နင့္အျပံဳးေၾကာင့္ ငါ့ကိုယ္ငါ ရွက္သြားတယ္ဆိုရင္ နင္အံ့ၾသမိမလားမသိဘူး။ တကယ္ကို ငါရွက္သြားတယ္။ အမွန္က ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ျပီပဲ။ ဒီေလာက္ၾကာမွေတာ့ တစ္ဖက္က ေျပာင္းလဲတဲ့ အေျခအေနကို လိုက္ျပီး ငါ့ဘက္ကလဲ ေျပာင္းလဲသင့္တာေပါ့။ အနည္းဆံုးဟာ.. နင္ျပံဳးျပလိုက္တဲ့ အျပံဳးမ်ိဳးေလးကိုေတာ့ ငါတံု႔ျပန္ႏိုင္ဖို႔ သင့္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ နင္ျပံဳးသလို ငါမျပံဳးတတ္ဘူး။ ဒီအတြက္ ငါ့ကိုယ္ငါ ရွက္တယ္။
နင့္အျပံဳးမွာ ငါ.. ဘာအရိပ္အေယာင္ကိုမွ မေတြ႔လိုက္ဘူး။
သံေယာဇဥ္ အရိပ္အေယာင္ကိုလည္း မျမင္၊ ၾကင္နာရိပ္ဆိုတာလည္း မေတြ႔၊ တမ္းတတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးလည္း မရွိ၊ လြမ္းရိပ္ဆိုေတာ့ ေ၀းေရာ။
ငါ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒါေလာက္သန္႔စင္တဲ့ အျပံဳးမ်ိဳးကို ျပံဳးႏိုင္လို႔ နင့္ကို ငါခ်ီးက်ဴးပါတယ္။
ငါ နင့္ကို ေတြေတြေ၀ေ၀ ၾကည့္ရင္းက ျပန္ျပံဳးျပဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္ပါေသးတယ္။ ျပံဳးေတာ့ ျပံဳးလိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါသိလိုက္ပါတယ္။ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ လႈပ္သြားၾကေပမယ့္ အျပံဳးတစ္ခု ျဖစ္မသြားဘူးဆိုတာ။ အဲဒီလို သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ၀မ္းနည္းမႈနဲ႔အတူ ရွက္ေၾကာက္မႈကိုပါ ငါခံစားလိုက္ရတယ္။ ငါ့ေရွ႔မွာ လာရပ္တဲ့ နင့္ကို မၾကည့္ရဲသလို ျဖစ္ေနတယ္..။
အမွန္ကေတာ့ နင့္ကို အေ၀းကတည္းက ျမင္ျပီးသားပါ။
ဟို.. အေ၀းကတည္းက နင္မွန္းသိျပီးသားပါ။ ငါ ဘယ္လို ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။ ဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ဒီလိုပံုစံကို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။
နင္လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ပံုက တစ္မ်ိဳး။ မ်က္ႏွာကို ခပ္ပင့္ပင့္ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ေလွ်ာက္တာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ။ နင္က မ်က္ႏွာကို အျမဲတမ္း ငဲ့ထားတာေနာ္။ ညာဘက္ကို ေခါင္းငဲ့ထားေတာ့ ျဖန္႔ခ်ထားတဲ့ ဆံပင္ေတြက ညာဘက္မွာ ပိုရွည္ေနသလို ထင္ရတယ္။ ထဘီကို ညာဘက္ခါးမွာ လာညွပ္ထားျပီး ညာလက္ကလည္း ထဘီေဘးအနားကို ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ဖိထားတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ နင့္ထဘီက အရမ္းရွည္တာပဲ။ ေျခမ်က္စိဖံုးတာထက္ေတာင္ ေက်ာ္ခ်င္ေသးတယ္။
ကိုယ္ကို ႏြဲ႔တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ယိုင္ယိုင္ေလး ေလွ်ာက္တတ္တဲ့ နင့္ဟန္ကိုေလ.. ငါဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့လဲ.. ဟို.. အေ၀းမွာကတည္းက နင္မွန္းသိလိုက္တယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ မျမင္ရတဲ့ နင့္သ႑ာန္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ငါ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္လို ျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး။ အမွန္အတိုင္းဆိုရင္ နင့္ကို ငါမေတြ႔ခ်င္ဘူး။ မေတြ႔ခ်င္ဘူးဆိုတာမွာလဲ နင့္ကိုေတြ႔ရင္ ခံစားလိုက္ရမယ့္ ေ၀ဒနာကို ငါေၾကာက္လို႔ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ..။
ငါ ရပ္ေနရာကေန႔ ေရွ႔ဆက္ေလွ်ာက္ရင္ နင္နဲ႔ပိုနီးမယ္။ ေနာက္ကိုလည္း လွည့္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဖူးစာကုန္းဆိုတာက လာလမ္း အျပန္လမ္း ဒီတစ္လမ္းပဲရွိတဲ့ ျမစ္ကမ္းပါးၾကီး မဟုတ္လား။ ငါ ေနာက္ဆုတ္သြားလို႔မွ မျဖစ္ဘဲ။ အျပန္လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔က်ေတာ့ နင္က ေလွ်ာက္လာေနျပီ။
ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတဲ့အတူတူေတာ့ ရပ္ေနလိုက္တာဟာ အေကာင္းဆံုးပဲေလ။
နင္ငါ့ကို အေ၀းတုန္းက လွမ္းျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နင္က လမ္းေလွ်ာက္ရင္ နင့္ေရွ႔ႏွစ္ကိုက္ေလာက္က ေျမျပင္ကိုပဲ ေငးေနတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ငါကေတာ့ ျပန္မယ္လို႔ လမ္းဘက္ကို ေျခစထားတဲ့သူ။ ဒီေတာ့ ငါကပဲ စျမင္တယ္။
နင္ေတာ့မသိဘူး။ ငါေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္း တုန္လႈပ္သြားတာပဲ။ နင့္ဆီက မ်က္ႏွာလႊဲျပီး ေရွ႔က ျမက္ပင္ေလးေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိတာ..။ နင္ ငါ့ျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ထိပဲေလ။
ငါ့ကို လွမ္းျမင္ရင္ နင္လာလမ္းကိုမ်ား ျပန္လွည့္မလားလို႔ ပထမ ေတြးမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္က ပညာရွိပဲ။ လူမိုက္အလုပ္ကို မလုပ္ဘူးဆိုတာ ေတြးမိပါတယ္။
စျမင္လိုက္တုန္းက ဆံုရင္ ျပံဳးျပရမလား၊ ဘယ္လို ျပံဳးရမလဲ .. စဥ္းစားထားတယ္။ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ နင္ကေတာ့ ေတာ္ပါတယ္ဟာ။ သြားရင္းဟန္လြဲ မိတ္ေဆြျပံဳးနဲ႔ေတာင္ ငါ့ကို ႏႈတ္ဆက္တတ္ေနျပီပဲ။
"တစ္ေယာက္တည္းလား..."
ၾကည့္စမ္း..။ ငါ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ နင္ေတြးမိရဲ႕လား။ ေမးရက္လိုက္တာ။ နင္ပဲ ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့တာမို႔လား။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္။ နင့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါႏႈတ္ဆက္ရခက္၊ အျပံဳးရခက္ေနတဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာ နင္က စႏႈတ္ဆက္လို႔။ (ရင္လဲနာရပါတယ္)
"တစ္ေယာက္တည္းလား"လို႔ ေမးခံရတဲ့ ေ၀ဒနာဟာ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့လို႔ ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ မထူးပါဘူးဟာ။ ရင္နာနာနဲ႔ နင့္ကိုေငးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ့လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လာလို႔ ငါ့လြယ္အိတ္ကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရတယ္။
တုန္ယင္ေနတဲ့ ငါ့အထက္ႏႈတ္ခမ္းေၾကာင့္လား..။
ေ၀ဒနာရိပ္လႊမ္းေနတဲ့ ငါ့မ်က္လံုးေၾကာင့္လား..။
ဟန္လုပ္ျပီး ခပ္ေမာ့ေမာ့ရပ္ေနေပမယ့္ ယိုင္ႏြဲ႔ေနတဲ့ ငါ့ဟန္အစစ္ကို နင္ေတြ႔သြားလို႔လား..။
လြယ္အိတ္ကိုပဲ ဖိဆုပ္ထားတဲ့ ငါ့လက္ေတြကတစ္ဆင့္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ငါ့စိတ္ကို ရိပ္မိသြားလို႔လား.. ကြဲကြဲျပားျပားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီထဲက တစ္ခုခုေၾကာင့္ပဲ ထင္တယ္။ နင့္အျပံဳးက မွိန္သြားတယ္။ ေနာက္ျပီး ငါ့အထင္က သံေယာဇဥ္ရိပ္ကေလးကိုလဲ နင့္မ်က္လံုးမွာ ေတြ႔လိုက္ရသလိုပဲ။
ဒီႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ နင့္ပံုစံကလဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါလား။
ဆံပင္ကို အရင္တုန္းကလိုပဲ နဖူးေပၚက အားလံုးသိမ္းျပီး ေနာက္ကိုလွန္ထားတယ္။ နင့္နဖူးက အရင္လို ရွင္းေနတုန္းပဲ။ နားသယ္စပ္ ႏွစ္ဖက္ဆီမွာေတာ့ အရင္လို ဆံပင္ေတြက အုပ္ျပီးက်ေနတယ္။ မ်က္ခံုးကလဲ ခပ္ပါးပါး ခပ္မွ်င္မွ်င္ပဲ။ အလ်င္ကလိုပါပဲ။ ဘာကိုမွ် ထပ္ျဖည့္ဆြဲထားတာ မရွိပါဘူး။ အို.. ဘာမွကို မေျပာင္းလဲေသးပါဘူးေလ။ ေျပာင္းလဲတာကေတာ့ အခ်ိန္ေတြရယ္၊ နင့္သေဘာထားေတြရယ္။
ေၾသာ္.. ၾကည့္ပါဦး..။
နင့္ဆံပင္မွာ စကားပြင့္ ျဖဴျဖဴေလးကလဲ အရင္လိုပါဘဲလား။ စကားပြင့္ေလးကို ငါေငးေနမိတာ အၾကာၾကီးပဲ။ နင္ကလဲ ငါ့ကို ေငးေနပါတယ္။ နင္ဘာေတြ ေတြးေနမလဲ။
ငါ့ပံုစံ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးတာကို နင္ေတြးေနမွာေပါ့..။
ငါ့ဆံပင္ကို အရင္လို ညာဘက္က ခြဲထားသလား နင္ၾကည့္မယ္။
အက်ႌလက္ကို ၾကယ္သီးမတပ္ဘဲ အရင္လို ဖိုးရိုးဖားရား ခ်ထားလား.. နင္ၾကည့္မယ္။
အေပၚဆံုး ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးကို အရင္လိုျဖဳတ္ထားသလား.. နင္ၾကည့္မယ္။
လြယ္အိတ္ကို အရင္လို ပခုံးစလြယ္သိုင္း လြယ္ေသးသလား.. နင္ၾကည့္မယ္။
"ေျဖႏိုင္တယ္မဟုတ္လား"
စကားပြင့္ေလးဆီကေန႔ နင့္မ်က္ႏွာဆီကို အၾကည့္ေျပာင္းလိုက္ရတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ရည္ရြယ္ျပီး ေမးလိုက္တယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ငါ့ရင္ထဲမွာ စူးရွသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔နာတာလဲ။ ငါ့ကိုယ္ခႏၶာက သိပ္ေသးငယ္သြားသလိုပဲ။ ကမၻာေျမၾကီးက အၾကီးၾကီး၊ ငါက ေသးေသးေလးရယ္။ ငါ့ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို အေပၚသြားနဲ႔ ဖိကိုက္မိတယ္လို႔ ထင္လိုက္တယ္။ ငါ့ခႏၶာကိုယ္က ေသြးေတြ ပူလာတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။
အၾကာၾကီး ေငးေၾကာင္ေနရင္ မေကာင္းတတ္လို႔ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္း ယမ္းျပလိုက္တာပါ။ နင္ဘာျဖစ္လို႔ မ်က္လႊာခ်သြားတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ပင့္သက္ရိႈက္လိုက္တာလဲ။ ငါဆယ္တန္းမေျဖႏိုင္လို႔ စိတ္ေမာစရာ နင့္မွာ မရွိေတာ့ဘူးဘဲ။
