"ရဟန္း ဆိုတာ အလုပ္လက္မဲ႔ ေတြ လား"
"မဟာဗုဒၶ၀င္၊စတုတၳတြဲ"-စာမ်က္ႏွာ(၅၅) ၌ ပါရွိေသာ "ဗုဒၶ"ျမတ္စြာဘုရား "ကသိဘာရဒၶါဇ ပုဏၰားႀကီး"ထံၾကြ
ေရာက္၍ တရားေဟာေခ်ခၽြတ္ရသည့္အေၾကာင္းကို ဖတ္ရပါသည္။
"ဗုဒၶ"ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ "ကသိဘာရဒၶါဇ ပုဏၰားႀကီး"ကၽြတ္တမ္း၀င္မည့္အေရးကို ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ထို "ပုဏၰားႀကီး" လယ္ထြန္မဂၤလာ က်င္းပေနရာဌာန သို႔ ၾကြေရာက္ၿပီး ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူပါသည္။ေရာက္၍ တရားေဟာေခ်ခၽြတ္ရသည့္အေၾကာင္းကို ဖတ္ရပါသည္။
"ဗုဒၶ" ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဆြမ္းလာရပ္သည္ကို "ပုဏၰားႀကီး" ျမင္ေလလွ်င္-
"ဤ ရဟန္း ေဂါတမ သည္ အကယ္၍ စီးပြားျဖစ္ထြန္းေရးအလုပ္ ကိုလုပ္ခဲ႔လွ်င္ ဇမၺဴဒိပ္ တစ္ကၽြန္းလံုး၌ လူတကာတို႔၏ ဦးေခါင္းထက္၀ယ္ ပတၱျမား ဥေသွ်ာင္သဖြယ္ျဖစ္ေပလိမ္႕မည္။ထိုသို႔ျဖစ္ပါလွ်က္ ဤ ရဟန္းေဂါတမသည္ ပ်င္းရိ သည့္အတြက္ အလုပ္အကိုင္မ်ားကိုမလုပ္ေဆာင္ဘဲ လူအမ်ား၏ လယ္ထြန္မဂၤလာသဘင္စသည္တို႔ ၌ ဆြမ္းခံ၍ စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ ကိုယ္ခႏၶာ ႀကံ႕ခိုင္ေရးကိုသာ အသားေပးလ်က္ လွည့္လည္က်က္စား ေနဘိ၏" ဟု အႀကံအစည္မွားျဖစ္ကာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို "အလုပ္လုပ္ရမွာပ်င္း၍ ရဟန္း၀တ္သူ၊ စားၿပီးအိပ္ေနသူ၊အလုပ္လက္မဲ႔ျဖစ္သူ" ဟု စိတ္ထဲက စြပ္စြဲေလသည္။
မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္လည္း သာသနာေတာ္ႏွင့္အလွမ္းေ၀းၾကသူမ်ားက ရဟန္းေတာ္မ်ားကို "ကသိဘာရဒၶါဇ ပုဏၰားႀကီး"စြပ္စြဲသလိုမ်ိဳး စြပ္စြဲ တတ္ၾကပါသည္။ ထို႔ျပင္"အိပ္လို ရဟန္း၊ စားလိုမွန္း၊ပုစၦန္း လုပ္ပါေလ"ဟူေသာ "က၀ိလကၡဏာသတ္ပံုသံေပါက္(ပိုဒ္ေရ-၇၂၇)"ကလည္းစားၿပီးအိပ္ေနလိုလွ်င္"ရဟန္းျပဳပါ၊သကၤန္း၀တ္ပါ၊ဘုန္း
ႀကီးလုပ္ပါ" ဟု တိုက္တြန္းေနသေယာင္ ထင္ရသည္။
ဦဇင္းတစ္ပါး က ဤသို႔ေျပာခဲ႔ဖူးသည္။
"ဦးဇင္းဆြမ္းခံတဲ႔အိမ္က ဒကာမႀကီးက (ဦးဇင္း ဘယ္နယ္ ကလဲ? )လို႔ေမးလို႔ (……………)နယ္ က လို႔ေျဖေတာ႔
(အဲဒီနယ္ ကလူေတြဟာ လူပ်င္းမ်ားတယ္ ထင္တယ္ေနာ္။ဘုန္းႀကီးအ၀တ္မ်ားတယ္)လို႔ ဦးဇင္းကိုေျပာလိုက္
တယ္"
"အရွင္ဘုရား က ဘာျပန္ေျပာခဲ႔သလဲ"
