တရားေတာ္ဟူသည္ အျမတ္ဆံုး........

"ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ" - တရားကို ကုိးကြယ္ပါ၏ - ဟု ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မွန္သမွ် စကားမပီစ အရြယ္ကပင္ ရြတ္ဆုိေဆာက္တည္ခဲ့ၾကသည္။ " မိ " ဟူေသာ စကားလံုးသည္ သဒၵါအေနအားျဖင့္
ပစၥဳပၸန္ကာလကို ရည္ညြန္းပါသည္။ ျမန္မာအေနအားျဖင့္ "မိမိရရ ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ " ဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။
တရားကို မိမိရရ က်င့္သံုးပါလွ်င္ အပါယ္တံခါးပိတ္၍ သံသရာအတြက္ စိတ္ေအးရ၏။ ဓမၼ- ဟူသည္
သတၱ၀ါတုိ႕အား အပါယ္ေလးပါး က်မသြားရေအာင္ ေဆာင္ထားႏိုင္ေသာ ဂုဏ္သတၱိရိွသည္။
ဥပမာ ဆိုရေသာ္- အရာ၀တၱဳတစ္ခုကို လက္ျဖင့္ယူငင္ရာ၌ မိမိရရ မကိုင္မိလွ်င္ ေအာက္သို႕
ျပဳတ္က်တတ္ပါသည္။ ထို႕အတူ- တရားကို မိမိရရ မက်င့္သံုးလွ်င္ အပါယ္ေလးဘံုသို႕ ျပဳတ္က်
နစ္မြန္းရပါမည္။ သံသရာေရအလ်ဥ္ေၾကာမွာ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာရပါဦးမည္။
တရားကို အဘယ္သို႕ မိမိရရ က်င့္သံုးရပါမည္နည္း "သတိတစ္လံုး အရိွသံုး အဆံုးနိဗ့ၺာန္သာ" ဆိုသည့္အတုိင္း တရားမိနိုင္ဖို႕အတြက္ သတိလက္ကိုင္ထားရိွရပါမည္။
ေန႕စဥ္ဘ၀ကို ေလ်ာင္း,ထိုင္,ရပ္,သြား ဣရိယာပုထ္ေလးပါးျဖင့္ တစ္ပါးေညာင္းလွ်င္ တစ္ပါးေျပာင္း၍ ေနထိုင္ၾကရ၏။ ဣရိယာပုထ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနရေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲသည္က

အသက္ရႈရိႈက္မႈပင္ျဖစ္သည္။
အသက္ရႈရႈိက္မႈသည္ အခ်ိန္တုိင္း ေနရာတုိင္း ဣရိယာပုထ္တုိင္းမွာ အက်ိဳးရိွလွေပသည္။ ၀င္သက္အခုိက္ သတိ။ထြက္သက္အခိုက္ သတိ။ ၀င္ေလထြက္ေလကို သတိျဖင့္ ဖမ္းေနျခင္းသည္
"ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ"-အရ တရားကို မိမိရရ က်င့္သံုးေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တရားကိုမိလွ်င္ အရသာက ရွိလာသည္။ ဓမၼကိုသိလွ်င္ ဓမၼရသက ျငိလာသည္။
ကာမဂုဏ္ရသသည္ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးပါေသာ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္ အရသာရိွသည့္ ေဖ်ာ္ရည္နွင့္တူ၏။
ဓမၼရသ-ကားပကတိျဖဴစင္ ၾကည္လင္ေအးျမသည့္ ေရစင္ေရေကာင္းနွင့္ တူ၏။ ေဖ်ာ္ရည္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေသာက္ျပီးလွ်င္ ခံတြင္းခ်ဥ္၏။ ေရသန္႕ ေရေအးကို ေသာက္ရေသာ္ ခံတြင္းရွင္း၍ မြတ္သိပ္ျခင္းကင္း၏။ ကာမဂုဏ္ရသသည္ ဟုိအာရုံေကာင္းႏိုး သည္အာရုံေကာင္းနုိးျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေသာ္လည္း တင္းတိမ္အားရ ေက်နပ္သြားသည္မရိွေပ။ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပသည့္ သေဘာရိွသည္။ ဓမၼရသ သည္ကားထုိသို႕မဟုတ္။ စိတ္ဆာေလာက္မႈလည္း ျငိမ္း၏။ ပူပန္မႈလည္း ကင္း၏။ ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္း၏။ တစ္စံုတစ္ခု ေနာက္ထပ္ျဖည့္စြက္စရာ အရသာလည္းမလိုေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက......
" သဗၺရသံ ဓမၼရေသာ ဇိနာတိ" အရသာတုိ႕တြင္ ဓမၼအရသာသည္ အျမတ္ဆံုး-ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။