တစ္ေန႔ေသာအခါကေပါ့၊
လမ္းဘက္ဆီက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေၾကးစည္သံကို ၾကားလိုက္လို႔ လွမ္းၿပီးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေၾကးစည္သံခ်င္းတူေပမယ့္ တီးတဲ့အေျခအေနမတူလို႔လား ႏွလံုးသြင္းမတူလို႔လား မေျပာတတ္။ အခုေၾကးစည္သံက ႏြမ္းလ်ေနတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘုရား၀တ္တက္ၿပီးခ်ိန္မွာ တီးတဲ့ ေၾကးစည္အသံက်ေတာ့ လန္းလိုက္တာ။
ေၾကးစည္သံနဲ႔အတူေနာက ပါလာတာက လူေတြထမ္းလာတာကို သက္သက္သာသာ ေလ်ာင္းလိုက္လာတဲ့ အသက္ဇီ၀ိန္မဲ့ လူသားတစ္ဦး။ သူ႔ေနာက္မွာလိုက္လာတဲ့ လူအုပ္ႀကီး။
အဲဒီလူအုပ္ႀကီးအထဲ ေအာ္ငိုသူေတြကလည္းမနည္း။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း သြားကေလးတျဖဲျဖဲနဲ႔ေပါ့ေလ။ ငိုေနသူေတြရဲ့ အသံက ရင္၀ကို လာမွန္လို႔ က႐ုဏာျဖစ္မိပါရဲ့။
အဲ..သြားျဖဲျဖဲသြားေနသူေတြကိုေတာ့ မိမိရဲ့စိတ္က လ်စ္လ်ဴရွဳထားဟန္တူရဲ့..သူတို႔အတြက္နဲ႔ ဘာမွမထူးျခားလာ။ စာရွဳသူေတြေတာ့ ဘယ္လိုျမင္သလဲမသိ။
က႐ုဏာပိုေနလို႔လား သံေ၀ဂအားနည္းလို႔လားမေျပာတတ္ေတာ့ မရဏႆတိပြားဖို႔ေတာင္ ခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။
ဘုရားကေတာ့ ေဟာထားပါရဲ့.. ေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ားၾက၊ ေသျခင္းတရားဆင္ျခင္စဥ္းစား ပြားမမ်ားထားသူဟာ လက္မွာတုတ္မရွိတဲ့သူ ေျမြဆိုးကိုေတြ႕သလို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားၿပီး ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္း ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ေသရတတ္တယ္။
ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္စဥ္းစားပြားမ်ားထားသူမ်ားကေတာ့ လက္ထဲမွာတုတ္ရွိသူဟာ ေျမြဆိုးကို တုတ္နဲ႔ယူၿပီး အေ၀းမွာ စြန္႔ပစ္လိုက္သလို ေသေဘးနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ မေၾကာက္မရြံ႕ မထိတ္မလန္႔ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ၿပီး ဘ၀ကူႏိုင္တယ္..တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို ဒီလိုပြားမ်ားထားၾကပါလို႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
အသက္မျမဲ၊ ေသျခင္းျမဲ၊ ငါလဲဧကန္ ေသရမည္။
ငါ့အသက္မွာ၊ ေသျခင္းသာ၊ မွန္စြာေနာက္ဆံုးရွိေခ်သည္။
ဇီ၀ိန္မကင္း၊ သက္ရွည္ျခင္း၊ ေသတြင္း၌သာ ဆံုးလိမ့္မည္။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကေတာ့… ငါသည္ မုခ်ေသရမည္၊ အခ်ိန္ပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္။ အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးေအာင္ႀကိဳးစာရမည္။….တဲ့
ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ့ မရဏႆတိက လန္႔စရာေကာင္းလိုက္တာ။ လန္႔စရာသာေကာင္းတာပါ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အဲဒါကို သီခ်င္းမ်ားထင္ေသသလား မသိ။ တေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုရင္း ေပ်ာ္ေနၾကသူေတြ ကိုယ္အပါအ၀င္ တစ္ပံုႀကီး….။
တကယ္္ေတာ့ ေသျခင္းတရားပြားတယ္ဆိုတာ ေသမင္းနဲ႔ရင္းႏွီးေအာင္ မိေဆြဖြဲ႕တာလို႔ပဲေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဟဲ ေသမင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးေလေလ ေသမင္းေနာက္ လိုက္ရဲေလေလေပါ့။ ေလာကမွာ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးသူေနာက္ကို အခ်ိန္မေရြးလိုက္ရဲသလိုေပါ့ဗ်ာ..။ စိတ္ထဲမွာ ေသမင္းနဲ႔ အျမဲေတြ႕ေနေတာ့ အျပင္မွာ တကယ္ေတြ႔ရလည္း မတုန္လႈပ္ေတာ့ဘူး။ မစိုးရိမ္ေတာ့ဘူး။ ေသရမွာ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲကေန ခဏခဏ ႀကိဳတင္ေသထားၿပီးၿပီကိုး။
ခုေတာ့ ကိုယ္အပါအ၀င္ပါ။ အသက္ကေလးေမးတာေတာင္ မၾကိဳက္ခ်င္။ ေသတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္ နားခါးၾကေသး၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မဂၤလာမရွိတဲ့ စကားလာေျပာတယ္ဆိုၿပီး ေသတဲ့အေၾကာင္းေျပာသူကို မေက်နပ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြဆို အသုဘ ကိုယ့္အိပ္ေရွ႕ျဖတ္သြားရင္ေတာင္ အိမ္တံခါးေတြ လိုက္ပိတ္သတဲ့။ ေသမင္း သူအိမ္ကို ၀င္ေနခဲမွာ စိုးရိမ္တဲ့သေဘာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေသမင္းကို ေၾကာက္သူျဖစ္ေစ၊ မေၾကာက္သူျဖစ္ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းေရာ ငါေရာ သူေရာ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ရမွာပါပဲေလ….။
လမ္းဘက္ဆီက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေၾကးစည္သံကို ၾကားလိုက္လို႔ လွမ္းၿပီးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေၾကးစည္သံခ်င္းတူေပမယ့္ တီးတဲ့အေျခအေနမတူလို႔လား ႏွလံုးသြင္းမတူလို႔လား မေျပာတတ္။ အခုေၾကးစည္သံက ႏြမ္းလ်ေနတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘုရား၀တ္တက္ၿပီးခ်ိန္မွာ တီးတဲ့ ေၾကးစည္အသံက်ေတာ့ လန္းလိုက္တာ။
ေၾကးစည္သံနဲ႔အတူေနာက ပါလာတာက လူေတြထမ္းလာတာကို သက္သက္သာသာ ေလ်ာင္းလိုက္လာတဲ့ အသက္ဇီ၀ိန္မဲ့ လူသားတစ္ဦး။ သူ႔ေနာက္မွာလိုက္လာတဲ့ လူအုပ္ႀကီး။
အဲဒီလူအုပ္ႀကီးအထဲ ေအာ္ငိုသူေတြကလည္းမနည္း။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း သြားကေလးတျဖဲျဖဲနဲ႔ေပါ့ေလ။ ငိုေနသူေတြရဲ့ အသံက ရင္၀ကို လာမွန္လို႔ က႐ုဏာျဖစ္မိပါရဲ့။
အဲ..သြားျဖဲျဖဲသြားေနသူေတြကိုေတာ့ မိမိရဲ့စိတ္က လ်စ္လ်ဴရွဳထားဟန္တူရဲ့..သူတို႔အတြက္နဲ႔ ဘာမွမထူးျခားလာ။ စာရွဳသူေတြေတာ့ ဘယ္လိုျမင္သလဲမသိ။
က႐ုဏာပိုေနလို႔လား သံေ၀ဂအားနည္းလို႔လားမေျပာတတ္ေတာ့ မရဏႆတိပြားဖို႔ေတာင္ ခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။
ဘုရားကေတာ့ ေဟာထားပါရဲ့.. ေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ားၾက၊ ေသျခင္းတရားဆင္ျခင္စဥ္းစား ပြားမမ်ားထားသူဟာ လက္မွာတုတ္မရွိတဲ့သူ ေျမြဆိုးကိုေတြ႕သလို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားၿပီး ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္း ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ေသရတတ္တယ္။
ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္စဥ္းစားပြားမ်ားထားသူမ်ားကေတာ့ လက္ထဲမွာတုတ္ရွိသူဟာ ေျမြဆိုးကို တုတ္နဲ႔ယူၿပီး အေ၀းမွာ စြန္႔ပစ္လိုက္သလို ေသေဘးနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ မေၾကာက္မရြံ႕ မထိတ္မလန္႔ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ၿပီး ဘ၀ကူႏိုင္တယ္..တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို ဒီလိုပြားမ်ားထားၾကပါလို႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
အသက္မျမဲ၊ ေသျခင္းျမဲ၊ ငါလဲဧကန္ ေသရမည္။
ငါ့အသက္မွာ၊ ေသျခင္းသာ၊ မွန္စြာေနာက္ဆံုးရွိေခ်သည္။
ဇီ၀ိန္မကင္း၊ သက္ရွည္ျခင္း၊ ေသတြင္း၌သာ ဆံုးလိမ့္မည္။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကေတာ့… ငါသည္ မုခ်ေသရမည္၊ အခ်ိန္ပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္။ အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးေအာင္ႀကိဳးစာရမည္။….တဲ့
ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ့ မရဏႆတိက လန္႔စရာေကာင္းလိုက္တာ။ လန္႔စရာသာေကာင္းတာပါ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အဲဒါကို သီခ်င္းမ်ားထင္ေသသလား မသိ။ တေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုရင္း ေပ်ာ္ေနၾကသူေတြ ကိုယ္အပါအ၀င္ တစ္ပံုႀကီး….။
တကယ္္ေတာ့ ေသျခင္းတရားပြားတယ္ဆိုတာ ေသမင္းနဲ႔ရင္းႏွီးေအာင္ မိေဆြဖြဲ႕တာလို႔ပဲေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဟဲ ေသမင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးေလေလ ေသမင္းေနာက္ လိုက္ရဲေလေလေပါ့။ ေလာကမွာ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးသူေနာက္ကို အခ်ိန္မေရြးလိုက္ရဲသလိုေပါ့ဗ်ာ..။ စိတ္ထဲမွာ ေသမင္းနဲ႔ အျမဲေတြ႕ေနေတာ့ အျပင္မွာ တကယ္ေတြ႔ရလည္း မတုန္လႈပ္ေတာ့ဘူး။ မစိုးရိမ္ေတာ့ဘူး။ ေသရမွာ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲကေန ခဏခဏ ႀကိဳတင္ေသထားၿပီးၿပီကိုး။
ခုေတာ့ ကိုယ္အပါအ၀င္ပါ။ အသက္ကေလးေမးတာေတာင္ မၾကိဳက္ခ်င္။ ေသတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္ နားခါးၾကေသး၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မဂၤလာမရွိတဲ့ စကားလာေျပာတယ္ဆိုၿပီး ေသတဲ့အေၾကာင္းေျပာသူကို မေက်နပ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြဆို အသုဘ ကိုယ့္အိပ္ေရွ႕ျဖတ္သြားရင္ေတာင္ အိမ္တံခါးေတြ လိုက္ပိတ္သတဲ့။ ေသမင္း သူအိမ္ကို ၀င္ေနခဲမွာ စိုးရိမ္တဲ့သေဘာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေသမင္းကို ေၾကာက္သူျဖစ္ေစ၊ မေၾကာက္သူျဖစ္ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းေရာ ငါေရာ သူေရာ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ရမွာပါပဲေလ….။
No comments:
Post a Comment