ငိုတဲ့အခ်ိန္ ေခ်ာ့မယ့္သူမရွိတဲ့အခါ ႀကံ့ႀကံ့ခံတတ္ဖို႔ ကၽြန္မသင္ယူခဲ့တယ္။
ေၾကာက္တဲ့အခ်ိန္ အေဖာ္လုပ္မယ့္သူမရွိတဲ့အခါ သတိၱရွိတတ္ဖို႔ ကၽြန္မသင္ယူခဲ့တယ္။
စိတ္ရႈပ္တဲ့အခ်ိန္ ဂရုစိုက္မယ့္သူမရွိတဲ့အခါ ေတာင့္ခံတတ္ဖို႔ ကၽြန္မသင္ယူခဲ့တယ္။
ပင္ပန္းတဲ့အခ်ိန္ မွီဖို႔ပုခံုးတစ္စံုမရွိတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားထားတတ္ဖို႔ ကၽြန္မသင္ယူခဲ့တယ္။
ေၾကာက္တဲ့အခ်ိန္ အေဖာ္လုပ္မယ့္သူမရွိတဲ့အခါ သတိၱရွိတတ္ဖို႔ ကၽြန္မသင္ယူခဲ့တယ္။
စိတ္ရႈပ္တဲ့အခ်ိန္ ဂရုစိုက္မယ့္သူမရွိတဲ့အခါ ေတာင့္ခံတတ္ဖို႔ ကၽြန္မသင္ယူခဲ့တယ္။
ပင္ပန္းတဲ့အခ်ိန္ မွီဖို႔ပုခံုးတစ္စံုမရွိတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားထားတတ္ဖို႔ ကၽြန္မသင္ယူခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတေျဖးေျဖး ရင့္က်က္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္မကို အလိုမက်ေစတဲ့အရာ ႀကီးႀကီးမားမားလည္း မရွိခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတေလ အလိုမက်ေစတဲ့အရာကလည္း ကၽြန္မအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment