အခ်စ္တဲ့လား

"အခ်စ္သည္ ေဆးခါးႀကီးတစ္ခြက္ျဖစ္သည္။"

 

 

 

ေမာင္ ခုထိျပန္မေရာက္ေသး။ ေမာင့္အိမ္ဘက္ မ်က္လုံးကေလးမသိ မသာ ေစြၾကည့္ရင္း ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း

ေတြးမိျခင္းရယ္။ ေမာင္နဲ႔ ကြၽန္မတို႔အိမ္က ဓားလြယ္ခုတ္အေနမွာ ရိွၾကတာမို႔ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေမာင့္ ေျခလွမ္းေတြကိုပဲ

ကြၽန္မ အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ေနျဖစ္ သည္။ ေမာင့္အိမ္ကို ဝင္ထြက္ေနေသာ ေကာင္မေလးမ်ားကို ကြၽန္မ ခဏ ခဏေတြ႕ဖူး

သည္။ ေမာင့္မိဘေတြ အိမ္မွာမရိွခ်ိန္ ေမာင္တို႔ သူငယ္ ခ်င္း ေတြစုၿပီး အရက္ေသာက္ တတ္ၾကတာကို ေတြ႕ဖူးသည္။

ခ်ိန္းပြဲမ်ား လုပ္၍ ရန္ျဖစ္ ႐ိုက္ႏွက္တတ္ ၾကေၾကာင္းလည္း ၾကားဖူးပါသည္။ အားလုံးကေျပာၾကသလို လူဆိုးကေလး

ေမာင္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ေမာင္တို႔ အိမ္ေရွ႕ အုတ္ခုံေပၚမွာ ေမာင္ေဆးလိပ္ေသာက္ ေနတာကိုလည္း ခိုး ခိုးၾကည့္ဖူးသည္။ ကြၽန္မစာၾကည့္ေနခ်ိန္

ညညေတြမွာမွ ဂစ္တာတီးေလ့ ရိွေသာ ေမာင့္အေပၚ စာၾကည့္ေနတုန္း ေႏွာင့္ယွက္ရန္ေကာဟု တစ္ခါမွ်ပင္ မေတြးခဲ့ဖူး

ပါ။ ေမာင္သီဆိုသမွ် သီခ်င္းစာသားမ်ားထဲမွာ စိမ့္နစ္ေပ်ာ္ ဝင္လ်က္ ကြၽန္မကိုပဲ ရည္ၫႊန္း ဆိုေလသလား..ခပ္ရွက္ရွက္

ႏွင့္ ၫြတ္ႏူး သာယာမိသူ ကြၽန္မသာ…။

အဲသည္ေမာင္က တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္မအတြက္ စာေလးတစ္ေစာင္ လူႀကဳံပါးလာခဲ့ေလသည္။ ဖတ္ေနရင္း က ကြၽန္မမ်က္

ရည္က်မိသည္။ ကြၽန္မ၏ ပထမဦးဆုံး အခ်စ္ သည္ ကြၽန္မ မိဘေတြ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ သေဘာ က်စရာ အေၾကာင္း

မရိွေသာ လူငယ္ ကေလး၊ ေမာင္ဟု တိတ္တိတ္ကေလး ကြၽန္မႏႈတ္ဖ်ားက ခဏခဏရြတ္ၾကည့္ ၾကည္ႏူးဖူးသူ၊ လူေပ

လူေတ ကေလး ဟု အားလုံးက ဆိုေသာသူ…တဲ့။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မ ျငင္းဆန္ ႏိုင္စြမ္းမရိွခဲ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္ ထိုအရြယ္သည္

ငယ္ႏုသူ တို႔၏ ႏွလုံးသား လန္းဆတ္ခ်ိန္ ျဖစ္ရာ ”ေမာင္ႏွင့္ ခ်စ္ခြင့္” ကိုက ကြၽန္မ၏ ဘဝတစ္ခုလုံး ျဖစ္ခဲ့သည္ေလ။

ေကာင္မေလးမ်ား အားလုံးကို အဆက္ျဖတ္ၿပီး ကြၽန္မ တစ္ေယာက္တည္းကို အခ်စ္ဆုံး ဆိုေသာ ေမာင့္စကားအေပၚ

ကြၽန္မတိမ္းမူးသည္။ မ်က္လုံးနက္နက္ေလးေတြ၊ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေလး ေတြႏွင့္ ေမာင္ဟာ လူေတြ ေျပာသေလာက္

လည္း မဆိုးလွပါ (ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တာပါ)။ သို႔တိုင္ေအာင္ ကြၽန္မတို႔ ခ်စ္ေနၾကတာကို သိေသာ ရပ္ကြက္ ထဲက လူတခ်ဳိ႕

ကမူ ေမာင္လို လူဆိုးကေလးႏွင့္ ကြၽန္မ ၿမဲမွာမဟုတ္ဟု ေလာင္းေၾကး ထပ္ၾကသည္တဲ့။ အဲသည္ ေလာင္းေၾကး ကပင္