ေၾသာ္.. ငါ နင့္ကို တစ္ခြန္းမွ စကားမေျပာရေသးဘူးေနာ္။
"ေက်ာင္းက ဘယ္ႏွစ္ရက္ပိတ္တာလဲ"
ဒီေမးခြန္းကို ငါ ခက္ခက္ခဲခဲ ေမးရတယ္ဆိုတာ နင္.. သိမွာပါ။
"သံုးလ.. ဖိုင္နယ္ေျဖျပီးလို႔ ပိတ္လိုက္တာ"
"ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေရာက္ျပီလဲ"
"အခုျပန္တက္ရင္ သာ့ဒ္အမ္-ဘီ တတိယႏွစ္"
တစ္ဖက္ကို တစ္ဖက္ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ နင့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ငါေငးေနမိတယ္။ လက္သည္းက တိတိရိရိကို ကိုက္ျဖတ္ထားတာေတြ႔လို႔ အရင္လိုပဲ ဆိုတာ သိလိုက္ရျပန္တယ္။
ဖူးစာကုန္း (ေရနံေခ်ာင္း) Photo : လင္းမ်ိဳးစု
ေဟာဒီဖူးစာကုန္းမွာပဲ ေဟာဒီဆည္းဆာခ်ိန္မွာပဲ.. အဲဒီလက္ေခ်ာင္း ျဖဴျဖဴေလးေတြကို ငါ ဆုပ္ကိုင္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရဖူးတယ္။ နင့္လက္ေလးေတြက ေႏြးေႏြးေလး.. ေပ်ာ့ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလးေတြ။ အဲဒီအေႏြးဓာတ္ေလးဟာ ခုထိ မျပယ္ေသးဘူးဆိုရင္ နင္ယံုပါ့မလား၊ နင္ပန္ေနက် စကားပန္းရနံ႔ေလးဟာလဲ ငါ့ဆီမွာ အျမဲပ်ံ႕သင္းေနတယ္ဆိုရင္ နင္ယံုပါ့မလား။
"နင္... သိပ္ပိန္သြားတယ္၊ ေနမေကာင္းဘူးလား.."
ပိန္တယ္။ အို.. ငါ့ကို ပိန္တယ္လို႔ အထူးသတိထားမေျပာၾကတာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားျပီပဲ။ ဒီႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ငါပိန္သြားတယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်တာ နင္က ပထမဆံုးပဲ။
"ေကာင္းပါတယ္.."
"က်န္းမာေရးကိုလည္း ဂရုစိုက္ဦး..ေနာ္၊ လူက တအားကို ႏြဲ႔သြားတာပဲ"
ေၾသာ္.. နင္ေတာင္ ဆရာ၀န္မၾကီး ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အရင္လို အေျခအေနမ်ိဳးသာဆိုရင္ေတာ့.. "ေဆးကုေပးမယ့္သူ ရွိသားပဲ"လို႔ ျပံဳးစပ္စပ္နဲ႔ ေျပာမိမွာပဲ။
ခုေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့ျပီး အတိတ္ကစကားသံေတြကို ဇြတ္ေမ့ပစ္ေနရပါတယ္။
"စိတ္ဆိုးသြားလားဟင္၊ ငါက.."
"အို.. မဟုတ္ပါဘူး"
ၾကည့္ပါဦး။ ဒီမ်က္လံုးေလးေတြေပါ့ ငါ့ေဒါသေတြကို ေခ်မြပစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီလိုပဲ ေ၀့ၾကည့္လိုက္ရင္ ငါ့ရင္ထဲက ေဒါသေတြဟာ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။
တကယ္ဆို.. ငါနင့္ကို ဘယ္ေလာက္ နာက်ည္းသင့္သလဲ။
မေျပာမဆိုနဲ႔ သစ္စိမ္းခ်ိဳးခ်ိဳးခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ..၊ စာေတြ တစ္ေစာင္မွ မျပန္ဘဲ လေတြ အမ်ားၾကီး ႏွိပ္စက္ထားခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ..၊ စိတ္မခ်လြန္းလို႔.. မေနႏိုင္လို႔ မႏၲေလးထိ လိုက္လာရတဲ့သူကို "မယံုလို႔လား.." ဆိုျပီး စိတ္ေကာက္ခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ..။ မႏၲေလးကို မလာရဘူး နင္ပဲ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့တယ္။ ငါေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္ ထပ္က်မွာ စိုးလို႔ေပါ့ေလ..။
ငါ မႏၲေလးက ျပန္လာေတာ့ေရာ နင္စာလွမ္းေရးခဲ့လို႔လား။
နင္ ေက်ာင္းခဏပိတ္လို႔ ေရနံေခ်ာင္းကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လာေနက် ေနရာကို လာဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တာလဲ.. နင္ပဲ။ သံုးရက္ဆက္တိုက္ မလာလို႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးေတာ့ မ်က္ႏွာစိမ္း ျခယ္ထားတာ ဘယ္သူလဲ။
ငါ ေဆးတကၠသိုလ္ မေရာက္ႏိုင္မွန္း သိလ်က္နဲ႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခိုင္းခဲ့တဲ့ နင့္ေစတနာကို ငါေၾကာက္ပါတယ္၊ ငါ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခ်င္မွန္း အစကတည္းက နင္သိလ်က္နဲ႔.. ေနာက္ျပီး.. အို.. ဒါေတြဟာ လမ္းခြဲဖို႔ အေၾကာင္းရွာတာေတြပဲဆိုတာ အဲဒီတုန္းက မသိခဲ့တာ ငါ ညံ့လို႔ေပါ့။ နင့္ကို ငါယံုခဲ့တာကိုး။
