စြန္႕လွဴ၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း။

(၅) ဇီ၀ိတပရိစၥာဂ - မိမိအသက္ကိုပင္ ႏွေျမာတြန္႕တုိမူ မရွိဘဲ စြန္႕လႊတ္ စြန္႕လွဴ အနစ္နာခံကာ ပါရမီျဖည့္က်င့္ျခင္း - တုိ႔ျဖစ္သည္။


၁။ ဓနပရိစၥာဂ
ထုိစြန္႕ျခင္းၾကီးငါးပါးတုိ႔သည္ တစ္မ်ိဳးထက္တစ္မ်ိဳးက ပို၍ ခက္ခဲသည္။ မိမိကိုယ္တုိင္ အပတ္တကုတ္ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ေန႕ညမဟူ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲမ်ိဳးစံု ဆင္ႏႊဲကာ ရွာေဖြထားေသာ ပစၥည္းဥစၥာ ရတနာတုိ႔ကို ပကတိ ျဖဴစင္ ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ စြန္႕လွဴမူသည္ လူတုိင္းျပဳလုပ္ႏုိင္ေသာ အမူကိစၥ မဟုတ္ေပ။ မိမိလက္၀ယ္ေရာက္ရွိပိုင္ဆုိင္လာေသာ တုိင္းျပည္ နုိင္ငံ ထီးနန္း စည္းစိမ္တုိ႔ကို စြန္႕လႊတ္လွဴဒါန္းႏုိင္မူသည္လည္း လြန္စြာခက္ခဲေသာ ကိစၥမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားအေလာငး္ေတာ္တို႕မွာမူ မိမိပုိင္ဆုိင္ေသာ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကိုပင္ လုိခ်င္သူ ေပၚေပါက္လာပါက စိတ္ရင္းျဖဴစင္စြာ ေပးလွဴခဲ့ၾကသည္မွာ ဘ၀မ်ားစြာ အၾကိမ္မ်ားစြာပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မဟာသီလ၀ဘုရင္ မင္းၾကီးဘ၀တြင္ မိမိႏုိင္ငံကို လုိခ်င္ေသာ ေကာသလမင္းၾကီးအား အသာတၾကည္ပင္ ေပးလွဴ၍ ပါရမီျဖည့္ခဲ့ေလသည္။


၂။ ပုတၱပရိစၥာဂ
ဥစၥာပစၥည္း စြန္႕လွဴမူ၊ တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံ စြန္႕လွဴမူမ်ိဳးထက္ သားသမီးမ်ားကို လွဴဒါန္းႏုိင္မူမွာ ပို၍ ခက္ခဲေပသည္။ အေရထူလြန္ေျမာက္ အေရပါးေဖာက္၍ ရုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီေရာက္ေအာင္ အသည္းခိုက္မွ် ခ်စ္ခင္ ယုယၾကင္နာခဲ့ရသည့္ မိမိရင္ႏွစ္သည္းခ်ား သားသမီးရတနာတုိ႔ကို လူတုိင္း ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကေပသည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔လည္း လူသားသဘာ၀ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကသည္ပင္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရယူလိုမူက ပိုမုိျပင္းထန္လွသျဖင့္ ပါရမီျဖည့္ဘက္ သားသမီးတို႔ကို လုိလားသူ အလွဴခံ ေပၚေပါက္ပါက လွဴဒါန္းခဲ့ာကသည္မွာ ဘ၀မ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္။ ေ၀ႆႏၱရာမင္းၾကီးဘ၀တြင္ အလွဴခံလာသူ ဇူဇကာပုဏၰားအား သားေတာ္သမီေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဇာလီႏွင့္ ကဏွာဇိန္တို႔ကို ေပးလွဴခဲ့သည္။ ဇူဇကာပုဏၰားက မိမိရင္ေသြးတို႔ကို မိမိမ်က္ေမွာက္မွာပင္ ၾကိဳးႏွင့္တုပ္ တုတ္ႏွင့္ ရုိက္ ၾကိမ္းေမာင္းဆဲဆိုျပီး လုိရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားပံုကို ျမင္ရေသာ အေလာင္းေတာ္ ေ၀ႆႏၱရာမင္းအဖို႔ စိတ္မသက္သာ ပင္ပန္းနာက်င္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သဗၺညဳတ ဉာဏ္ေတာ္ကို လုိလားမူက ျပင္းျပလွသျဖင့္ သားသမီးတို႔ကို စြန္႕လွဴကာ ပါရမီျဖည့္ခဲ့ရ ပါသည္။