"သူက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ေျပာတာဆိုေတာ႔ ေနာက္တာေနမွာေပါ့၊ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာခဲ႔ဘူး"ဟု ဆိုသည္။
ရဟန္း၀တ္ျခင္းသည္ ပ်င္းလို႔၀တ္ျခင္းမဟုတ္ပါ။သူ႕အဆိုအတိုင္း၀တ္သည္ပင္ထားဦး ရဟန္း၀တ္ရျခင္းသည္
မလြယ္ကူပါ။"ဘာေၾကာင့္မလြယ္ကူသလဲ" ဟု ေမးလာေသာ္ မလြယ္ကူလို႔ပဲဟုသာေျပာရန္ရွိပါသည္။
မလြယ္ေၾကာင္းကိုစာႏွင့္ေရးျပရံုႏွင့္ အျပည့္အစံုသိႏိုင္မည္မဟုတ္။သိခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္၀တ္ၾကည့္မွသာဟုဆိုရ
မည္ျဖစ္သည္။အကယ္၍ ပ်င္း၍ ၀တ္သည္ဆိုပါလွ်င္ ရဟန္းဘ၀သည္အပ်င္းေျပသည္။ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။
အလုပ္ၿငိမ္းသည္ ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။
ထိုသို႔ ဆိုလွ်င္ ေယာက္်ားတိုင္း ရဟန္း၀တ္ၾကလိမ္႔မည္။၀တ္ၾကပါသလား။မ၀တ္ၾကပါ။ထိုသို႔၀တ္ႏိုင္စြမ္းမရွိ
ျခင္း ကပင္ ရဟန္းဘ၀သည္ အပ်င္းမေျပေၾကာင္း၊မလြယ္ကူေၾကာင္း အေျဖေပးေနသလိုျဖစ္ေနသည္။
ရဟန္း၀တ္မည့္သူသည္"နည္းသည္ျဖစ္ေစ၊မ်ားသည္ျဖစ္ေစပစၥည္းဥစၥာကိုလည္းေကာင္း၊ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ကို
လည္းေကာင္းစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ရမည္။ အပူဒဏ္,အေအးဒဏ္,ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈ,မွက္၊ျခင္၊ယင္၊ေလ၊ေနပူ၊ေျမြ၊
ကင္း၊သန္းတို႔၏ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရမည္။ကိုယ္မွာျဖစ္ေသာေ၀ဒနာ၊ျပင္းထန္ၾကမ္းၾကဳတ္ခါးစပ္ေသာေ၀ဒနာ၊သာယာ
မႈကင္းေသာ ေ၀ဒနာ၊ႏွစ္သက္စရာမေကာင္း ေသေလာက္ေအာင္ဆင္းရဲေသာေ၀ဒနာမ်ားကိုလည္း သည္းခံ
ႏိုင္ရမည္"ဟု ဗုဒၵျမတ္စြာက ေဟာခဲ႔ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ဤဒဏ္မ်ားကို ခံႏိုင္ဦးမည္မဟုတ္ေသာ အသက္ႏွစ္
ဆယ္မျပည့္သူမ်ားကို ရဟန္း၀တ္ခြင့္မေပးခဲ႔။
ရဟန္းဟူသည္ "ဦးေခါင္း၊ေျခ၊လက္ႏွင့္ တစ္ကြ မ်က္စိ,နား,ႏွာေခါင္း,ပါးစပ္ ပါ မက်န္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈရွိရ၏။မိမိစိတ္
ရွိတိုင္းျပဳမူ လႈပ္ရွား၍ မရပါ။ခံစားခ်င္တိုင္း ခံစားခြင့္မရွိပါ။မတင့္တယ္၊မစင္ၾကယ္မႈဟူသမွ်ကိုေရွာင္ၾကဥ္ေစာင့္
ထိန္းရပါမည္။စိတ္ပိုင္းေရာ၊ရုပ္ပိုင္းပါ ယဥ္ေက်းၿပီးအဆင့္တန္းျမင့္မႈ ရွိရပါသည္။"ဤသည္မွာ ရဟန္းဘ၀ကို
အက်ဥ္းရံုးၿပီးရုပ္လံုးေဖာ္ျပလုိက္ျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔ဆိုသျဖင့္ ရဟန္းဟူသမွ် ေျခာက္ျပစ္ကင္းသဲလဲစင္အေကာင္းႀကီးဟု မဆိုလိုပါ။သိကၡာပုဒ္မေစာင့္စည္း
ေသာ "စုန္းျပဴး"မ်ားလည္း အနည္းငယ္ ေရာပြမ္းေနျခင္းကိုကား ၀န္ခံရပါမည္။
ထို႔ေၾကာင့္"မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္(အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)"က (တစ္ဘ၀သံသရာ-၄၈၀) ၌ "ရဟန္းဘ၀ဆိုတာ
ကေတာ႔ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားရဲ႕လုပ္စာကို စား,၀တ္,ေန,ရလို႔ သီလမစင္ၾကယ္ရင္ အပါယ္က်ဖို႔ေသခ်ာပါတယ္
ဒါေၾကာင့္ရဟန္း၊သာမေဏဘ၀နဲ႔ေပါ့ေပါ့ေနမယ္႔အစားလူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ျဖင့္ေနျခင္းကတြက္ေျခကိုက္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ေယာက္်ားျဖစ္ပါလွ်က္သူမ်ားလုပ္စာကိုမွီခိုၿပီးအေခ်ာင္စားေနျခင္းဟာလဲေယာက္်ားမပီသရာေရာက္ပါတယ္"ဟူ၍လည္းေကာင္း။
စာေရးဆရာေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္(သြား-ဆရာ၀န္)က(ေပါ့ေပါ့ေလးမေတြးပါနဲ႔)အမည္ရ ဓမၼေဆာင္းပါးတြင္
"ရဟန္းသံဃာမ်ားအေပၚ အထင္လြဲ၊အျမင္လြဲကာ ေပါ့ေပါ့ကေလး ေျပာၾကသူမ်ားသည္ သူတို႔ကိုယ္ႏိႈက္က
ေလ႔လာမႈနည္းပါးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ရသလို သာသနာ႔၀န္ထမ္းရဟန္းတစ္ခ်ိဳ႕၏ေနထိုင္မႈေပါ့ေလ်ာ့ေသာေၾကာင့္
လည္းအျပစ္ဆိုဖြယ္ရာပါ၀င္ေနပါသည္" ဟူ၍လည္းေကာင္း သတိေပးၾက၊ေ၀ဖန္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
"အေနက်ပ္၊အေသေခ်ာင္,အေနေခ်ာင္၊အေသၾကပ္"ဟုအဆိုရွိပါသည္။၀ိနည္းကိုမေစာင့္ေရွာက္ဘဲအပ်င္းေျပရံု၀တ္လာေသာ ရဟန္းအတြက္ ဤဘ၀ ၌ အေနေခ်ာင္၍ေပ်ာ္စရာေကာင္းမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ေသေသာအခါ ဒုဂၢတိဘ၀ သို႔ ေရာက္ပါလိမ္႔မည္။
အခ်ိဳ႕ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ သမထ၊၀ိပႆနာ ဘာ၀နာမ်ား က်င့္ႀကံပြားမ်ား အားထုတ္ေနပါသည္။အခ်ိဳ႕ ရဟန္းေတာ္မ်ားကမူ ပရိယတၱိစာေပမ်ားကို သင္ယူ၊ကိုယ္တိုင္ စာခ် ေပးေနၾကပါသည္။ထိုရဟန္းေတာ္မ်ားအား
ဆြမ္း စသည္ ေလာင္းလွဴပါက ေလာကစည္းစိမ္မ်ားတိုးပြားရံုသာမက တမလြန္ဘ၀ ၌နတ္ရြာသုဂတိသို႔ေရာက္
ရွိျခင္းႏွင့္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ထိပါေကာင္းက်ိဳးမ်ားရရွိႏိုင္ပါသည္။ဤသို႔ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ားေပးျခင္းသည္ပင္
လွ်င္ လူသားတို႔ အက်ိဳးစီးပြားကိုေဆာင္ရြက္ျခင္း၊အလုပ္ လုပ္ေပးျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ားကိုေပးျခင္း(ျဖစ္ေစျခင္း)၊တရားထူးမ်ားရေစျခင္းျဖင့္ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္၏လူသားတို႔၏အက်ိဳးစီးပြားေဆာင္ရြက္ပံုမွာ အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ႔ပါ။
နိေရာဓ သမာပတ္မွ ထေတာ္မူလာ ေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ ျမတ္ႀကီးအား ဒန္ပူ၊မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ၊
ဆြမ္း လွဴဒါန္းလိုက္ရသျဖင့္ ဆင္းရဲသား ေမာင္ပုဏၰ ႏွင့္ မယ္ ဥတၱရာ တို႔မွာ ထိုးၿပီးသားထယ္ခဲ မ်ားက ေရႊတံုး
မ်ားက ေရႊတံုးမ်ား ျဖစ္သြားကာ ခ်က္ခ်င္း သူေ႒းဘ၀ ေရာက္သြားၾကပါသည္။
နိေရာဓ သမာပတ္မွပင္ထေတာ္မူေသာ အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ႀကီးအား ေပါက္ေပါက္မ်ားလွဴဒါန္းလိုက္သ
ျဖင့္ လယ္ေစာင့္အမ်ိဳးသမီးကေလးမွာ ထိုဘ၀မွကြယ္လြန္ေသာအခါ တာ၀တႎ သာနတ္ျပည္ေရာက္ခဲ႔ပါသည္။
သုဘူတိမေထရ္ သည္ ဆြမ္းခံၾကြရာတြင္ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ၌ ေမတၱာစ်န္၀င္စားရာမွ ထ ၿပီးမွ ဆြမ္းကိုအလွဴခံ
ေလ႔ရွိပါသည္။"ဤ သို႔ ေမတၱာပြား၍အလွဴခံသည္ရွိေသာ္ ဆြမ္းဒကာတို႔အားအက်ိဳးမ်ားေပလိမ္႔မည္"ဟုမေထရ္
ႏွလံုးသြင္းေတာ္မူပါသည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္က "လက္ဖ်စ္တစ္တြတ္မွ်လည္း ေမတၱာဘာ၀နာကိုပြားမ်ားေသာရဟန္းကို ျမတ္စြာဘုရား အဆံုးအမ ကို လိုက္နာေသာရဟန္း၊ျပည္သူတို႔၏ ဆြမ္းကို အခ်ည္းအႏွီးမျဖစ္ေစမူ၍ စားသံုးေသာရဟန္းဟူ၍
ဆိုထိုက္ေၾကာင္းေဟာေတာ္မူပါသည္"(အံ၊၁။စာ-၉။အစၦရာ သဃၤာတ၀ဂၢ)
"အိပ္လို ရဟန္း၊ စားလိုမွန္း၊ပုစၦန္း လုပ္ပါေလ"ဟူေသာ "က၀ိလကၡဏာသတ္ပံု သံေပါက္(ပိုဒ္ေရ-၇၂၇)"၏တြင္
ဆိုလိုသည့္အဓိပၸါယ္မွာ[လူထြက္လိုေသာ]"စစ္ကိုင္းတိေလာကဂုရုေခ်ာင္းဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ"အားအမ်ိဳးသ
မီးတစ္ဦးမွ ေလွ်ာက္ထားသည့္ "ရဟန္းမည္သည္ကား သူလွဴေသာ အ၀တ္အစား၊သူလွဴေသာ အရိပ္သခၤန္းကို
သံုးေဆာင္စားေသာက္၍ ခ်မ္းသာစြာေနထိုင္ရေပသည္။စာေပက်မ္းဂန္သင္လိုလွ်င္လည္း သင္ရ၏။မသင္လို
လွ်င္လည္း သကၤန္းႀကီးကိုေျခကန္ကာသာအိပ္လိုသမွ် အိပ္ေနရသည္" ဟူေသာစကားကိုရည္ရြယ္စပ္ထား
ျဖင္းျဖစ္ေလသည္။
ထိုစကားရပ္၌"စားၿပီးအိပ္ခ်ည္းေနလိုလွ်င္ ရဟန္းျပဳပါ။ဘုန္းႀကီး၀တ္ပါ"ဟု တိုက္တြန္းလိုျခင္းမဟုတ္ေပ။
"ရဟန္းဘ၀ဟူသည္စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဘာပူပန္မႈမွမရွိဘဲ ေၾကာင့္ၾကမဲ႔ေနထိုင္ႏိုင္ေသာဘ၀မ်ိဳးျဖစ္၍ ေနာက္ဆံုးဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲအိပ္ေနလိုလွ်င္အိပ္ေနႏိုင္ေသာဘ၀မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္"ဟုပ်င္းရိတတ္ေသာရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္စကားကုန္ေျပာဆိုထားျခင္းမ်ိဳးသာျဖစ္ေလသည္။တကယ္တမ္းတြင္မူပရိယတၱိ၊ပဋိပတၱိတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကိုလုပ္ၾကရမည္သာျဖစ္ေလသည္။
ရဟန္းဘ၀ဆိုသည္မွာ အလုပ္လက္မဲ႔ဘ၀မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။စားၿပီးအိပ္ေနရေသာဘ၀မဟုတ္ပါ။အလုပ္ရွိၾကပါသည္။
လုပ္ၾကဖို႔လည္းလိုပါသည္။ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ပရိယတၱိ၊ပဋိပတိၱ ကိုသင္ယူအားထုတ္ၾကပါသည္။ဒကာ၊
ဒကာမမ်ား ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းရက်ိဳးနပ္ေအာင္ ေမတၱာပို႔သေပးၾကရပါသည္။ဘာသာေရးစာေပ၊
က်မ္းဂန္မ်ားကိုလည္းစြမ္းႏိုင္သမွ်သင္ၾကား၊သင္ယူ၊ေဟာၾကားရပါသည္။
"ပဗၺိဇၨိတ ဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ"ဟု ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေဟာၾကားေတာ္မူသည့္အတိုင္း ရဟန္းဘ၀
ရရွိႏိုင္ေရးမွာ ခက္ခဲလြန္းလွပါသည္။
ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းဘ၀သို႔ တက္ေရာက္ႏိုင္ရန္ ရဟန္းေလာင္းပုဂၢိဳလ္အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ အရည္
အခ်င္းမ်ား ရွိပါသည္။၎တို႔မွာ-
(၁) ႏူနာ စေသာ ေရာဂါႀကီးမ်ားမရွိရ
(၂) လူသားစစ္စစ္ ျဖစ္ရမည္။
(၃) ေယာက္်ား စစ္စစ္ျဖစ္ရမည္။
(၄) ကၽြန္အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္ရမည္။
(၅) ေၾကြးၿမီ ကင္းရွင္းရမည္။
(၆) မင္းခေယာက္်ားမဟုတ္ရ။
(၇) မိဘ ခြင့္ျပဳသူျဖစ္ရမည္။
(၈) အသက္(၂၀)ျပည့္ၿပီးသူ ျဖစ္ရမည္။
(၉) ကိုယ္ပိုင္သပိတ္၊သကၤန္းျပည့္စံုရမည္။
(၁၀) အျပစ္ႀကီးငယ္ကို အနီးကပ္ၾကည့္ရႈဆံုးမမည့္ ဆရာလည္းရွိရမည္ .. စသည္တို႔ျဖစ္ပါသည္။
ရဟန္းဘ၀ရရွိရန္ အဘယ္မွ် ခက္ခဲပါသနည္း ဆိုေသာ္ ေလးအသေခ်ၤ ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူစဥ္
ကာလ အတြင္း ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ရဟန္းဘ၀ (၉)ဘ၀သာ ရရွိခဲ႔ဖူးသည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားသည္ သုေမဓာ ရေသ႕ဘ၀၊ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားထံ နိယ်ာတဗ်ာဒိတ္ခံယူစဥ္မွ ကႆပဘု
ရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူသည္အထိ ေလးအသေခ်ၤ ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း ကာလအတြင္း ၌-
(၁) ေကာ႑ည (၂) သုမဂၤလ (၃) သုေမဓာ (၄) သုဇာတ (၅) ဖုႆ (၆) ေ၀ႆဘူ (၇) ကကုသန္ (၈) ေကာ
ဏာဂမန (၉) ကႆပ - ဟူေသာဘုရားရွင္တို႕လက္ထက္ ၌ သာ ရဟန္းဘ၀ျဖစ္ေၾကာင္းျပဆိုခ်က္ျဖစ္သည္။
ရဟန္းမ်ားေစာင့္စည္းရေသာ သိကၡာပုဒ္(၂၂၇)သြယ္၊အက်ယ္ ကုေဋ ကိုးေထာင္ေက်ာ္ရွိအက်င့္သီလမ်ားသည္
မလြယ္ကူလွပါ။ဆြမ္းစားၿပီးအိပ္ေန၍မရပါ။ပိဋကတ္စာေပ၊ပရိယတၱိ သင္ၾကားက်က္မွတ္ျခင္း ဟူေသာ ဓႏၳဓူရ ကိုေဆာင္လွ်င္ေဆာင္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာပြားမ်ားအားထုတ္ျခင္း တည္းဟူေသာ ၀ိပႆနာဓူရ
ကို ေဆာင္ၾကရသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕က စာ၀ါ လိုက္ျခင္း ကို လြယ္ သည္ ဟု ထင္မွတ္ၾကသည္။
အမရပူရၿမိဳ႕၊မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေတးထပ္ တစ္ပုဒ္ ကိုဖတ္ၾကည့္ေစလိုပါသည္။
"လြယ္တယ္ မထင္နဲ႕"
ရဟန္းဘ၀ အလြယ္မမွတ္ႏွင့္
တကယ္က်ပ္သကြဲ႕ ဒကာ တို႔ေရ
အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ ငါတို႔ေျပ မွာ
၀ါ လို႔ေနေအာင္ သံဃာ အမ်ား။
လုပ္ေၾကာက္ စားရဲ အလကားေနသည္
အလြဲ၊အမွားေတြ ထင္ၾကေလ၏တကား။
ကာမဂုဏ္ယုတ္ ခြာဆုတ္ကာေနာ္
စာအုပ္ကိုသာ အေဖာ္ထား။
မသမာအလုပ္ ဆိုတာ
မေတာ္ပါ ကလားရယ္လို႔
အေပ်ာ္အပါး မလိုက္ေပ။
သပိတ္ပိုက္ကာ လမ္းတကာသြားလို႔
ဆြမ္းရွာစားရ ပဲ ႏွင့္ခ်ဥ္ေပါင္ေရ။
မ၀တ၀ မွ်တေလသည္
ရသမွ်ေတြ ေသာင္းေျပာင္းေရာလို႔
ေကာင္း မေကာင္းေသာ
ဘာ ကမွ် မခ်န္ေပါင္
ပါသမွ် ပန္းကန္ေျပာင္။
စားၿပီး စာက်က္ ႏႈတ္တက္ေဆာင္တယ္
အျမဳပ္ထြက္ေအာင္ စာအံရသဗ်ေလး။ …..ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။
"ရဟန္းက်င့္၀တ္၊ တစ္ပါးခၽြတ္က၊လူနတ္မႀကိဳက္၊ကဲ႕ရဲ႕ထိုက္၏"ဟူေသာအဆံုးအမ ကိုမေမ႕သင့္သလို
"ရဟနး္က်င့္၀တ္၊တစ္ပါးတက္က၊လူနတ္ဦးခိုက္၊ပူေဇာ္ထိုက္၏"ဟူ၍ ျဖစ္ရန္လည္းအစဥ္သတိရွိရန္လိုအပ္ပါ
သည္။မည္သည့္ကိစၥမဆို အရင္းအျမစ္က်နစြာ မသိပါဘဘဲႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ကေလးအေျပာမလြယ္သင့္ပါ။
အျမင္မွား၊အယူမွား ရွိေနသည္ကို သိခဲ႔ပါလွ်င္ သိေသာသူက မသိေသာသူအား ျပဳျပင္သြန္သင္မႈျပဳအပ္ပါသည္။
သို႔မဟုတ္ပါကသူ၏"ခံယူခ်က္မွန္ကန္သည္၊အမ်ားက သေဘာတူလက္ခံသည္"ဟု ယူဆၿပီး မွားသည္ထက္မွား
မိုက္တြင္းနက္ သည္ထက္ နက္ရွာေပေတာ႔မည္။
အထူးသျဖင့္ သာသနာေရး ႏွင့္ပတ္သက္၍ ပိုမိုဆင္ျခင္သင့္လွ၏။"၀ဇီေဗဒ ထိတိုင္းရွသည္" ဟု ဆိုရိုးစကားရွိ
ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ေပါ့ေပါ့ကေလး ေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ ေလးပင္ေသာအျပစ္ႀကီးမ်ားမရၾကေစရန္ အထူးသတိခ်ပ္
သင့္ပါေၾကာင္းႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအေပၚ အခ်ိဳ႕ေသာ လူ၀တ္ေၾကာင္တို႔၏ "အလုပ္လက္မဲ႔ေတြပါ"ဟူေသာ
အထင္ေသးမႈေဘးမွ ကင္းရွင္းၾကေစလိုပါေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းႏွင့္ေရးသားတင္ျပလိုက္ပါသည္။
မွီၿငမ္း က်မ္းကိုး-
၂၀၁၀ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာလထုတ္- Dhamma Digest (ဓမၼဒိုင္ဂ်က္-ဓမၼစာေစာင္)မွ
"တကၠသိုလ္ ေသာတုဇန(မဟာဓမၼာစရိယ)"၏"အလုပ္လက္မဲ႕ေတြလား"
"အညတရ-ဘိကၡဳ"၏"ဘုန္းႀကီး၀တ္ၾကည့္စမ္းပါ"
"ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္(သြား-ဆရာ၀န္)"၏"ေပါေပါ့ေလး မေတြးပါနဲ႔"
(အထက္ပါ ေဆာင္းပါးမ်ားကို မွီျငမ္း၍ ,ျပန္လည္,မွ်ေ၀,ဓမၼဒါနျပဳျခင္းျဖစ္ပါသည္)
ခ်မ္းသာပါေစ၊ေအးၿငိမ္းပါေစ၊
သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ..လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ။
ဘ၀တုသဗၺမဂၤလံ
No comments:
Post a Comment