လြန္ခဲ့ေသာဆယ္ႏႇစ္က ဤ၀န္းက်င္တြင္ မံု႐ြာသို့ ေစ်းသြား ၀ယ္တတ္သည့္ အေဒၚမ်ားႏႇင့္ ခုလိုေနထိုင္က်င္လည္ခဲ့ဖူး
သည္။ ျမတ္စြာ ဘုရား လြန္ခဲ့ေသာဆယ္ႏႇစ္ကဟူေသာ ေ၀ါဟာရမႇာ ဘ၀ႏႇင့္ပတ္သက္ သည့္ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားတြင္
အလြန္စိမ္းလႇေသာ အသံုးအႏႈန္းတစ္ခုပါ လား။ ဘုရား . . . ဘုရား . . .။ အသက္ေတြႀကီးလာခဲ့ပါေကာ။
ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလက္ကဆြဲကာ ကားငယ္တစ္စီးေပၚတက္ လိုက္သည္။ ယင္းမာပင္လား၊ ပုလဲလား၊ ဂန့္ေဂါလား။ ဘာပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ သူ့အတြက္ေတာ့ သိပ္မထူးျခားလႇပါ။ ကားငယ္ေလးသည္ တအိအိျဖင့္ လမ္းမေပၚ ေ႐ႊ႕တက္လာခဲ့သည္။
အေနာက္သို့။
မၾကာခင္ လက္ပံေတာင္းေတာင္သည္ သူ့အား စိမ္းစိမ္း၀ါး၀ါး ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္လာရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာကိုးႏႇစ္ခန့္
က သူ ဤ ေတာင္ေပၚတက္ခဲ့ဖူး၏။ တကယ့္ကိုေအးေဆးစြာ အပူအပင္ အေၾကာင့္ အက်မဲ့စြာ။ တမာပင္တန္းက တိုး
၀င္လာသည့္ ေလစိမ္းမ်ားသည္ သူ့အိမ္နံရံမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ကားေလးသည္ သူငယ္စဥ္ကအတိုင္းပင္ ႐ြာလယ္တခ်ိဳ႕
တြင္ ရပ္နားတတ္၏။ ၿပီးေတာ့ တအိအိေအာ္ျမည္ကာ ေျပးထြက္လာတတ္ျမဲျဖစ္သည္။
တယ္ပင္ကန္႐ြာတြင္ ကားရပ္ေတာ့ ေရဆင္းေသာက္ျဖစ္သည္။ ေရကေပါ့သလို၊ ငန္သလို သူ့အတြက္ ဤေရသည္
အရသာမေျပာင္းလဲ ေသးပါ။ အရင္ကေတာ့ ဤေနရာ၊ ဤ႐ြာမ်ားသည္ သူ့အတြက္အစိမ္း သက္သက္။ အခုေတာ့ သူ့
အတြက္ အစိတ္အပိုင္းေတြသာ ျဖစ္လာခဲ့ သည္။ ႐ြာဘက္ အသြားလမ္းေပၚမႇာေတာ့ ေကာဇီးပင္ႀကီး၊ ေ႐ႊေညာင္ပင္၊
အုန္းေတာ၊ သီးကုန္း၊ ေတာင္သရက္၊ လက္ပံေတာတဲ့။ ေ႐ႇးလူႀကီးမ်ား ဘယ္ေလာက္ သဘာ၀ကို ျမတ္ႏိုးလိုက္ၾကသလဲ။
တကယ္ေတာ့ သူ့႐ြာမႇာ အေ႐ႇ႕ေျမာက္ဘက္ ေၾကးစင္ေတာင္၊ စံပယ္ေတာင္၊ အေ႐ႇ႕ေတာင္ဘက္ ဖိုလ္၀င္ေတာင္
ေၾကာမ်ား၏ အေနာက္ ေျမာက္ဘက္ ေအာက္ဘက္ေျမနိမ့္၀ႇမ္းတြင္ တည္႐ႇိျခင္းျဖစ္၏။ အေနာက္ ႐ိုးမအရိပ္ကလည္း
အတန္ငယ္ျဖန့္က်က္ထားေသးသည္။ ႐ြာကိုပတ္ ေနသည့္ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ေတာ့ ႐ြာနံ့မ်ားရလာ၏။ မန္က်ညး္ပင္နဲ့
အုန္းပင္မ်ားၾကားမႇ တိုးထြက္လာတဲ့ေလ။
ေမႊးလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ ေသာင္ျပင္အစပ္တြင္ ႐ြာကလူအမ်ား ေသာက္ေရခပ္ေနၾကသည္။
သူ့ကို သိသူတခ်ိဳ႕က ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ ေနာက္ေပါက္ကေလးမ်ား မႇာ သူ့အား ေကာင္းေကာင္းသိပံုမရ။ သူ့ကို စူးစမ္း
သြားၾက၏။ သူသည္ လက္ယက္ေရတြင္းကေလးမႇ စိမ့္ထြက္လာေသာ ျဖဴလဲ့လဲ့ေရကို အ႐ိုး ႐ႇည္အုန္းမုတ္ခြက္ျဖင့္
ခပ္ေသာက္လိုက္၏။ ၿမိဳ႕ေတာ္ေရေပးေရးဌာနက ေပးေ၀ေသာေရႏႇင့္ ေရသန့္ဗူးမ်ားစြာကိုသာ အကြၽမ္းတ၀င္ေနခဲ့
သူမ်ားအဖို့ ဤေရသည္ အနည္းငယ္ အမႈန္ပါçပါမည္။ အနံ့အနည္းငယ္ ႐ႇိပါမည္။ သို့ေသာ္ သူ့အတြက္ကား ဤေရ
သည္ ေရအစစ္ျဖစ္၏။ အုန္းမႈတ္ခြက္ အန့ံေလးကလည္း ေမႊးသည္။ ေအးလည္းေအးစိမ့္သည္။
တစ္မႈတ္၊ ႏႇစ္မႈတ္၊ သံုးမႈတ္။
ဗိုက္ျပည့္သြား၍သာ ရပ္လိုက္ရသည္။ သူမ၀ေသးပါ။ ႐ြာဆီ အသြား သဲလမ္းေလးသည္ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္
ႏႇင့္ ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္သည္။ ႐ြာလမ္းမ်ားတြင္ သူ့အားေတြ႕တူတိုင္းက ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ၾက သည္။ အလပသလႅာပ
ေျပာၾကသည္။ အဘိုးအိမ္သို့ သူအရင္၀င္သည္။ အဘိုးကား သူ့အား သိပ္မႇတ္မိဟန္မတူ။ အဖိုးအသက္က ၉၀ ပင္
ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ၀မ္းကြဲအစ္မမ်ားႏႇင့္ အစ္ကိုမ်ား၊ ေဒၚႀကီး၊ ေဒၚေလးမ်ားက သူ့အား စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာၾကသည္။
သတိရသည့္အေၾကာင္း၊ ႐ြာမႇာ ၾကာၾကာေနဖို့အေၾကာင္း၊ အရင္ကလို ေန့တိုင္းထမင္းလာစားဖို့ အေၾကာင္းမ်ား။
သူတို့အားလံုး သူမႇတ္မိေနသည့္ ပံုရိပ္မ်ားထဲလို မဟုတ္ေတာ့။ ဆံပင္ေတြ ျဖဴသူကျဖဴကုန္ၿပီ။ အသားအေရ က်သူက်
ကုန္သည္။ သူငယ္စဥ္က စက္ေရပိုက္ႀကီးကို လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ့ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ထမ္းသြားတတ္သည့္
၀မ္းကြဲအစ္ကိုမႇာ အခု ေတာ့ သာမန္အေနအထားျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဇရာသည္ သူ႐ြာမႇာမ႐ႇိခင္အေတာ အတြင္း သူ့ပတ္၀န္း
က်င္အေဟာင္းအား အေတာ္ႀကီး ျပဳျပင္သြား ခဲ့သည္။ သူ့ရင္သည္ တလႇပ္လႇပ္ခုန္ေန၏။ တစ္နာရီခန့္ၾကာၿပီးေနာက္
သိမ္ဘက္ကို သူျပန္လာခဲ့သည္။
ငယ္စဥ္ကလမ္းမ်ားတြင္ အက်ယ္ဆံုးဟုထင္ခဲ့ေသာ အိမ္ေ႐ႇ႕ လမ္းမႀကီးကား သူ့ေျခငါးလႇမ္းစာပဲ႐ႇိ၏။ ငယ္စဥ္က
အေဖ၊ အစ္ကိုမ်ား ျဖင့္ သံ႐ိုက္၍ကာရံခဲ့ရေသာ ႏႇစ္တစ္လက္မ ၀န္းထရံအသစ္ႀကီး ခ် စား၍ၿပိဳလဲေနၿပီျဖစ္ေသာ
သစ္သားအေဟာင္းတန္းေလးမ်သာ ျဖစ္ေန၏။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းအား၍ အစ္မႏႇင့္အတူ ျမက္ေပါက္ရေသာ အိမ္
ေနာက္ေဖးမႇ သလင္းက်ယ္ႀကီးမႇာ ဖ်ာႏႇစ္ခ်ပ္စာ ႐ႇိေနေလသည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူႏႇင့္ ေန့စဥ္ ေရထမ္းျဖည့္ဖို့ အျမဲ
တြက္ကပ္ခဲ့ရသည့္ အုန္းပင္ေျခရင္းမႇက စဥ့္အိုးႀကီးမႇာ မယံုႏိုင္စရာ ေသးေသးေလးျဖစ္ ေန၏။ ႐ြာတြင္ အရင္က
တစ္ခုတည္းေသာ ကြၽန္းပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးမႇာ ေရနံေခ်းမ်ား ေျခာက္ေသြ႕ေနၿပီး အလြန္အက်ည္းတန္လႇသည္။
အိမ္ ပတ္၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏႇင့္ တူတူပုန္းတမ္းကစားေသာအခါ ေက်ာင္း၀တ္စံု အျဖဴေပၚတြင္ ေရနံေခ်းမ်ား အျမဲ
ေပတတ္၍ အေမဓာတ္ဆီႏႇင့္ခြၽတ္ကာ ေလ်ာ္ဖြပ္ခဲ့ရသည္မႇာ သူ့မူလတန္းႏႇင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္း တစ္သက္စာ
ျဖစ္သည္။ အေမက အေဖႏႇင့္မတူ၊ အေဖက တစ္ခြန္းဆိုတစ္ခြန္း ေျပာခဲသည္။ ႐ိုက္ခဲသည္။ ႐ိုက္ရင္လည္း နာေအာင္
႐ိုက္၏။ သူ အျပစ္တစ္စံုတစ္ခုခုလုပ္လာတိုင္း အေမသည္ တစ္္တြတ္တြတ္ေျပာမၿပီး တတ္။ ႐ိုက္ရင္လည္း လက္၀ါး
ကိုခံုး၍ မနာေအာင္ ႐ိုက္ေလ့႐ႇိသည္။ အေမသည္ သူ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တိုင္ေအာင္ သနပ္ခါးလိမ္း၍
အုန္းဆီလိမ္းေပးကာ ေခါင္းဖီးေပးဆဲျဖစ္သည္။
ေႏြဦးေပါက္ရင္ အိမ္ေ႐ႇ႕က ပန္းႏုေရာင္ပန္းမ်ား အဆုပ္လိုက္ ပြင့္တတ္ေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ အပင္ႀကီးမ်ားမ႐ႇိေတာ့ပါ။
အိမ္မႇာ တစ္စံု တစ္ခုဟာေနသလိုျဖစ္၏။ အိမ္ေပါက္၀တြင္ ညီမငယ္ထိုင္ေန၏။ သူ လူပ်ိဳေပါက္ ဘ၀ကမႇ ေက်ာင္းစ
ေနခဲ့ရေသာ သူ့ညီမသည္ သူအိမ္မႇာ မ႐ႇိေသာ ကာလတစ္ခုတြင္ အပ်ိဳႀကီးဖားဖား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ညီမက သူ့အားျမင္
သည္ႏႇင့္ အိမ္ထဲကို ၀မ္းသာအားရ ေျပး၀င္သြား၏။
အိမ္ထဲ မႇာေတာ့ အရင္တုန္းကအတိုင္း ဖြဲ႕စည္းပုံမေျပာင္းလဲ။ အလႇဴတုန္းက ႐ိုက္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံုကားႀကီးကား
ဟိုဟိုသည္သည္ ခ်ိတ္ထားျမဲျဖစ္သည္။ မိသားစုဆယ္ေယာက္ပုံ။ အလႇဴတုန္းက ႐ြာလမ္းမေပၚ စီတန္းလႇည့္စဥ္ အေဖ
ကသပိတ္လြယ္၍ အေမက သကၤန္းပန္းအိုးေပြ႕ကာ ဓာတ္ပံုဆရာ ဆီသို့ ၿပံဳးၾကည့္ေနၾကသည္။ ေနာက္တစ္ပံုမႇာ
အလႇဴမ႑ပ္မုခ္၀၌ ႐ႇင္ေလာင္းျဖစ္သည့္ ညီေတာ္ေမာင္က ျမင္းညိဳႀကီးေပၚစီး၍ အေဖႏႇင့္ အေမက ေအာက္မႇာရပ္
ေနၾကသည္။ အားလံုးၿပံဳးေနၾကသည္။ ဓာတ္ပံုထဲ တြင္ အေမ့မ်က္ႏႇာသည္ ၾကည္ႏူးမႈအတိျဖင့္ ၾကည္လင္ေနေလသည္။
အိမ္ထဲက အေနာက္ဖက္အခန္းေလးမႇာ အစ္မအခန္းျဖစ္၏။ သူအိမ္က ဒုတိယထြက္ခြာစအခ်ိန္က အစ္မသည္ သူတို့
ေမာင္ႏႇမတစ္စု အတြက္ ဒုတိယအေမျဖစ္သည္။ အေမႏႇင့္တူေသာ အစ္မႀကီးျဖစ္၏။ အခုေတာ့ အစ္မသည္
အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ကာ တစ္ရပ္တစ္ေက်းမႇာ ခင္ပြန္းသည္၊ သားတစ္ေယာက္ႏႇင့္အတူ အသိုက္အၿမံဳခြဲခဲ့ေလသည္။
သည္ဘက္ တန္းလ်ားႏႇစ္ခုံက အစ္ကိုႏႇစ္ေယာက္၏ အိပ္ယာ ေနရာျဖစ္၏။ သူမႇတ္မိေနပါေသး၏။ လြန္ခဲ့ေသာဆယ္
ႏႇစ္ေက်ာ္က သူတို့ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ ဤတန္းလ်ားေပၚတြင္ ညစဥ္အတူ အိပ္ခဲ့ၾက၏။ တစ္ခုေသာ ေတာ္သလင္း
ညတစ္ညတြင္ အိမ္မႇာေမြးထားသည့္ မိက်န္ ဟူေသာ ေခြးမေလးထံသို့ လူပ်ိဳလာလႇည့္၍ တစ္ညလံုးရန္ျဖစ္ေနၾက
ေသာ ေခြးတစ္သိုက္အား ညီအစ္ကုိသံုးေယာက္ ေခ်ာင္း႐ိုက္ခဲ့ဖူးၾက၏။ အခုေတာ့ ထိုေခြးေလး ဆံုးခဲ့သည္မႇာကိုက
မႇတ္မႇတ္ထင္ထင္ ကိုးႏႇစ္နီးပါး႐ႇိခဲ့ၿပီ။ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးမႇာကား သားသမီးသံုးေယာက္ႏႇင့္ ၿမိဳ႕ငယ္တစ္ၿမိဳ႕မႇာ
ေရာက္႐ႇိအေျခခ်သြားခဲ့သည္။ အစ္ကိုငယ္ကေတာ့ သူ့ဘ၀၏ အျမင့္ဆံုး အေနအထားတစ္ခုမႇ ျပန္က်လာကာ
အိမ္ေထာင္သည္အျဖစ္ျဖင့္ အေမ့ နားတြင္ ျပန္ေရာက္ေနသည္။ ညီငယ္သည္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ တြင္ သူ့အား
ႏႈတ္မဆက္၀ံ့ဘဲ ၾကည့္ေနေလသည္။
သူသည္ ေနာက္ေဖးသို့၀င္ကာ အိမ္ေျမာက္ဖက္သနပ္ခါးၿခံထဲက ႐ႈခင္းေတြကို တစ္၀ၾကည့္ေနမိ၏။ မၾကာမီ ညီမသည္
သူမျမင္ဖူး ေသးေသာ တူ၊ တူမမ်ားကို ေပြ႕ခ်ီကာ အနားသို့ေရာက္႐ႇိလာသည္။ သူ့အား စကားစဖို့ခက္ေနဟန္တူ၏။
”တစ္ေန့က ယင္းမာပင္မႇာ မေဒၚလီႏႇင့္ေတြ႕တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ ကို ေမးေနေသးတယ္။ သူတို့ ယင္းမာပင္ကို
ျပန္ေျပာင္းလာတာ တဲ့”
ညီမက သူ့ကို အေဖအား ေဒၚေလးတို့ေခၚသလို အစ္ကုိျဖစ္သူ အား ေမာင္ေမာင္ဟု ေခၚသည္။ ညီမက သူႏႇင့္ေဒၚလီတို့
၏ အထက္ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ဇာတ္လမ္းကို သိထားပံုရေလသည္။ ေဒၚလီ တစ္ေယာက္ ဘာေတြလုပ္ေနပါလိမ့္။
အိမ္ေထာင္က်သြားေလၿပီလား။ က်ခဲ့ရင္ေကာ ထိုခင္ပြန္းႏႇင့္ အဆင္ေျပပါေလစ။ သို့ေသာ္ ”ေၾသာ္” တစ္လံုးသာ သူ့ႏႈတ္
က ေရ႐ြတ္႐ုံသာ႐ႇိေလသည္။ ညီမက သူ့အား ၿပံဳးစိစိႏႇင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။ ေသခ်ာပါသည္။ ဆယ္ႏႇစ္ႏႇစ္ခန့္ မိသား
စုတစ္ခု၏ အရိပ္ထဲတြင္ အတူတူေနထိုင္ခဲ့ၾကသည့္ သည္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏႇမမ်ားၾကားတြင္ ေျပာစရာစကားေတြ အမ်ား
ႀကီး႐ႇိပါလိမ့္မည္။ သို့ေသာ္ သူတို့အဖို့ကား စိမ္းေန၏။
”အေမ ေကာ”
သူ့ညီမအား ေမးလိုက္သည္။ ညီမက ေနာက္ေဖးအိမ္ခန္းထဲသို့ ñႊန္ျပသည္။ ညီမငယ္၏ မ်က္၀န္းမ်ား ညိဳ႕ေနသည္ကို
သူသတိထားမိ လိုက္၏။
အခန္းမႇာလံုခ်ည္မ်ား၊ အ၀တ္အထည္မ်ားျဖင့္႐ႈပ္ပြေန၏။ ျပတင္းေပါက္မႇာ ခပ္ဟဟသာဖြင့္ထား၍ အလင္းေရာင္သိပ္မ႐ႇိ
”အေမ ေနမေကာင္းဘူးလား”
အေမက ခပ္ယဲ့ယဲ့ သူ့အားျပန္ၾကည့္သည္။ အေမသည္ သားသမီး႐ႇစ္ေယာက္၏ အေမျဖစ္သည္။ ေလာကဓံ၏ ဆူႀကံဳ
နိမ့္ျမင့္မ်ား ကို ခါးစီးယူခဲ့သူျဖစ္သည္။ အစ္ကိုငယ္အားမီးဖြားစဥ္က အေမခုနစ္ရက္ လံုးလံုး သတိေမ့ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္
အေဖ မႏၲေလးမႇာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ႐ႇိသည္ဟု ၾကားသိရစဥ္က ေရနံဆီပုလင္းလိုက္ေသာက္လိုက္၍ ေဆးကုသခဲ့
ရဖူးသည္။ ႏႇလံုးေရာဂါျဖစ္လုဆဲမႇာ ညီမငယ္ကို အသက္ ၄၅-ႏႇစ္ေက်ာ္မႇ ဗိုက္ခြဲေမြးခဲ့ရသည့္ အေမျဖစ္သည္။ အေမ
၀မ္းသာေနသလား၊ ၀မ္းနည္းေနသလား။
အေမ့ကို အနည္းငယ္ပူမိသည္။
”အေမ ေဆးမထိုးဘူးလား” အေမကေခါင္းယမ္းသည္။ အေမ့ အသားအေရကို ညိဳမည္းေနသည္။ သူခုႏႇစ္သားအ႐ြယ္
က ဖိုလ္၀င္ေတာင္ ပြဲမႇာ အတူလည္ခဲ့ ၿပံဳးေပ်ာ္ခဲ့သည့္ အသက္ ၃၅-ႏႇစ္အ႐ြယ္ အေမ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။
”ဘာမႇ မျဖစ္ပါဘူူး။ ေပ်ာက္သြားမႇာပါ။”
အေမ့ေဘးတြင္ ေသြးေဆးပုလင္းႏႇင့္ ကြမ္း႐ြက္ျပဳတ္ရည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဒီေဆးေတြက သူငယ္စဥ္က ဖ်ားနာခဲ့စဥ္က
အေမကိုယ္တိုင္ တိုက္ေကြၽးကုသခဲ့သည့္ ေဆးနည္ေတြပဲ ျဖစ္သည္။
”ေဆးထိုးရင္ ေငြႏႇစ္ရာကုန္မႇာ၊ ကိုယ့္မႇာ ဘာ၀င္ေငြမႇ႐ႇိတာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းေကာ အလည္ျပန္လာတာလား။”
အေမ့အသံက ေျပးလာသူတစ္ေယာက္၏ ေမာေနသည့္အသံမ်ိဳး ျဖစ္၏။ အေမအိပ္ေနသည့္ ခုတင္လက္ရမ္းေပၚ
သူလက္တင္လိုက္ေတာ့ ဖံုမႈန့္မ်ားစြာကို စမ္းမိေလသည္။
”မင္းျပန္လာေတာ့မယ္လို့ အေမ့စိတ္ထဲက အလိုလိုထင္ေနမိလို့ ေမ်ာ္ေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္႐ႇိၿပီ”
အေမ့အသံက တုန္ရီေန၏။
သူ ႐ြာမျပန္တာၾကာၿပီ။ ၿမိဳ႕ျပ၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားထဲ စီးေမ်ာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ ေငြစကၠဴမ်ားကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္
ႀကီးေက်နပ္ခဲ့သည့္ သူ့ပံုရိပ္ကို သူျပန္ျမင္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ အေမ့နားမႇာ သံုးႏႇစ္ေက်ာ္ မေနႏိုင္ခဲ့သူ။
အခန္း၏ အထပ္သားနံရံဆီသို့ သူအၾကည့္လႊဲလိုက္၏။ သူ့မ်က္ရည္ေတြ အေမမျမင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပ။
အခန္းနံရံေပၚက သူငယ္ငယ္ကဆြဲခဲ့သည့္ ေျမျဖဴျခစ္အ႐ုပ္ ကေလးမ်ားက သူ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ေမ်ာ္လင့္တႀကီး
ေစာင့္ၾကည့္ေန ၾကေလသည္။ ။
No comments:
Post a Comment