တကယ့္တရားဓမၼရဲ႕ အဆီအႏွစ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတဲ့အခါ က်ေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမေတြကို လူေတြက အဓိပါယ္ေကာက္ယူမူေတြ မွားကုန္ၾကပါတယ္။ “ဒုစရုိက္ဆုိတာဘာလဲ၊ သူေတာ္ေကာင္းအက်င့္ဆုိတာ ဘာလဲ” အစရွိလုိ႔ေပါ့။
ဥပမာ - အျပင္ပန္းအားျဖင့္ေတြ႕ရတဲ့ ၀တ္တဆားဆင္ယင္မူေတြ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ က်င္းပတဲ့ပြဲေတြ၊ ဘာသာေရးအခမ္းအနားေတြ၊ သီးျခားယံုၾကည္ခ်က္ေတြ အစရွိသျဖင့္ေပါ့။ တရားဓမၼကို စၾကာ၀ဠာတစ္ခုလံုးက လက္ခံႏုိင္မယ့္ ခံယူခ်က္က ဘာလဲ။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဟာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ ျပဴမူေျပာဆုိစိတ္ကူးျပီး တျခားသတၱ၀ါေတြကို နာက်င္ေစမယ္ ေဘးေရာက္ေစမယ္။
တျခားသတၱ၀ါေတြရဲ႕ ေအးခ်မ္းမူခ်မ္းသာမူကို ေႏွာင့္ယွက္တာျဖစ္ရင္ အဲဒါဟာ အျပစ္ရွိတဲ့ အကုသိုလ္အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကလည္း အျပစ္က်ဴးလြန္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါပဲ။ အျပင္ပန္းက ဘယ္လုိေတြ႕ရေတြ႕ရ၊ ဘယ္လုိ၀တ္စံု ၀တ္ထား၀တ္ထား၊ ဘယ္လိုထံုးတမ္းစဥ္လာေတြပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘယ္လုိ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္မူေတြပဲ လုပ္ေနေန ဘာမွမထူးပါဘူး။
အလားတူပါပဲ၊ သတၱ၀ါေတြကို ကူညီမစတဲ့၊ အက်ိဳးျဖစ္ေစတဲ့ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ ျပဳလုပ္မူေတြ၊ သတၱ၀ါေတြအားလံုးအတြက္ ေအးခ်မ္းမူ သာယာမူ အဆင္ေျပမူေတြ ဖန္တီးေပးတဲ့ လုပ္ေဆာင္မူေတြဟာ ကုသုိလ္ေကာင္းမူေတြပါပဲ။ ျပဳလုပ္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္လုိပဲ ၀တ္စားထား ၀တ္စားထား၊ ဘယ္လုိအခမ္းအနားေတြလုပ္လုပ္၊ မလုပ္လုပ္ ဘာမွ မထူးပါဘူး။ ကုသုိလ္ဟာ ကုသိုလ္ပဲ၊ အကုသိုလ္ဟာ အကုသုိလ္ပါပဲ။ အေရးၾကီးတာက ကိုယ္ရဲ႕လုပ္ကိုင္မူပါပဲ။
ကိုယ့္ရဲ႕အက်ိဳးေက်းဇူးေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ကိုင္မူအေပၚမွာ တည္ပါတယ္။ သဘာ၀ဓမၼနိယာမက ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ဒါကို လက္ခံရပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားကေဟာေျပာလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္းဂန္လာလုိ႔လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာသမားက ေျပာလုိ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ ကုိယ္တုိင္ လက္ေတြ႕ခံစားသိရွိျပီး ျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဓမၼလမ္းစဥ္မွာ ေရွ႕ကိုဆက္လက္ျပီး သြားတဲ့အခါ “ဒါဟာ သဘာ၀တရားပဲ၊ စၾက၀ဠာတရားပဲ” ဆုိတာကို မိမိရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕အေနနဲ႔ သိနားလည္ လာၾကပါလိမ့္မယ္။ ရွင္းလင္းလာပါလိမ့္မယ္။
ဓမၼဆုိတာ စၾကာ၀ဠာနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ တရားပဲ။ တစ္ဦးစီ၊ တစ္ဦးစီ အားလံုးနဲ႔ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ စၾက၀ဠာရွိ သက္ရွိသက္မဲ့ အားလံုးကို အုပ္စိုးေနပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဟာ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္စိတ္ရွိေနမွသာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံနဲ႔ သူတစ္ပါးကို က်ဴးလြန္ႏုိင္ပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟအစရွိတဲ့ ကိေလသာအညစ္အေၾကးေတြ တစ္ခုခု ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မွႏူတ္နဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္အမူအရာနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးအေပၚမွာ က်ဴးလြန္ႏုိင္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment