အာရုံငါးပါးသည္ ခႏၶာရွိ ျမင္တတ္ေသာ သေဘာ၊ ၾကားတတ္ေသာ သေဘာ စသည့္ ကိေလသာျဖစ္စရာကို တုိက္ေတြ႕တုိင္း သတိလြတ္ကင္းေသာ သတၱ၀ါအား အျမင္ေမွာက္မွား ကိေလသာ ပြားေတာ့သည္။ ထုိအခါ အျမင္အသိမွားရာမွစ၍ ကိေလသာအဆင့္ဆင့္ျဖစ္ကာ မနာလုိမူ၊ ၀န္တိုမူတုိ႔သည္လည္း ကပ္၍ ပါလာေတာ့ေပရာ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္သံသရာ တစ္ပတ္လည္ေလေတာ့သည္။ ထုိထုိအာရုံတုိ႔သည္ စင္စစ္ ကိေလသာမျဖစ္ေပ။ ျမင္ရုံႏွင့္ ကိေလသာ မျဖစ္ေသး၊ ျမင္သိျဖစ္ျပီး ေနာက္မွ ကပ္၍ ပါလာေသာ တြယ္တာႏွစ္သက္တပ္မက္သည့္ “ဆႏၵရာဂ”သည္ ကိေလသာ ျဖစ္ေလသည္။
ထုိကိေလသာကို ၾကာၾကာလက္ခံထားက လိုခ်င္မူတဏွာျဖစ္၍ မရမေန စြဲလမ္းေသာဥပါဒါန္တုိ႔ ျဖစ္ျပီးလွ်င္ ရေအာင္ ျပဳလုပ္ကာ ၀ဋ္စက္လည္ေလသျဖင့္ ဆင္းရဲေကာင္းေကာင္း ေရာက္ေတာ့သည္။
ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္တြင္ သုမနဟူေသာ လယ္ပိုင္ရွင္သူေဌးၾကီး တစ္ဦး၏အိမ္တြင္ ပုဏၰအမည္ရွိေသာ အခစားလယ္လုပ္သား တစ္ဦးသည္ ဥတၱရာဟူေသာ ဇနီးႏွင့္ သမီးရွိေလသည္။ သူတို႔သည္ သုမနသူေဌးၾကီး၏ အိမ္ေနာက္ေဖးတန္းလ်ား၌ ေနေလသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္၌ ၇-ရက္တုိင္တုိင္ နကၡတ္ပြဲသဘင္ ၾကီးက်ယ္စြာ ပြဲလမ္းသဘင္အစံုအလင္ျဖင့္ က်င္းပမည့္အေၾကာင္းကို ေမာင္းခတ္၍ ေၾကညာေလသည္။ ထုိအခါ သုမနသူေဌးက ေမာင္ပုဏၰကို ေခၚ၍...
“နက္ျဖန္ နကၡတ္ပြဲသို႔ ငါတုိ႔သြားမည္၊ သင္သည္လည္း သြားလုိက သြားႏုိင္သည္၊ အကယ္၍ မသြားလုိဘဲ လုပ္ခကိုလုိက လယ္ထြန္ပါ”ဟုဆုိရာ...
ေမာင္ပုဏၰက “အရွင္သူေဌးမင္း-ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲဆုိသည္မွာ ပစၥည္းဥစၥာရွိသူမ်ားအတြက္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ နက္ျဖန္ ဆန္ျပဳတ္ဖုိ႔ပင္ ဆန္မရွိေသာေၾကာင့္ နကၡတ္ပြဲသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အတြက္ မဟုတ္ပါ၊ ႏြားရရင္ နက္ျဖန္ ကြ်န္ေတာ္ လယ္ထြန္ပါမည”ဟု ေျပာေသာအခါ...
သူေဌးက “သို႔ျဖစ္လွ်င္ သင္အလုိရွိေသာ ႏြားတုိ႔ကိုယူ၍ လယ္ထြန္ေလာ့”ဟုဆိုေသာအခါ ေမာင္ပုဏၰက အင္အားေကာင္းေသာ ႏြား ႏွစ္ေကာင္ကို ေရြးခ်ယ္၍ နံနက္ မုိးမေသာက္မီ ထြန္တံုးကို ျပင္ျပီးလွ်င္ ၎၏ ဇနီးအား...
