"ဆရာ ဦးမင္းထူးနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါရွင္။"
ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ့္က-
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာက ဆရာဦးမင္းထူးပါ။ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ကေလးမ။"
"အခန္းထဲ ၀င္ခြင့္ျပဳပါ ဆရာ။ သမီး စကားနည္းနည္းေလာက္ေျပာခ်င္လို႔ပါ။"
"ေကာင္းပါၿပီ။"
ေကာင္မေလးက အခန္းထဲ၀င္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ စားပြဲေရွ႕မွာ ထိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ လြယ္အိတ္ထဲက တစ္စံုတစ္ခုကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ပါကင္ထုတ္ထားေသာ ဘူးေလးတစ္ဘူး။ ထိုပါကင္ဘူးေလးကိုင္ရင္း ၅ စကၠန္႔ေလာက္ သူမ ၿငိမ္ေနသည္။ ၿပီးမွ-
"ဆရာ့အေနနဲ႔ အပန္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ ဒီ ပါကင္ဘူးေလးကို လက္ခံေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ဆရာ့အတြက္ အေရးပါမယ္လို႔ သမီးထင္ပါတယ္။"
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္လိုက္မိသည္။ ဒီကေလးမ လာေနာက္ေနတာလား။ မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ သူမ ပံုစံက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး။ ဒီကေလးမကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စာသင္တဲ့ သခ်ၤာေမဂ်ာတန္းက မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာဖို႔ ပါးစပ္ဟလိုက္စဥ္မွာပင္ သူမက-
"ဆရာ၊ သမီးကို တစ္ခုခုေမးခ်င္ေနတာ သမီးသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ့အေနနဲ႔ ဒီပါကင္ဘူးေလးကို အရင္လက္ခံထားေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုပါရေစ။"
သူမက သက္ျပင္းတိုးတိုးေလး ခ်လိုက္သည္။
"သမီးနာမည္ မဒီေမာင္ပါ ဆရာ။ ျမန္မာစာ ေမဂ်ာကပါ။"
"သမီးကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါ ဆရာ။"
သူမ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့စားပြဲမွ ထသြားသည္။ တံခါးအေပါက္၀ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ့ဘက္ လွည့္ၿပီး-
"သမီးက မမနဒီေမာင္ရဲ႕ ညီမ ပါ။"
သူမ လွည့္ထြက္သြားသည္။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"အဲဒီေတာ့ မင္းဘာဆက္ျဖစ္လဲ မင္းထူး"
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေ၀ယံတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စကားေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အခ်စ္ေရးကို အစအဆံုး သိထားေသာ ေ၀ယံကို ကၽြန္ေတာ္က ဒီမနက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းသူေလးအေၾကာင္း ေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။
"ဟ ဘာဆက္ျဖစ္ရမွာလဲ။ ငါပဲနားၾကားမွားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္မက္မက္ေနတာလားဆိုၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ စဥ္းစားေနမိတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့မွ အဲဒီ့ေကာင္မေလး ထားခဲ့တဲ့ ပါကင္ဘူးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွ စာေလးတစ္ေစာင္ရယ္၊ ဓာတ္ပံုေလး တစ္ပံုရယ္ေတြ႕တယ္။ ဓာတ္ပံုေလးက နဒီနဲ႔ အဲဒီ့မဒီေမာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ရိုက္ထားတဲ့ပံု။ စာထဲမွာေတာ့… စာထဲမွာေတာ့… ။"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
အင္းလ်ားကန္ေဘာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂ေယာက္ ထိုင္ေနတာ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ စမေျပာ။ မဒီဆိုတဲ့ကေလးမ ဘာေတြးေနမလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။
"သမီးေၾကာင့္ ဆရာတို႔၂ေယာက္ ကြဲရတာပါ။ ဆရာနဲ႔ မမအရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာကို သမီး လံုး၀ မရိပ္မိခဲ့တာပါ။ မမ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဆံုးသြားေတာ့မွ သမီး သိခဲ့ရတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔လဲ ဆရာ့အတြက္ မမထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေလးကို ဆရာ့ဆီ သမီးလာေပးတာပါ။ သမီးကို ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ ဆရာ့ကို မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မိဘေတြ မရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္း ညီအစ္မ ၂ေယာက္ထဲ ရွိတဲ့ဘ၀မွာ မမကို သ၀န္တိုၿပီး အိမ္ေထာင္မျပဳေစခ်င္ခဲ့တာ သမီးရဲ႕အတၱႀကီးမႈပါ။ ၿပီးေတာ့..."
