တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုမွာ အေရးႀကီးဆုံုးအရာတစ္ခု ျဖစ္လာတာက အေလး
အနက္တန္ဖိုးထားတဲ့ အသိအမွတ္ျပဳမႈေလးတစ္ခု (Appreciation) ပါ။
ေလာေလာလတ္လတ္ ေက်ာင္းၿပီးခါစ လူငယ္တစ္ေယာက္က သူ႕ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ ေလ့လာမႈတုိင္းကို ထူးထူးခြၽန္
ခြၽန္ ျဖတ္သန္းခဲ့သူျဖစ္တယ္ ။ အဲ့ဒီလူငယ္က ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုရဲ႕ မန္ေနဂ်ာရာထူး အတြက္ အင္တာဗ်ဴးသြားေတာ့ သူ႕
ရဲ႕ CV ေပၚက စြမ္းစြမ္းတမံ ထူးခြၽန္မႈေတြကို ေတြ႕ရတဲ့ ကုမၸဏီဒါရိုက္တာ က သူ႕ကို အခုလိုေမးျမန္တယ္။
“မင္း ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ Scholarship ရခဲ့ဖူးတာ ရွိလား”
မရွိပါဘူး
“ဒါျဖင့္ မင္းေက်ာင္းလခေတြကို ေထာက္ပံ့တာ မင္းအေဖလား”
‘မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖက ကြၽန္ေတာ္ (၁)ႏွစ္သား အရြယ္ကတည္းက ဆံုးသြားပါတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ရႈ
ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ့္အေမပါ’
“မင္းအေမက ဘယ္မွာ လုပ္တာလဲ”
‘အေမက အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့အလုပ္လုပ္ပါတယ္’
လူငယ္က အဲ့လိုေျပာေတာ့ ကုမၸဏီဒါရိုက္တာက သူ႕လက္ကို ျပခုိင္းတယ္ ။ လုူငယ္ရဲ႕လက္က ပင္ပင္ပန္းပန္း ဘာမွ
မလုပ္ခဲ့ရသလို ေခ်ာေမြ႕ႏူးညံ့ေနတယ္။ ကုမၸဏီဒါရိုက္တာက ဆက္ေမးတယ္ ။
“မင္းအေမအဝတ္ေလွ်ာ္တာေတြ ကူလုပ္ခဲ့ဖူးလား”
‘မလုပ္ဖုူးပါဘူး။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို စာပဲ အာရံုစုိက္ေစခ်င္တယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ စာေတြဖတ္ေနရင္ၿပီးေရာ။
ဒါ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ရင္လဲ အေမ့လို မျမန္ဘူး’
“ဟုတ္ပါၿပီ။ မင္းကို တခု ေတာင္းဆုိခ်င္တယ္။ မင္း ဒီေန႔ အိမ္ျပန္သြားတဲ့အခါ မင္း အေမ့ရဲ႕လက္ကို ေဆးေၾကာ
သန္႔စင္ေပးပါ။ ၿပီးရင္ မနက္ျဖန္ မနက္ ငါ့ကို ထပ္လာေတြ႕ပါ”
သူႈအင္တာဗ်ဴး အေျခအေနေကာင္းတာကို ရိမ္မိေနတဲ့ လူငယ္က အိမ္ကို ၿပံဳးရႊင္စြာနဲ႕ ျပန္သြားတယ္ ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့
သူ႕အေမကို သူက “အေမ့လက္ကို သန္႔စင္ေဆးေၾကာခြင့္ေပးပါ” လို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ သူ႕သား ဘာ
လို႕ ရုတ္တရက္ အဲ့လို ေျပာရတာလဲလို႕ ေသခ်ာနားမလည္ေပမဲ့ သူ႕အေမကေတာ့ သူ႕အျပဳအမူတြက္ အေတာ္ပီတိျဖစ္
ေနတယ္။ သူ႕အေမ့လက္ကို ေသခ်ာ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ေပးေနတံုးမွာ သူ မ်က္ရည္က်လာတယ္။ အေမ့လက္ဟာ
အေရးအေၾကာင္းမ်ားစြာ၊ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႕ပါလား ။ တခါတခါ ထိခုိက္ပြန္းရွထားတဲ့ ေနရာ ေလးေတြကို ထိမိ
ေတာ့ နာလို႕ထင္ပါရဲ႕ .. အေမ့လက္ေတြ တုန္ေနတယ္ ။
သူ႕ဘဝမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ရရွိခံစားမိတဲ့ အသိတရားက အေမ့လက္က အေရးအေၾကာင္းေတြဟာ သူ႕ေက်ာင္း
စရိတ္အတြက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ၊ အေမ့လက္က ဒဏ္ရာေတြဟာ သူ႕ရဲ႕ ထူးခြၽန္လွတဲ့ ေက်ာင္းပညာေရးအတြက္ ေပးဆပ္
ခဲ့မႈေတြဆိုတာပဲ ။
အေမ့လက္ေတြေဆးေၾကာေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ အဝတ္ေတြကိုပါ တခါတည္း သူဆက္ေလွ်ာ္ေပးလိုက္တယ္။ အ့ဲဒီည အေမ
နဲ႔သူ အၾကာႀကီး စကားထုိင္ေျပာၾကတယ္။
ေနာက္တေန႔ ကုမၸဏီကို သူထပ္သြားေတာ့ သူ႕မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြကုိ သတိထားမိတဲ့ ကုမၸဏီဒါရိုက္တာက
သူ႕ကိုေမးတယ္။
“ကဲ .. မေန႕က မင္းဘာေတြလုပ္ခဲ့ၿပီး ဘာသင္ခန္းစာေတြရလဲ ေျပာပါဦး”
‘ကြၽန္ေတာ္ အေမ့လက္ကို ေဆးေပးၿပီး အဝတ္ေတြ ကူေလွ်ာ္ေပးခဲ့တယ္’
“မင္း ဘယ္လိုခံစားရလဲ”
‘ကြၽန္ေတာ္ အခ်က္(၃)ခ်က္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တယ္ …
- နံပါတ္(၁)က အေလးအနက္တန္ဖိုးထား အသိအမွတ္ျပဳမႈပဲ ။ အေမ့ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေန႔လို အေန
အထားကို ဘယ္ေတာ့မွေရာက္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ။
- ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ႕ .. တျခားသူရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ဘယ္လိုခက္ခဲပင္ပန္းသလဲဆုိတာကို နားလည္သြားမႈပါ။
အေမ့အလုပ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လုပ္ၾကည့္မွ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာ
နားလည္သြားတယ္။
- ေနာက္ဆံုးကေတာ့ .. မိသားစုဆိုတဲ့ ေမတၲာတရားရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္၊
ဘယ္လိုတန္ဖိုးထားရမယ္ဆုိတာကို ကြၽန္ေတာ္ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ခံစားသိရွိသြားတာပါပဲ ….’သူ႕စကားအဆံုးမွာ ကုမၸဏီ
ဒါရိုက္တာက ေျပာတယ္ ။
အဲ့ဒါ ငါ့ ကုမၸဏီရဲ႕ မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ ငါလိုခ်င္ခဲ့တဲ့အေနအထားပဲ။ ငါ ေရြးခ်ယ္ခ်င္တဲ့လူတစ္ေယာက္က တျခားသူေတြရဲ႕
လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို တန္ဖိုးထား အသိအမွတ္ျပဳရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီအလုပ္ေတြ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပမဲ့လူေတြရဲ႕
ခက္ခဲပင္ပန္းမႈေတြကို နားလည္စာနာေပးရမယ္၊ ေနာက္ သူ႕ဘဝမွာ (မိသားစုဆုိတာကို ဂရုမစိုက္ပဲ) ေငြရဖို႕တစ္ခုတည္း
အာရံုစိုက္ေနသူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ရဘူး။ မင္းကို ငါ အလုပ္ခန္႔လိုက္ၿပီ .. လို႕ ဒါရိုက္တာက ေျပာလုိက္တယ္။
ဘဝရဲ႕ အေရးအပါဆံုး သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားခဲ့တဲ့ လူငယ္ဟာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားရဲ႕ ခ်စ္ခင္ရိုေသမႈ၊
တာဝန္ေက်ပြန္မႈေတြနဲ႕အတူ သူကုိယ္တုိင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြေၾကာင့္ ကုမၸဏီရဲ႕ လက္ရွိလုပ္ငန္းေတြကို အမ်ားႀကီး
ျမွင့္တင္ေပးႏုိင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
No comments:
Post a Comment