“ရွင္မ၊ ျမိဳ႕ေနလူတုိ႔သည္ ယေန႔ နကၡတ္ပြဲသို႔ သြားၾကကုန္ျပီ၊ ငါတုိ႔မွာ အလြန္ ဆင္းရဲလွသျဖင့္ နကၡတ္ပြဲသို႔ မသြားႏုိင္၊ လုပ္ခရေအာင္ လယ္သြားထြန္အံ့၊ ငါ့အဖုိ႔ ယေန႔ အျခားေန႔မ်ားထက္ ထမင္းႏွစ္ဆ ခ်က္ယူခဲ့ပါ”
ဟု မွာခဲ့၍ လယ္ထြန္ရန္ ထြက္သြားေလသည္။
ထုိေန႔တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ၇-ရက္ပတ္လံုး နိေရာဓသမာပတ္ ၀င္စားေနရာမွ ထေသာအခါ “ငါသည္ ယေန႔ အဘယ္သူကို ခ်ီးေျမွာက္ရပါမည္နည္း”ဟု ဆင္ျခင္လတ္ေသာ္ သူဆင္းရဲေမာင္ပုဏၰ တုိ႔ကို ျမင္၍ မိမိခ်ီးေျမွာက္၍ ျဖစ္ႏုိင္၊ မျဖစ္ႏုိင္ တစ္ဖန္ဆင္ျခင္ျပန္ေသာအခါ ခ်ီးေျမွာက္ႏုိင္ေၾကာင္း ေတြ႕သိရသျဖင့္ သကၤန္းကို ၀တ္ရုံလ်က္ သပိတ္ကို လြယ္ျပီးလွ်င္ ေမာင္ပုဏၰ လယ္ထြန္ရာသို႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာေလသည္။
ေမာင္ပုဏၰသည္လည္း မေထရ္ကို ျမင္ေသာအခါ လယ္ထြန္သည္ကို ရပ္နားလ်က္ မေထရ္ရပ္ေနရာသို႔ လာေရာက္၍ ရွိခိုးျပီးလွ်င္ မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးေၾကာင္း သိေသာအခါ မေထရ္၏ သပိတ္ ေရစစ္တုိ႔ကို ယူလ်က္ အနီးရွိ ေရကန္တြင္ ေရခပ္ျပီး အနီးရွိ ခ်ံဳငယ္မွ ႏြယ္ကို တံပူျပဳလုပ္ကာ ဆက္ကပ္ေလသည္။
အရွင္သာရိပုတၱရာ ၾကံသည္ကား... ငါသည္ သူတို႔ကို ခ်ီးေျမွာက္လိုေသာ္လည္း သူတုိ႔မွာ သူမ်ား၏ အိမ္ေနာက္ဘက္တြင္ ေနရေသာေၾကာင့္ အိမ္တံခါး၀တြင္ ဆြမ္းရပ္က သူတို႔ျမင္မည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔အတြက္ သူ႔ဇနီး ဥတၱရာ ယာဂုလာပို႔ေသာအခါမွ လမ္းတြင္ေတြ႕ရန္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ေစာင့္ျပီးမွ ျမိဳ႕ဘက္သို႔ ၾကြေတာ္မူေလသည္။
ေမာင္ပုဏၰ၏ ဇနီး ဥတၱရာသည္လည္း နံနက္ေစာေစာကပင္ ယာဂုက်ိဳ၍ လယ္ထြန္ေနေသာ ေမာင္ပုဏၰအတြက္ ယူလာရာ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ လမ္းတြင္ေတြ႕၍ စဥ္းစားသည္ကား...
“ငါတုိ႔မွာ ဆင္းရဲလြန္းလွသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ မေထရ္ႏွင့္ ေတြ႕၍ လွဴလုိပါေသာ္လည္း လွဴစရာမရွိခဲ့၊ လွဴစရာ အလွဴရွိပါေသာ္လည္း မေထရ္ကုိမေတြ႕၊ ယခုေသာ္ မေထရ္ကိုလည္း ဖူးေတြ႕ရသည္၊ အလွဴ၀တၳဳယာဂုဆြမ္းလည္း အသင့္ရွိေနသည္ မေထရ္ကိုေတာ့ လွဴျဖစ္ေအာင္ လွဴေတာ့မည္”
ဟု ဆံုးျဖတ္လ်က္ ယာဂုအိုးကို ေခါင္းေပၚမွ ခ်လ်က္ မေထရ္ကို ရွိခိုးျပီးလွ်င္...
“အရွင္ဘုရား...တပည့္ေတာ္၏ အလွဴကို ယုတ္ညံ့သည္ ျမတ္သည္ဟူ၍ သေဘာေတာ္မထားဘဲ ကြ်န္ျဖစ္ေနတဲ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔အား ခ်ီးေျမွာက္ေသာအားျဖင့္ အလွဴခံေတာ္မူပါဘုရား”
ဟု ေလွ်ာက္ထားျပီးလွ်င္ မေထရ္၏ သပိတ္ထဲသို႔ ယာဂုအိုးကို သြန္၍ထည့္လွဴရာ တစ္၀က္ေရာက္လွ်င္ မေထရ္က “ေတာ္ေလာက္ျပီ”ဟူေသာ သေဘာႏွင့္ သပိတ္ကို လက္ျဖင့္ ပိတ္လိုက္ေသာအခါ ဥတၱရာက...
“အရွင္ဘုရား... ဤယာဂုသည္ တစ္ေယာက္စာျဖစ္သည္၊ အရွင္ဘုရားသည္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ကို ယခုဘ၀အတြက္သာ မၾကည့္ဘဲ ေနာင္သံသရာအတြက္ ငဲ့လ်က္ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူပါ”
ဟုဆုိလ်က္ ယာဂုအိုးတြင္ အၾကြင္းအက်န္မရွိေအာင္ လွဴလုိက္ေလသည္။ ထိုသို႔ လွဴျပီးေသာအခါ ဆုေတာင္းလိုက္ပံုကား...
(တုေမွဟိ ဒိဌ ဓမၼေႆ၀ ဘာဂီအႆံ)
“အရွင္ဘုရားတုိ႔... သိေသာတရား တစ္စိတ္တစ္ဖို႔ သိရပါလုိ၏”
(အလြန္ဆင္းရဲ၍ လွဴရေသာ အလွဴျဖစ္ေသာ္လည္း လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာဆု မေတာင္းဘဲ မဂ္ဖုိလ္ကို ဆုေတာင္းသည္မွာ သတိထားစရာ)။
ယင္းသို႔ ဆုေတာင္းေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာ။ မေထရ္ျမတ္က...
(ဧ၀ံ ေဟာတု)
“ဆုေတာင္းသည့္အတုိင္း ျဖစ္ပါေစ”
ဟု အႏုေမာဒနာျပဳျပီးလွ်င္ ၾကြသြား၍ ေရႏွင့္ သင့္ေတာ္ေသာ ေနရာတြင္ ယာဂုဆြမ္းကို ဘုန္းေပးေတာ္မူသည္၊ ဥတၱရာလည္း အိမ္သို႔ အျမန္ျပန္၍ ဆန္ကိုရွာ၍ ထမင္းကို ခ်က္ျပီးလွ်င္ျပီးခ်င္း ေမာင္ပုဏၰထံသို႔ အေျပးကေလးပင္ လာခဲ့ေလသည္။
ေမာင္ပုဏၰလည္း ျပီးတန္သမွ် လယ္ကိုထြန္၍ ေနျမင့္လာေသာအခါ အလြန္ဆာေလာင္လွသျဖင့္ ထြန္ျဖဳတ္ျပီးလွ်င္ သစ္ပင္ရိပ္တြင္ ထုိင္ေနေလသည္။ မယားဥတၱရာသည္လည္း ထမင္းအုိးကို ရြက္လာရင္း သူ႔ကိုေမွ်ာ္၍ၾကည့္ေနေသာ ေမာင္ပုဏၰကိုျမင္လွ်င္ “သူ အလြန္ဆာေလာင္သျဖင့္ ငါ့ရဲ႕အလာကို ၾကည့္ေမွ်ာ္ေနသည္၊ ငါေရာက္သြားလွ်င္...
