တန္ဖိုးအရွိဆံုးအရာ

အရာခပ္သိမ္းတို႔သည္ တန္ဖိုးအသီးသီးရွိၾကသည္။ တန္ဖိုးဟူသည္လူ႕ပတ္၀န္းက်င္၌သာရွိၾကသည္။
အဖိုးတန္ေသာအရာကိုလည္းေကာင္းအသံုး၀င္ေသာအရာကိုလည္းေကာင္း တန္ဖိုးထားတက္ၾကသည္။ အဖိုးတန္သည့္
အသံုး၀င္သည့္အရာတို႔ကို အသံုးျပဳတက္အသံုးခ်တက္မွသာလွ်င္ တန္ဖိုးရွိမည္။ အသံုး၀င္မည္ျဖစ္သည္။


တခါတရံအသံုး၀င္သည္၊ အဖိုးတန္သည္ဆိုေသာအရာတို႔သည္ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါအရ အသံုးမ၀င္၊
တန္ဖိုးမရွိျခင္းတုိ႔ႏွင့္ၾကံဳတက္သည္။တန္ဖိုးဆိုသည့္အရာကို “ေရာ္ဘင္ဆန္ခရူးဆိုး” ပုံ၀တၱဳက ဤသို႔ျပဆိုခဲ့သည္။
လူသူကင္းမဲ့ေနသည့္ ကၽြန္းေပၚသို႔ သေဘာၤပ်က္၍ အသက္မေသဘဲေရာက္လာေသာ ေရာ္ဘင္ဆန္ခရူးဆိုးသည္
ကၽြန္ေပၚတြင္စိန္ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားရွိေသာ္လည္းအလိုမရွိေခ်။


သူသည္ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနသည့္အတြက္အစားအစာႏွင့္ေရ ကုိသာေတာင့္ တခဲ့သည္။ သူအသက္ရွင္ရပ္တည္
နိုင္ေရးအတြက္ အစာေရစာမွတစ္ပါးအျခားအရာတို႔သည္ သူ႔အတြက္တန္ဖိုးမရွိေခ်။ ဤတြင္ကၽြနု္ပ္တို႔တန္ဖိုးထားေသာ
စည္းစိမ္ဥစၥာရတနာတို႔သည္ အသံုးမ၀င္၍ တန္ဖိုးမရွိျဖစ္ခဲ့ရသည္။ဥစၥာပစၥည္းၾကြယ္၀သူသည္ ေလာကတြင္ တည္ရွိ
ေသာပစၥည္းမွန္သမွ် သူမရနိုင္ေသာအရာဟူ၍ မရွိဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေတာင္းတတိုင္းအလုိမျပည့္သည့္
အရာလည္းရွိသည္။


သူသည္ပစၥည္းဥစၥာျပည့္စံုၾကြယ္၀ေသာ္လည္း က်မ္းမာေရးမေကာင္းသျဖင့္ အဖိုးတန္သည္ဆိုေသာပစၥည္းဥစၥာသည္
သူ႔အတြက္ အသံုးမ၀င္၊ တန္ဖိုးမရွိေခ်။ ထိုအခါသူသည္ ကိုယ္လည္းမက်န္းမာ၊စိတ္လည္းမခ်မ္းသာေတာ့ေပ။သူ႔ဘ၀
၀ယ္ တန္ဖိုးတျခား၊ စည္းစိမ္တျခားျဖစ္ခဲ့ရသည္။



ကၽြန္ုပ္တို႔လူမႈပတ္၀န္းက်င္ဆက္ဆံၾကရာတြင္ ေတြ႕ျမင္ရသည့္သာဓကမ်ားလည္းရွိသည္။ ေကာင္းစြာ ရွာေဖြေကၽြးေမြး
ေသာလင္ေယာကၤ်ားကိုဇနီမယားကတန္ဖိုးထားသည္။ ေကာင္းစြာသင္ၾကားျပသသည့္ဆရာသမားကို တပည့္သားသမီး
မ်ားကတန္ဖိုးထားၾကသည္။ေကာင္းစြာနိဗၺာန္မဂ္ဖိုကို ညႊန္ျပသည့္ ရဟန္း၊သံဃာကို ဒါယိကာ၊ဒါယိကာမမ်ားက
တန္ဖိုးထားၾကသည္။

ေကာင္းစြာတရားဓမၼျဖင့္အုပ္ခ်ဳပ္သူ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ကို တုိင္းသူျပည္သားမ်ားက တန္ဖိုးထားၾကသည္။


ဤအရာကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေလာကမွာမည္သည့္အရာမဆို အသံုးမ၀င္လွ်င္ အဖိုးမတန္၊ အသံုး၀င္မွတန္ဖိုးရွိ
မည္ဟုဆိုရေပမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကမာၻေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာၾကီး ဗန္ဂိုး၏လက္ရာပန္းခ်ီကားသည္ အသံုးမ၀င္ေသာ္
လည္း တန္ဖိုးရွိသည္ကိုေတြ႔ျမင္နုိင္သည္။



ထိုအခါေလာကမွာ လူသားတို႔စိတ္၀င္စားသည့္အရာသည္လည္း တန္ဖိုးရွိသည္ဟုဆိုရေပမည္။


အသိပညာ၊အတက္ပညာကၽြမ္းက်င္မႈသည္လည္းတန္ဖိုးရွိသည္။မိမိသိသည့္အရာ၊မိမိတက္ကၽြမ္းသည့္ပညာတို႔ကို
အသံုျပဳမွ။ အသံုးခ်မွသာအဖိုးတန္မည္။ တက္သိသည့္ပညာကို အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးမျပဳ။ မွ်ေ၀ျခင္းမရွိလွ်င္လည္း
တန္ဖိုးရွိမည္မဟုတ္ေပ။လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ရွိ တန္ဖိုး၏အနက္အဓိပၸာယ္သည္ က်ယ္၀န္းနက္ရႈိင္းမ်ားျပားလွေပသည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ တန္ဖိုးဟူသည္ ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊သဒၵါ၊ဟီရိၾသတၱပၸ စသည္တို႔ပါမွသာလွ်င္ တန္ဖိုး၏သေဘာ
သဘာ၀ကို အျပည့္အ၀သိနုိင္ေပမည္။တန္ဖိုးအရွိဆံုးႏွင့္ တန္ဖိုးအၾကီးဆံုးအရာသည္သဒၵါျဖစ္သည္ဟု ေအာင္ျခင္း
ရွစ္ပါး၏ အာဠာ၀ကဘီလူးမင္းအား ကယ္ခၽြတ္ခန္း၌ ျမတ္စြာဘု၇ားေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ တန္ဖိုးထားအထင္ၾကီး
ေနသည့္ စည္စိမ္ဥစၥာမ်ားသည္ ရန္သူမိ်ဳးငါးပါးႏွင့္ မကင္း၊ အခ်ိန္မေရြးဆံုးရံႈးေစနုိင္သည္။ဤပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္ပင္
စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကရ၊ အလုအယက္အေႏွာင့္အယွက္ခံရသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္။ ေသလွ်င္လည္းပါမသြား၊
ထားရစ္ခဲ့ရသည္။ တစ္ဘ၀စာေလး ေက်နပ္သေယာင္ရွိေသာ္လည္း ပစၥည္းမွေပးေသာဒုကၡကအဆေပါင္းမ်ားစြာ
သာလြန္ေနသည္။



သဒၵါဆိုသည့္ ယံုၾကည္ခ်က္မွာ ခိုင္ျမဲသည္။ မည္သူမွ်ခုိးယူလုယက္၍မရနိုင္။ သဒၵါဟူသည္ ေကာင္းတာျပဳလုပ္လွ်င္
ေကာင္းတာခံစားရမည္ဟူေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒါနျပဳလိုျခင္း၊ သီလေဆာက္တည္လိုျခင္း၊ တရားနာလိုျခင္း
စသည့္ ကုသိုလ္စိတ္မ်ားျဖစ္ေပၚလာသည္။အားေကာင္းေသာသဒၵါတရားေၾကာင့္ဘ၀အဆက္ဆက္ေကာင္းတာေတြ
အမ်ားၾကီးခံစားၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျမတ္ဆံုးဥစၥာသည္ သဒၵါပင္ျဖစ္သည္ ဟုျမတ္စြာဘုရားကမိန္႕ၾကားေတာ္မူ
ခဲ့သည့္အတိုင္း တန္ဖိုးရွိေသာလူ႕ဘ၀၀ယ္ တန္ဖိုးရွိေသာသဒၵါတရားျဖင့္ လူ႕ေဘာင္ေလာကကို
တည္ေဆာက္ေစခ်င္ပါသည္။