ေခါင္းမာ၍ တစ္ဇြတ္ထိုးႏိုင္သူ ကြၽန္မ ကို ေမာင့္အေပၚ ပိုမို ခိုင္ၿမဲေစခဲ့သလား၊ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ၾကေပါ့ဟု ပတ္ဝန္းက်င္

ကို အခ်ဥ္ေပါက္ စိတ္ကပဲ ကြၽန္မကို စုံလုံးကန္းေစခဲ့သလား ကြၽန္မမ သိခဲ့ပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တစ္ေလာကလုံးႏွင့္

ေမာင္ တစ္ေယာက္ တည္းဆို လွ်င္ေတာင္ ေမာင့္ဘက္က ရပ္တည္လ်က္ ေမာင္ႏွင့္ေရွ႕ဆက္ ခ်စ္ၾကဖို႔ကိုပဲ ကြၽန္မ

ေရြးခ်ယ္ ဇြတ္တိုးခဲ့ေလသည္။

တစ္ည ေမာင္အိမ္ျပန္အလာ ညာဘက္လက္ေမာင္းမွာ ေသြးစြန္းေနေသာ ရွပ္အက်ႌအျဖဴကို ကြၽန္မ ေနာက္ဘက္မွ ျမင္

လိုက္ရသည္။ ေမာင္ ရန္ျဖစ္လာျပန္ၿပီ။ ရင္ထဲမွာ ပူသြားလိုက္ပုံမ်ား၊ အဲဒီညက ကြၽန္မဘယ္လို မွ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့။

ေမာင့္ ဂစ္တာတီး သံလည္း မၾကားရ။ ကြၽန္မ၏ စိတ္ ႏွလုံးသည္လည္း ေမာင့္လက္မွ ဒဏ္ ရာႏွင့္ထပ္တူ ပူပန္လြန္းစြာ

နာက်င္ခဲ့ ရသည္ပင္။

ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေမာင္နဲ႔ေတြ႕ ေတာ့လည္း ထုံးစံအတိုင္း ေမာင့္ကို ဘာမွ ေရေရရာရာေမးလို႔ မရျပန္ပါ။ ေမာင့္

အေျပာကေတာ့ ကြၽန္မေပး ထားေသာ ေမာင့္ လည္ပင္းက ေရႊဆြဲႀကိဳး မွ်င္မွ်င္ေလး ရန္ျဖစ္ရင္း က်ေပ်ာက္ သြားခဲ့

သည္တဲ့။ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လမ္းမွာအေတြ႕၊ သူက အခိုင္အမာေျပာ

လာသည္မွာ က်ေပ်ာက္ တာမဟုတ္၊ ဆြဲႀကိဳးကို ေမာင္ေရာင္းစားပစ္လိုက္ တာတဲ့။ ကြၽန္မရင္ထဲ ႐ႈပ္ေထြးသြားခဲ့ရ

သည္။ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ေမာင့္ အေပၚ သံသယျဖစ္မိ သည္။ ကြၽန္မအေပၚ ေမာင္ တကယ္ပဲ ညာရက္ခဲ့ သလား၊

ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ေမးလိုက္ခ်င္လွသည္။

အတူရိွေန ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေမာင္ ေဆးလိပ္ေသာက္တာကို ကြၽန္မ လုံးဝ မႏွစ္သက္ခဲ့ ပါ။ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းက ေဆးေပါ့လိပ္

ကို မေျပာမဆိုႏွင့္ ဆြဲယူကာ လႊင့္ပစ္ခဲ့ဖူး သည္။ ထိုအခါ ေျမႀကီးေပၚက ေဆးေပါ့လိပ္ကေလး တစ္လိပ္ကို မ်က္ႏွာ

ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ျပန္ေကာက္ယူၿပီး သူ႔ရွပ္အက်ႌ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ လိုက္ေသာ ေမာင္ႏွင့္ကြၽန္မ အႀကီး အက်ယ္ စကား

မ်ားခဲ့ရသည္။ အဲသည္ ေဆးေပါ့လိပ္မွာ ေဆးေျခာက္ ထည့္ထားမွန္း ကြၽန္မဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေမာင္က

ေဆးစြဲေနသူ ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္မွာ ေဆးထိုးအပ္ရာ အေပါက္ ငယ္ေလးေတြ ကြၽန္မ

ေတြ႕ ဖူးခဲ့တာကို ျပန္လည္ဆက္စပ္ ေတြးရင္း ရိပ္မိသိရိွ သြားခဲ့ရတာပင္။ ကြၽန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ မဆုံးျဖတ္ရဲ

ပါ။ ကြၽန္မ ေမာင္ ႏွင့္ မခြဲႏိုင္ပါေလ။

ၾကားရေသာ သတင္းသာ အမွန္ျဖစ္လွ်င္ သည္သတင္းဆိုးကို ကြၽန္မ ဘယ္လိုမ်ား ရင္ဆိုင္ လက္ခံရမည္လဲ မသိ

ေတာ့ပါ။ ေမာင္ဟာ ေမာင့္အဘြား ကို ေဖ်ာ္ရည္ထဲ အိပ္ေဆးထည့္တိုက္ ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ အဘြားနားကပ္ ခြၽတ္ကာ

ျဖဳတ္ယူေရာင္းစားသည္တဲ့။ ခုေတာ့ ေမာင္ကအခ်ဳပ္ထဲမွာ။ ေမာင့္ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ ထိန္းမႏိုင္လို႔ အမႈ ဖြင့္ၿပီး

အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ထား လိုက္ သည္ ၾကား၏။ ကြၽန္မ ငိုရျပန္ပါသည္။ ေမာင္ ဆိုးလြန္းသည္ဆိုတာ ကြၽန္မ မယုံလို႔ မရ

ေတာ့ပါ။ ေမာင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္သည္ဆိုေစ၊ အဲ သည္လို လူမိုက္ကေလး တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္သက္လုံး

လက္တြဲသြားဖို႔ထိ ကြၽန္မ မိုက္႐ူးရဲမဆန္ႏိုင္ပါ။

အဲသည္ ေနာက္မွာ ေမာင္ႏွင့္ကြၽန္မ ပို၍ ပို၍ ေဝးသြားသလို ခံစားခဲ့ရသည္။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ သည့္ အဆုံး

ကြၽန္မ ေမာင့္ကို လက္တြဲျဖဳတ္ ထားရစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ေမာင္ႏွင့္ ေတြ႕ေန က် ရက္ေတြမွာ အခ်ိန္က်လာတိုင္း ယဥ္း

ထသလို ေတြ႕ခ်င္စိတ္ေတြ ခ်င္ျခင္းတပ္လာသည္ကို ခက္ခဲစြာ မသိေယာင္ေဆာင္လ်က္ ေနခဲ့ရသည္ မွာ ႏွလုံးသား

တစ္ခုလုံး ပန္းလ်နာက်င္စြာ။

ပထမဦးဆုံးေသာ အခ်စ္သည္ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ေဆးခါးႀကီးတစ္ ခြက္ျဖစ္သည္။ ေဆးခါးႀကီးကမွ အဝင္ ဆိုးေသာ္

လည္း ခႏၶာကိုယ္ကို က်န္းမာ ေစေသးသည္။ ေမာင့္ အခ်စ္ ေဆးခါး ကမူ ကြၽန္မကို ပို၍ ပို၍ နာမက်န္းျဖစ္ ေစခဲ့ေလ

သည္။ ေမာင္ႏွင့္ အျမင္ခ်င္း နီးလ်က္ စိတ္ခ်င္းေဝးေအာင္ ႀကိဳးစားကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပိုင္းျဖတ္လ်က္က အလူးလူး

အလိမ့္လိမ့္ ႐ူးသြပ္ ခံစားခဲ့ရ ေသာ အခ်ိန္မ်ားပါေပ။

"အခ်စ္သည္ ကြၽန္မလက္ထဲက ယုန္ျဖဴေလး တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္။"

 

 

ကြၽန္မ ထင္ထားသည္ထက္ ေစာစီးစြာ ေမာင့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ႏိုင္ ခဲ့ရသည္မွာ ဖိုးသားေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္

ေကာင္းပါသည္။ သူ႔အိမ္က လူေတြ ေခၚၾကသလို ဖိုးသားဟု ကြၽန္မက လိုက္ေခၚလွ်င္ သူ မႀကိဳက္ပါ။ သူ႔ကို ‘ေမာင္’

ဟု ေခၚေစခ်င္ေသာ ထိုေကာင္ကေလးသည္ ကြၽန္မ ထက္ ၆ ႏွစ္တိတိ ငယ္ပါသည္။ ”ေမာင္ဆိုတာ တကယ္ခ်စ္မွ

ေခၚရတာကြ” ဟု ကြၽန္မက ခပ္ညစ္ညစ္ဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာပ်က္တတ္သူ။ သူ႔မွာ အ႐ုပ္စစ္ ကား ေသးေသး ေလးမွစ၍

တင့္ကား၊ သံခ်ပ္ကား အႀကီးစားႀကီးေတြ အထိ ပလတ္စတစ္ ေလးေထာင့္ပုံးႀကီးႏွင့္ ႏွစ္ပုံးအျပည့္ရိွသည္။ ေတြ႕ၾက

ဖို႔ခ်ိန္း တိုင္းလည္း အၿမဲ ေနာက္က်တတ္သည္မွာ သူကြန္ပ်ဴတာဂိမ္း ကစားေန လို႔ပဲ ျဖစ္ေလသည္။

သူ႔အျပစ္ မဟုတ္ပါ။ အတိုင္းအဆမရိွ အလိုလိုက္ျခင္း ခံထားရေသာ အငယ္ ဆုံးသားကေလး၊ တစ္အိမ္လုံးက ဝိုင္း

တုန္ ခ်စ္ ၾကေသာ ကေလးသာသာ ေကာင္ကေလးကိုမွ ခ်စ္သူအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ မိသူ ကြၽန္မ၏ အျပစ္ရယ္သာ။

ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ စာအုပ္အခ်ဳိ႕တင္ ရန္ စားပြဲတစ္လုံး သူ႔ကို အဝယ္ခိုင္းမိခဲ့ ဖူးသည္။ လြတ္ေနေသာ ကြၽန္မ၏ အခန္း

ေထာင့္ ေနရာေလးႏွင့္ ကြက္တိ တိုင္း၍ မွာလိုက္ျခင္း ပင္။ သို႔ေသာ္ သူဝယ္လာသည့္ စားပြဲက ေနရာ လြတ္မွာ ထည့္

၍မဆံ့ေအာင္ ႀကီးေနခဲ့ေလသည္။ ကြၽန္မ ဆူေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေသ ကေလးႏွင့္ ကေလးလို လုပ္ေနျပန္ ပါသည္။

ဆိုင္မွာ အက်ဳိး သင့္အေၾကာင္း သင့္ရွင္းျပ၍ သြားျပန္လဲဖို႔ ေျပာေသာ အခါ အဲသည္လို သြားျပန္လဲရမွာ သူ

ရွက္လွပါသည္ ဆိုျပန္၏။

ကြၽန္မအျဖစ္က အိမ္ေထာင္ မွမက်ခင္ သားတစ္ေယာက္ ေမြးထားမိသလိုပါေပ။ ”မမကို လက္ထပ္ မယ္၊ ေမာင့္ မိဘ

ေတြကို ေျပာၿပီးၿပီ” လို႔ သူေျပာလာ တဲ့အခါ ကြၽန္မမွာ အခက္ေတြ႕ရေတာ့ သည္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္

ဘဝခရီး၌ မိမိကိုယ္တိုင္ ရပ္တည္ႏိုင္သူ ျဖစ္ေစကာမူ မိမိႏွင့္ တစ္သက္တာ လက္တြဲ သြားရမည့္ အိမ္ေထာင္ဘက္

အေပၚ တေလးတစားႏွင့္ အားကိုးသမႈ ျပဳ လိုၾကသည္ သာျဖစ္ သည္။ ကြၽန္မဘက္က အဆင္ သင့္မျဖစ္ေသးသလို

ကိုယ့္ထက္ ငယ္ရြယ္လြန္းသူမို႔ အားမကိုးခ်င္တာ လည္း ပါသည္။ ဖိုးသားမွာ ကြၽန္မ အထင္ တႀကီး အားမကိုး

ေလာက္ေသာ ေကာင္ကေလး ျဖစ္ေနျခင္း လည္း ပါပါလိမ့္မည္။

အမွန္ကေတာ့ အဲဒါေတြအားလုံးသည္ သူ႔အေပၚ တကယ္မခ်စ္ခဲ့လို႔သာ ဆင္ေျခေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္း ပါသည္။

ေလွေမ်ာရင္ ေလွနဲ႔လိုက္ဆို တာလို အခ်စ္ေမ်ာ၍ အခ်စ္နဲ႔လိုက္ခဲ့ သည္။ အခ်စ္ဦးေမာင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေလလြင့္ေန

ေသာ စိတ္တစ္ခုအတြက္ ခ်ည္တိုင္အျဖစ္ သုံးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ကို ကြၽန္မ မညာလိုပါ။ ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ ကြၽန္မဆိုခဲ့တုန္း

က ဖုန္းထဲမွာ ဖိုးသားငိုခဲ့သည္။ ကေလး တစ္ေယာက္လို ႐ိႈက္ငိုေနသံၾကားရခ်ိန္ မွာ သူမျမင္ႏိုင္ေသာ တစ္ဖက္ကေန

အသံမထြက္ဘဲ ကြၽန္မက ရယ္ေမာေန မိခဲ့သည္။

 

"အခ်စ္သည္ သိုးကေလး တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။"

 

မိုးလို႔ ကြၽန္မေခၚခဲ့တဲ့ ေကာင္ကေလး။ သူ႕မွာ ေျဖာင့္စင္းေသာႏွာတံ၊ မ်က္လုံး ဝိုင္းဝိုင္းနက္နက္ေတြႏွင့္

 

ထူထဲေသာ ဆံပင္စင္းစင္းနက္နက္ အုံထူထူႀကီးေတြ ရိွသည္။ ကြၽန္မလို တာ ဘာမဆို ျဖည့္စြမ္းေပးတတ္ေသာ

 

ကဗ်ာလက္ေရးမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာအသီ အဖဲြ႕ေတာ္ေသာ ကြၽန္မရဲ႕မိုးသည္ စိတ္ထား ျဖဴစင္သူကေလး ျဖစ္ေလ သည္။

 

စကားတစ္ခြန္းကို အေသအခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ ေလေအးေအးေလးႏွင့္ အေလးအနက္ဆိုတတ္သူ၊ ဆိုခဲေစ ၿမဲေစဆိုသည့္

 

သူ ျဖစ္သည္။ မိုး၏ အားနည္းခ်က္မွာ ေယာက်္ားႀကီးျဖစ္လ်က္ႏွင့္ စိတ္ေကာက္ တတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အစမွာ

 

ေတာ့ ကြၽန္မကပဲ ျပန္လည္ ေခ်ာ့ေမာ့ေလ့ ရိွေပမယ့္ ၾကာေတာ့ လည္း ေကာက္စမ္းဟာဟု လႊတ္ထား ၾကည့္မိခဲ့ဖူး

 

သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မက မွ မိန္းမျဖစ္လ်က္ သူႏွင့္စိတ္ၿပိဳင္ မေကာက္တတ္ ခဲ့ေတာ့ ေနာက္ဆုံး အေလွ်ာ့ေပးရသူက

 

ကြၽန္မသာ။

မိုး အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ေကာက္ေသာ တစ္ေန႔ကို မွတ္မိပါေသးသည္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဖုန္း ေျပာခြင့္

မရိွေသာ ကြၽန္မသည္ ထိုေန႔ က မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္၏ အေရး ႀကီးေသာ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ကို အိမ္ဖုန္း ထဲမွာ ခ်န္ရစ္ဖို႔

မွာထားခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဖုန္းမွာ မက္ေဆ့ခ်္ အသစ္ထားခဲ့လို႔ မရေတာ့ေအာင္ မိုးထံမွ မက္ေဆ့ခ်္မ်ားႏွင့္

ျပည့္လို႔ေနခဲ့ ၿပီ။ ကြၽန္မ စိတ္တိုသြားသည္မွာ ေျပာ စရာမရိွေတာ့။ မိုးဟာ ကြၽန္မ၏ ဖုန္း ထဲမွ ”မဂၤလာပါ ကြၽန္မခ်ဳိဦးခင္

ပါ အေရးႀကီးရင္ မက္ေဆ့ခ်္ထားခဲ့ႏိုင္ ပါတယ္၊ ကြၽန္မ ျပန္ေခၚပါ့မယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္” ဆိုတဲ့ အသံ ကို

နားေထာင္၊ ဘာမက္ေဆ့ခ်္မွ မထားခဲ့ဘဲ ဖုန္းျပန္ခ်၊ အဲသည္လို အခါမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့ေတာ့ ေနာက္လူ အတြက္

”မက္ေဆ့ခ်္ေဘာက္စ္ ျပည့္ ေနပါၿပီ၊ ဝမ္းနည္းပါတယ္ရွင္” ဆိုတာပဲ ၾကားရၿပီး မက္ေဆ့ခ်္ ခ်န္မရ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာ။

ကြၽန္မကို လြမ္းလို႔၊ ကြၽန္မအသံ ကို ၾကားခ်င္လို႔ သူသည္လို လုပ္တာဟု ေျဖ ရွင္းခ်က္ေပးေလသည္။ ဒါကို ၾကည္ႏူး

ရမည့္အစား ကြၽန္မက နားမလည္၊ ဒီအခါ ႏွလုံးသားႏွင့္ မခံစားတတ္ဟု အျပင္းအထန္ စြပ္စြဲပါေတာ့ သည္။ ကဗ်ာ

သမား၊ စာသမားမိုးက အဲသည္လို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ စိတ္ကူး ယဥ္ဆန္သူလည္း ျဖစ္ေသးသည္။

ကြၽန္မႏွင့္ အတူသြားေနရာက သူ႔စာေပ ေဆြးေႏြးေဖာ္မ်ားေတြ႕လွ်င္ ကြၽန္မ ေဘးနားရိွသည္ကို လုံးလုံးေမ့ တတ္သူ၊

”ျပန္ခ်င္ ျပန္ေလ” ဟု သံေယာဇဥ္မဲ့စြာ ေျပာတတ္သည္မွာ ခ်ဳိဦးခင္ ဆိုေသာမိန္းမကို သူျဖင့္ ဘယ္တုန္းကမွ

မခ်စ္ခဲ့သလိုလို။ လူခ်င္း မေတြ႕ရခ်ိန္ေတြမွာ လြမ္းလွခ်ည္ ရဲ႕ဆို ၿပီး ကြၽန္မဖုန္းထဲက အသံကေလး နားေထာင္ရင္း

အလြမ္းေျဖရ သည္မွာ သူပဲ မဟုတ္ေတာ့သလိုလို။

ေတြ႕ၾကတဲ့အခါ စကားတစ္လုံးမွ မဆိုဘဲ ကြၽန္မႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ထိုင္ကာ ကြၽန္မမ်က္ႏွာကိုေငးရင္း ကဗ်ာစပ္ခ်င္

စပ္ေနတတ္သည္။ ျပန္ ၾကရေအာင္ ဆိုမွစပ္ထား ေသာကဗ်ာ ကို ကြၽန္မလက္ထဲထည့္ကာ ကြၽန္မ နဖူးကို

ခပ္ဖြဖြဖိကပ္ ေမႊးၾကဴတတ္သူသာ။ သူစိတ္ေကာက္လွ်င္ျဖင့္ ဘာစကား တစ္လုံးမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေျခလွမ္း က်ဲႀကီးမ်ား

ေနာက္လွည့္မၾကည့္ စတမ္းလွမ္းကာ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း လမ္းလယ္မွာ ထားခဲ့ရက္ႏိုင္ သူလည္း ျဖစ္ေလ

သည္။ ဤသည္မွာ သူ႔ကဗ်ာေတြလိုပဲ ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့မွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့မယ့္ ကဗ်ာဆရာ ရဲ႕

အခ်စ္ေတြျဖစ္ေလသည္။

အခ်စ္ေရး၌ စိတ္ေကာက္လိုက္၊ ေခ်ာ့လိုက္၊ ျပန္ခ်စ္လိုက္ၾကႏွင့္ စိတ္ လႈပ္ရွား ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕

အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝထဲ ေရာက္သြားၾကသည့္ အခါမွာေတာ့ နားလည္မႈမရိွ ျခင္းသည္ အက္ေၾကာင္းေတြ အခါခါ

ထပ္လ်က္ ဘဝႏွစ္ခု ကြဲပ်က္ေစဖို႔သာ ဖန္ေလ မည္လား။ နားလည္မႈဟူသည္ အိမ္ေထာင္ေရး၌ သာယာဖြယ္ေသာ

ေစာင္း ႀကိဳးကို ျမည္ဟည္း ညင္းသြဲ႕ေစသည္ဟု ယုံၾကည္ထားေသာ ကြၽန္မအတြက္ မုိးႏွင့္ ေရွ႕ဆက္၍ ျဖစ္ပါ့မလားဆို

သည့္ အေတြးတို႔ ရင္၌ကိန္း ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ တစ္ေခါက္ ခဲမွန္မည္ကို ေၾကာက္လန္႔ ေနေသာ စာသူငယ္ ကြၽန္မသာ။

မိုးသည္ ကြၽန္မအေပၚ ခံစားမႈမရိွေတာ့သည့္ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ”ကိုယ္တို႔ ခဲြၾကရေအာင္ကြာ” ဟု ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ သလို

ေအးစက္ စိမ္းကားရဲမည့္ သူမ်ဳိး ဟု ေတြးမိေတာ့ ကြၽန္မႏွလုံးသားတို႔ ဆတ္ဆတ္ခါခဲ့ရျပန္သည္။

အဲဒီ တစ္ေန႔ကို ကြၽန္မရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါမည္လား။ ကြၽန္မကပဲ ေျခေထာက္ မိုးေပၚ ေထာင္ေသာ တစ္တီတူးတစ္ေကာင္

လို ဘာကိုမွ စိတ္လက္မခ် ျဖစ္ တတ္သူလား။ မေသခ်ာပါ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္တင္းမာျပတ္ သားမွ ျဖစ္မည္။

အသည္းခြဲဖို႔ မရည္ရြယ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အခ်စ္၌ အားနည္းစိတ္ေပ်ာ့ သူသာ အ႐ႈံးဟုသတ္မွတ္လ်က္ စိတ္ အင္အားခ်င္း

ၿပိဳင္ရာ၌ ေမြ႕လာခဲ့သည္။ သိုးကေလးလို ႏူးညံ့ေသာ မိုးကိုေတာ့ သနားမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္ က ကြၽန္မသည္

အ႐ႈံးကို ေၾကာက္ေသာ၊ သားေကာင္ကို ညႇာတာ႐ိုး ထုံးစံ မရိွ ေသာ မုဆိုးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္ခဲ့ဖူး

ေသာ ေယာက်္ားမ်ား ႏွင့္ သုံးႀကိမ္ေျမာက္ ခြဲခြာရျခင္း၌ ကြၽန္မ မတုန္လႈပ္ေတာ့။

ကြၽန္မ၏ လက္တို႔ယဥ္ပါးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

 

 

 

"အခ်စ္သည္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလည္း ျဖစ္ေသးသည္။"

 

ထြဋ္ႏွင့္စေတြ႕တာက ထြဋ္တို႔အိမ္မွာ။ ကြၽန္မတို႔မိသားစု ကိုးကြယ္ေသာ ဆရာေတာ္ ရန္ကုန္ၾကြလာခိုက္၊ ဆြမ္းကပ္ရန္

 

အေမပင့္ခိုင္း၍ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းအျဖစ္ သီတင္းသုံးေနေသာ ထြဋ္တို႔အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ ရာက စပါသည္။ အိမ္ေန

 

ရင္းမို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ခ်ည္ပုဆိုးေလး တစ္ထည္ဝတ္ထားေသာ သူက ကြၽန္မကို ေရေအးေအး

 

တစ္ခြက္ အရင္ဆုံး တိုက္ခဲ့သည္။ သူ႔ဆံပင္ေတြကို ဘီးကုတ္ တစ္ေခ်ာင္း ႏွင့္ ေနာက္လွန္သိမ္းထားၿပီး ညာဘက္