နင္ျပန္ခါနီးမွာ ငါ့ဆီက နင့္စာေတြ ျပန္ေတာင္းခဲ့တာေလ.. ငါ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။
ၾကည့္ပါဦး။ ခုရပ္ေနရင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ရင္နာလာရတာလဲ။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားရင္ ငါ့ရင္က ဘာျဖစ္လို႔ လႈိက္လာရတာလဲ။ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာလဲ ငါ့ဒဏ္ရာကို မကုစားႏိုင္ခဲ့ပါလား။
အို.. ငါ နင့္ကို အၾကာၾကီး ၾကည့္ေနမိတာပဲ။ ငါ့မ်က္စိ လႊဲပစ္သင့္တာ ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင့္မ်က္ႏွာေပၚကေန အၾကည့္ကို မဖယ္ႏိုင္ဘူး။
ငါ့ရင္ခြင္ထဲကေန ဘယ္သူမွ လုမေျပးႏိုင္ေအာင္ တအား၀ွက္ျပီး ကာထားခ်င္တယ္၊ နင့္ကို ဘယ္မွ မသြားေအာင္ လုပ္ထားခ်င္တယ္၊ မစိမ္းရဘူး.. မေျပးရဘူး..လို႔ ေအာ္ပစ္ခ်င္လိုက္တာ။ ေဟာဒီလြယ္အိတ္ကေလးထဲ နင့္ကို ထည့္ထားလို႔ ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ။ ဘယ္သြားသြား မခြဲဘူး။
အို.. ငါဘာေတြေလွ်ာက္ေတြးေနတာလဲ။
ငါ့ လြယ္အိတ္ထဲမွာ နင္ရွိေနပါတယ္၊ တကယ္။
နင့္ပံုတူ ပန္းခ်ီေလ။ ႏ်စ္ခုေတာင္မွပဲ။ အခုေန ထုတ္ျပလိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။
"ပန္းခ်ီ.. ဆြဲ.. ဆြဲေသးလား.."
ၾကည့္စမ္း..၊ ငါ့အေတြးနဲ႔ နင့္အေတြးနဲ႔ ဆင္လိုက္တာ။ စိတ္ခ်င္း ဆက္သြယ္တာလား၊ လူခ်င္းျပန္နီးဖို႔ နိမိတ္လား။
ေခါင္းကို အသာညိတ္ရင္း လက္က ဘယ္လိုေရာက္သြားလဲ မသိဘူး။ လြယ္အိတ္ထဲက ခဲပံုတူတစ္ပံု၊ ေရေဆးနဲ႔ တစ္ပံု.. နင့္ပံုတူ ႏွစ္ခုကို ထုတ္ျပမိေတာ့တာပဲ။
မျပံဳးတျပံဳး နင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး ၀ိုင္းသြားတာ ငါသတိထားမိတယ္။
နင့္မ်က္လံုးေလးေတြ ေ၀သြားတာ ငါသိတယ္။
နင့္ကိုယ္လံုး ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ယိုင္သြားတာ ငါသိလိုက္တယ္။
"အို.." တိုးတိုးကေလး ေရရြတ္သံကို ငါၾကားလိုက္ပါတယ္။ ငါ့ကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္ထဲမွာ သံေယာဇဥ္ကိုု ငါျမင္ျပီ။ ခင္တြယ္မႈကို ငါျမင္ျပီ။ တမ္းတမႈကိုလည္း ငါျပန္ေတြ႔ျပီ။ ေနာက္ျပီး.. ေနာက္ျပီးေတာ့ အလြမ္းေတြ အမ်ားၾကီး ငါေတြ႔လိုက္ျပီေလ။
အို.. နင့္အၾကည့္က ငါ့ကို ရင္ခုန္ေစတယ္။ နင္လဲ ရင္ခုန္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ပန္းခ်ီစာရြက္ေတြကို ကိုင္ထားတဲ့ နင့္လက္ေခ်ာင္ေလးေတြ တုန္ယင္ေနတာ ငါျမင္တယ္။ ငါ့ကို ေငးရာကေန ငါ့ဘယ္ဘက္ကို လွမ္းေငးလိုက္တဲ့ နင့္မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေ၀့ေ၀့ကိုလဲ ငါ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ နင္ေငးရာကို ငါ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။
ျဗဳန္းဆို ရင္က ဟာသြားတယ္။
ေနရာေဟာင္း..၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္..၊ ကမူထိပ္ေလးေလ။ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ဟိုအတိတ္တုန္းက အတူထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာေလးပါ။
ဒီကမူေလးကို ၾကည့္ျပီး ဘာျဖစ္လို႔ လက္ဖ်ားေတြ ေအးလာရျပန္တာလဲ၊ တစ္ကိုယ္လံုးက ဘာျဖစ္လို႔ ေပ်ာ့ေခြသြားရတာလဲ။ ႏွေျမာတမ္းတတဲ့ ေ၀ဒနာပဲ ထင္ပါရဲ႔။ ငါ့ရင္ထဲမွာ ပ်ံ႔ႏွံ႔ကုန္ၾကျပီ။ နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္း ျပန္ဆံုၾကတယ္။ ေနာက္.. ေနာက္ေတာ့...။
နင္ကပဲ ေျခလွမ္း စတာလား.. ၊ ငါကပဲ အလ်င္ ေျခလွမ္းစတာလား မသိဘူး။ ဘယ္သူက အလ်င္ဦးသလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ သိလိုက္တာက နင္နဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကမူစြန္းေလးဆီကို သြားေနမိတယ္ ဆိုတာပဲ။ အဲဒီေရာက္ေတာ့လဲ ႏွစ္ေယာက္သား ရွိန္းတိန္းတိန္းနဲ႔ပဲ ခပ္ခြာခြာ ထိုင္လိုက္မိၾကတယ္။
နင္ ေခါင္းငံု႔ထားတယ္။ နင့္ဆံပင္ေတြက ခါးေတာင္ ေက်ာ္ေနျပီပဲ။ နက္ေမွာင္ျပီး ဖြာေနတယ္။ လွလိုက္တာဟာ။ နက္ေမွာင္တဲ့ ေနာက္ခံေပၚမွာ အျဖဴေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးက ထင္းေနတာပဲ။
နင္ ဘာျဖစ္လို႔ ျငိမ္ေနတာလဲ။ နင္လဲ ငါ့လိုပဲ အေပ်ာ္ေလးေတြ ျပန္ေတြးေနမွာပဲေနာ္။ ေပ်ာ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြက တစ္သက္လံုး ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပါလား။ တို႔ေတြဟာ သူစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနၾကျပီေနာ္။ ဒါေတြဟာ အိပ္မက္မက္ေနတာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းေတာ့ သိေနပါတယ္ေလ။ ငါ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတာင္းပန္တဲ့ၾကားက နင္ ေျခစံုကန္သြားတာကိုး။
နင့္ကို ငါ စိမ္းစိမ္းကားကားၾကီး ေျပာပစ္ခ်င္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္က မေျပာလိုက္ရတဲ့ စကားေတြကို အားရပါးရ ေျပာခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ေလ.. နင့္ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို တအားဆုပ္ကိုင္ျပီး ေဆာင့္ေဆာင့္လႈပ္ရင္း ေမးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
"နင္ ဘယ္လို လုပ္ပစ္ခဲ့တာလဲ.."လို႔။ ေဟာဒီ ဖူးစာကုန္းမွာတင္မက ေရနံေခ်ာင္းတစ္ျမိဳ႔လံုး လႊမ္းသြားေလာက္တဲ့ အသံနဲ႔ ကုန္းေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ နင္သိပ္ဆိုးပါလား။ ဆင္ေျခရဖို႔အတြက္ ငါခ်စ္တဲ့ကဗ်ာနဲ႔ ပန္းခ်ီကို ေ၀ဖန္ခဲ့၊ စြန္႔လႊတ္ခိုင္းခဲ့တာေလ။
ဟိုတုန္းက ငါကဗ်ာေရးတာ၊ ပန္းခ်ီဆြဲတာကို နင္မသိဘူးလား။
ေဟာဒီ ဖူးစာကုန္းမွာေရာ.. ၊ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာေရာ..၊ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲက တမာပင္ေအာက္မွာေရာ.. ငါ့လြယ္အိတ္ထဲက ငါ့ကဗ်ာေတြ ဖတ္ခဲ့တာ နင္ေမ့ျပီလား။ ငါ့ပန္းခ်ီေတြ ၾကည့္ခဲ့တာ နင္ေမ့ျပီလား။ ဟိုတုန္းကေတာ့ နင္ပဲ ငါ့ကဗ်ာေတြကို ငါ့ကို ခ်စ္သလို ခ်စ္ပါတယ္ဆို။ ဟိုမွာ ဒုတိယလူကို ရျပီးကာမွ ငါ့ကဗ်ာကို နင္မုန္းတတ္တာပါဟာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ေဒါသက ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာၾကာမခံခဲ့ရဘူး။
ဒီပြဲက လူမိုက္ လူမိုက္ခ်င္း ေတြ႕ၾကတဲ့ပြဲမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ပညာရွိနဲ႔ လူမိုက္ပဲေလ။
မ်က္ရည္လည္ေနတဲ့ မ်က္လံုး ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြရယ္၊ မဲ့တဲ့တဲ့ေလး မဟတဟဖြင့္ထားတဲ နင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြရယ္က ငါ့ေဒါသေတြကို ေခ်ဖ်က္ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒါတယ္မကဘူး၊ နင့္မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ နင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးေတြေၾကာင့္ ငါ့ကိုယ္ငါ တိုင္နဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ ေဆာင့္ျပီး အျပစ္ေပးလိုက္ရမလိုလို ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ နင့္ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေတြေပၚမွာ ခိုတြဲေနတဲ့ မ်က္ရည္စေတြဟာ ငါ့နာက်ည္းခ်က္ေတြကို တစစီဖဲ့ပစ္ခဲ့တယ္။
နင့္အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုကေတာ့ဟာ လြန္လြန္းပါတယ္။ ငါအတန္းပညာမွာ ညံ့တာ နင္လဲအသိ။ ငါ့ကိုနင္ပဲ စာျပျပေပးခဲ့ရတာ။ ဒီလိုေကာင္က ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ျပီး ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။ ပန္းခ်ီသမား... ကဗ်ာသမားပဲ ျဖစ္ဖို႔ရွိတာပဲ။ မျဖစ္ႏိုင္တာကိုမွ နင္က ေရြးျပီး တိုက္တြန္းခဲ့တာကိုး။
နင့္အေမ ဂုဏ္မက္တာ ငါသိပါတယ္။ နင့္အေမလိုပဲ နင္မက္လိမ့္မယ္လို႔ အစက မေတြးခဲ့မိတာ ငါ့အမွားပါပဲ။ နင္ကေတာ့ "အေမ သေဘာတူလို႔" ေပါ့။ နင့္သေဘာကလဲ အတန္းတူ၊ အရည္အခ်င္းတူ လူကိုမွ မက္ေမာခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။
အို.. အားလံုးဟာ နင့္သေဘာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ျပီးသြားခဲ့တာပဲ။ ငါ့ ဆႏၵတစ္ခုမွ မပါခဲ့ရဘူး။ နင့္ေရွ႔ေရာက္ရင္ ငါ ေခါင္းယမ္းတဲ့ အတတ္ပညာကိုေတာင္ ေမ့ေမ့သြားရပါတယ္။ တျခားလူေတြေရွ႕မွာ ေက်ာက္တံုး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္.. နင့္ေရွ႕မွာေတာ့ ငါက ဖေယာင္းပါ။ ငါက နင့္ရဲ႔ ရုပ္ေသးရုပ္ပဲဟာ..။ နင္ၾကိဳးဆြဲသလို ငါက ကခဲ့ရတာ။
ေအးေလ.. ခံခဲ့ရတုန္းကေတာ့ ခံခဲ့ျပီးျပီ။ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ နင့္ရုပ္ေသးရုပ္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။
အမွန္ကေတာ့ ေဟာဒီေနရာမွာ အတူယွဥ္တြဲထိုင္ဖို႔ မသင့္ဘူး။ ငါထြက္သြားႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ နင့္မ်က္ႏွာ ညိႇဳးမွာလဲ စိုးတယ္။ နင့္မ်က္ႏွာညိႇဳးကို ဟိုတုန္းကတည္းက ေၾကာက္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါဟာ။
ပန္းခ်ီစာရြက္ေတြကို ကိုင္ထားတဲ့ နင့္လက္ခံုေလးကို ေငးရင္း ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္လာျပန္ျပီ။ ျဖဴႏုေနတဲ့ နင့္လက္ခံုေလးကို ဖြဖြေလး ဆုပ္ျပီး နင့္မ်က္ႏွာေလးကို တေမ့တေျမာ ေငးေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြဟာ လြန္ခဲ့ျပီေနာ္။ ငါထင္ပါတယ္.. နင့္လက္မွာ ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါးနဲ႔ေလး သင္းေနဆဲ ျဖစ္မွာလို႔။
ရင္ထဲမွာ နာက်င္လာတယ္။
ေျပာစမ္းပါဦး ေဆးေက်ာင္းသူၾကီးရဲ႔။ ဘာနဲ႔မွ မခိုက္မိဘဲနဲ႔ အဲဒီဘယ္ဘက္ရင္က ဘာျဖစ္လို႔ လႈိက္လိႈက္ျပီး နာတာလဲ။ ႏွလံုးဆီက နာမွန္းေတာ့ သိပါရဲ႔။ နင့္မ်က္ႏွာေလး ေငးရံုနဲ႔ ႏွလံုးက ဘာလို႔ နာရတာလဲ။ ငါ့လည္ေခ်ာင္းေတြကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ေျခာက္ေသြ႔လာရတာပါလိမ့္။
ငါ ႏ်ေျမာေနတယ္.. တမ္းတေနတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ နင္ ငါ့အနားမွာ ရွိေနေပမယ့္ နင့္ကို ေအာက္ေမ့ေနတယ္ဟာ။ နင့္ကို လြမ္းေနတယ္။ ယံုရဲ႔လား.. နင့္ကို ငါလြမ္းေနတယ္။
"ေရာ့.."
နင္လွမ္းေပးတဲ့ ပန္းခ်ီပံုႏွစ္ခုကို ယူလိုက္ေတာ့ နင့္လက္နဲ႔ ငါ့လက္ ထိမိတယ္။ ဘယ္သူ႔လက္က ပိုေအးစက္ေနလဲ ငါမသိဘူး။ စာရြက္ကေလးေတြကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ျပီးေတာ့ ငါ့လက္ကို ငါျပန္ေငးမိတယ္။
ေၾသာ္.. လက္သန္းမွာေလ၊ ဘယ္ဘက္ လက္သန္းမွာေလ အျဖဴစင္းေၾကာင္းေလးကို အရစ္လိုက္ ျမင္ေနရတုန္းပဲ။ အဲဒါ လက္စြပ္ရာေလးေလ။ နင္နဲ႔ငါ့ရဲ႔ အခ်စ္ေန႔က နင္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စိမ္းလက္စြပ္ရဲ႔ သေကၤတေလး။ မႏွစ္ကမွ စာနဲ႔လွမ္းေတာင္းလို႔ ျပန္ေပးခဲ့ရတဲ့ လက္စြပ္ရဲ႔ အရာအေလးပါ။ အခု.. အဲဒီလက္စြပ္ကေလးက အခုဆို..။
ေၾသာ္.. ျပီးေတာ့ နင့္လည္ပင္းမွာ ဆြဲၾကိဳးကေလးလဲ မျမင္ပါလား။ ဆြဲၾကိဳးမွ်င္မွ်င္ေလးေလ.. နင္နဲ႔ငါ့ဇာတ္လမ္းကေလး စျပီးတဲ့ေနာက္ ေလာ့ကတ္သီးေလးေနရာမွာ သေကၤတတစ္ခု လဲေျပာင္းတပ္ထားခဲ့တဲ့ ဆြဲၾကိဳးေလး။ ငါ့နာမည္ အစ စာလံုး အဂၤလိပ္အကၡရာ အင္(န္)ကို အမွတ္တရ လုပ္ျပီး ဆြဲခဲ့ပါေရာ။ အဲဒီဆြဲၾကိဳးေလး မျမင္ပါလား။ လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီလား။ အင္းေလ.. အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးကေတာ့ အင္(န္)စာလံုးအစား အက္(စ္)စာလံုး လဲတပ္ထားတုန္း ျဖစ္မွာေပါ့။ အို.. ဒါက ငါ့အေရးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါနဲ႔ နင္နဲ႔ ဘာမွမွ မဆိုင္ဘဲ။ မဆိုင္ေတာ့ပါဘူးေလ။
ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေျခာက္ေသြ႔ေနတယ္။ ရင္က ဟာျပီးမွ ပူေလာင္ေနတယ္။
ေဆးလိပ္ေသာက္မယ္.. လို႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ေတြးျပီး လြယ္အိတ္ထဲက ဒူးယားတစ္လိပ္ရယ္.. မီးျခစ္ေလးရယ္ ထုတ္လိုက္တယ္။
ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ေဆးလိပ္ေလးကို ရြရြတင္လိုက္တုန္း..။
"ေဆးလိပ္ေတြ သိပ္မေသာက္နဲ႔ဟာ" တဲ့။ နင့္အသံပါ။ နင့္ဆီက လာတာ မဟုတ္မွန္းေတာ့ သိပါတယ္။ ဘယ္ကပါလိမ့္။ ေဟာဒီမီးျခစ္ကေလးကပဲ ထင္တယ္။
ဒီမီးျခစ္ကေလးဟာလဲ နင္နဲ႔ငါ့အတြက္ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးပါ။
သစ္သားမီးျခစ္ပိန္ပိန္ေလးနဲ႔ မီးျခစ္ျခစ္ေနရတဲ့ ငါ့အျဖစ္ကို နင္ၾကည့္ျပီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ အခ်စ္မီးျခစ္ေလး။ နင့္အခ်စ္က ေဟာင္းျပီး ပ်က္သြားေပမယ့္ နင့္လက္ေဆာင္ေလးက မပ်က္ေသးပါဘူး။ ငါ ငိုင္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ငါ့ေဘးကကပ္ျပီး အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္။ နင့္ဆီကပါ။ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရင္းက ပြင့္ထြက္လာတဲ့ အသံမ်ိဳး။
အို..။
နင္.. ငိုေနတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ငါမ်က္စိ မမွားပါဘူးေနာ္။ ငါ့ နားၾကားလဲ မလြဲပါဘူး။ နင္ငိုေနတာပါ။ ငါ့လက္ထဲက မီးျခစ္ကေလးကို ေငးရင္း နင္ငိုေနတာပါ။
ငါ့တစ္ကိုယ္လံုးဟာ ေျမၾကီးနဲ႔ တအား ကပ္ဖိခံထားရသလိုပဲ။ ငါ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ ငါ မယံုတာထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္.. ငါမယံုဘူး။ နင္ငိုေနတာလို႔ ငါဘယ္လို ယံုရမွာလဲ။ ေလာကၾကီးဟာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ။ အို.. မယံုပါဘူး.. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ နင့္မ်က္ရည္ေတြဟာ ငါ့ရင္ကိုလာျပီး အပူေပးေနတယ္။ ငါ့ႏွလံုးသားကို ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ ဆြဲယမ္းေနတယ္။ ၾကာရင္ေတာ့ ပူလြန္းလို႔ ကြၽမ္းရခ်ည္ရဲ႔ကြယ္။ ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ ေျပာပါဦး။ ဆံပင္က ကပိုကရိုၾကားထဲက နင့္မ်က္ႏွာ ႏြမ္းႏြမ္းေလးဟာ ေဟာဒီကမၻာမွာ အင္အား အၾကီးဆံုးပဲ သိလား..။ တုန္ယင္ေနတဲ့ နင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို ငါ မၾကည့္ရက္ဘူး။
"မငိုနဲ႔ အခ်စ္ရယ္.." လို႔ မ်က္ရည္သုတ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ရမလား..။ နင့္မ်က္ႏွာေပၚက ဆံႏြယ္စေတြကို လက္နဲ႔ အသာအယာဖယ္ေပးရင္း ႏွစ္သိမ့္ရမလား၊ နင့္ေမးေစ့လံုးလံုးေလးကို လက္နဲ႔ အသာပင့္တင္ရင္း နဖူးေလးကိုပဲ ဖြဖြနမ္းလိုက္ရမလား။ ငါ့မွာ နင့္အငိုကို ေခ်ာ့ပိုင္ခြင့္ေရာရွိရဲ႔လား။
ၾကည့္ရင္း.. ၾကည့္ရင္း ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ေ၀၀ါးလာတယ္။ မ်က္လံုးက စိုစြတ္လာတယ္။ နင့္ကိုယ္ေပၚက အစိမ္းႏုေရာင္ဟာ ပိုေဖ်ာ့ျပီး ၀ါးသြားတယ္။ အို.. ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေတြက ငါထိန္းလို႔မရေအာင္ တုန္လႈပ္ေနျပီလား။ ေနာက္ျပီး.. ငါ အသက္မွ ရွဴမိရဲ႔လား..။ ငါ့ ႏွလံုးခုန္သံေရာ ရပ္သြားသလား။
ငါ့ကိုယ္ငါ သတိရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ နင့္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိျပီ။ အို.. မဟုတ္ဘူး.. မဟုတ္ဘူး။ နင္က ငါ့လက္ကို ဆုပ္ထားတာမဟုတ္လား။ အို.. မသိပါဘူးေလ။ ဘယ္သူ႔လက္က ဘယ္သူ႔လက္ကို ဆုပ္ထားတာလဲ မသိပါဘူး။ ငါ့ေရွ႔က ျမက္ခင္းေပၚမွာ ဒူးယားစီးကရက္ေလးရယ္၊ မီးျခစ္ကေလးရယ္.. လြတ္က်ေနၾကတယ္။
မီးျခစ္ကေလးေပၚမွာ ငါးေလးႏွစ္ေကာင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနၾကတယ္။
အို.. ဒါေပမယ့္ .. သူတို႔ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ဦးတည္ရာဘက္တူရဲ႔လား။ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ဦးတည္ေနၾကတယ္ေနာ္။ ၾကည့္ပါဦး.. သူတို႔က ဦးတည္ရာမွ မတူဘဲ။ ဒါကိုေရာ.. နင္သတိထားမိရဲ႔လား။
"ႏိုင္.."
ငါ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲမွ ေျမာက္သြားသလိုပဲ။ ရင္ထဲကေတာ့ ဟာေနတယ္။ "ႏိုင္.."တဲ့လား။ နင္ ငါ့ကို "ႏိုင္" လို႔ ေခၚေသးတယ္ေနာ္။ ေခၚႏိုင္စြမ္းရွိေသးတယ္ေနာ္။
နင့္အၾကည့္ကို ငါ နားမလည္တာ အမွန္ပါ။ နင့္မ်က္လံုးက ငါ့ဆီမွာ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ ငါ့ကိုေတာ့ ၾကည့္ေနတယ္ေလ။ တစ္မ်ိဳးပဲ။ ငါ့ကို ေက်ာ္ျပီး ေငးေနသလိုပဲ။ နင္ ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ။ နင္ ဘာကို ေျပာခ်င္ေနတာလဲ၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရိႈက္လိုက္တဲ့ နင့္ရႈိက္သံေလးေတြက ငါ့ႏွလံုးကိုသာ လာေဆာင့္ေနတယ္။
"ေျပာေလ.. ငါ နားေထာင္ေနပါတယ္"
နင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တင္းေနေအာင္ ေစ့ထားတယ္။ ေနာက္ျပီး.. နင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္ မဟုတ္လား။
နင့္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ ငါ့အၾကည့္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ရိပ္ေတြ ပါသြားမယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ငါ့ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ တမ္းတမႈ ဆႏၵကို နင္လဲ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ နင့္မွာလဲ တြယ္တာစိတ္ေတြ ရွိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မႏၲေလးမွာက..။
အို.. ငါ့ေခါင္းက ဘာျဖစ္လို႔ မူးသြားရတာလဲ။ ၾကည့္ပါဦး။ နင္ဘာလုပ္တာလဲ။ အခု နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ နင္က ဒီလိုပဲလား။ နင့္စိတ္က နီးရာကို ယိမ္းတတ္သလား။
နင့္လက္ကို လႊတ္လိုက္မိတဲ့အတြက္ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ငါေၾကာက္တယ္ဟာ။
"ႏိုင္ရယ္.."
နင္ ဘာလို႔ ညည္းတာလဲ။ ငါ့ကိုေရာ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္နဲ႔ ၾကည့္တာလဲ။ နင့္ကို ငါသနားတယ္။ ငါဆိုတဲ့ ေကာင္က နင့္မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ကို ေပါက္ကြဲတတ္တဲ့ ဗံုးတစ္ခုလို ေၾကာက္တတ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မဟုတ္လား။ ငါ့ရင္ေတြ အရမ္းခုန္ေနျပီ။ နင္ေျပာခ်င္တာကို ျမန္ျမန္ေျပာလိုက္ပါလား။
"ငါ့ကို.. ခြင့္လႊတ္ပါ"
အို.. နင္ ငါ့ကို ေတာင္းပန္တယ္။ ငါနင့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ အျပစ္မဆိုခဲ့ပါဘူးဟာ။ ငါ အျမဲတမ္း ခြင့္လႊတ္ထားတာပဲ။ ေတာင္းပန္စရာ မလိုပါဘူးဟာ။ ေတာင္းပန္မယ့္အစား အေၾကာင္းစံုကို ငါ့ကို ေျပာျပရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ။ ငါ့အေပၚမွာ အလ်င္လို စိတ္မ်ိဳး ထားႏိုင္မယ္လား။
"ဟိုတုန္းကအတြက္ေရာ၊ အခု ငို.. ငိုမိတဲ့အတြက္ေရာ"
"ဟင္.."
ငါ ဘာနားလည္ရမွာလဲ၊ ဘယ္လို နားလည္ရမွာလဲ။ ငါ့ပါးစပ္က တစ္ခုခု ေျပာႏိုင္ရင္ေကာင္းမယ္။ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။
"ငါသြားေတာ့မယ္"
ငါ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္သြားတယ္။ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႔လား၊ နင္ေျပာလိုက္တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။
"သြားေတာ့မယ္" ဟုတ္လား။ ေၾသာ္.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းဟာ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲလား။ နင္ ငါ့အနားက ထသြားလိုက္ျပီထင္တယ္။ ေ၀းသြားတဲ့ နင့္ေျခသံကို ငါ ၾကားေနရသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သနပ္ခါးနံ႔ေလးကေတာ့ ငါ့ အနားမွာ က်န္ခဲ့ပါေရာ။ နင့္ရိႈက္သံေလးေတြလဲ ငါ့အနားမွာ က်န္ခဲ့ပါေရာ။
ေလာကၾကီးဟာ ရွိသင့္တာထက္ ပိုေမွာင္သြားတယ္။ ငါ့ရင္ထဲမွာလည္း ရွိသင့္တာထက္ တစ္ခုခု ပိုလာသလိုပဲ။ အို.. မဟုတ္ပါဘူး။ လိုတာ..။ ရွိသင့္တာထက္ တစ္ခုခု လိုတာ။ နင့္ကို ငါ ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ နင္လဲ ငါ့ကို တစ္ခ်က္ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လွည့္ၾကည့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ အခုေန.. နင္ ေ၀းေ၀းေရာက္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ လွမ္းေခၚမယ္ေလ။
"မိမြန္ေရ...."လို႔ ေအာ္လိုက္မယ္။ နင္လဲ ငါ့ေခၚသံကို ေစာင့္ေနမယ္ မဟုတ္လား။ ေခၚသံၾကားရင္ တအားျပန္ေျပးလာမွာ.. ေနာ္။
အို.. မေခၚဘူး.. လွည့္မၾကည့္ဘူး.. လွမ္းမေခၚဘူး။
လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေပြ႔ထားတဲ့ ဒူးႏွစ္ခုေပၚမွာ မ်က္ႏွာကို တအား ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။ နင့္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္မိမွာစိုးလို႔။ စိုစြတ္လာတဲ့ မ်က္စိေတြကိုလည္း ဇြတ္ မွိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ နင့္သ႑ာန္ေလးကိုခ်ည္း ျမင္ေနရမွာစိုးလို႔။
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားနဲ႔ဖိျပီး ကိုက္ထားလိုက္တယ္။ "မသြားပါနဲ႔"လို႔ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္လိုက္မိမွာစိုးလို႔။ ငါ့အသံေတြကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္တယ္။
ကဲ.. မေအာ္ဘူး၊ လွမ္းမေခၚဘူး။
တအားၾကီး စူးရွျပီး နာက်င္လာတဲ့ရင္ကိုေတာ့ ဒူးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အတင္းဖိထားလိုက္တယ္။ သြားပါ မိမြန္ရယ္၊ ဟို... အေ၀းထိေအာင္သာ သြားလိုက္ပါေတာ့့ ...... ။
No comments:
Post a Comment