ေတာင္းပန္တာ အညံ့ခံရာမက်ပါဘူး

လူဆိုတာ အမွားမကင္းႏုိင္တဲ့ သတၱ၀ါေတြျဖစ္ေနတဲ့ အတိုင္းလူေတြရဲ႕ မလြဲမေရွာင္သာ ျပဳေဆာင္စရာကိစၥေတြ ထဲမွာ
အမွားအတြက္ ၀န္ခံရျခင္းႏွင့္ ေတာင္းပန္ျခင္းဆိုတာေတြလည္း ရံဖန္ ရံခါဆိုသလို ရွိေနတတ္တယ္။


သို႔ေပမယ့္ အဲဒီလိုအမွားမကင္းတဲ့ လူေတြဆီမွာပဲ အားနည္းခ်က္တစ္ခုက ထပ္ဆင့္ရွိေနျပန္ေသးတယ္။ ဘာလဲဆုိ ေတာ့
တခ်ိဳ႕သူေတြဟာ သူမ်ားရဲ႕ေတာင္း ပန္မႈကိုသာ အရယူခ်င္ၾကတာ ကိုယ္မွား တဲ့အလွည့္က်ရင္ေတာ့ ၀န္ခံဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
ေတာင္းပန္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တုံ႕ဆိုင္းေတြေ၀ ေနတတ္တယ္။ ေနာက္က်႐ံုေနာက္က် တာဆိုေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေျပာရမွာ
ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တခ်ဳိ႕ဆိုလံုး၀ကို ၀န္မခံတဲ့ အျပင္ေတာင္းပန္ဖို႔ဆိုလည္း မသိလိုက္မသိဘာသာပဲ ေနပစ္
လိုက္ တတ္ၾကတယ္။



ဒါတင္လားဆိုအဆိုးဆံုး က ကိုယ့္အမွားကို သူမ်ားအမွားျဖစ္ေအာင္ လွီးလႊဲဲအျဖစ္ပံုခ်တာနမ်ိဳးနဲ႔ အျပစ္ကလြတ္လို
လြတ္ျငား မဆိုင္တဲ့သူကိုပါ အမွားေ၀ငွေပးလိုက္ခ်င္ေသးတဲ့ အျပစ္ပဲ။


အမ်ားၾကားဖူးမွာျဖစ္တဲ့ ဒါမွမ ဟုတ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေျပာရင္ေျပာဖူး ၾကမယ္။ ““ေျဗာင္လိမ္တာေလာက္ခံရခက္
တာမရွိဘူး”” ဆုိတာနဲ႔ ““၀န္ခံလုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွာမို႔လဲ”” ဆုိတဲ့စကားေတြဟာ တစ္ဖက္သားကမွားေနရင္သာ
အလြယ္ တကူေျပာထြက္ႏိုင္ၾကသေလာက္ ကိုယ့္ အလွည့္မွာ ႏႈတ္ဆြံ႕ေနေလ့ရွိတာမ်ိဳးေတြ ေပါ့။


သဂၤဇာဆရာေတာ္ႀကီးေျပာဖူးပါ တယ္။ တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္မွာ ထင္းေပါက္စရာမရွိလု႔ိ ပန္းပဲဖို ကို
ေရာက္သြားတယ္။ ဟိုမွာ ေရာင္းဖိုိ႔ ေထာင္ထားတဲ့ ပုဆိန္နဲ႔ ပဲခြပ္ေတြျမင္ ေတာ့ လူကခပ္ေရွာင္ေရွာင္မို႔ပဲကြပ္တစ္
ေခ်ာင္း၀ယ္ၿပီး ျပန္လာသတဲ့။ အိမ္ ေရာက္ေတာ့ ပဲကြပ္နဲ႔ထင္းေပါက္ထင္းခြဲ ရတာမတြင္ဘူးတင္ပါတယ္။ စိတ္တိုၿပီး
အမ်ိဳးမ်ိဳးညည္းၫူေနတာေပါ့။ဘယ္တြင္ မလဲပဲကြပ္ဆိုတာက အသြားကန္႔လန္႔နဲ႔ ပုဆိန္လိုထင္းခြဲဖို႔ လုပ္ထားတဲ့
ကိရိယာမွ မဟုတ္တာ။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူဒီ လိုညည္းၫူေနတာကိုၾကားသြားတဲ့လင္မ ယားျဖစ္သူဟာ အိမ္ထဲ
ကထြက္လာၿပီး သူ႕အျပစ္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့…။



““ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ရွင့္မလဲလုပ္လုိက္ ရင္အလြဲခ်ည္းပဲ။ ဒီပံုနဲ႔ ရွင့္ထင္းကဘယ္ ေတာ့ကြဲမွာလဲ၊ ရွင္ေပါက္ေနတဲ့ဟာက
ပုဆိန္မဟုတ္ဘူးရွင့္..ပဲကြပ္””  လို႔ဆိုေတာ့


အဲဒီလူျပန္ေျပာလိုက္တာက ““အို..ငါ မွားတာမွ တစ္ေခ်ာင္းတည္းရယ္၊ ပန္းပဲ သမားမွားထားလိုက္တာတတန္းႀကီး၊
တသီႀကီး”” ပါတဲ့..............။


အဲဒါၾကည့္ေပါ့။ ျငင္းကြယ္လို႔မရေလာက္ေအာင္ မွားမွန္းေသခ်ာေနတာ ကိုေတာင္ ၀န္မခံခ်င္ေတာ့မွားေဖာ္မွား ဖက္ရွာ
ၿပီး ေရွာင္ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ဆိုေတာ့ မွား႐ံုကာမွ်ေလာက္သာ အျပစ္ရွိတယ္ဆိုဦးေတာ့ ကိုယ့္
အမွားအတြက္တာ၀န္ယူမႈ (Responsibility) ၊ တာ၀န္ခံမႈ (Accountability) ေတြနဲ႔အတူေျဖရွင္းျပင္ဆင္ဖို႔
ႀံကိဳးစားတယ္ဆိုုရင္ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳ၊ ဖံုးကြယ္တာထက္ေတာ့ ဂုဏ္သိကၡာလည္း ရွိ၊ လူႀကီးလူေကာင္းလည္းဆန္ရာ
ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းတရားဥပေဒ လုပ္ထံုုးလုပ္နည္းေတြမွာ အျပစ္တစ္ခု က်ဴးလြန္မိသူဟာ တိမ္းေရွာင္
ထြက္မေျပး ဘဲရဲ၀ံ့႐ိုးသားစြာရင္ဆိုင္တယ္ဆိုရင္ အထုိက္အေလွ်ာက္ သက္ညႇာခြင့္ရရွိတာျဖစ္မွာပဲ။


လူတုိင္းဟာ ျပဳမွား၊ ေျပာမွား၊ ႀကံ မွားဆိုတဲ့ ကာယကံမႈ၊ ၀စီကံမႈ၊ မေနာ ကံမႈ၊ အမွားတစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခ်ိန္မဟုတ္
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၊ တစ္ေနရာ မဟုတ္တစ္ေနရာမွ လုပ္ေဆာင္မိသြားႏိုင္တာပဲ။ အိုင္း စတုိင္း (Einstein) လုိပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီး
ေတာင္ ““က်ဳပ္ ၉၉ ရာခုိင္ႏႈန္းမွားခဲ့တယ္”” လို႔ထုတ္ေျပာဖူးတာကို ၾကည့္ရင္သာမာန္လူေတြ ဆုိတာ ဘယ္လို
ဆင္ေျခ၊ ဆင္လက္မ်ိဳး နဲ႔မွ ဟန္ေဆာင္ဖုန္းကြယ္ေနဖို႔သင့္မယ္ မထင္ဘူး။ မွားရင္၀င္ခံ၊ ေတာင္းပန္သင္တာေတာင္း
ပန္ၿပီးအလားတူ အမွားမ်ိဳး ေနာက္မမွားေအာင္ျပဳျပင္ဆင္ျခင္သြားျခင္းကသာ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ဖို႔ရွက္ေန၊ မာန္တက္
ေနတာေတြထက္ အခုအခ်ိန္မွာေရာ၊ ေနာင္အရွည္အတြက္ပါ အမ်ား ရဲဲ႕ေက်နပ္ေလးစားလက္ခံမႈကို ရႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။
တကယ္လို႔အမွားအတြက္၀န္ ခံဖို႔နဲ႔ ေတာင္းပန္စရာကိစၥဟာ အရမ္းကို ခက္ခဲဲတဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္သဖြယ္ျဖစ္ ေနခဲ့
မယ္ဆိုရင္လည္း…““မမွားေသာ ေရွ႕ေန မေသေသာေဆးသမား”” ၊ ““ပညာ ရွိသတိျဖစ္ခဲ”” ဆိုတဲ့စကား
ေတြရွိထားသားပဲ။ မေျဖသာႏုိင္စရာဘာရွိမလဲ။



၁၉၃၈ ခုႏွစ္က တကၠသိုလ္သမဂၢ မွာဥကၠ႒ျဖစ္ေနသူဟာ ဥပေဒတန္းသား ကိုေအာင္ဆန္းေပါ့။ အဲဒီႏွစ္မွာသင္းလံုး
ကၽြတ္အစည္းအေ၀းႀကီးက်င္းပေတာ့ ေနာင္ေသာအခါ အိုးဦးၫိုျမလို႔ထင္ရွား လာမယ့္ ကိုၫိုျမက သမဂၢအပူေဆာင္
အဖြဲ႕အေနနဲ႔ ပါတီနိုင္ငံေရးေရာယွက္ေနျခင္း ဟာ သမဂၢအျခခံဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒကို ဆန္႔ က်င္ေနရာက်တယ္လို႔ထင္
ျမင္ယူဆၿပီး အယံုအၾကည္မရွိအဆိုတစ္ရပ္တင္သြင္း လိုက္တယ္။ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က သူ႔ကၽြန္ဘ၀က
လြတ္ေျမာက္ဖိုိ႔အတြက္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး အမ်ိဳးသားႏိုင္ ငံေရးေရခ်ိန္ျမင့္တက္ေနခ်န္ဆိုေတာ့ဥပေဒ စည္းကမ္း
အတုိင္္း မဲခြဲဆံုးျဖတ္ၾကတဲ့အခါ ကိုၫုိျမအဆိုလည္း အျပတ္အသတ္ပဲ အေရးနိမ့္ခဲ့တယ္။



အဆိုေအာင္ျမင္တာ ႐ႈံးနိမ့္တာက အဓိကက်တဲ့ ေထြေထြထူးထူးကိစၥလို႔မ ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ျပႆနာကမဲဲခြဲအၿပီး ပရိသတ္
လက္ခုပ္သံစဲသြားတာနဲ႕စိတ္တို ေဒါပြဲေနတဲ့ ကိုေအာင္ဆန္းဟာ သဘာ ပတိထုိင္ခံုက ထရပ္ရင္း ကိုၫိုျမကိုသူ႔ သူငယ္
ခ်င္း ကိုသိန္းေဖအေပၚသစၥာေဖာက္ ၿပီး အေမရိကန္ပညာေတာ္သင္ဆု ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဖြင့္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
ဒီအေၾကာင္းအရာဒဂုန္တာရာက သူ႔ရဲ႕ ““ဖ်တ္ခနဲေတြ႕ရေသာ ႐ုပ္ပံုလႊာ ကားခ်ပ္မ်ား..”” မွာ..““သတင္းစာ အတတ္
ပညာေတာ္သင္ဆု ကိုိသိန္းေဖ ႏွင့္ကိုၫိုျမတို႔ အၿပိဳင္ေလွ်ာက္သည့္အ ေၾကာင္းကို ကိုးကားျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔
လည္း အံ့အားသင့့္သြားခဲ့ၾကသည္။ အမွန္ကလူပံုလယ္တြင္ ခ်ေျပာသင့္ေသာ စကားမဟုတ္။ အခ်င္းခ်င္း လုပ္ရပါ့မ လား
ဟု က႐ုဏာေဒါသလည္းျဖစ္ႏုိင္သည္””  လို႔ မွတ္တမ္းျပဳေရးဖြဲ႕ထားခဲ့တယ္။ လိုရင္း ေျပာရမယ့္ အဓိကအခ်က္ကေတာ့
အဲဒီ ရဲ႕အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ေနာက္ႏွစ္ရက္သံုး ရက္အၾကာမွာ ဥကၠ႒ကိုေအာင္ဆန္းဟာ ကိုၫိုျမအေပၚသူေျပာမိခဲ့သမွ်
႐ုတ္သိမ္းေၾကာင္းနဲ႔ တတ္သမွ်႐ုပ္သိမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေတာင္းပန္ထားတဲ့ ေၾကာညာခ်က္ေတြကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္း
ေဆာင္ေၾကာ္ျငာ သင္ပုန္းအသီးသီးက တစ္ဆင္ထုတ္ျပန္ ေတာင္းပန္လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။



ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ ၂၃ႏွစ္အရြယ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားကိုေအာင္ဆန္း ဟာတဒဂၤမခံခ်င္စိတ္နဲ႔စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာ
ခဲ့တဲ့ သူ႔အမွားကိုျပန္ေတာင္းပန္ဖို႔ တာ၀န္မမဲ့ခဲ့သလုိ ႐ိုးသားဖို႔အတြက္ လည္းသတ္ၱိရွိခဲ့တယ္ဆိုရပါမယ္။ ဒါကို အ႐ႈံး
ေပးအညံံ့ခံလုိ္က္ရတယ္လုိ႔ ဘယ္ ပညာရွင္၊ ဘယ္ပညာရွိကမွလည္းသတ္ မွတ္လို႔ရမယ္မထင္ပါဘူး။ တစ္နည္းအား
ျဖင့္ဆိုရင္ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာ လိမ့္မယ့္ကိုေအာင္ဆန္းဟာ သူ႔သမုိင္း ကိုအဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက အတည့္
ေတြး ၿပီးအေျဖာင့္ေရးခဲ့သလို အ႐ိုးခံအတုိင္း က်င့္ႀကံခဲ့တယ္လို႔သာေျပာႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။



လူဆိုတာအမွားမကင္းဘူးဆိုေပ မယ့္ တစ္ပါးသူရဲ႕အမွားသာျမင္တတ္ၿပီး ကုိယ္မွားတာကိုေတာ့ မျမင္တတ္႐ံုမက
ျမင္ျပန္္လည္းျပင္ဖို႔မႀကိဳးစားသူနဲ႔၊ ျပစ္ တင္ကဲ့ရဲ႕ဖို႔သာတတ္ေျမာက္ထူးခၽြန္ၿပီးခ်ီး မြမ္းေျမႇာက္စားဖို႔ဆိုရင္ တြန္႔ဆုတ္၀န္
ေလးေလ့ရွိသူဟာ လူႀကီးလူေကာင္း စ႐ုိက္လကၡာလို႔ ယူဆဖို႔ခက္မွာျဖစ္သလို ေရွ႕ေဆာင္ဦးရြက္ေနရာကလည္း ဘယ္
လိုစိတ္ခ်လို႔ရႏုိင္မွာလဲ။



