တစ္ခါတုန္းက ၾကြက္မိသားစုတစ္စုုနဲ႔ ေျမြမိသားစုတစ္စုတုိ႔ဟာ အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႔ ႏြားစာတိုက္ေပၚမွာ အတူေနၾကသတဲ့..။
( ႏြားစာတုိက္ဆုိတာ အထက္ပုိင္းေဒသေတြမွာ ေျခတံရွည္နဲ႔ အေပၚပုိင္းမွာ ႏြားစားျဖစ္တဲ့ ေျပာင္းရုိးစင္းျပီးသားသုိ
ေလွာင္တဲ႔ ဂုိေဒါင္တစ္မ်ဳိးပါပဲ။) ၾကြက္မိသားစုဟာ ေျမြရဲ႔အႏၱရယ္ကိုသိေပမဲ့ အေျခအေနအရ သတိနဲ႔ေနရရွာတယ္..။
ျခံထဲက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ၀က္ျခံတစ္ျခံရွိသလို ၾကက္မိသားစုတစ္စုလဲ ရွိသတဲ့..။ တစ္ေန႔ေတာ့ ၾကြက္ကေလး
တစ္ေကာင္ဟာ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ ထူးဆန္းတဲ့အနံ႔ရလုိ႔ သြားၾကည့္တဲ့အခါ ငါးေၾကာ္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔သတဲ့…။
အေသအခ်ာေလ့လာလုိက္ေတာ့ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ေပၚမွာ တင္ထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ အေတာ္ ထိတ္လန္႔
သြားျပီး၊ အိမ္နီးနားခ်င္းကုိ အကူအညီေတာင္းဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တဲ့အခါ “က်ား- ေၾကာက္လို႔ ရွင္ၾကီးကိုး၊ ရွင္ၾကီး
က်ားထက္ဆုိး” မဲ့အျဖစ္ကုိသေဘာေပါက္တာနဲ႔ အနီးဆံုးေျမြမိသားစုကို အကူအညီမေတာင္းပဲ အဲဒီမလွမ္းမကမ္းမွာ
ေနတဲ့ ၾကက္မိသားစုဆီသြားကာ
“ ကိုၾကီးၾကက္ေရ.. က်ေနာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွာ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခုေတြ႔တယ္..။
အဲဒါက်ေနာ္တုိ႔အားလုံးအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ဗ်..။ ကိုၾကီးၾကက္ ဘယ္လိုကူညီနုိင္မလဲဟင္…” လုိ႔ ေျပာေတာ့
“ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ၾကြက္ ၾကံၾကီးစည္ရာကြာ…။ ႏြားစာတ္ိုက္ေပၚက ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္က ငါတို႔နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲကြ။
ငါတို႔က မ်က္ႏွာက်က္ေပၚေနတာမွ မဟုတ္တာ…။ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ကြာ..”ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္သတဲ႔..။
ဒါနဲ႔ ၾကြက္ကေလးဟာ ျခံထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တဲ႕ ၀က္ၾကီးကို သတိရျပီး ကို၀က္ၾကီးကေတာ့
ေအးေအးေဆးေဆးသမားပဲ သူွဆီက အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတာ့ ရတန္ရဲ႔လို႔ ေတြးကာ ခ်ဥ္းကပ္ျပန္သတဲ့--
“ေဟ့ ေမာင္ၾကြက္… ဆုိစမ္းပါဦး..၊ လာရင္းအေၾကာင္းကို…” လို႔ ေမးေတာ့ ၾကြက္ကေလးလဲ အားတက္သြားျပီး ျဖစ္
ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပလုိက္သတဲ့..။ ဒီေတာ့ ကို၀က္ၾကီးက-
“မင္းဟာကကြာ.. ခြီးထဲမွ ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း..။ ဆိုင္တယ္ထားဦး ငါေကာ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲဟ..” ဟုဆိုကာ
ျငင္းလႊတ္ခံရျပန္သတဲ႔…။
ဒါေပမဲ့ ၾကြက္ကေလးဟာ အားမေလွ်ာ့ေသးပဲ ေရးၾကီးသုတ္ျပာနဲ႔ ႏြားစာတုိက္ေအာက္ကုိသြားျပီး စားျမဳန္႔ျပန္ေနတဲ႔
ႏြားသားအမိကိုေတြ႔လို႔ အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပျပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့ ႏြားမၾကီးက-
“နင့္မလဲဟယ္..။ အေမာတေကာနဲ႔ ဘာမ်ားလဲမွတ္တယ္..၊ နင့္ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္က ငါတို႔နဲ႔ အေ၀းႀကီးပါဟယ္…။
ေနာက္ၿပီး ငါတို႔လဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး..။ ၾကြပါေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားရယ္..။ ငါ့မွာလဲ ကေလးငယ္ေလးနဲ႔ ၿပီးေတာ့
အိမ္ကလူေတြကို ေန႔စဥ္ႏို႔ေပးရေသးတာဆိုေတာ့ မင္းဆီက ေရာဂါေတြဘာေတြပါလာရင္ အားလံုးခက္ကုန္ပါ့မယ္..။
နင္တို႔က လူသားေကာင္းက်ဳိးလဲ ဘာမွျပဳတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔..။ တကယ္ထဲ..။” ဟု ဆိုကာ ရင့္ရင့္သီးသီးပင္
အေျပာခံလိုက္ရသတဲ့…။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၾကြက္ကေလးဟာ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပါေစေတာ့ ေႁမြမိသားစုဆီက အကူအညီယူရေတာ့မွာပဲ - လို႔
စိတ္ပိုင္းျဖတ္ကာ ေႁမြႀကီးဆီကို မ၀ံ့မရဲသြားၿပီး -
“ကိုအရွည္ႀကီး ခင္ဗ်ာ..”
“ေဟ.. ဘယ္သူတုန္းကြ..”
“က်ေနာ္ ေမာင္ၾကြက္ပါခင္ဗ်..”
“ေအး… လာရင္းက..”
“ဟို…က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ႏြားစားတိုက္ေပၚမွာေလ…။ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု ေရာက္ေနလို႔ အဲဒါ က်ေနာ္ ကိုအရွည္
ႀကီးဆီကို…” စကားမဆုံးခင္မွာပဲ..ဲ
“ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္က မင္းတို႔ ၾကြက္ေတြနဲ႔ပဲဆိုင္တာ…။ ငါနဲ႔ ဘာမွမပတ္သက္ဘူး…။ သြားစမ္းကြာ ဇိမ္ပ်က္တယ္…
ခီြးတဲ့မွ…” ဟု ဆိုကာ ေမာင္းထုတ္ခံလိုက္ရရွာျပန္ပါေရာ…။ ၾကြက္ကေလးလဲ ေၾကာက္ရြံ႕အားငယ္စြာနဲ႔ သူ႔အသိုက္ထဲ
ျပန္လာခဲ့ရသတဲ့..။ ဒီလိုနဲ႔ ညလယ္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါ “ဂ်မ္း” ဆိုတဲ့ အသံၾကားလိုက္ရၿပီး တဆက္ထဲ တ႐ွဴး႐ွဴး
တရွဲရွဲနဲ႔ အသံေတြကိုု ၾကားေနရသတဲ့..။ တဆက္ထဲ လူသံ..၊ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္ေတြ…၊ ေလွခါးေထာင္သံ စုံေန
ေအာင္ ၾကားေနရတယ္…။ ၾကြက္ကေလးလဲ ေၾကာက္လြန္းလို႔ အသိုက္ထဲမွာ အသာေလးပုန္းေနၿပီး အေျခအေနကို
ေစာင့္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ “အား…၊ ကိုက္တယ္ဗ်” ဆိုတဲ့ အသံတစ္သံ ၾကားလုိက္ရသတဲ့…။
“ၾကြက္ပါကြ…၊ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး…”
“မဟုတ္ဘူး အေဖ…၊ ေႁမြျဖစ္မယ္…၊ ရွည္ရွည္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔…”
ၾကြက္ေလးနားလည္လိုက္ပါတယ္…၊ အဲဒါ ‘ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္က မင္းတို႔ ၾကြက္ေတြနဲ႔ပဲဆိုင္တာ’ လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့
ကိုအရွည္ႀကီးပဲ- ဆိုတာကို…။ သူက သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ဆို ၾကက္ျမဳံထဲက ၾကက္ဥကို ႏိႈက္ကာ စားေတာ္ပြဲ တည္ၿမဲပဲ
ေလ…။ ေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ “ဘုန္း…ဘုန္း..” ဆိုတဲ့ အသံဗလံေတြ…။ တြင္စုတ္ဖို႔ျပင္ဆင္သံ…။ (တြင္စုတ္တယ္ဆိုတာ
ေႁမြကိုက္တဲ့ ဒဏ္ရာရဲ႕ အထက္ကေန ဘလိတ္ဓားလို ဓားထက္ထက္နဲ႔ အေရကိုခြဲၿပီး က်ပ္ေစ့ေလာက္ မ်က္ႏွာ၀ရွိတဲ့
ပုလင္း၊ သို႔မဟုတ္ ၀ါးက်ည္ေတာင့္နဲ႔ ေသြးေတြကို စုတ္ထုတ္တဲ့နည္းပါ…။ အဲဒီေသြးနဲ႔အတူ အဆိပ္ေတြ ပါသြားတယ္။
အဲဒီ ဓားခြဲတဲ့ ဒဏ္ရာက ခ်က္ခ်င္းပိတ္သြားရင္ေအာင္ျမင္တယ္…။ အဲသလိုမဟုတ္ဘဲ တြင္ေပါက္က အရည္တရႊဲရႊဲျဖစ္
ေနရင္ အဆိပ္မကုန္တဲ့အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္လို႔ အယုံအၾကည္ရွိပါတယ္…။) မိုးလင္းေတာ့ တြင္ေပါက္မပိတ္ဘူး…၊
အရွည္တရႊဲရဲႊနဲ႔ ေဆးခန္းသြားမွ ေကာင္းမယ္လို႔ အၾကံျပဳသံ…။ ေဆးခန္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္သံေတြ ၾကားေနရေတာ့တယ္။
တစ္အိမ္လုံး ဗ်ာမ်ားေနပါေရာလား…။
“ေႁမြေဟာက္ကြ..။ ကိုက္တာက မေလးမ၊ ခြေလးခြ- ေခၚတဲ့ အေၾကာဆုံ… ညာဘက္ဘက္မရဲ႕ခြၾကား…။ အခု သတိက
ရတခ်က္ မရတခ်က္- ဆိုေတာ့ မလြယ္ဘူးထင္တယ္…” ဆုိတဲ့ မွတ္ခ်က္သံ…
လူမမာအတြက္ေရာ လူမမာ လာေမးသူအတြက္ပါ အိမ္ရွင္မမွာလဲ ဟင္းစီရင္ရမွာဆိုေတာ့… ထုံးစံအတိုင္း ‘ၾကြက္ေထာင္
ေခ်ာက္က မင္းတို႔ ၾကြက္ေတြနဲ႔႔ပဲဆိုင္တာ’ ဆိုတဲ့ ၾကက္ဖႀကီးလဲ ဟင္းအိုးထဲ ဆင္းရတဲ့အေနေရာက္သြားပါေလေရာ…။
တဆက္ထဲပဲ လူမမာက ေငြလိုက္ႏိုင္မွ ဆိုတဲ့အသံ…။ ကဲ မထူးေတာ့ဘူး…။ လူ႔အသက္က အေရးႀကီးတယ္…။ ႏြားမႀကီး
လဲ ကေလးႏို႔ျပတ္ေတာ့မွာပဲဆိုကာ မ်က္စိစုံ္မွိတ္ၿပီး “နင့္ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္က ငါတို႔နဲ႔ အေ၀းႀကီးပါဟယ္‘ ဆိုတဲ့ ႏြားမ
ႀကီးခမ်ာလဲ ႏြားထိုးသမားလက္ထဲ ထိုးအပ္ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္..။
ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏြားလွည္းနဲ႔တင္လာၿပီး ရြာျပင္ဇရပ္မွာ ေနာက္ဆုံးခရီးအတြက္ ေစာင့္ေနတဲ့ ေႁမြဆိပ္
ေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးညိဳမဲၿပီး ၾကည့္မေကာင္းေအာင္ျဖစ္ေနတဲ့ အေလာင္းတစ္ေလာင္း…။ အသုဘမွာ ေကၽြးေမြးဖို႔
‘မင္းဟာကကြာ..ခီြးထဲမွ ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔တုန္း’ လုိ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ကို၀က္ႀကီးလဲ “တဂီြဂီြ..တအီအီ..” နဲ႔ မခ်ိမဆန္႔
နိဂုံးခ်ဳပ္သြားရရွာပါသတဲ့…။
No comments:
Post a Comment