တကယ့္အခ်စ္စစ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့သူက သစ္ပင္အုိၾကီးနဲ႔ အလားသ႑န္တူတယ္...လူေတြက မေမွ်ာ္လင့္ပဲေရာက္ရွိလာၾကၿပီး..အဲဒီသစ္ပင္ၾကီိးမွာ ပင္ပန္းသမွ်
အေမာေၿဖခဲ့ၾကတယ္....။
အဲဒီသစ္ပင္အုိၾကီးက လူေတြအတြက္
ေနပူလာရင္ ေအးၿမတဲ့အရိပ္တခုကုိ ေပးတယ္..
.
မုိးရြာလာရင္ မလႈံတလႈံ အမုိးတခုနဲ႔ တတ္စြမ္းသမွ် အကာကြယ္ၿပဳခဲ့တယ္...
ပင္ပန္းႏြမ္းဟုိက္လာရင္ သူရဲ့ရြက္သစ္ေတြနဲ႔ ေလးညွင္းအၿဖစ္ဖန္တီးေပးတယ္....။
၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ငုိေၾကြးတဲ့အခါ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ အေဖာ္ၿပဳေပးခဲ့တယ္...။
မေပ်ာ္ရႊင္ၾကလုိ႔ အၿခားတေနရာကုိေၿပာင္းသြားတဲ့အခါ အဲဒီသစ္ပင္ၾကိီးမွာ
ရပ္ၾကည့္ေနရုံမွ လႊဲ၍ ဘာမွ မတတ္နုိင္ခဲ့ဘူး
ေနရာသစ္မွာ မေပ်ာ္ပုိက္လို႔ သူ႔ဆီ ၿပန္ေရာက္လာရင္လဲ ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႔ ဆီးၾကဳီေနဆဲ...။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ...လူေတြသူ႔အနားက ထြက္ခြါသြားမယ္လုပ္တုိင္း အဲဒီသစ္ပင္ၾကီးရဲ့
ပင္စည္မွာဓါးေတြနဲ႔မႊမ္းၿခစ္ၿပီး အမွတ္တရအၿဖစ္ထားခဲ့ၾကတယ္...။
အဲဒီသစ္ပင္ၾကီးမွာ ဒဏ္ရာ ဗလာပြနဲ႔ေပါ့....
အခ်စ္ဆုိတဲ့အရာကလဲ ဒီလုိပါပဲ
လူေတြဟာ ကုိယ္ခ်စ္ရတဲ့သူအတြက္ အရာအားလုံးကုိ ေပးဆပ္ ၿပီးခ်စ္ခဲ့ၾကပါတယ္...
အနုိင္ အရွဳံး..အတက္အက်..သာသည္ နာသည္ ဘာမွ ကုိ မခြဲၿခားနုိင္ေတာ့ပါဘူး
ေနာက္ဆုံး ရက္ရက္စက္စက္နဲ႔ ဒဏ္ရာဗလာပြနဲ႔ ထားခဲ့ရင္ေတာင္ ခြင့္လႊတ္စြာနဲ႔
နားလည္ေပးေနတုန္းပါပဲ...။
ဟုတ္တယ္....
တကယ့္အခ်စ္စစ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့သူဟာ သစ္ပင္အုိၾကီးနဲ႔ အလားသ႑န္တူပါတယ္...
No comments:
Post a Comment