အိမ္ေရွ႕ သေျပပင္ႀကီးေပၚမွာ ငွက္သုိက္ေလးတစ္ခုရွိတယ္.. သိေနတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ မနက္အိပ္ယာ ႏုိးေတာ့ သေျပ
ပင္ႀကီးရဲ့ ေအာက္မွာ အေတာင္မစံုေသးတဲ့ ငွက္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္ေတြ႔ရတယ္.... အသာအယာ ေကာက္ယူၿပီး ဒဏ္ရာ အနာတရ
ျဖစ္သြားေသးလားလုိ႔ ၾကည့္မိတယ္.. ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္... ဘာမွမျဖစ္ဘူး... ဒါနဲ႔ပဲ ေကာက္ယူလာၿပီးေတာ့ အ၀တ္စုတ္ေလး
ေတြကုိ စကၠဴကဒ္ထူပံုးေသးေသးေလးေတြထဲမွာ ထည့္.. ငွက္ကေလးကုိ အသာအယာတင္ၿပီးသူ႕အတြက္ ေရေလးေတြနဲ႔ အစာေလးေတြ
ေကၽြးထားလုိက္တယ္......။
လူသံၾကားရင္ သူ႔မိခင္ႀကီး ထင္လုိ႔နဲ႔ တူပါတယ္..... တက်ီက်ီနဲ႔ အသံေပးတတ္တယ္၊ အစာေတာင္းတာေလ... သူ႔
ပါးစပ္ေလးကုိလဲ အတင္းၿဖဲထားတယ္... ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ပါတယ္. လူေတြဆုိေတာ့လဲ သူ႔မိခင္ႀကီးလုိ သူ ဆာေလာင္ေနမဲ့ အခ်ိန္ကုိ
မခန္႔မွန္းတတ္တာရယ္.. ေနာက္ၿပီး အလုပ္အားမွ သတိရတတ္တာေတြက သူ႔ကုိ ဆာေလာင္ေစမွာေပါ့... သူ႔ကုိ တစ္ေန႔ (၅)ႀကိမ္ေလာက္
အစာေကၽြးႏုိင္ေအာင္ ၀ွဳိက္ဘုတ္ေလးမွာ ေရးထားလုိက္ရတယ္.... `` တစ္ေန႔(၅)ခါ အစာေကၽြးရန္´´ လုိ႔....... အစာကေတာ့ သိပ္ေထြေထြ
ထူးထူး မဟုတ္ပါဘူး.... ပုစြန္ဆိတ္ကေလးေတြ.... ငွက္ေပ်ာသီးကေလးေတြကုိ ဖဲ့ၿပီးေကၽြးယံုပါပဲ.... ပုစြန္မရွိေတာ့လဲ.... ငါးေလးတစ္ဖဲ့
ႏွစ္ဖဲ့ေလာက္ေပါ့......။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ငွက္ကေလး ႀကီးလာတယ္..... အေတာင္အလက္ေလးေတြလဲ စံုလာတယ္.... ဟုိခုန္သည္ခုန္လဲ
လုပ္တတ္လာတယ္... သူ႔ရဲ့ စံျမန္းရာ စကၠဴပံုးေလးကလဲ ေသးသြားသလုိျဖစ္လာတယ္..... ဒါနဲ႔ ၀ါးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလး တစ္ခု
၀ယ္ၿပီးေတာ့ ထည့္ထားလုိက္ရတယ္..... အထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စမတ္က်ပါတယ္.... တက္ေနစရာ ၀ါးတန္းေလးနဲ႔ ကုပ္ကက္ၿပီး
ေဆာ့ကစားလုိ႔ရတဲ့ ေလွာင္အိမ္ရဲ့ သံတုိင္မဟုတ္တဲ့ ၀ါးတုိင္ေလးေတြလဲ ရွိတယ္..... လွပတဲ့ အေတာင္ေလးေတြလဲ ရွိေနၿပီေလ....။
အခုေတာ့ သူ႔အတြက္ ေရခြက္ေလးရယ္...... အစာအျဖစ္ သစ္သီးေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ေလးေတြနဲ႔ ပုစြန္ေလးေတြ
ဆုိရင္လဲ အေကာင္လုိက္ ေကၽြးလုိ႔ရေနၿပီ သူလဲ စားတတ္ေနၿပီ.... ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္... သူ႔ကုိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထား
သလုိမ်ား ျဖစ္ေနမလားလုိ႔.... သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႔ခဲ့တာက ကရုဏာ ျဖစ္စဥ္ေလးနဲ႔ေလ.... ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေလး...ကေလးေလး
ဘ၀မွာ စတင္ဆံုဆည္းခဲ့တာပဲ..... ကၽြန္ေတာ္ အလွေမြးခ်င္လုိ႔ ၀ယ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္ဘူးေလ.....
အလုပ္အားတဲ့ တစ္ရက္မွာ.. ေအးေအးလူလူ အိမ္မွာ နားရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလးကုိလဲ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပး
ေနရင္းနဲ႔ တစ္ခု သတိထားမိလုိက္တယ္... အိမ္၀န္းက်င္က တျခားငွက္ကေလးေတြရဲ့ အသံၾကားရင္ သူၿငိမ္ၿငိမ္မေနေတာ့ဘူး.. လွဳပ္လွဳပ္
ရြရြေလး ျဖစ္လာတယ္..... ေနာက္ၿပီး အိမ္၀န္းက်င္မွာလဲ တျခားငွက္ကေလးေတြ အခုတေလာ ပုိၿပီး လွဳပ္ရွားလာတယ္လုိ႔လဲ သတိထား
မိလုိက္တယ္....။ အင္း...... ေကာက္ယူေမြးစားခဲ့တဲ့ ငွက္ကေလးေတာင္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီပဲလုိ႔...။
ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသားေတြမွာ အဓိက အခ်က္(၃)ခ်က္ကုိ မျဖစ္မေန ေဆာင္ရြက္
ၾကရတယ္.... စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးေလ..... ဒါေတြအတြက္လဲ ငယ္စဥ္ကတည္းက လုိအပ္ခ်က္မွန္သမွ်ကုိ မိဘေတြအေနနဲ႔ေရာ၊ ကုိယ္တုိင္
ေရာ.. ျဖည့္ဆည္းခဲ့ၾကရတယ္.... ဒါေတာင္ ျပည့္စံုသူဆုိတာ ေလာကႀကီးမွာ မရွိခဲ့ဘူး.......လုိ႔။
ရည္မွန္းခ်က္မတုိင္ခင္မွာပဲ..... ေလာကသဘာ၀ႀကီးအတုိင္း လည္ပတ္ေနၾကရတယ္.... အိမ္ေထာင္ေတြက်.....
တစ္ခ်ဳိ႕လဲ အဆင္ေျပ.... တစ္ခ်ဳိ႔လဲ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနဆဲ...... တစ္ခ်ဳိ႕လဲ ထုိက္သင့္သေလာက္ ေက်နပ္မွဳေလးနဲ႔ေပါ့......။
အခု...... ကၽြန္ေတာ္ ေမြးထားတဲ့ ငွက္ကေလးအတြက္ ေသာကစိတ္ကေလး ျဖစ္မိသြားတယ္..... ငွက္ကေလးလဲ
အရြယ္ေရာက္ၿပီ....... သူေလာက သဘာ၀လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းရေတာ့မယ္... သူ႔ အတြက္ ငွက္တုိ႔ရဲ့ အတတ္ပညာေတြ...
သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားျခင္း မရွိဘူး....... ကၽြန္ေတာ္ ေကၽြးတာေလးစား...... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေစာင့္အေရွာက္ အယုအယေလးခံရင္းနဲ႔
သူႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္.....
သူ႔အေၾကာင္းေတြးေနရင္းနဲ႔ သူ႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေလး တစ္ခ်က္ကုိလဲ ကၽြန္ေတာ္... သတိရ
လုိက္မိတယ္... သူ႔ကုိ ခ်စ္လုိ႔.... ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ယူ ေထြးေပြ႔ခဲ့ဘူးတယ္.... ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ်ေပါ့...... အသာအယာဆုပ္ကုိင္ရင္းေက်ာ
ေလးကုိပြတ္သပ္၊ အေတာင္ေလးေတြ ျဖန္႔ၾကည့္..... ေျခေထာက္ေလးေတြ ရင္အုပ္ေလးေတြကုိလဲ ဟုိကုိင္ သည္ကုိင္ လုပ္ဖူးတယ္.......
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနေလေတာ့ သူစိတ္ညစ္ေနခဲ့သလား၊ ေနရထုိင္ရ ခက္ေနခဲ့သ
လားလုိ႔.......။
အိမ္ေရွ႕ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ..... ေကာင္းကင္ႀကီးကုိလဲ ေတြ႔ရတယ္...... ေလတုိက္လုိ႔.. လွဳပ္ရွားေနတဲ့
သစ္ရြက္ကေလးေတြကုိလဲ ေတြ႔ရတယ္..... ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္မိတယ္..... သူလဲ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ... အေတာင္ေလး
ေတြလဲ စံုေနၿပီ....... ပ်ံသန္းစရာ ေကာင္းကင္ႀကီးလည္း ရွိေနၿပီ..... ေပ်ာ္ပါးစရာ သစ္ပင္သစ္ရြက္ေတြနဲ႔.. ေလဟုန္စီးစရာလဲ အဆင္သင့္
သူျမင့္ျမင့္ ပ်ံႏုိင္မွာပါ....... သူ႔ကုိ လြတ္လပ္ခြင့္ေလး ေပးေတာ့မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္.......။
အသိတရားနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ တုပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္..... တစ္ရက္လႊတ္ေပးမယ္၊ တစ္ရက္
လႊတ္ေပးမယ္နဲ႔...... တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မလႊတ္ခ်င္ဘူး..... သံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့ ႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းက တင္းခံေနလုိ႔........။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္မွာေတာ့ လႊတ္ေပးတယ္လဲ မဟုတ္၊ မလႊတ္ေပးတာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔.. သူ႔ကုိ အိမ္
ေရွ႔မွာ အသာအယာေလးခ်လုိက္တယ္...... သူ ဟုိနား သည္နား သြားတယ္...... ၿပီးေတာ့ အေတာင္ဆန္႔တယ္....... ေနာက္ပ်ံၾကည့္တယ္
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးမွာ လာနားတယ္...... အေရွ႕အေနာက္ တစ္ခါႏွစ္ခါလွည့္ၿပီးေတာ့ သူပ်ံထြက္သြားတယ္......
ငွက္ကေလးကုိ ၾကည့္ရတာ ေကာင္းကင္ႀကီးဆီ ေရာက္တဲ့ အထိ ပ်ံသန္းမလုိပါပဲ... ျမင္ကြင္းထဲကေန ေကြ႔၀ုိက္
ပ်ံသန္းရင္း သူေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္..... ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္.... သူကၽြန္ေတာ့္ကုိ သံေယာဇဥ္ရွိေၾကာင္းေလး.... ပုခံုးေပၚမွာ
နားရင္းျပခဲ့တာပဲ.......။
ကၽြန္ေတာ္ အသံမထြက္ပဲနဲ႔ ငွက္ကေလးကုိ စကားေလးေျပာလုိက္မိတယ္..... `` ပ်ံသန္းပါငွက္ကေလးေရ......
ဟုိးမုိးျမင့္ထက္ဆီအထိ ပ်ံသန္းလုိက္ပါ...... မင္းဆာေလာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါ့ဆီကုိ ျပန္လာခဲ့ေနာ္...... မင္းရဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလးကုိ အၿမဲ
ဖြင့္ထားတယ္ ´´ လုိ႔......
ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကုိ ေလွာင္အိမ္ေလးကုိ ဖြင့္ထားတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ ငွက္ကေလး ဆာေလာင္ေနရင္စားေသာက္
ႏုိင္ေအာင္ သတိရတုိင္း အစာေလးေတြလဲ ထည့္ထားတယ္...... ဒါေပမဲ့ ငွက္ကေလးကေတာ့ ျပန္မလာေတာ့ဘူးေလ....။
ကၽြန္ေတာ္ တရားသေဘာေလးတစ္ခုကုိပဲ ႏွလံုးသြင္းေနလုိက္ပါတယ္... `` ေယာနိေသာ မနႆီကာရ......´´လုိ႔...
တစ္ေနရာမွာေတာ့ ငွက္ကေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာပါ.........
No comments:
Post a Comment