“မင္း အလြန္ေနျမင့္မွ လာရသလားဟု အမ်က္ထြက္လ်က္ ငါ့ကို ဆဲေရးရုိက္ႏွက္က ယေန႔ငါျပဳလုိက္ရေသာ ကုသိုလ္သည္ ေဒါသ ေဒါမနႆအကုသိုလ္၀င္၍ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ေတာ့မည္၊ ၾကိဳတင္၍ ငါေျပာအံ့”ဟု ၾကံလ်က္...
“အို... ကိုပုဏၰ၊ ရွင္ သာဓုေခၚေပေတာ့၊ နံနက္ေစာေစာက ရွင့္ဖို႔ ယာဂုက်ိဳျပီးယူအလာ လမ္းတြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္နဲ႔ေတြ႕လုိ႔ လွဴလုိက္တယ္၊ အဲ့ဒါ လွဴျပီးမွ အိမ္ျပန္ ထမင္းခ်က္ေနရလုိ႔ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတယ္၊ ရွင္ သာဓုသာေခၚလုိက္ပါ”
ဟု လိမၼာေသာ မိန္းမတုိ႔၏ သေဘာအတုိင္း ေျပာဆိုလုိက္ေသာအခါ ေမာင္ပုဏၰလည္း ေဒါသမျဖစ္ႏုိင္ရွာေတာ့ဘဲ...
“ေအး... သာဓု... သာဓု...၊ ငါလဲ နံနက္ေစာေစာက ရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးၾကြလာလုိ႔ ငါ့မွာမင္းလုိ လွဴစရာက မရွိတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရနဲ႔ တံပူကပ္လွဴလုိက္တယ္၊ မင္းလဲ သာဓုေခၚပါဦး၊ ငါ့ဆီက ၾကြသြားျပီး မင္းနဲ႔ေတြ႕တာပဲ၊ ၀မ္းသာလိုက္တာ ရွင္မရယ္”
ဟု လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၀မ္းသာအားရ စားေသာက္ၾကျပီး ေမာင္ပုဏၰမွာ ေနျမင့္မွ ထမင္းစားရသျဖင့္ ပင္ပန္းလ်က္ ဥတၱရာ၏ ရင္ခြင္၌ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ထုိအခါတြင္ နံနက္က ထြန္းထားေသာ ထြန္စာဖတ္ ေျမၾကီးတုိ႔သည္ ေရြကဲဲ့သို႔ ၀င္း၀င္း၀ါ၀ါ ျဖစ္ေနေသည္၊ ေခတၱမွ် အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ ေမာင္ပုဏၰသည္ အိပ္ရာမွ ႏုိး၍ ထြန္စာခဲတုိ႔ကို ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ၀င္း၀င္း ၀ါ၀ါျမင္သျဖင့္...
“ရွင္မ၊ ငါ့ထြန္စာခဲတုိ႔သည္ ေရႊလိုလုိ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနသည္ ထမင္းစား ေနာက္က်လုိ႔ မ်က္စိျပာေနသလားမသိ”ဟု ေျပာေသာအခါ အမွန္ပင္ ေရႊတံုးေရႊခဲေတြ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္...
“ယေန႔ အရွင္သာရိပုတၱရာကို လွဴရေသာ အလွဴသည္ ယေန႔ပင္ အက်ိဳးေပးေလျပီ၊ ဤမွ် မ်ားျပားေသာ ေရႊတုိ႔ကိုလွ်ိဳ႕၀ွက္ထား၍ ရမည္မဟုတ္”
ဟုဆို၍ ဥတၱရာ ယူခဲ့ေသာ ထမင္းအုိးျဖင့္ ေရႊတုိ႔ကို အျပည့္ထည့္၍ ဘုရင့္ထံပို႔ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္ေလသည္။ ဘုရင္လည္း လွည္းအစီးတစ္ေထာင္ကို လႊတ္၍ ေရႊတို႔ကို တင္ေဆာင္သယ္ေစျပီး နန္းေတာ္ရင္ျပင္၌ ပံုျပီးေသာ္ ဤမွ်မ်ားျပားေသာ ေရႊသည္ ဤရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕တြင္ ဤမွ် မရွိေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ၾကသျဖင့္ “ဗဟုဓန ေသ႒ိနာမ ေဟာတု” မ်ာစြာ ဥစၥာရွိေသာ သူေဌးမင္းဟူ၍ သူေဌးၾကီး ရာထူးကို ထီးႏွင့္တကြ အပ္ေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သူေဌးၾကီးျဖစ္ေသာ ပုဏၰက ဘုရင္အား…
“အရွင္မင္းျမတ္၊ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ယခုအထိ ေနစရာ အိမ္မရွိေသးပါ၊ သူတစ္ပါးအိမ္တြင္ ကပ္ရပ္ေနရပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္အား အိမ္ေဆာက္လုပ္ ေနထုိင္ရန္ ေျမေနရာ ေပးသနားပါ”
ဟု ေလွ်ာက္ေတာင္းေလရာ ဘုရင္ကလည္း…
“ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ ဤခ်ံဳႏြယ္တုိ႔ ပိတ္ဖံုးလ်က္ရွိေသာ ေနရာကို ရွင္းလင္း၍ အိမ္ေဆာက္ေလာ့၊ ဤေနရာသည္ ေရွးသူေဌးတုိ႔ ေနသြားေသာ ေနရာတည္း”
ဟု ညႊန္ျပ၍ ေနရာေပးေလသည္။ ေနရာရသျဖင့္ “ခ်ံဳႏြယ္တုိ႔ ရွင္းလင္းလ်က္ အိမ္ေဆာက္ရန္ ေျမတူးေသာအခါ ႏူတ္ခမ္းခ်င္း ထိစပ္ေနေသာ ေရႊအိုး အေျမာက္အျမား ေနာက္ထပ္ရျပန္ေလသည္။ ပုဏၰလည္း အိမ္သစ္တက္မဂၤလာ၊ ထီးဖြင့္မဂၤလာတုိ႔ ျပဳလုပ္တုိင္း ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို လွဴဒါန္းေလ့ရွိ၏။ တစ္ခါေသာ္ ဆြမ္းကပ္ျပီး၌ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာသည္တြင္ ဦးပုဏၰတုိ႔ မိသားစု ၃-ေယာက္စလံုး ေသာတာပန္ ျဖစ္ၾကေလသည္။
ေနာက္တစ္ခ်ိန္တြင္ ရာဇျဂိဳဟ္ မိစၦာဒိ႒ိသူေဌးက ဦးပုဏၰသူေဌးၾကီး၏သမီး ဥတၱရာႏွင့္ သူ၏ သားကို လက္ထပ္ ေပးစား ေစ့စပ္၏။ ၎၏ သားသည္ မိစၦာဒိ႒ိ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးပုဏၰျငင္းပယ္၏။ သို႔ရာတြင္ ဦးပုဏၰတုိ႔ သူေဌးၾကီးျဖစ္သည္မွာ ဤသူေဌးအိမ္မွာေန၍ ျဖစ္သြာသည္ဟု အျခားသူမ်ားကပါ ၀ုိင္း၀န္းတုိက္တြန္းၾကသျဖင့္ သေဘာတူ လက္ထပ္ေပးရေလေတာ့သည္။
၀ါဆုိလျပည့္ေန႔တြင္ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ ေပးလုိက္သည္မွစ၍ လင့္အိမ္သို႔ လုိက္သြားရေသာ ဥတၱရာမွာ “သာသနာေတာ္ထမ္း ရဟန္းကိုလည္းေကာင္း၊ ဘိကၡဴနီမကိုလည္းေကာင္း ဆည္းကပ္ျခင္း၊ လွဴဒါန္းျခင္းတုိ႔ကိုလည္း မျပဳရေပ။ တရားေတာ္ကို နာၾကားရန္လည္း အခြင့္မရေပ။ သို႔ျဖင့္ ေတာ္သလင္းလကြယ္ေန႔သို႔တုိင္ ေရာက္ေသာအခါ အနီးတြင္ရွိေသာ အလုပ္အေကြ်းအား ဥတၱရာက…
(ဣဒါနိ ကိတၱကံ အေႏၱာ၀ႆႆ အ၀သိ႒ံ)
“အစ္မတုိ႔၊ သီတင္းကြ်တ္ဖုိ႔ ဘယ္ႏွစ္ရက္ လုိပါေသးသလဲ”
(အၯ မာေသာအယ်)
“အရွင္မ (လခြဲ) ၁၅ ရက္မွ် လုိပါေသးတယ္”
ဟု သိရေသာအခါ သူ႔ဖခင္ ဦးပုဏၰထံသို႔ စာေရး၍ ေစလႊတ္ပံုကား…
“ဖခင္၊ သမီးအား ဒီလုိ မိစၦာဒိ႒ိမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ အိမ္တြင္းမွ အဘယ္ေၾကာင့္ ေဆာင္ႏွင္းထားရပါသလဲ၊ လကၡဏာဖတ္တတ္တဲ့ ပုဏၰားေတြက သူမ်ားအိမ္မွာ ကြ်န္ျဖစ္မယ္လုိ႔မ်ား ေဟာသလား၊ ကြ်န္အျဖစ္ကမွ သက္သာပါေသးတယ္၊ ဒီအိမ္ကို ေရာက္တဲ့ေန႔က စျပီးေတာ့ ရဟန္းသံဃာဆုိလုိ႔လဲ တစ္ခါမွ် မဖူးရ၊ အလွဴဒါနလဲ တစ္ခါမွ် မျပဳရသည့္အတြက္ ေသရတာက ေကာင္းပါေသးတယ္”
ဟု စာေရးလုိက္သည္တြင္ သမီးစာကို ဖတ္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေသာ ဦးပုဏၰသူေဌးၾကီးက…
(ဒုကၡိတာ ၀တေမဓိတာ)
“ငါ့သမီးေလး စိတ္ဆင္းရဲေနပါပေကာ”
ဟု ညည္းတြားျပီးလွ်င္ စာျပန္ေရးလုိက္သည္ကား…
“တာတ၊ ခ်စ္သမဓီး။ ဣမသိ ံမနဂေရ၊ ဤရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕၌။ သီရိမာနာမ၊ သီရိမာ အမည္ရွိေသာ။ ဂဏိကာ ျပည့္တန္ဆာမသည္။ အတိၳ၊ ရွိ၏။ ေဒ၀သိကံ တစ္ေန႔အတြက္လွ်င္။ အဟႆံ၊ အသျပာတစ္ေထာင္ကို။ ဂဏွာတိ၊ ယူ၏။ ဣေမဟိကဟာ-ပေဏဟိ၊ ဤ ၁၅-ရက္အတြင္း အသျပာတစ္ေသာင္း ငါးေထာင္တုိ႔ျဖင့္။ တံ၊ ထုိသီရိမာကို။ အာေနတြာ၊ ေခၚေဆာင္၍။ သာမိကႆ၊ မင္းသခင္ လင္ေယာက္်ား၏။ ပါဒပရိစာရိကံ၊ ေျခရင္းအလုပ္အေကြ်းကို။ ကတြာ သမီးကိုယ္စား ထားသည္ကိုျပဳ၍။ သယံ၊ သမီးကိုယ္တုိင္။ ပုညာနိ၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမူတုိ႔ကို။ ကေရာတု၊ ျပဳေလေတာ့”
ဟု စာႏွင့္ ေငြတစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပို႔လႊတ္ေလသည္။ ဖခင္ထံမွ စာႏွင့္ေငြ ရလွ်င္ရခ်င္း ဥတၱရာသည္ သီရိမာကို ခ်က္ခ်င္း ေခၚေစျပီး…
“အေဆြေတာ္၊ ဤေငြ တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ျဖင့္ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔အထိ ၁၅ရက္တုိင္တုိင္ ကြ်န္မ၏ အရွင္ကို ျပဳစုေပးပါ။ ကြ်န္မရဲ႕ကိုယ္စားျဖစ္တဲ့ အတြက္ လံုး၀ တာ၀န္ယူေစလိုပါတယ္”
ဟု ေျပာေသာအခါ “ေကာင္းပါျပီ… သူေဌးကေတာ္” ဟု ၀န္ခံကာ လင္ေမာင္ သူေဌးသားထံ အပ္ႏွံရန္အတြက္ ႏွစ္ေယာက္သား သူေဌး၏ အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လာၾကေလရာ လင္ေတာ္ေမာင္ သူေဌးသားမဓွာ အံ့ၾသစြာႏွင့္ ၾကည့္ေနျပီးမွ…
(ကိ ံ ဣဒံ)
“ဥတၱရာ - သူက ဘာလဲ၊ ဘာကိစၥလဲ”
ဟု ေမးေလရာ၊ ဥတၱရာက…
“အရွင္သား-သူကေတာ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းမ သီရိမာပါ၊ ယေန႔ကစျပီး ၁၅ရက္ တုိင္တုိင္ အရွင္သူေဌးသား၏ ေျခရင္း အလုပ္အေကြ်း ကိစၥအားလံုးကို ကြ်န္မကိုယ္စား ေဆာင္ရြက္ပါလိမ့္မယ္၊ ကြ်န္မကေတာ့ ၁၅-ရက္လံုးလံုး ဒါနံ၊ အလွဴကိုလဲ။ ဒါ-တုကာမာ၊ ေပးလွဴလုိပါတယ္။ ဓမၼဥၥ၊ တရားေတာ္ကိုလဲ၊ ေသာတုကာမာ၊ နာၾကားလုိပါတယ္”
ဟုေျပာလုိက္ေသာအခါ သီရိမာ၏ ရူပါရုံအလွကိုျမင္ရေသာအခါ သူေဌးသားမွာ ႏွစ္သက္သေဘာက် လွသည္ျဖစ္၍…
(သာဓူတိသမၸဋိစိၦ)
“ေကာင္းပါျပီဟူ၍ ၀န္ခံလုိက္ေတာ့၏”
ဥတၱရာသည္လည္း ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္တုိ႔အား “အရွင္ဘုရားမ်ား ယေန႔မွစ၍ အျခားမွာ ဆြမ္းမခံေတာ့ဘဲ တပည့္ေတာ္၏ ဆြမ္းကိုသာ အလွဴခံေတာ္မူၾကပါကုန္ဘုရား”ဟု ပင့္ေလွ်ာက္ျပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားအား “ယေန႔မွစ၍ ၁၅ရက္ မဟာပ၀ါရဏာ တုိင္ေအာင္ ျမတ္စြာဘုရားအား တပည့္ေတာ္ ဆြမ္းကိစၥ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္လုိပါသည္၊ တရားေတာ္ကိုလဲ နာၾကားလိုပါသည္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလရာ ျမတ္စြာဘုရား လက္ခံလုိက္သည္ျဖစ္၍ အိမ္သို႔ အျမန္ျပန္လာျပီးလွ်င္ မီးဖုိေဆာင္သို႔ ၀င္၍…
“ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ဤပံု။ ယာဂံု၊ ယာဂုကို။ ပစထ၊ က်ိဳၾကခ်က္ၾကပါကုန္”
“ဧ၀ံ၊ ဤနည္းဤပံု။ ေ၀ပူ၊ မုန္႔တုိ႔ကို။ ပစထ၊ ေၾကာ္ၾက ဖုတ္ၾက ပါကုန္”
ဟု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေျပးလႊားစီမံ ေနေလသည္။
သို႔ျဖင့္ ဥတၱရာလွဴဒါန္းခဲ့သည္မွာ ၁၄-ရက္ရွိေပျပီ။ နက္ျဖန္ တစ္ရက္သာ က်န္သည္တြင္ သူေဌးသားသည္ တုိက္အေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္မွ ေအာက္ဘက္မီးဖိုဆီသို႔ ငံု႔ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ေခြ်းေတြရႊဲရႊဲစိုလ်က္ ျပာမူန္႔ အုိးမဲတုိ႔ျဖင့္ ေပက်ံလူးလဲေနလ်က္ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ေနၾကသူမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ ဥတၱရာကို ျမင္ေသာအခါ...
“အႏၶဗာလာ၊ အမိုက္မဥတၱရာသည္။ ဧ၀ရုေပ-ငွာေန၊ ဤသို႔ သေဘာရွိေသာေနရာ၌။ ဣမံသီရိ-သမၸတၱိ ံ၊ ဤတုိက္တာေရႊေငြ အေျခြအရံ အေစခံတုိ႔ႏွင့္ ေအးခ်မ္းစီမံ၍ ေနရေသာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို။ နာႏုဘ၀တိ၊ တုိက္ေပၚမွသာ ျဖီးလိမ္းကာျဖင့္ ခံစား၍သာ မေနႏုိင္ရွာ။ မု႑ကသမေဏ၊ ဦးျပည္းရဟန္းတုိ႔ကို။ ဥပဌဟိႆာမိ၊ ေကြ်းေမြးျပဳစုအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို႔။ တု႒စိေတၱာ၊ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍။ ၀ိစရတိ၊ ေျပးလႊားလွည့္လည္ေန၏။ အေဟာ၊ ေၾသာ္… အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြတကား။ ဣတိ၊ ဤသို႔။ ဟသိတြာ၊ ႏွလံုးနာသည့္ အေန မဲ့ျပံဳးျပံဳး၍။ အပဂဥၥိ၊ ေရွာင္လႊဲထြက္ခြာခဲ့ေလေတာ့၏။”
သူေဌးသားလည္း မဲ့ျပံဳးျပံဳး၍ ခြာသြားလတ္ေသာ္ သူေဌးသား၏ အမူအရာကို အနီးအနားမွေနျပီး အျမဲအကဲခတ္ေနေသာ သီရိမာက…
(ကိ ံ ႏုေခါ ၾသ ေလာေကတြာ ဧသဟသိ)
“သူဘာကိုၾကည့္ျပီး ျပံဳးပါလိမ့္”
ဟု သူေဌးသားၾကည့္ေသာ ျပတင္းေပါက္သို႔ လာ၍ ငံု႔ၾကည့္ေသာအခါ ဥတၱရာ၏ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ခ်က္ျပဳတ္စီမံေနသည္ကို ျမင္သျဖင့္…
(ဣမံ ၾသေလာေကတြာ ဣမိနာ ဟသီတံ)
“ဒီဥတၱရာကို ၾကည့္ျပီး ဒီလူျပံဳးတာကိုး”
(အဒၶါဣမႆ ဏတာယသဒၶိ ံ သႏၱ ေ၀ါအတိၳ)
“ဒီလူနဲ႔ ဒီမိန္းမ တကယ္ယဥ္ပါးေနျပီ”
ဟု စိတ္ထဲက ထင္မွတ္ၾကံစည္ေလသည္။ စင္စစ္ သီရိမာသည္ ၁၅-ရက္အတြက္ ေငြအသျပာ တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ေပးျပီး ဥတၱရာက ၎၏ ကိုယ္စား အငွားမယား ထားေပးျခင္းသာ ျဖစ္၍ ၁၅-ရက္ ေက်ာ္ပါက ဤတုိက္ေပၚမွ ဆင္းသြားရမည္ကို လံုး၀မသိမရိပ္မိဘဲ ကာမဂုဏ္အာရုံေနာက္သို႔ စိတ္က လိုက္ပါသြားမူေၾကာင့္ သူတုိ႔ လင္မယား အစစ္ကိုပင္ “ယဥ္ပါးေနျပီ၊ ဆက္သြယ္မူရွိေနျပီ”ဟု ထင္၀ံ့လာသည္ကား ဒိ႒ိတဏွာ ထုိႏွစ္ျဖာ၏ (ကိေလသာ) သတၱိ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ယင္းသို႔ ဥတၱရာတုိ႔ လင္မယား အစစ္ကိုပင္ “မသၤကာ” ျဖစ္ေနေသာ သီရိမာသည္ ၎၏ “အငွားမယား”ဟူေသာ အသိေပ်ာက္ကာ ဥတၱရာအေပၚ၌ “လင္လုဘက္အေန” မေက်မနပ္ရန္ျငိဳးဖြဲ႕လ်က္…
(ဒုကၡမႆာ ဥပၸါေဒႆာမိ)
“ဒီေကာင္မ ဒုကၡေတြ႕ေစ့ရမယ္”
ဟု ၾကိမ္း၀ါးလ်က္ တုိက္ေပၚမွ အေျပးကေလး ဆင္းလာျပီးလွ်င္ မီးဖုိသို႔၀င္၍ မုန္႔ေၾကာ္ရန္ ခ်က္ထားေသာ ဆူေနသည္႔ ေထာပတ္အုိးမွ ေထာပတ္ပူကို ေယာက္ခ်ိဳဇြန္းၾကီးျဖင့္ ခပ္လ်က္ ဥတၱရာရွိရာသို႔ လာေနေသာ သိီရိမာကို ျမင္ေသာအခါ ဥတၱရာ၏ စိတ္၌…
“မမ သဟာယိကာယ၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းမ သီရိမာ၏။ မယွံ၊ ငါ့အား။ (၀ါ) ငါ့အေပၚမွာ။ ဥပကာ ေရာဂေတာ၊ ေက်းဇူးျပဳပံု ၾကဓီးလွပါေပ၏”
မယ္မင္းၾကီးမ အကူအညီရသျဖင့္ ငါသည္ ဘုရားကိုလည္း ဖူးရ၊ တရားေတာ္ကိုလည္း နာရ၊ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္တုိ႔ကိုလည္း အလွဴဒါန ျပဳရပါေပသည္။ စၾက၀ဠာ တုိက္ၾကီးသည္ အလြန္က်ဥ္းလွပါေသးသည္။ ျဗဟၼာ့ျပည္ၾကီးသည္ အလြန္နိမ့္လွပါေသးသည္။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းမ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူကသာလွ်င္ အလြန္ၾကဓီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္လွပါေပ၏။ အကယ္၍ ငါသည္ သီရိမာအေပၚ၌ ဤကဲ့သို႔ ေမတၱာ ေစတနာထားရုိး မွန္ပါက ဤေထာပတ္ပူသည္ ငါ့အား မေလာင္ေစသတည္း။ ငါသည္ အမ်က္ထားသည္ျဖစ္အံ့၊ ဤေထာပတ္သည္ ငါ့အား ေလာင္ေစသတည္း ဟု ေမတၱာႏွင့္ ယွဥ္ေသာ သမာဓိစိတ္ျဖင့္ ေနေလရာ သီရိမာလည္း ဥတၱရာ၏ ဦးေခါင္းသို႔ ေလာင္းခ်လုိက္ေသာ ေထာပတ္ပူသည္ သီတာေရစင္တမွ် ေအးျမသြားေလသည္။
၀တၳဳအာရုံေပၚသို႔ တဏွာကပ္ေရာက္၍ ကိေလသာကာမ အျဖစ္သို႔ေရာက္လာလွ်င္ မည္သည့္အက်ိဳးအေၾကာင္း အဆုိးအေကာင္းကိုမွ် အမွန္အတုိင္း မသိျမင္ေတာ့ေပ။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ကာမဂုဏ္ အာရုံတုိ႔ကို အျပစ္တင္ရာ၌ ၀တၳဳကာမကို အျပစ္တင္သည္ မဟုတ္။ ထုိ၀တၳဳ ကာမကို စြဲမွီ၍ ႏွလံုးသြင္း မွားစြာ စြဲယူေသာ ကိေလသာ ကာမကိုသာ အျပစ္ျပ၍ ေဟာေတာ္မူေလသည္။
ဤ၌-သီရိမာ၏ အာရုံျမင္ကြင္းတြင္ ဥတၱရာဟူေသာ ၀တၳဳကာမသာျမင္၍ ဘာမွ်မျဖစ္ေသာ္လည္း သူေဌးသား၌ ကိေလသာကာမအားျဖင့္ တပ္မက္ စြဲလမ္းထားေသာေၾကာင့္ အမွားအမွန္ဘာကိုမွွ် မေ၀ဖန္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ကိေလသာတုိ႔ ထံုးစံအတုိင္း အေမွာင္ထု ဖံုးလႊမ္းသြားေလသည္။ ဥတၱရာ၏ ဦးေခါင္း၌ ေထာပတ္ပူမေလာင္းသည္ကို ျမင္လွ်င္ သီရိမာသည္…ဒဒဒ
(ဣဒံ သီတလံ ဘ၀ိႆတိ)
“ဒီေထာပတ္ ေအးေနလုိ႔ ျဖစ္မွာပဲ”
ဟုၾကံျပီး အျခား ဆူေနေသာ ေထာပတ္အုိး တစ္ခုမွ ဇြန္းၾကီးႏွင့္ ခပ္၍ ယူလာျပန္ေသာ သီရိမာကို ဥတၱရာ၏ အိမ္မွ အေစခံ လုပ္ေဖာ္တုိ႔က ေတြ႕ျမင္သျဖင့္…
“အေပဟိ ဒုဗၺိနီေေတ၊ နတြံ အမွာကံ အယ်ာယ ပကၠဳထိတံသပၸိ ံ အာသိဥၥိတံု အႏုစၦ၀ိကာ”
“ေဟ့- အယုတ္မ ဖယ္ပါ၊ သင္သည္ ငါတုိ႔ အရွင္မသူေတာ္ေကာင္းကို ေထာပတ္ပူနဲ႔ ေလာင္းတာေကာင္းသလား”
ဟု ဆုိၾကျပီး ဟိုမွသည္မွ ေျပးလာၾကလ်က္ လက္ႏွင့္ ရုိက္သူ ကရုိက္၊ ေျခႏွင့္ ကန္သူကကန္ ၀ိုင္းရုိက္ၾကသျဖင့္ ဥတၱရာက အၾကိမ္ၾကိမ္တားေသာ္လည္း မရဘဲ လဲသြားေသာအခါမွ ဥတၱရာက သီရိမာကို ေနာက္ထပ္မရိုက္ႏုိင္ေအာင္ သီရိမာအေပၚမွေန၍ ကာကြယ္ထားရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဥတၱရာသည္ သီရိမာအား ေရမိုးခ်ိဳးေစျပီး ဆီတုိ႔ျဖင့္ ႏွိပ္နယ္ေပးလ်က္…
(ကိႆ ေတ ဧ၀ ရူပံ ဘာရိယံကတံ)
“ဘယ္လုိေၾကာင့္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး လုပ္ရတာလဲ သီရိမာ”
ယင္းသို႔ ဥတၱရာက ေမးေလမွ သူ႔အျဖစ္ကို စဥ္းစားမိေလသည္။ ငါသည္ အငွား မယားပါတကားဟု သတိရလ်က္ သူ႔အျပစ္ကို ျပန္ေျပာ၍မွ မေကာင္းေတာ့ခ်။ ငါသည္ အမွန္ပင္ ၀န္ေလးေသာအမူျပဳမိျပီ၊ သူေဌးသားျပံဳးျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အျပစ္ကင္းေသာ ဥတၱရာအား ေထာပတ္ပူျဖင့္ ေလာင္းမိခဲ့ျပီ။ ငါ ဤကဲ့သို႔ ျပဳျခင္းကိုပင္လွ်င္ ငါ့အေပၚ၌ ကြ်န္အေစခံမတုိ႔ ရိုက္ႏွက္သည္ကိုပင္ အားမေပးဘဲ တားျမစ္သည္။ ငါ့ကိုလဲ ေမတၱာ ေစတနာထား၍ ျပဳစုသည္။ ငါသည္ ဥတၱရာအား မေတာင္းပန္ခဲ့ေသာ္ ငါ၏ ဦးေခါင္းသည္ ခုႏွစ္စိတ္ကြဲရာ၏ဟု သတိရလ်က္ ေတာင္းပန္ရာ ျမတ္စြာဘုရား၏ သမီးေတာင္ သာ၀က ျဖစ္သည့္အတုိင္း ျမတ္စြာဘုရားကိုသာ ေတာင္းပန္ရန္ ဥတၱရာ၏ တုိက္တြန္းခ်က္အရ ျမတ္စြာဘုရား ဆြမ္းစားအၾကြတြင္ ဥတၱရာက အေၾကာင္းစံု ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္…
“အေကၠာေဓန ဇိေန ေကာဓံ”
စေသာ ရန္ျငိဳးမဖြဲ႕အပ္ေၾကာင္းႏွင့္ သစၥာသိရန္ တရားကို ေဟာေတာ္မူသည့္ အဆံုးတြင္ သီရိမာႏွင့္ အေဖာ္ မိန္းမ ငါးရာတုိ႔သည္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ၾကေလသည္။
(ဤကား ဓမၼပဒ႒ကထာ ၁၉၆ကို လုိအပ္သလုိ ျမန္မာျပန္သည္)။
အာရုံငါးပါးတြင္ တစ္ပါးပါး၌ ပရမတ္အျမင္မျမင္က ကိေလသာျဖစ္မည္သာတည္း။ ကိေလသာဟူသည္ ၎ကို လက္ခံသိမ္းပိုက္ထားေသာ သတၱ၀ါအား ပူေလာင္ေစတတ္-ႏွိပ္စက္တတ္ေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရား အတန္တန္ေဟာထားသည္။ သီရိမာ၏ ၁၅-ရက္မွ်ေသာ အငွားမယားသည္ အျပီးအပိုင္ မယား အျဖစ္ မွတ္ထင္၍ မိမိ၏ လင္ေယာက္်ားဟူေသာ ႏွလံုးသြင္းမွားမူ အေၾကာင္းျပဳ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း - အဆုိးအေကာင္း ဘာမွ် ေ၀ဖန္တတ္ေသာအသိ၊ သတိလြတ္ကင္းလ်က္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ကုန္ၾကသည္ကား ကိေလသာဟူသည္ အငွားေခတၱ ေရြးေန-ေရွာင္ေနသည္ မဟုတ္၊ အာရုံ၀တၳဳ တုိက္ဆံုမူ ျဖစ္လာ၍ ႏွလံုးသြင္းမွားသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ မိမိအား ပူေလာင္ေစေတာ့သည္။
ဤ၀တၳဳ၌ ေထာပတ္ပူ အေလာင္းခံရေသာ ဥတၱရာသည္ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကိေလသာ အပူအေလာင္ကင္း၍ ေအးခ်မ္းေသာ ေမတၱာေစတနာႏွင့္ ေနေလေသာေၾကာင့္ ထုိေထာပတ္အပူသည္ ဥတၱရာအား မေလာင္၊ သီရိမာကား သူေဌးသားႏွင့္ ဥတၱရာ အေပၚတြင္ ႏွလံုးသြင္း မွားခ်ိန္မွစ၍ ထုိကိေလသာ အပူသည္၎အား ေလာင္သျဖင့္ မေနႏုိင္-မထုိင္ႏုိင္ ျဖစ္လ်က္ တုိက္ေပၚမွ ေျပးဆင္းလာသည္။ “ရာဂမီးပူ-က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူသား” ဟူသကဲ့သို႔ အပူေတာက္ေလွ်ာက္ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ မီးဖိုသို႔ ၀င္-စိတ္ႏွလံုးတြင္ အမွား၀င္ေနရကား ေယာက္ခ်ိဳ ဇြန္းၾကီးႏွင့္ ေထာပတ္ပူကို ခပ္ယူသည္။ ဥတၱရာ၏ ဦးေခါင္း၌ ေလာင္းသည္။
သီရိမာ၏ ႏွလံုးသြင္း မွားသည္က စ၍ ထုိအမွားကို လက္ခံထားမိေသာ သီရိမာအား အတြင္းအျပင္ ႏွစ္ဖက္စလံုး ပူေလာင္စြာႏွင့္ ေမတၱာဟူေသာ ေဒါသ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေဒါသႏွင့္ ေအး၍ေနေသာ ဥတၱရာမွာ ပို၍ပင္ ေအးေလသည္။
သီရိမာ ကိုယ္ပူ စိတ္ပူရသည့္အထဲ အေစခံတုိ႔ ၀ိုင္းရိုက္ၾကသျဖင့္ ထပ္မံ၍ ပူရျပန္ေသာေၾကာင့္ ရုပ္နာမ္ခႏၶာပရမတ္ သေဘာတရားအေပၚတြင္ ပညတ္အျမင္ႏွင့္ ျမင္က ကိေလသာျဖစ္၍ ပူေလာင္ရေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း “ကိေလသာ ဟူသည္ ပညတ္ကို ကပ္ေသာေၾကာင့္တည္း” ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔၏ စိတ္သည္ ပညတ္ အာရုံထဲက မထြက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ “၀ိပႆနာသည္ ပရမတ္အာရုံျပဳ၏”ဟု သိ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ကား ပညတ္ကိုပင္ အာရုံျပဳလ်က္ တရားအလုပ္ အားထုတ္၏။ ပညတ္အာရုံ လြတ္ေအာင္မသြားႏုိင္သည္ သာမက ပညတ္အာရုံကိုပင္ ပရမတ္ထင္မူက ခုခံေနေသာေၾကာင့္ ပို၍ပင္ ဆုိး၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤမဟာဒုကၡကၡႏၶသုတ္အား ၀ိပႆနာ၏ အေျခခံ သံေ၀ဂဉာဏ္ အရင္းခံ၍ ေဟာေသာေၾကာင့္ ထုိသံေ၀ဂဉာဏ္ အေျခခံရေစရန္ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ တုိက္တြန္းႏိူးေဆာ္မူ ျပဳေပသည္။ အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ္ တရားတုိ႔၏ ႏွိပ္စက္ပံုမွာ ေလာကသံသရာ ႏွစ္ျဖာလံုးတြင္ ႏွိပ္စက္ေၾကာင္း ဆက္၍ ေလ့လာၾကပါရန္။
ဆရာၾကီး ဦးၾကည္ (သစၥာဒီပက - မူလဓမၼာစရိယ) မဟာဒုကၡကၡႏၶသုတ္ အဖြင့္စာအုပ္မွ ျပန္လည္ ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment