ကံတရားသာ အားကိုးစရာ

ျမတ္စြာဘုရားသည္ နာဠႏၵာျမိဳ႕ ပါ၀ါရိကသူေဌး၏ သရက္ဥယ်ာဥ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ အသိဗႏၶကပုတၱ ရြာသူၾကီးအား ကံတရားႏွင့္ စပ္၍ ေဟာေတာ္မူဖူး၏။ ရြာသူၾကီးက ျမတ္စြာဘုရားအား -

“အို … ျမတ္စြာဘုရား ပစၦဘူမိအရပ္တြင္ ေနၾကေသာ ျဗဟၼဏတုိ႔က ေသသူတုိ႔ကို နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ပိုေဆာင္ေပးႏုိင္ၾကသည္ဟု ေဟာေျပာေနၾကပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကေကာ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ေသသြားေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ကို ပို႔ေပးႏုိင္ပါသေလာ” ဟု ေမးေလွ်ာက္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားက ေက်ာက္ျဖာၾကီးကို ေရထဲခ်လွ်င္ ေပၚတက္မလာဘဲ ျမဳပ္သြားျမဲျဖစ္သကဲ့သို႔ ဒုစရုိက္သမားမ်ားမွာလည္း အပါယ္ငရဲတြင္ နစ္ျမဳပ္ရျမဲျဖစ္သည္။ ေထာပတ္အုိးကို ေရနက္ထဲ ရုိက္ခြဲလုိက္ပါက ေထာပတ္သဘာ၀ ေရေပၚသို႔ တက္ျမဲျဖစ္သကဲ့သို႔ သုစရုိက္ တရားမ်ားသည္လည္း သုဂတိဘံုဘ၀မ်ားသို႔ ပို႔ေဆာင္ျမဲ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ျဗဟၼာ မည့္သည့္ဘုရား မည္သည့္ဖန္ဆင္းရွင္ကမွ် သတၱ၀ါတို႔၏ ဘ၀ျမင့္ေရး နိမ့္ေရးကို ကယ္မ၊ မေပးႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဆုေတာင္း၍ မရေၾကာင္း ေဟာျပေတာ္မူခဲ့သည္။

သတၱ၀ါအမ်ား အစစ္အမွန္အားကိုးရမည့္ အရာကား မိမိတုိ႔ျ႔ပဳသည့္ ကံတရားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားသြားေလေတာ့သည္။ သားသမီး က်ဴးလြန္ေသာ ရာဇ၀တ္မူ ျပစ္ဒဏ္ကို မိဘကူခံ၍ ရရုိးမရွိိ။

ကံသေဘာတရားသည္ ေလးနက္လွသည္။ အတိတ္ကံ ပစၥဳပၸန္ကံ ႏွစ္တန္ျပည့္စံုမွသာ ေအာင္ျမင္ၾကသည္။ အတိတ္ကံသည္္လည္း မိမိျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကံပင္ျဖစ္၍ မိမိႏွင့္ သက္ဆုိင္သည္ပင္ ျဖစ္သည္။ အတိတ္ကံေကာင္းရွိေသာ္လည္း ဉာဏ္ ၀ီရိယေခၚ ပစၥဳပၸန္ကံ ၾကိဳးစားမူရွိမွသာ အထြတ္အထိပ္ေအာင္ျမင္သူ ျဖစ္သည္။ အတိတ္ကံကို ျပင္၍မရေသာ္လည္း ပစၥဳပၸန္ကံေထာက္ကူက ေအာင္ျမင္ရသည္သာ ျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ေဒသနာေတာ္ႏွင့္ အညီ ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိဉာဏ္ အျမင္မွန္ျဖင့္ ကံကို အရင္းမူလ ပဓာန အျဖစ္ထားျပီး ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယေထာက္ကူမူ အျပည့္အ၀ျဖင့္ ၾကိဳးစားအားထုတ္သူသည္သာလွ်င္ လူ႔ေလာကတြင္ လူခြ်န္လူမြန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏုိ္င္ေပလိမ့္မည္။ အခ်ိန္ေကာင္း အခါေကာင္း အေျခအေနေကာင္း ၾကံဳေတြ႕လာပါမူ ဘုန္းရွင္ကံရွင္ သမၻာရွင္ ပါရမီရွင္တစ္ဦးအျဖစ္ ေပၚထြက္လာႏုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက -

“ကံရင္းမူလ ၀ီရိယႏွင့္ ဉာဏ္ေထာက္ကူ ရွိသည့္သူမွ လူတြင္လူမြန္ လႊားတံခြန္သို႔ လူခြ်န္တစ္ေယာက္ တစ္ေခၚေလာက္ေအာင္ ခါေရာက္ခ်ိန္ဆုန္း တုမဲ့ႏူန္း၍ ေရႊဘုန္း ေမာ္ရမည္ကိုေသာ္” ဟု အားေပးေတာ္မူခဲ့သည္။