"ေတာ္ပါေတာ့ မဒီ။"
အဆက္မျပတ္ေျပာေနတဲ့ မဒီရဲ႕ စကားလံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္လိုက္သည္။ -
"နဒီ့စာထဲမွာ ဘာေရးထားလဲ မဒီသိလား။"
ကၽြန္ေတာ့္ မဒီ့ကို ေမးလိုက္သည္။ သူမက ျငင္သာစြာ ေခါင္းခါၿပီး-
"သမီး မသိပါဘူးဆရာ။"
"ဟုတ္ၿပီ။ ဆရာေျပာျပမယ္။ နဒီက သူ သစၥာရွိရွိ ခ်စ္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ မဒီ့ေၾကာင့္၊ မဒီ့ကို အရမ္းခ်စ္လို႔၊ ညီမေလး စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးတာနဲ႔ ဆရာ့ကို မေျပာမဆို အဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို ညီအစ္မ၂ေယာက္လံုး ထြက္သြားရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ ရွင္းျပထားတာ။ နဒီ ဟာ သိပ္သနားစရာေကာင္းတယ္လို႔ မင္း မထင္ဘူး မဒီေမာင္။ မင္း မမ ကို မင္းမသနားဘူးလား။ ဟင္။"
ကၽြန္ေတာ့္စကားသံအဆံုးမွာ မဒီက-
"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ။ မမဟာ မဒီ့အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာ့ကို ခ်စ္လွ်က္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာပါ။ ဆရာတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခ်ိန္မွာ မဒီ့အသက္ ၁၅ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဆရာတို႔ ခ်က္ခ်င္း လက္မထက္ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့ မဒီေလ မမကို အရမ္းသ၀န္တိုမိခဲ့တယ္။ မမကို ဆရာလက္ထဲ မေပးလိုက္ခ်င္လို႔ ၁၀တန္း စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားခဲ့တာပါ ဆရာရယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ၁ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး။ ဆရာ့ကို လြမ္းတဲ့ စိတ္နဲ႔ တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ၿပီး မမဆံုးသြားခဲ့တာပါ။ မဒီလဲ မဒီ့ရဲ႕ အျပစ္ေတြကို ျပန္ေပးဆပ္ခ်င္လို႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခဲ့တာပါ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာအလုပ္လုပ္တဲ့ တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာ ေမဂ်ာ ယူၿပီး ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာပါ။"
စကားေတြ အရွည္ႀကီး ေျပာလိုက္ကာ သူမ အသံတိတ္သြားျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က-
"ေကာင္းပါၿပီ မဒီ။ မဒီမွားမွန္း သိရင္ ဆရာ ေက်နပ္ပါတယ္။ မဒီ့အေပၚ အျပစ္မတင္ပါဘူး။"
ေျပာေျပာဆိုဆုိပင္ ကၽြန္ေတာ္ မတ္တပ္ ထရပ္လိုက္သည္။
"ၿပီးတာေတြ ၿပီးပါေစေတာ့ မဒီ။ ကဲ... ဆရာျပန္ေတာ့မယ္။"
ကၽြန္ေတာ္ စကားအဆံုးမွာ သူမက-
"ခဏေလးဆရာ ။ မဒီေျပာစရာရွိလို႔။"
ကၽြန္ေတာ္ သူမ မ်က္၀န္းကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ မ်က္ရည္၀ဲေနသလိုဘဲ။
"မဒီေလ... မဒီရဲ႕အျပစ္ေတြအတြက္ ဆရာ့ကို ျပန္ေပးဆပ္ပါရေစ။"
သူမ စကားကို ခဏရပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္-
"မဒီ ့ကို မမေနရာမွာ အစားထိုးလိုက္ပါ ဆရာ။"
အသံက တိုးတိုးေလး။ ၿပီးေတာ့ ရွဳိက္သံပါေနသလို။ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ရင္း အရမ္းအံ့ၾသသြားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပင့္သက္တစ္ခု ရွဳိက္လိုက္သည္။
"မဒီ။ သမီး။ အခ်စ္ဆိုမ်ဳိးဟာ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ အစားထိုးလို႔ ရခ်င္ရမယ္။ ဆရာ့အတြက္ေတာ့ အစားထိုးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သမီးက ငယ္ေသးတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ သမီး နားလည္လာမွာပါ။ ဆရာ့ႏွလံုးသားဟာ နဒီတစ္ေယာက္ထဲနဲ႔တင္ ျပည့္သြားပါၿပီ။"
ထုိအခါ သူမ က-
"သမီး ရဲ႕အျပစ္ေတြကို အစားထိုးတဲ့နည္းနဲ႔ ေပးဆပ္ခ်င္တာပါ။
ဆရာ့ကို အထင္ေသးလို႔ေျပာတာာ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္။"
"ဆရာ နားလည္ပါတယ္ မဒီရယ္။ သမီးအျပစ္ေတြကို ဆရာ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ အဲဒီ့လိုပဲ ဆရာကိုလဲ သမီးေမ့ပစ္လိုက္ပါ။ အရာရာကို ေမ့ပစ္ၿပီး ဘ၀အသစ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းပါ သမီး။"
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္လာမိသည္။ သူမ ဘယ္လို က်န္ခဲ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သိလဲ မသိခ်င္ပါ။ အရာရာၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီးဘဲ။
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္းမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္အရမ္းခ်စ္တဲ့သူ ေသသြားေပမဲ့လဲ ကိုယ္ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိုယ္အသက္ရွဴေနသေရြ႕၊ ကိုယ့္ႏွလံုးခုန္ေနသေရြ႕ သူ ရွင္သန္ေနမွာပါ။
--------------------------------------------------------။--------------------------------------------------------------
အသဲႏွလံုးထဲ
သံမႈိစြဲသလို ျဖစ္ေနတဲ့အခ်စ္
မျမင္တတ္လို႔
ရက္ရက္စက္စက္ခြဲ
ဆားနဲ႔နယ္လို႔
ခံရခက္ေအာင္ လုပ္ေပမဲ့
အျပစ္မျမင္တဲ့
ကိုယ့္မွာေတာ့
အရူးႀကီးတစ္ေယာက္လို
ခ်စ္ေနလွ်က္
အစားထိုးဖို႔
မရခဲ့ဘူးဆိုတာ
ခ်စ္သူသိႏိုင္ပါေစ။။။
No comments:
Post a Comment