မ်ားမၾကာလွေသးမီက ျမန္မာသ တင္းမီဒိယာေလာကတစ္ခုလံုးကို အုတ္ ေအာ္ေသာင္းတင္းျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္
သူေ႒းတစ္ဦးရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္စကား မ်ိဳးဟာ အရွိန္ယူအားေမြးခါစသတင္း ေလာကရဲ႕ အညြန္႔အဖူးကိုခူးဆြတ္ခ်ိဳးႏွိမ္
ပစ္ရာေရာက္တ့ဲ အျပဳအမူနဲ႔တူသလို ေတာင္းပန္ျခင္းနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့အမွားမ်ိဳး ျဖစ္တယ္လို႕လည္း အမ်ားကယူဆခဲ့
ၾကတယ္။ စိက္ပ်က္၀မ္းနည္းစရာပါပဲ။ ဒီ တစ္ခါလည္း အဲသလိုမဆဲ႐ုံတစ္မယ္ ပြဲဆူလႈပ္ခတ္ခဲ့တဲ့ အမွားအတြက္
ကာယကံရွင္ကိုယ္တုိင္ ဘယ္လို၀န္ခံေတာင္းပန္ မႈမ်ိဳးကို မွ ခုခ်ိန္ထိမၾကားမိေသးတာ အစဥ္အလာေတြနဲ႔ အသား
က်ခဲ့တာေၾကာင့္လား ေတြးထင္စရာျဖစ္ရတယ္။ တကယ္ဆုိ ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြေျပာင္းလာခဲ့ၿပီမို႔ လက္လြတ္
စပယ္ လြယ္လြယ္ေျပာၿပီး ေပါ့ေပါ့ထားလိုက္လို႔ရေက်းဆို အမ်ား ေလးစားခံရေလာက္တဲ့ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးျဖစ္လာမယ့္
ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးေတာင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းအေပၚမွားတဲ့အမွားအတြက္ ေတာင္းပန္မႈနဲ႔ မကင္းႏုိင္ေသးရင္ အမ်ား
အေပၚတင္ရွိလာတဲ့ အမွားမ်ိဳးအတြင္ တေလးတစားရွိသင့္တာေပါ့။



တကယ္ေတာ့မွားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ လူတုိင္း႐ုိး႐ိုးသားသားမွား ခြင့္ရွိေနသားပဲ။ ေတြးေခၚရွင္ေဟဂယ္
(Hegel) ကဆို ”Panic of error is the death of progress အမွားကိုေၾကာက္ျခင္းဟာတုိးတက္မႈရဲ့ေသျခင္း””
လို႔ေတာင္ ေျပာထားေသးတယ္။ တကယ္အေရး ႀကီးတာက အမွားကိုသိျမင္ဖို႔နဲ႔ျပင္တက္ ဖို႔မဟုတ္လား။ ဒါမွလည္း မွား
ရက်ိဳး၊ အမွားခံရက်ိဳးေတြနပ္ေတာ့မွာေပါ့။



တခ်ိဳ႕ကမွားမွန္းသိသိနဲ႔ ကိုယ္မွန္ေနသေယာင္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ၿငိမ္ေနတက္တယ္။ ဟန္ေဆာင္တာ လိမ္ညာျခင္းတစ္
မ်ိဳးမို႔ ႐ိုးသားစြာ၀န္ခံလုိက္တာေလာက္ သိက္ၡာမရွိပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ကလည္းမွားတုန္းမွားခဲ့ၿပီး ၀န္ခံဖို႔အလွည့္က်ေတာ့
အရွက္နဲ႔ မာနကိုတစ္စက္ကေလးမွအထိပါးမခံလိုၾကဘူး။ ႐ိုးေျဖာင့္တဲ့ ဂုဏ္ဆိုတာဘာနဲ႔မ်ား ႏႈိင္းယွဥ္လဲလွယ္လို႔မႏုိင္
မွာမို႔လို႔လဲဲ။ ယုတ္စြအဆံုး မတတ္သာ တဲ့အေျခအေနမွာ မွားၿပီးေတာင္းပန္ လိုက္ရေစဦးေတာ့ အဲဒါအ႐ႈံးေပးရာ
မေရာက္သလို အညံ့ခံရာလည္းက်မယ္ မထင္ပါဘူး။

လူမွန္သမွ် အမွားကင္းႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္တဲ့အေလွ်ာက္ ၀န္ခံရဲၿပီး

ေတာင္းပန္တတ္တဲ့ ဂုဏ္ရည္ျမင့္လူသားေတြျဖစ္ လာႏုိင္ၾကပါေစ။