၃။ ဘရိယပရိစၥာဂ
ဘရိယပရိစၥာဂမွာ ဇနီးမယားကို စြန္႕လႊတ္လွဴဒါန္းမူျဖစ္သည္။ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္အျဖစ္ လက္တြဲ၍ ခ်မး္သာဆင္းရဲ မခြဲအတူ ၾကည္ျဖဴ ျမတ္ႏုိးလွေသာ မိမိ၏ ဇနီးကို စြန္႕လႊတ္ျခင္းသည္ကား ၾကီးမားလြန္းလွေသာ စြန္႕လႊတ္မူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ လူတို႔သဘာ၀အရ မိမိ၏ အိမ္သူသက္ထားကို သူတပါး ေစ့ေစ့ၾကည့္ေတာင္ ခံလုိေသာစိတ္မရွိ။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္လည္း လူထဲက လူတစ္ဦးသာ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိဇနီးကို ခ်စ္ခင္လွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပါရမီမ်ိဳးေစ့ဟူသမွ် အနည္းငယ္မွ် မက်န္ရေအာင္ ျဖည့္က်င့္ေနေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အဖို႔ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရရွိေရးသည္သာ ပဓာနျဖစ္သျဖင့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးမယားတို႔ကို စြန္႕လႊတ္ လွဴဒါန္းခဲ့သည့္ အၾကိမ္ေပါင္းမွာ မ်ားလွေခ်ျပီ။ ေ၀ႆႏၱရာမင္းျမတ္သည္ မဒၵီမိဖုရားကို ပုဏၰားအိုေယာင္ေဆာင္လာသူ သိၾကားမင္းအား တြန္႕တုိ ဆုတ္နစ္မူမရွိ လွဴဒါန္းခဲ့သည္။


၄။ အဂၤပရိစၥာဂ
အထက္ပါ စြန္႕ျခင္းၾကီးသံုးမ်ိဳးမွာ ျပဳလုပ္ရန္ လြန္စြာခဲယဥ္းလွပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ မစပ္ေသာ ျပင္ပအရာမ်ားသာျဖစ္၍ လွဴနုိင္ေကာင္း လွဴႏုိင္ဦးမည္။ မိမိကုိယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းတို႔ကို တစ္ပိုင္းစီ ျဖဳတ္ျဖတ္၍ စြန္႕လႊတ္လွဴဒါန္းမူမွာ ပို၍ ခက္ခဲလွပါသည္။ လူတုိင္း လူတုိင္းပင္ မိမိကိုယ္ခႏၶာ အားအင္ျပည့္၀ လွပေစရန္ စီမံအားထုတ္ျမဲပင္ ျဖစ္သည္။ လူတုိင္းပင္ မိမိတုိ႔ ကိုယ္ခႏၶာကို တြယ္တာ ျမတ္ႏိုးၾကျမဲ ျဖစ္သည္။ ဘ၀ တစ္သက္တာတြင္ အတြယ္တာဆံုး အျမတ္ႏုိးဆံုးအရာသည္ မိမိတို႔ ကိုယ္ခႏၶာပင္ျဖစ္သည္။ ထုိမွ် ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးလွပါေသာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးမွ မ်က္စိကို ထုတ္၍ လွဴျခင္း၊ နားကိုျဖတ္၍ လွဴျခင္း၊ ေျခလက္အဂၤါျဖတ္၍ လွဴျခင္းမ်ိဳးကာ လြန္စြာျပဳႏုိင္ခဲေသာ စြန္႕လွဴျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔ကား မိမိစြန္႕လႊတ္မူေၾကာင့္ တစ္ဖက္သား အက်ိဳးရွိမည္ဆုိလွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ အျခားသူတစ္ဦးဦးက မိမိခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုကို လုိခ်င္ပါသည္ု အလွဴခံလာလွ်င္ျဖစ္ေစ ႏွေျမာတြန္႕တိုျခင္းမရွိ၊ ေၾကာက္စိတ္မ၀င္၊ ရႊင္ၾကည္၀မ္းေျမာက္စြာ လွဴဒါန္းခဲ့သည္မွာာ ဘ၀မ်ားစြာပင္ ရွိခဲ့ျပီ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကိုသာ ရမည္ဆုိပါက စြန္႕လႊတ္မည္သာျဖစ္သည္။ အေလာင္းေတာ္ သိ၀ိမင္းဘ၀တြင္ မိမိခါးတြင္ ႏြယ္ၾကိဳးခ်ည္၍ ေမ်ာက္အေပါင္းကို ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေစကာ ကိုယ္ခႏၶာကို စြန္႕လႊတ္၍ ပါရမီျဖည့္ခဲ့သည္။


၅။ ဇီ၀ိတပရိစၥာဂဝဘဝ
စြန္႕ျခင္းၾကီးငါးပါးတြင္ အခက္ခဲဆံုးကား အသက္ကို စြန္႕လႊတ္၍ ပါရမီျဖည့္မူ ဇီ၀ိတပရိစၥာဂပင္ ျဖစ္သည္။ ျပင္ပဥစၥာ သားသမီး ဇနီးမယားတုိ႔ကို စြန္႕လႊတ္စဥ္ အခါတုန္းက “မိမိကုိယ္တုိင္ မဟုတ္၍ စြန္႕လွဴနုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တုိ႔သည္ မိမိ သဗၺညဳတဉာဏ္ ရရွိေရးအတြက္ မိမိကို မွီခို အားထားေနၾကသည့္ သားသမီး ဇနီးမယားတို႔ကို ရက္ရက္ေရာေရာ စြန္႕လွဴခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ စြန္႕လႊတ္မူကို မိမိ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ျပဳလုပ္သည္” ဟု ထင္ျမင္ေကာင္း ထင္ျမင္စရာရွိေသာ္လည္း မိမိ၏ ကိုယ္ခႏၶာအသက္ကိုပင္ ျမက္တစ္ပင္မွ် ပမာမထား စြန္႕လႊတ္စြန္႕စားသည္ကို ၾကည့္လွ်င္ ထုိထင္ျမင္မူမ်ား ယုတၱိမရွိေၾကာင္း သိသာလွ၏။ အေလာင္းေတာ္ျမတ္တုိ႔၏ စိတ္အစဥ္၀ယ္ တြယ္ကပ္ စြဲလမ္းေနသည့္အရာမွာ ဘုရားျဖစ္ေရးပင္ ျဖစ္သည္။ သဗၺညဳတ ဉာဏ္ေတာ္ကို ရရွိရန္သာ ျဖစ္သည္။

သသပ႑ိတ ယုန္ပညာရွိ၀တြင္ မိမိအသားကို အလွဴခံလာေသာ ပုဏၰားအုိ (သိၾကားမင္း) အတြက္ မီးပံုၾကီးထဲ ခုန္ဆငး္ကာ အသက္စြန္႕ လွဴဒါန္းခဲ့သည္ နိေရာဓသမငဘ္၀တြင္ သားသည္အေမ သမင္မတစ္ေကာင္အတြက္ မိမိအသက္ကို စြန္႕၍ လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ အသက္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပုိင္းတုိ႔ကို စြန္႕လႊတ္၍ ပါရမီျဖည့္ပံုကို ဆုိရလွ်င္ ေကာင္းကင္ျပာရွိ ၾကယ္အေရအတြက္မွ်မက မ်က္စိမ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ မဟာသမုဒၵရာ ေရျပင္မက အေသြးမ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ မဟာ ပထ၀ီ ေျမျပင္မက အသားခႏၶာတို႔ကို လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ထုိမွ် ၾကီးက်ယ္မ်ားျပားစြာ စြန္႕လႊတ္ အနစ္နာခံမူမ်ားမွာ သဗၺညဳတၪာဏ္ေတာ္အတြက္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။

သဗၺညဳတဉာဏ္ကိုသာ ရရွိမည္ဆုိလွ်င္ မည္သည့္အရာကို စြန္႕ရစြန္႕ရ၊ စြန္႕လႊတ္မည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ သဗၺညဳတဉာဏ္ရမွသာ မိမိကယ္မလုိေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ကို အထြတ္အထိပ္ ကယ္မႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါလား။