ဇာတ္သိမ္း။

• အဲသည္ေန႕က
ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ မိုးေတြသည္းခဲ႕တယ္။
မည္းေမွာင္ေမွာင္ တိမ္တိုက္ေတြ ျပိဳဆင္း ထစ္ခ်ဳန္းျပီး
လွ်ပ္ပန္းေတြလည္းလက္၊ မိုးႀကိဳးေတြလည္းပစ္ခဲ႕ေပါ႔။
• ကၽြန္ေတာ္ အဲသည္မိုးေရေတြကို ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႕
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုျဖန္႔ ေခါင္းေမာ႔ရင္း
မ်က္ႏွာကိုရိုက္ခတ္လာတဲ႕
မိုးေပါက္မိုးစက္ေလးေတြကိုေငးၾကည္႕ေနမိတယ္။
လမ္းေဘး၀ဲယာက အုန္းခက္အုန္းလက္ေတြ
ေလျပင္းအေ၀ွ႔မွာ ပလူပ်ံလို႕ေပါ႕။
• ခ်မ္းေအးတုန္ခိုက္လာတဲ႕အခါ
လက္ကိုျပန္ပိုက္ရင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊
လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ေလပူမႈတ္ရင္းျဖစ္ျဖစ္
အေႏြးဓာတ္ရဖို႕ ႀကိဳးစားမိျပန္တယ္။
တကယ္က ေႏြေခါင္ေခါင္ရယ္ပါ။
• ပူအိုက္လြန္းလို႕ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ေနရတဲ႕ ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ
အဲသလိုမိုးေအးေလး ရြာခဲ႕ရင္ေတာင္မွ ခ်မ္းတတ္သလားလို႕ပါ။

• တကယ္လည္း ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးခဲ႕တာလား။
• ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိပါတယ္။
• ေဘးကင္းမႈ၊ လံုျခံဳမႈ၊ ေအးျမမႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ေႏြးေထြးမႈ အရာရာ ကိုယ္ေပးခဲ႕သလို
• အသိအမွတ္ျပဳမႈ၊ ေက်နပ္ႏွစ္လိုမႈ၊ သံေယာဇဥ္ ေတြနဲ႕ တံု႕ျပန္မႈေတြ ရခဲ႕တယ္။

• ဇာတ္ညႊန္းဆရာ မသိလိုက္တဲ႕
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကအျဖတ္မွာ
ေႏြေခါင္ေခါင္ မိုးေတြရြာခဲ႕၊
ေလျပင္းေတြက အုန္းခက္ကိုေျခြခ်
တိမ္ေတြျပဳိက်၊
လွ်ပ္ပန္းေတြလက္ၾက၊
မိုးႀကိဳးေတြပစ္ခ်

• ကဲ…
မေျဖရွင္းေတာ႔ပါဘူး၊ သည္ဇာတ္သိမ္းေလးကို ႀကိဳက္တယ္။
ေႏြေနအပူနဲ႕ မိုးသည္းသည္း တြဲဖက္တာကို ႀကိဳက္တယ္။
ဆန္႕က်င္ဖက္အလွတရားတို႕နဲ႕ လွပေနခဲ႕
ဒါ ေလာကပဲေလ…။