 

နားမွာ ေရႊနားကြင္း ေျပာင္ထူထူေလး ဝတ္ထားေသာ ထြဋ္သည္ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္၊ လူႀကီးေလး တစ္ေယာက္လို

 

ရင္းႏွီးေႏြးေထြးစြာ ကြၽန္မကို ဧည့္ခံခဲ့သည္။

 

 

 

 

ဆရာေတာ္ အျပင္ၾကြသြားတာမို႔ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးထားခဲ့ပါ၊ ဆရာေတာ္ ဖုန္းျပန္ဆက္ ပါလိမ့္မယ္ ဆိုလာေပမယ့္ တကယ္

တမ္း ကြၽန္မဆီ ဖုန္း ခဏခဏေခၚသူက ထြဋ္သာ ျဖစ္ေလသည္။

ထြဋ္ႏွင့္ကြၽန္မ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီးသည့္ေနာက္ ထြဋ္၏ သဝန္ တိုမႈမ်ား၊ ကြၽန္မအေပၚ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုမႈမ်ား အၾကား

အေတာ္ကေလး စိတ္အက်ဥ္းက်ခဲ့ရျပန္သည္။

ထြဋ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း သြားခဲ့ၾကေသာ တစ္ေန႔က ျဖစ္ပါသည္။ ထုံးစံအတိုင္း ထြဋ္ဒီဇိုင္းက ေရာ့ခ္ကာ တစ္ေယာက္

လို လန္းလြန္း သြက္လြန္း ေနကာ ကြၽန္မကေတာ့ ဝတ္ေနက် ရင္ဖုံးအက်ႌလက္ျပတ္ ေက်ာက္စိမ္း ေရာင္ေလးႏွင့္

ပန္းဆီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေပၚ တြင္ ေက်ာက္ခက္ႏြယ္မွ်င္ စိမ္းကေလးမ်ား ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ေရာယွက္ထားေသာ လုံခ်ည္ ဆင္ကေလး

ဝတ္ထားခဲ့သည္။ ေစ်းဝယ္လို႔မွ မၿပီးေသးခင္ ကြၽန္မ ညာဘက္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္

ကာ ကားထားရာဆီ တရြတ္တိုက္မတတ္ ဆြဲေခၚခံခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကားတံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ကားေပၚကို အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္

လို မညႇာမတာ ထိုးသိပ္ထည့္ခဲ့ေလသည္။

အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္လို ကြဲျပားလွေသာ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဝတ္စား ဆင္ယင္ပုံသည္ လူၾကည့္ခ်င္စရာ၊

လူသတိျပဳမိစရာ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါ သည္။ ဒါကိုပင္ ထြဋ္က သေဘာမက် ျဖစ္ရေလသည္။ သူႏွင့္ အျပင္သြား

တိုင္း ကြၽန္မမွာ သူ႔အရပ္မားမားႀကီး ေဘးက မေျပး႐ုံတမည္ သူ႔ေနာက္ အမီလိုက္ရသည္။ ၾကာေသာ္

စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူ အလြန္ သဝန္တိုတတ္သည္မွာ ခ်စ္ရွာ လြန္းလို႔ပဲေလဟု ပင္

ေျဖမေတြးႏိုင္ေတာ့ပါ။

ေနာက္ဆုံး ညိႇမရသည့္ကိစၥ တစ္ခုမွာ လက္ထပ္ၿပီးလွ်င္ သူပဲရွာ ေကြၽးမည္၊ ကြၽန္မအလုပ္ လုံးဝလုပ္စရာ မလိုဆိုတာ

ပဲ ျဖစ္သည္။ ေနစရာအိမ္ေတာင္မွ သူ႔မိဘေတြ အိမ္ႏွင့္ ကပ္ လ်က္မွာပဲ ရေအာင္စီစဥ္မယ္ ဆိုလာျပန္သည္။ ကြၽန္မကို

ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ကာ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ လိုျခင္းေၾကာင့္ဟု ခံစားသိႏွင့္ သိလုိက္ ရပါသည္။ မျမင္ႏိုင္

ေသာ္လည္း တင္း တင္းရစ္ဖြဲ႕ထားသည့္ ႀကိဳးမ်ားအၾကား အသက္႐ွဴမဝခဲ့ပါ။ မြန္းက်ပ္မႈကို မုန္းသည္၊ ညင္သာ

လြန္းေသာ္လည္း ခ်ည္ေႏွာင္မႈကိုျဖင့္ ကြၽန္မ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ပါ။

ကြၽန္မ၌ သင္ယူတတ္ေျမာက္ ထားေသာ ပညာရိွသည္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ ေပၚ ကိုယ္ မားမားရပ္ႏိုင္သည္။ ရပ္လိုစိတ္

လည္း ရိွသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မမွာလည္း ေဆြရယ္ မ်ဳိး ရယ္ဆိုတာ ရိွေသးသည္။ သူႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးလွ်င္ပဲ ကြၽန္မ

မွာ ေဆြခန္း မ်ဳိးခန္းျဖတ္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ရြာ ထင္ရမယ့္ အျဖစ္။ ကိုယ္တိုင္က် ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ မွာလွည့္၍ အလုပ္

လုပ္ေနသည့္သူ၊ ကြၽန္မကိုက်ေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ အက်ဥ္းခ်ထား လိုသူ ျဖစ္ သည္။ သူက ကြၽန္မ၏ အေတာင္ပံ

မ်ားကို သံေျခခ်င္း ဝတ္ထားေစလိုသူ၊ ကြၽန္မ၏ လြတ္လပ္ခြင့္တို႔ကို အခ်စ္ဟု အမည္တပ္ထားေသာ

ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လွလွပပတုပ္ေႏွာင္ လိုသူသာ ျဖစ္သည္။

ေမာပန္းလွပါသည္။ ‘ေခ်ာင္းကို ပစ္၍ ျမစ္ကိုရွာ၊ ေရသာမ်ား၍ ငါး မေတြ႕’ ဆိုသည့္ စကားပမာသည္ ကြၽန္မႏွလုံးသား

ကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ေျခ ေနသကဲ့သို႔ပင္။ ထြဋ္ကို လမ္းခြဲထားရစ္ ခဲ့ရျပန္ပါသည္။ က်န္ရစ္ခဲ့သူမို႔ ပိုနာက်င္ရ

သည္ ဆိုသည္ကို ကြၽန္မလက္မခံပါ။ စြန္႔ခြာ သူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ခံစားခဲ့ရ သည္မ်ားကို ကြၽန္မသာ အသိ ဆုံးျဖစ္

ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ား၌ အခ်စ္ဆိုသည္ကို ေလသံကေလးမွ် မၾကားခ်င္ခဲ့ေတာ့ပါ။ စိတ္တို႔သည္ ပဝါပါးကို

ေရႏွစ္၍ တစ္ေနရာတည္း မွာ ပုံခ်ထားသလို ၿငိမ္ဝပ္ေနလ်က္ လူေတြႏွင့္ ေဝးသထက္ေဝးလာသလို ခံစားခဲ့ရသည္။

ေမေမ ေျပာဖူးေသာစကားကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္စဥ္ မခ်ိေသာ အၿပဳံးမဲ့မဲ့ တစ္ခု ကြၽန္မမ်က္ႏွာေပၚ ဖ်တ္ခနဲေျပး

ေလ၏။ ”မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ သူထားတဲ့ ရည္းစားအေရအတြက္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ အခ်ဳိးက်တယ္

သမီး” တဲ့။ ကြၽန္မ ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ ရယ္မိေလသလား ပင္မသိပါ။ ကြၽန္မ၏ တန္ဖိုး၊ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္၏

တန္ဖိုး၊ ကြၽန္မ ေမ့မေနခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းမသားမ်ား၏ ေရြးခ်ယ္ ခြင့္ႏွင့္ တန္ဖိုးအၾကား

မွ်ေျခရွာရန္မွာ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ခဲယဥ္းေနေသး သည္။

မေအာင္ျမင္ေသာ အခ်စ္ေရးမ်ားထဲမွာ မိန္းမ တစ္ေယာက္၏ ယခုထိေအာင္ မကြဲႏိုင္ေသးေသာ ႏွလုံးသား သိပ္သည္း

ဆ ခံႏိုင္ရည္အား အတြက္ ကြၽန္မ ဝမ္းပန္း တသာ ျဖစ္ သင့္ပါရဲ႕လား။ အသည္းကြဲ၍ က်ျခင္း မဟုတ္ေသာ မ်က္ရည္

မ်ားက ကြၽန္မ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္ ပူေႏြးစြာ။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာပါသည္။ ကြၽန္မ မငိုပါ။ ကြၽန္မ

မငိုတတ္ပါ။ ဘဝ၏ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုမွ်သာျဖစ္ေသာ အခ်စ္အတြက္ ကြၽန္မ သတိၱေၾကာင္သူ မျဖစ္လိုပါ။

ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ …

အခ်စ္သည္ ေဆးခါးႀကီး တစ္ခြက္ႏွင့္တူသည္။ အခ်စ္သည္ ကြၽန္မ လက္ထဲ က ယုန္ျဖဴကေလး တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ၌ အခ်စ္သည္ သိုးငယ္ကေလး တစ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခ်စ္သည္ ႀကိဳး တစ္ေခ်ာင္းလည္း

ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ အခ်စ္သည္ အခ်စ္သာ ျဖစ္သည္။ အခ်စ္၌ ပင္ကို အေရာင္ကင္းမဲ့၍ အခ်စ္ႏွင့္ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံသူ

တို႔၏ အေရာင္ဆိုး ျခယ္လွယ္ျခင္းကိုသာ ခံယူရၿမဲပင္ ျဖစ္ သည္။