တစ္ခါတုန္းကဂ်ပန္ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးဟာ နန္းေတာ္ထဲကို ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ၀င္လာခ်ိန္မွာ အေစာင့္ေတြကမတားဆီး
လိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ဘုရင္ၾကီးဆီကို တန္းေရာက္သြားပါတယ္။ ဘုရင္ၾကီးကလည္း ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးကို ေတြ႕လိုက္ရ
ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲေမးလိုက္ပါတယ္။
အရွင္ဘုရား….ဘာမ်ားအလိုရွိပါသလဲ ဘုရား….
ငါအိပ္ဖို႕ အခန္းေကာင္းေကာင္းတစ္ခုအလိုရွိတယ္…
အို..အရွင္ဘုရားေနရာမွားးလာျပီ။ ဒါတည္းခိုခန္း မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ ဘုရား…။
ေနပါဦး၊ ေမးပါဦးမယ္။ မင္းေျပာတဲ့ ဒီနန္းေတာ္မွာ မင္းအရင္ ဘယ္သူေနသြားသလဲ။
တပည့္ေတာ္အရင္ တပည့္ေတာ္အေဖ ေနသြားပါတယ္ဘုရား။ အခု တပည့္ေတာ္အေဖ မရွိေတာ့ပါဘူး..။
မင္းအေဖအရင္ေကာ ဘယ္သူေနသြားသလဲ..
တပည့္ေတာ္အဘိုးေနသြားပါတယ္။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူဘုရား….
မင္းအဘိုးအရင္ေကာ တပည့္ေတာ္အေဘးေနသြားပါတယ္ဘုရား..
ဒါမ်ားကြာ…..နန္းေတာ္တဲ့၊ မင္းအေဖလည္း ေနျပီးထြက္သြားရျပီ၊ မင္းအဘိုးလည္းေနျပီးထြက္သြားရျပီ၊ မင္းအေဘး
လည္း ေနျပီးထြက္သြားရျပီ၊ မင္းလည္းေနျပီး ထြက္သြားရဦးမယ္၊ ဒါတည္းခိုခန္းမဟုတ္လို႕ ဘာလဲကြာ… ဂ်ပန္
ဘုန္းၾကီးရဲ႕ စကားၾကားလုိက္ရေတာ့ ဘုရင္ၾကီးလည္း တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးတဲ့
ေၾသာ္….ငါဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ေနေနပါလား .. ဆိုတဲ့ အသိဥာဏ္သစ္တစ္ခု လင္းကနဲ ၀င္သြားပါေတာ့ သတဲ့။
(ဂ်ပန္ဇင္ပံု၀တၳဳ) ပံုုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးေျပာသလို အားလံုးအားလံုးဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ေခတၱခဏ ၀င္တည္းေနၾကရတာပါ။
အခ်ိန္တန္ရင္ သတ္မွတ္ရက္ေစ့ရင္ အိမ္ျပန္ၾကရမွာပါ။ ဒီေတာ့ တည္းခိုခန္းမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေနခြင့္ရဦးမလဲ..?
လူ႕ဘ၀သက္တမ္းကို ေယဘုယ် ၇၅ ႏွစ္ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အသက္ ၄၀ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ
၃၅ ႏွစ္ပဲေနခြင႔္ရေတာ့မွာပါ။ အသက္၅၀ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၂၅ ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။
အသက္ ၆၀ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၁၅ ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။ လက္က်န္အခ်ိန္က နည္းေနပါျပီ။
က်န္ေနတဲ့အခ်ိန္က ကိုယ့္အတြက္ သိပ္တန္ဖိုးရွိေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ သူတစ္ပါးေကာင္းတာ မေကာင္းတာကို
ေ၀ဖန္ေနရမယ့္အခ်ိန္၊ အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ပဲ ေနရမယ့္အခ်ိန္၊အရြယ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဆိုလိုတာက သူတစ္ပါးေကာင္းတာ မေကာင္းတာထက္ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ေနဖို႕က အဓိကပါ။
ဒီေတာ့ က်န္ရွိေနတဲ့သက္တမ္းကို္ဘယ္လိုေနမလဲ…? ဒီေမးခြန္းကို ေန႕တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေမးရမွာပါ။
ဒါဆိုလူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကိုဘာနဲ႕ဆံုးျဖတ္မလဲ၊ ရာထူး၊ ေငြေၾကးဥစာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အျခံအရံ
ေတြနဲ႕ တုိင္းတာမလား။ ဒါေတြနဲ႕ တိုင္းတာလို႕မရပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆိုတဲ့
သိကၡာသံုးပါးနဲ႕ပဲတိုင္းတာရမွာပါ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သိကၡာသံုးပါးနဲ႕ ျပည့္စံုေနရင္ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ။ ရာထူး၊ ေ
ငြေၾကးဥစာ၊ ပညာ ၊ ေအာင္ျမင္မႈ၊ အျခံအရံေတြေတာ့ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သိကၡာသံုးပါး မရွိဘူးဆိုရင္တန္ဖိုးရွိတယ္လို႕
မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို မခ်စ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လဲ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္
က ကိုယ့္ကိုမုန္းေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ။ သူ႕ဟာသူ ၾကိဳက္သေလာက္ မုန္း၊ ကုိယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ
အျခံအရံ အသိုင္းအ၀ိုင္းမရွိဘူး၊ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာသိကၡာသံုးပါရွိတယ္။ ကုိယ္ကမေအာင္ျမင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။
ကိုယ့္မွာသိကၡာသံုးပါရွိတယ္။ ကုိယ့္မွာ ကားမရွိဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာသိကၡာသံုးပါရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ မက်န္းမာဘူး၊
ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာသိကၡာသံုးပါရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ ေငြေၾကး မခ်မ္းသာဘူး၊ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာသိကၡာသံုးပါရွိတယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို အျခံအရံ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြနဲ႕ ဆံုးျဖတ္တာမွ မဟုတ္တာ။ သိကၡာသံုးပါးနဲ႕ပဲ ဆံုးျဖတ္
တာပဲ။ ငါ့ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါးတည္ေနရင္ ငါဟာ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ။
No comments:
Post a Comment